Thursday, November 26, 2009

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေဟာက္ဆာဂ်င္ဘ၀ (အပိုင္း ၄)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေဟာက္ဆာဂ်င္ဘ၀ (အပိုင္း ၄)


မိုးေလးကတဖြဲဖြဲ.... ။ အိပ္ရာထဲကေန မထခ်င္ထခ်င္နဲ႔ ဒီေန႔ဂ်ဴတီဆင္းရမွာမို႔ ထလာခဲ့၏ ။ အင္း လိုလိုပိုပို ပုဆိုး တစ္ထည္ေလာက္ေတာ့ ယူသြားအုန္းမွ ။ အမွန္က သၾကၤန္ေတာင္နီးေနၿပီ ။ ဘာေၾကာင့္ အခုထိ မိုးကေကာင္းေနသလဲ ဆိုတာ သူ စဥ္းစားမရေတာ့ေပ ။ အခ်ိန္က ခြဲစိတ္ေဆာင္မွာ ပို႔စ္တင္ဆင္းေနတုန္းကၿဖစ္သည္ ။ ပထမဆံုး ဂ်ဴတီမို႔ ထံုးစံအတိုင္း လူက တက္ၾကြေန၏ ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးေက်ာင္းကတည္းက ခ်ဳပ္ တာ လုပ္တာေတာ့ ၀ါသနာပါေလသည္ ။ ဒါေၾကာင့္ပဲလားမသိ အိမ္မွာ အ၀တ္တစ္ထည္ထည္ၿပဲေနၿပီဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့ကိုသာ ခ်ဳပ္ခိုင္းေတာ့၏ ...ဟီး ။ ခြဲစိတ္ေဆာင္မွာ ပို႔စ္တင္ဆင္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔မွာ ေယာက္်ားေလးခ်ည္း ေလးေယာက္ပါေလသည္ ။ ဒီေတာ့ အကုန္လံုးက လူနာတစ္ေယာက္လာၿပီဆိုလ်င္ လုၿပီး ခ်ဳပ္ၾကမည့္ လူေတြခ်ည္းပဲပင္ ။

ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ေအအက္စ္က round ေနေလၿပီ ။ ကိုယ္လည္း ကုပ္ကုပ္ေလးလုပ္ၿပီး စာအုပ္ေလးကိုင္ကာ မေယာင္မလည္သြားရပ္ရေလသည္ ။ ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာ မစေသး ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္ၿပန္ၿပီး ညဖက္ေရာက္မွ စေလေတာ့သည္ ။ ထိုေန႔ညက မွတ္မွတ္ရရ မီးကလည္း သံုးခါတိတိၿပတ္၏ ။ လူနာက အသစ္ အေယာက္ ၂၀ တက္ေလ၏ ။ ကြဲတာၿပဲတာက ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ပါေလသည္ ။ သၾကၤန္နားနီးလာသည္ထင့္ ။ စစပိုင္းေတာ့ သေကာင့္သားေတြက လုၿပီး သူခ်ဳပ္မယ္ ငါခ်ဳပ္မယ္ေပါ့ ။ ေနာက္လည္းက်ေရာ ကဲပါဘဲၾကီးရာခင္ဗ်ားက အသက္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ၾကီးတယ္ ( အမွန္ကလပိုင္းေလာက္ၾကီးတာပါ) ၀ါလည္းရင့္တယ္ ( ဘာကိုဆိုလိုမွန္းမသိ) အဲဒီေတာ့ ၂ ခ်က္ ၃ ခ်က္ေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်ဳပ္မယ္ ဟဲဗီးေက့စ္ဆို ဘဲၾကီးကိုလႊဲေပးမယ္တဲ့ ။ ကဲေကာင္းေရာ... ။လြယ္တာကိုေတာ့ သူတို႔လုပ္မယ္ဆုိတဲ့သေဘာ ။ ကဲေလ ထားပါေတာ့ ခ်ဳပ္ဆိုေတာ့လည္း ခ်ဳပ္ေပါ့ ဟီး ။ ကံကလည္း ကိုယ့္ဖက္ကို ပါပါတယ္ ။ ဟဲဗီးေက့စ္ခ်ည္း ၈ ေယာက္ေလာက္လာတယ္ ။ အနဲဆံုး က ၅ခ်က္ေလာက္ခ်ဳပ္ရတဲ့ ရိုက္မႈေတြခ်ည္းပဲ ။ စစခ်ဳပ္ခ်င္းေတာ့ သိတယ္မဟုတ္လား ။ လက္ကတုန္ၿပီးသား ။ ေဘးကလည္း ၀ိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ သေကာင့္သားေတြက အမ်ားၾကီး ။ ေနာက္ပိုင္းလည္းက်လာေရာ ေရခ်ိန္ကိုက္လာသလိုမ်ိဳး လက္ကသြက္လာတယ္ ။ အဲဒါနဲ႔ ၁၁ နာရီထိုးခါနီးလည္းက်ေရာ ခ်ဳပ္တဲ့လုပ္ငန္းေတြ ၿပီးသေလာက္ၿဖစ္သြားေလ၏ ။ ဒါနဲ႔ အကယ္၍ ညဖက္ ခြဲခန္း၀င္ရရင္ ဘယ္သူေတြ၀င္မလဲဆိုတာကို ထံုးစံအတိုင္း ဖဲေလးရိုက္ၿပီးဆံုးၿဖတ္ၾကေလသတည္း ။

ေၿပာရအုန္းမယ္ .. ။ ဖဲရိုက္တဲ့အေၾကာင္းကို ။ ေဆးေက်ာင္းသားေတြမွာ စာအရမ္းၾကိဳးစားၿပီး ( ကၽြန္ ေတာ္တို႔အေခၚ စာဂ်ပိုး -ဟိုက္ပါ) ေတြမွလြဲ၍ က်န္သည့္ေက်ာင္းသား အကုန္လံုးလိုလိုက ဖဲရိုက္တာ အနည္းနဲ႔အမ်ား၀ါသနာ ပါတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲပင္ ။ ကၽြန္ေတာကေတာ့ ၀ါသနာပါသည္လည္းမဟုတ္ မပါဘူးလည္း မဟုတ္ ၀ိုင္းစရင္ေတာ့ ပါစၿမဲပင္ဟီး ။သိပ္ေတာ့လည္းကၽြမး္ကၽြမ္း က်င္က်င္မရွိလွပါ ။ ရွမ္း စင္ကာပူ ဘူၾကီး ရွိဳး ေဒါင္း ပိုကာ ဒီေလာက္သာလွ်င္တတ္ေလ၏ ။ လက္ဦးဆရာကေတာ့ ဟို ဂ်ပုပါ ။ သိၿပီးသားၿဖစ္မွာ ပါ အပိုင္း ၄ မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးတဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ ။ ေၿပာမနာဆိုမနာေပါ့ ။ လူက ရွမ္းဆို ပြဲတိုင္းရွံုး၏ ။ က်န္တာေတာ့ေၿပာမေနႏွင့္ ပါသမွ် မုန္႔ဖိုးအကုန္ေၿပာင္၏ ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့ကို သူတို႔အကုန္လံုး ေၾကာက္သည့္အရာတစ္ခုရွိ၏ ။ ဘူၾကီးကစားၿခင္းပင္ ။ လူကဘယ္ေလာက္ထိဘူေနမွန္းမသိ ဘူၾကီးကစားတိုင္း ႏိုင္ေလသည္ ။ ဒီေတာ့ ဘဲၾကီးႏွင့္ဘူၾကီးကစားလွ်င္ မကစားၾကေတာ့ဟု ေၾကၿငာၾကေလေတာ့သည္ ။ အဲဒီေလာက္ထိအစြမ္းထက္ခဲ့တာ...ဟီး ။ အဲဒါနဲ႔အဲဒီညက ကစားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရွံုးေလ၏ ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ပဲ အကယ္၍ ခြဲစိတ္လူနာလာလွ်င္ ၀င္ၾကမည္ဟု ဆံုးၿဖတ္ၾကေလသည္ ။ အမွန္က ေန႔လည္ပိုင္းဆို လု၀င္သည့္ လူမ်ားသည့္အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး အနီးကပ္ ၾကည့္ခြင့္မရ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ညဖက္ဆိုလ်င္ ဆရာႏွင့္ကိုယ္ ၂ ေယာက္တည္း ခြဲစိတ္ခန္း၀င္ၾကရေလသည္ ။

ဆုေတာင္းကလည္း ၿပည့္၀ပါသည္ ။ လူနာတစ္ေယာက္ ဗိုက္ေအာင့္သည္ ဟုဆိုကာ ေဆးရံုသို႔ေရာက္လာ၏ ။ စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Perforation ( အစာအိမ္ ေပါက္ၿခင္း)ၿဖစ္ေလသည္ ။ ထိုအခ်ိန္ထိ ဟို ကံစမ္းမဲေပါက္ေသာ သေကာင့္သားေတြက တစ္ေယာက္မွ မႏိုးေသး ။ ကိုယ္ကေတာ့ႏိုးေနၿပီ ဒါနဲ႔ သူတို႔ကို တာ၀န္အရ ေဟ့ေကာင္ ဟိုမွာ လူနာလာေနၿပီ ခြဲခန္း၀င္ရမယ္ထင္တယ္ ထၿပီးၾကည့္ဦး ဆိုေတာ့ သေကာင့္သားက အာ...ဘဲၾကီးရာကၽြန္ေတာ္အိပ္ေရးပ်က္ေနတယ္ဟီး ဘဲၾကီးပဲ၀င္လိုက္ပါ ေနာ္... အားကိုးပါတယ္ ဟီး တဲ့. ။ ကဲ ပြဲသိမ္းေရာ...။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း ၿပင္ဆင္ဆရာရွိတာၿပင္ဆင္ၿပီးဆရာႏွင့္ကိုယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ခြဲခန္း၀င္ရေလသည္။ ထိုေန႔မွ AS ကလည္း ညေနဖက္မွ ဗိုက္ေအာင့္သည္ဟုဆိုကာ အိမ္မွာနားေနရန္ ဆရာကခြင့္ၿပဳလိုက္ေလသည္။ ဆရာကသူ႔အခန္းကေန အေပၚထပ္ကေနတိုက္ရိုက္ ခြဲခန္းသို႔သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေဆာင္ေအာက္ဆင္းၿပီးမွ ေအာက္ဖက္လမ္းေၾကာင္း အတိုင္း(လူနာကိုတြန္းပို႔သည့္လမ္းေၾကာင္း) မွ၀င္သည္ ။ ဒီမွာတင္ .. လူနာကိုလိုက္ပို႔သည့္ အေယာက္ ၂၀ ခန္႔လူအုပ္ၾကီးႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔က အ၀င္ေပါက္ကို ပိတ္ထားသည့္အတြက္ ... ကဲ..ကဲ ခဏေလာက္ဖယ္ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ အထဲေလး၀င္ခ်င္လို႔ပါလို႔ ဆိုလိုက္ရာ အားလံုး က ကၽြန္ေတာ့္ကို၀ုိင္းၾကည့္ၿပီး ဟဲ့ဟဲ့ေဘးဖယ္ ၾကစမ္း ဟိုမွာ ဆရာလာေနၿပီ ဆရာ ရယ္ကၽြန္ေတာ့တူေလးကို ကယ္ပါဦးဗ်ာေနာ္...။ ဗ်ာဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတတ္ႏိုင္ဆံုးၾကိဳးစားမွာပါ ဆိုၿပီး အတင္း ၀င္ခဲ့ရေလသည္။ ဆရာ၀န္ဆို၍ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဒီအေပါက္၀င္လာခဲ့၍ ကိုယ့္ကို ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ဟု ထင္ေနပံုပင္ ။ ကဲထားေတာ့ အထဲ၀င္ၿပီး အ၀တ္အစားလဲၿပီးေတာ့ ခြဲစိတ္ခန္းသို႔၀င္ေလေတာ့သည္။ လူနာက အစာအိမ္အနာရွိၿပီး ေပ်ာ္ပြဲရွိ`၍ အရက္ေသာက္မိသည္ဟုေၿပာ၏ ။ ထုိမွတဆင့္ အနာက ေပါက္ထြက္သြားၿခင္းပင္ၿဖစ္၏ ။ အစာအိမ္ေပါက္သည့္ေနရာကို ခြဲထုတ္ပစ္ၿပီး အူ(Duodenum ) ႏွင့္ၿပန္ဆက္ေပးရ၏ ။ Gastro-duodenostomy ဟုေခၚ၏ ။ ဆရာကလည္း ခြဲစိတ္တာ အေတာ့ကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့ကို အေသးစိတ္လည္းရွင္းၿပ၏ ။ ဒီလိုနဲ႔ ၁ နာရီခြဲေလာက္ၾကာေတာ့ ဗိုက္ၿပန္ပိတ္ေလသည္။ ဒီမွာတင္ ဆရာက အေရၿပားကို တစ္၀က္ေလာက္လည္းခ်ဳပ္ၿပီးေရာ မင္းခ်ဳပ္တတ္တယ္မဟုတ္လား ဆက္ခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ဟု ဆိုတာ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ေလး ငါးခ်က္ေလာက္ပဲ ဆက္ခ်ဳပ္စရာ ရွိေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာအားရ ( ရခဲလွသည့္ အခြင့္အေရးမဟုတ္လား ) ဆက္ခ်ဳပ္ေလေတာ့သည္ ။ အားလံုးၿပီး၍ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ၿပန္ထြက္လာေတာ့ (ဆရာ ဆရာ ကၽြန္ေတာ့တူေလး ဘယ္လို အေၿခအေနရွိလည္းဟင္) ( အားလံုး အဆင္ေၿပပါတယ္ခင္ဗ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ေအာင္ေအာင္ၿမင္ၿမင္ပဲခြဲစိတ္ႏုိင္ပါတယ္) (ဟာ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဆရာရယ္ ..ကဲကဲ ဆရာ့ကိုလိုက္ပို႔ၾကရေအာင္ေဟ့ က်န္တဲ့လူေတြဒီမွာေနခဲ့ တစ္၀က္က ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ၾက) ( ဟာ ရပါတယ္ခင္ဗ် နီးနီးေလးပဲ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသြားလည္းရပါတယ္ )( အာ မဟုတ္တာပဲဆရာရယ္...လမ္းက လူမွမရွိတာ ) ဆိုၿပီး လူဆယ္ေယာက္ခန္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔နားသည့္ ေဟာက္ဆာဂ်င္အခန္းထဲသို႔ လိုက္ပို႔ေလသည္။ မနက္လည္းေရာက္ေရာ ဟိုေကာင္ေတြကို ဒီအေၾကာင္းေၿပာၿပေတာ့ (ဟာကြာ နာလိုက္တာ ေတာက္ ..အအိပ္မက္လိုက္တာ လြဲသြားတယ္ ) ဆိုၿပီး ယူက်ံဳးမရ ညဥ္းၾကေလေတာ့သည္။ ေကာင္းတယ္ ဒီေလာက္ေတာင္ အခြင့္အေရးေပးတာေတာင္ အအိပ္မက္တဲ့ေကာင္ေတြ...ဟီး ။

ဒီလိုနဲ႔ သၾကၤန္က်လာပါေလေရာ ။ သၾကၤန္ဆိုေတာ့ ေဆးရံုကို လာလိုက္ၾကသည့္ လူနာေတြ မူးၿပီးရန္ၿဖစ္ၾကသည့္လူေတြခ်ည္းပဲပင္ ။ သၾကၤန္တစ္ရက္မွာ ဂ်ဴတီတစ္ရက္ဆင္းရေလသည္။ ေဟ့ NA လာတယ္ေဟ့ သြားၾကည့္လိုက္ဦး ဆိုေတာ့ ဟုိသေကာင့္သား သံုးေယာက္က လွစ္လွစ္ လွစ္လွစ္ႏွင့္ ေၿပးထြက္သြားၾကသည္ ။ အစပိုင္းဆို အဲဒီလိုေတြခ်ည္း ။ ေနာက္မွသာ ....ဟင္း ။ ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည့္ေတာ့ ဟဲဗီးေက့ၿဖစ္ေန၏ ။ လူနာကိုၾကည့္ေတာ့ လားလား အစ္ကို၀မး္ကြဲပါလား ။ ေဟ့ေကာင္ ဘယ္လိုၿဖစ္လာတာလည္း ေမးေတာ့(ညီအစ္ကိုခ်င္း အသက္သိပ္မကြာ၍ မင္းႏွင့္ ငါႏွင့္သာေၿပာပါသည္) မသိ ပါဘူးကြာ ဘယ္လိုၿဖစ္မွန္းကို ..တဲ့ ။ ရွင္းေရာသူေၿပာမွ ။ ကဲကဲထားေတာ့ သူကေတာ့ လမ္းမွာ ဂိုဏ္းႏွင့္ေနသည္ဟုေၿပာသည္ (ဘာဂုိဏ္းမွန္းမသိ သူတို႔က သိုင္းေလာကသားေတြေလ အားေနအဖြဲ႔ဖြဲ႔ၿပီး ရန္ၿဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ေကာင္ေတြ အခုေတာ့ အဲဒီေကာင္လည္း တပ္ၾကပ္ၾကီးၿဖစ္ေနပါၿပီ သူတို႔ ညီအစ္ကိုကို ေဇာ္ ၂ ေဇာ္ဟုေခၚေလသည္ ။ ေဇာ္ ၂ ေဇာ္ ၏ေပါက္ကရလုပ္ တတ္ပံုမ်ားကို ေနာက္မွ ေၿပာၿပပါမည္)

ဒီေတာ့ သူရန္ၿဖစ္တာသိပ္မဆန္းလွ ။ ငါပဲခ်ဳပ္လိုက္မယ္ ေဟ့လို႔ေၿပာလိုက္ေတာ့ အကုန္လံုး က စကားနားေထာင္ပံုရသည္ ။ ဖယ္ေပးၾကေလသည္။ သိတယ္မဟုတ္လား ဟဲဗီးေက့စ္ေလ ဟီး ။

ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္။

စာေရးသူ.....သက္တန္႔ခ်ိဳ(၁၁း၄၀ ည ၂၆.၁၁.၀၉)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေဟာက္ဆာဂ်င္ဘ၀ (အပိုင္း ၁)
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေဟာက္ဆာဂ်င္ဘ၀ (အပိုင္း ၂)
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေဟာက္ဆာဂ်င္ဘ၀ (အပိုင္း ၃)


စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................

12 comments:

  1. ကိုယ္ေတြ မသိတဲ့ ဗဟုသုတေတြပါပဲ၊ ခုန လာဖတ္ျပီး မွ အသစ္ ေပၚလာလို႔ ေနာက္တေခါက္ လာဖတ္ပါတယ္၊ အပိုင္း (၁) လဲ ဟိုေန႕က ရွာမေတြ႕တာ ခုမွ ၁ နဲ႔ ၄ ကို ဖတ္ရတယ္၊ ေနာက္ဆက္တဲြေတြ ေမွ်ာ္ပါဦးမယ္...

    ReplyDelete
  2. သက္တန္႔ခ်ိဳေရ
    လာဖတ္သြားပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ အရင္တခါကလို ျငင္းစရာ သိပ္မေတြ႔ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္သင္တအုပ္ႀကီးကို Surgeon တေယာက္တည္းက တာ၀န္ယူတာေတာ့ ဒီမွာမေတြ႔ရဘူး။ အလြန္ဆံုး ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။

    ReplyDelete
  3. ေမာင္ေလးရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေလးကို လာဖတ္ရင္း ဗဟုသုတလည္းရ ရီစရာေလးေတြလည္း ဖတ္ရတယ္။ ဖဲရိုက္ၿပီး အအိပ္မက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ နာပါ့ေနာ္။ အင္း .. အစပိုင္းေတာ့ ဒီလိုပဲေနမွာေပါ့ေနာ္။ ကဲ .. အခ်ဳပ္အလုပ္ ၀ါသနာပါတယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္ႏွစ္သၾကၤန္လည္း ေစာင့္အံုးေပ့ါ ေမာင္ေလးေရ.. း)

    ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

    ReplyDelete
  4. ဖတ္ရတာသေဘာက်ပါတယ္။ဖတ္လို႕လဲေကာင္းတယ္။
    ဆက္ရန္...ကိုေမွ်ာ္ေနပါတယ္

    ReplyDelete
  5. Grey's Anatomy is a good TV series for knowing US hospital system..
    Realizing sometimes they work 24 hours straight and sleeping in their closet make me feel sick..
    SM

    ReplyDelete
  6. ၾဆာေက်ာ္ေရ ဆက္ေရးပါဗ်..။
    ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။ နယ္ပယ္သစ္တစ္ခုရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေတြ ဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္ဗ်။

    ReplyDelete
  7. အဲဒီပံုက သက္တန္႔ခ်ိဳလား???????
    ကိုးရီးယားမင္းသားလား??????
    မုန္႔မ်ားဝယ္ေက်ြးမလားလို႔

    ReplyDelete
  8. သက္တန့္ခ်ိဳက house (surgery posting ) ကို ဘယ္ေဆးရုံမွာဆင္းခဲ့တာလည္း ၊ RGH မွာ အမတို့ဆင္းခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္တံုးကေတာ့ MSc ေက်ာင္းသားေတြနဲ့ လုဝင္ရတယ္ ။ I&D အေသးစား ေက့စ္ေလာက္ပဲ ကိုယ္တို့ က လုပ္ခြင့္ရတယ္ ။ AS လည္း ၂ေယာက္ ရွိတာေလ ။ တေယာက္က ward ထဲမွာ ၊လိုရင္ သူ ့ကို အရင္ေခၚရတာဆိုေတာ့ ေခါင္းေပါက္လို ့ခ်ဳပ္ေပးရတဲ့ ေက့စ္ေတာင္ မွတ္မွတ္ရရ ၁၀ ေယာက္မျပည့္လိုက္ဖူး ..။ OT ဝင္ခဲ့ရတာလည္း PPU ေက့စ္ တခု နဲ ့ Appendicitis ၂ခု ၃ ခုလားပဲ ရွိတယ္ ..
    ီဒီေတာ့ သက္တန့္တေယာက္ ေက့စ္လိုက္တယ္ ေခၚရမွာေပါ့ ေနာ္ ။
    ေအာက္ဆံုးထပ္ အခ်ဳပ္ေထာင္သားေတြ ကို Death certified လုပ္ဖို ့သြားၾကည့္ေပးရတာေတာ့ ၄-၅ ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္ ။ AS ေတြက သင္ထားေပးတာေလ .. ေခၚရင္ ခ်က္ခ်င္းသြား မၾကည့္ေပး နဲ့တဲ ့ ... အနဲဆံုး နာရီဝက္ေလာက္ေနမွ သြားၾကည့္တဲ့ေလ .. အဲ့ဒါဆို ေသလား ၊ မေသလား သိသာေနျပီ ပဲတဲ့ ... ဟားဟား ..ဘယ္ေလာက္ မိုက္သလည္း ေနာ္ ...
    ( အဆံုးသပ္ လိုက္ေတာ့ ဘာမွ ေသခ်ာ မတတ္ လိုက္ဖူး ။ ဒီေရာက္ေတာ့မွ သူမ်ားေတြ ၾကားထဲ မ်က္ႏွာ အေတာ္ငယ္ရတာပဲ ။ )

    ReplyDelete
  9. အစ္ကိုရဲ ့ေနာက္ထပ္လာမယ့္ "ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေဟာက္ဆာဂ်င္ဘ၀" အပိုင္းမ်ားကိုလဲဆက္လက္ေစာင့္ေမ်ာ္ေနပါတယ္......
    ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာဝန္္ျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ ေနာက္ဘဝအထိေစာင့္ရေတာ့မွာပါ.....
    အစဥ္အျမဲအားေပးလ်ွက္......

    ReplyDelete
  10. ၾကား မၾကားဖူးပါဘူးး..
    ခဲြခန္း ၀င္ဖို႕ေတာင္
    ဖဲ ရိုက္ ၿပီး ဆံုးၿဖတ္ၾကတယ္ တဲ့ ...

    ကဲကဲ ..
    အပိုင္း ၅ ဆက္ဖတ္မယ္ ....

    ReplyDelete
  11. ေၾသာ္ ..
    အပိုင္း ၅ က မေရးရေသးပဲ ကိုးးးးး ....
    သိပါဘူးးးး ..
    ေရးၿပီးသြားၿပီ ထင္လို႕ ...

    ဒါနဲ႕
    သက္တန္႕
    ၂၀၀၀ or ၂၀၀၁ or ၂၀၀၂ က
    ၁၀ တန္း ေအာင္ တယ္ ထင္တယ္ ..

    ထင္တာ ၿမင္တာ
    ယမ္းၿပီး ေၿပာတာ ....

    ReplyDelete
  12. ဟုတ္ပါ့ေဆာင္းႏွင္းရြက္ေရ.. ဆယ္တန္းကို ၂၀၀၀ ေအာင္ ၂၀၀၁ batch နဲ႔ ေဆးေက်ာင္းစတက္တယ္ဆိုပါေတာ့ း)

    ReplyDelete