17.12.1984

17.12.1984

အဲဒီေန႔တုန္းက ႏွင္းေတြ က်ေနတာတဲ့ ႏွင္းေတြ ေအးေနတဲ့ ေန႔မွာ ေျမာက္ဥကၠလာပ ေဆးရံုၾကီးမွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ေမြးဖြားခဲ့တယ္ ။ အဲဒီကေလးေလးက ေမြးတုန္းက ရုပ္အရမ္းဆိုးလြန္းေတာ့ သူ႔မိခင္ေတာင္လန္႔သြားတယ္ဆိုပဲ ။ ဒါေပမယ့္မိခင္ေမတၱာနဲ႔ သားငယ္ကို ေကၽြးေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာ အသက္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေတာ့ ၀၀ထြားထြားျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေလးျဖစ္လာလို႔ လူေတြအားလံုးက တရုတ္ၾကီးလို႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚခဲ့ၾကတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ကေလးေလးဟာ ကာကြယ္ေဆးေတြထိုးရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့တယ္ ။

အဲဒီတုန္းက သူ႔မိခင္က ကေလးေလးငိုမွာစိုးလို႔ဆိုျပီးကာကြယ္ေဆးထိုးခံရမယ့္ သားငယ္ကို ရင္မွာပိုက္ျပီး လူေတြနဲ႔ ေ၀းရာေနရာေလးမွာ သြားျပီးပုန္းေရွာင္ေနခဲ့တယ္ ။ သားငယ္ငိုသံကိုမၾကားရက္တဲ့မိခင္ေမတၱာေၾကာင့္မိုလား ကေလးငယ္ရဲ႕ ေရာဂါပိုးေတြကို ခုခံကာကြယ္ႏုိင္တဲ့အစြမ္းေၾကာင့္လား မသိ အသက္ၾကီးတဲအ့ထိ ၾကီးၾကီးမားမားေရာဂါေတာ့မရွိခဲ့ဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ေမြးကင္းစကေန အသက္ ၇ ႏွစ္ေလာက္ထိ ကုိယ္အပူၾကီးရင္ တက္ တက္တဲ့ ေရာဂါရွိခဲ့တယ္ ။ ဒီေတာ့ ေဆးရံုကေန ခါးဆီေဖာက္ျပီး ေရာဂါရွာရမယ္လို႔ေျပာတယ္ ။ ခါးဆီေဖာက္ရင္ ေအာက္ပိုင္းခ်ိတတ္တယ္ ခါးဆီေဖာက္ရင္အေၾကာဆြဲတတ္တယ္ စတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက လြဲမွားေနတဲ့ ယံုတမ္းစကားေတြေၾကာင့္ ကေလးငယ္မိခင္ရဲ႕ အကိုျဖစ္သူက ကေလးကို ပိုက္ျပီး ေဆးရုံကေန ခိုးဆင္းသြားခဲ့တယ္ ။ အဲဒီကစျပီး ကေလးေလး ဘာေရာဂါမွမျဖစ္ေတာ့ျပန္ဘူး ။

မွတ္မွတ္ရရ ကေလးေလး ၁၀ ႏွစ္ေလာက္မွာေပါ့ ဖခင္ျဖစ္သူ က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စကားေျပာေနတုန္း သူက စားခ်င္တာ မစားရလို႔ ဖခင္ကိုသြားျပီး ဂ်ီက်တယ္ ။ ဒီေတာ့ဖခင္ျဖစ္သူက “ သား . . သြား ဟိုး မွာသြားေဆာ့ေခ် အေဖဒီမွာ စကားေျပာေနတယ္ ” လို႔ သတင္းစာကို လိပ္ျပီးေျခာက္လိုက္တာ ကေလးငယ္က အေၾကာက္လြန္သတိလစ္ျပီးေဆးရံုေရာက္သြားျပန္တယ္ ။ အေဖျဖစ္သူက အ၇မ္းကို စိတ္ထိခိုက္သြားျပီးကေလးေလးကို အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားေနတဲ့ ဗိုလ္အုန္းသီး စက္ဘီးကေလး၀ယ္ေပးခဲ့ျပန္တယ္ ။ ကေလးေလးဘ၀မွာ အသက္ၾကီးတဲ့အထိ တစ္ခါက လြဲလို႔ ရန္မျဖစ္ခဲ့ဘူး ။ အဲဒီတစ္ခါက မိုးရာသီၾကီးမွာေပါ့ ။ ကေလးေတြ အခ်င္းခ်င္း ေဂၚလီရိုက္ရင္း ေဂၚလီလုၾကရင္းမေတာ္တဆ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ ။ ကေလးငယ္ေလးက သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို အုတ္ခဲနဲ႔ ေခါင္းကို ထုလိုက္တာ ငါးခ်က္ေလာက္ခ်ဳပ္ရတယ္ေျပာတယ္ ။ အဲဒီတုန္းက သူ႔အေဖအေမကလည္း အရမ္းးကို ေတာင္းပန္ရျပီး ေက်ေအးဖို႔မနည္းေျပာယူခဲ့ရတယ္ ။ အဲဒီကတည္းကစလို႔ သူ ဘယ္ေတာ့မွ ရန္မျဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး ။

သူ႔ဘ၀က မခ်မ္းသာဘူး သူတို႔စီးပြားေလးတက္လာလိုက္ မီးကေလာင္သြားလိုက္ စီးပြားေလးတက္လာလိုက္ မီးကေလာင္သြားလိုက္နဲ႔အခုေတာ့ ဒံုရင္းကဒံုရင္း အဲဒီကေလးေလးက ငယ္စဥ္ကတည္းက ဖခင္ျဖစ္သူကစည္းကမ္းေတြနဲ႔ထိမ္းခ်ဳပ္ထားတယ္ ။ အေဖတို႔ ပညာမတတ္ခဲ့လို႔ သားတို႔ဆင္းရဲရတာသားတို႔ကိုေတာ့ အေဖပညာ သင္ေပးမယ္ဆိုျပီးေက်ာင္းစာကိုသာဖိဖိစီးစီး လိုက္စားေစခဲ့တယ္ ။သူမ်ားေတြ ေဘာလံုးကန္ေနတဲ့အခ်ိန္ အဲဒီကေလးငယ္ဟာ စာေတြထိုင္က်က္ေနရတယ္ ။ သူမ်ားေတြ ဂိမ္းေဆာ့ေနခ်ိန္ အဲဒီကေလးေလးဟာ သခ်ၤာေတြထိုင္တြက္ေနရတယ္ ။ ဒီလိုန႔ဲ . . . .

ကေလးေလး ကိုးတန္းေက်ာင္းသားၾကီၚျဖစ္လာတယ္ ။ က်ဴရွင္ယူဖို႔မလြယ္တဲ့သူ႔ဘ၀မွာ အတန္းထဲက စာေတြကသာအဓိကျဖစ္လာခဲ့တယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္တန္းမွာေတာ့ ဆရာေကာင္းသမားေတြ နဲ႔ဆံုျပီး သူ႔ဘ၀ အလင္းေရာင္စရလာတယ္ ။ မွတ္မွတ္ရရအဲဒီတုန္းက ၀ူခံုးဇတ္လမ္းတြဲေတြလာေတာ့သူလည္းအရမ္းၾကိဳက္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ငါးမိနစ္ထက္သူ႔မွာ ပိုၾကည့္ခြင့္မရခဲ့ဘူး သူ႔အတြက္စာကသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုမဟုတ္လား ။ အတန္းထဲမွာလည္း သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ အထင္မၾကီးသလို သူ႔အတန္းထဲကအဆင့္ကလည္း လူ ၇၅ ေယာက္မွာ သူက ၇၀ ေလာက္ခ်ိတ္ေနတာကိုး ထားပါေတာ့ . . . အဲဒီလိုနဲ႔ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေအာင္စာရင္းေရာက္လာခဲ့တယ္ ။

ေအာင္သြားပါတယ္... ကေလးငယ္ကေလးက အဂၤလိပ္စာဂုဏ္ထူးကလြဲလို႔ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၄ ဘာသာ ပါေတာ့ မိဘေတြ မ်က္ရည္ေတြက်ရတာေပါ့ ။ ေဆးေက်ာင္း . . .သူ တက္ခြင့္ရသြားတယ္ ဆရာ၀န္ျဖစ္သြားတယ္ ေဆးေတြကုေနေနတယ္ စာေတြေရးေနတယ္ . . .။

သူ႔ဘ၀မွာ ေကာင္းတာေတြၾကံဳခဲ့ရသလို ဆိုးတာေတြလည္းၾကံဳခဲ့ရတယ္
သူ႔ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြၾကံဳခဲ့ရသလို စိတ္ညစ္စရာေတြလည္းၾကံဳခဲ့ရတယ္
သူ႔ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္တာေတြၾကံဳခဲ့ရသလို ဆံုးရွံဳးလက္လႊတ္လိုက္ရတာေတြလည္းၾကံဳခဲ့ရတယ္
သူ႔ဘ၀မွာ အထက္တန္းလႊာဆိုတာကိုမသိဘူး အဆင့္အတန္းဆိုတာကိုနားမလည္ဘူး သူက အကုန္လံုးကို လူေတြလို႔ပဲျမင္ေနတယ္

အခုေတာ့ သူ . . .သူ႔ကိုယ္သူအားေပးေနတယ္ အသက္ ၂၈ ကဲ မင္းဘာဆက္လုပ္မွာလဲကေလးငယ္ေရ . . . . စာေရးဆရာဘ၀ ငယ္ငယ္က စာစီစာကံုးေတြမွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးဘ၀ မွာသူ စာေရးဆရာလို႔ထည့္ေရးတိုင္းဆရာမေတြ က သူ႔လက္ထိပ္ကေလးေတြကိုေခါက္ခဲ့တယ္ ။ ဆရာ၀န္ၾကီးအင္ဂ်င္နီယာၾကီးျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔မေရးလို႔တဲ့ ။ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္တာ သူ႔အမွားလားလို႔ ကေလးငယ္ ခဏခဏစဥ္းစားဖူးတယ္ ။ အဲဒီလိုနဲ႔ သူအခု စာေရးဆရာ ေပါက္စနေလးျဖစ္လာခဲ့တယ္ ။ ဒါပါပဲ ဘ၀ဆိုတာ အရွည္ၾကီးသြားေနရတဲ့ခရီးမဟုတ္ဘူး တိုတိုေလးပဲမဟုတ္လား ။ ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေပ်ာ္လိုက္ရႊင္လိုက္ ငိုလိုက္ရီလိုက္ ၀မ္းနည္းလိုက္ ၀မ္းသာလိုက္ ဘ၀ ဇတ္ဆရာေစညႊန္ရာက ျပ ၾကလို႔ . . . တျဖည္းျဖည္းမိုင္တိုင္ေတြျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရတာ အေတာ္ေတာင္ၾကာခဲ့ျပီေပါ့ ။

ကဲ ကေလးေရ . . . “ ဟက္ပီးဘတ္ေဒး ” ပါ မင္းရဲ႕ တနလၤာ ၂၄နာရီဟာ မင္းအသက္ၾကီးသြားတယ္ဆိုတာျပေနတယ္ မင္းဘယ္ေလာက္ရင့္က်က္ေနျပီလဲဆိုတာေမးေနတယ္ မင္း ဘာေတြလုပ္ေနသလဲဆိုတာ ဆန္းစစ္ေနတယ္ မင္း . . ေရွ႕ဆက္ဖို႔ခြန္အားေတြ ရွိရဲ႕လားလံုေလာက္ရဲ႕လား မင္းရဲ႕ေဘးမွာေတာ့ မင္းရဲ႕မိတ္ေဆြေတြအမ်ားၾကီးပဲကြဲ႕ ကဲ ကေလးေရေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့လို႔ ေလာကၾကီးကို ရဲရဲသာၾကည့္လိုက္စမ္း ။ ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးဘယ္ေလာက္လွလိုက္သလဲ မင္းရဲ႕ ဒီတစ္ရက္တာဟာ တျခားေန႔ေတြလိုပဲ ဘာမွမထူးျခားဘူး ဒါေပမယ့္မင္းကိုယ္မင္း အသိေပးရမယ္ အခ်ိန္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး အခ်ိန္ေတြျပန္၀ယ္မရေတာ့ဘူး မင္းကိုယ့္ကိုယ္အားရေက်နပ္မိရဲ႕လား ။

“ ဟက္ပီးဘတ္ေဒးပါ ကေလးငယ္ေရ ”

ဒီလိုနဲ႔ .. . ဒီတနလၤာဟာလည္း ဘာမွထူးမျခားနားစြာ သမာရိုးက် ပဲ တျခားေန႔ေတြလို ကုန္ဆံုးေက်ာ္ျဖတ္သြားဦးမွာပါပဲ ။

သက္တန္႔ခ်ိဳ
မွတ္ခ်က္ - အထက္ပါစာထဲမွ ကေလးငယ္ဆိုသူမွာ ယခုစာေရးေနေသာ သက္တန္႔ခ်ိဳပင္ျဖစ္သည္ ။ 

စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................