Thursday, April 29, 2010

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္မႏုႆလူသားစားကၽြန္း ( ဇတ္သိမ္းပိုင္း)

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္မႏုႆလူသားစားကၽြန္း ( ဇတ္သိမ္းပိုင္း)


ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္မႏုႆ လူသားစားကၽြန္းဇတ္လမ္းရွည္ၾကီးအား အစအဆံုးတၿပိဳင္နက္တည္း ဖတ္လိုသူမ်ားအတြက္ E-book ေလး ထုတ္ေ၀လိုက္ပါတယ္ ။ ယခု Ebook တြင္ ဇတ္လမ္းရွည္အစအဆံုးအၿပင္ ဤ ဇတ္လမ္းရွည္အား ေဖာ္ၿပခဲ့ေသာ

http://thettantcho.blogspot.com/
http://thettantcho.ning.com/
http://icenantaw.ning.com/
http://natthabin.ning.com/

တို႔မွာ စာဖတ္သူမ်ား၏ ကြန္းမန္႔ေပါင္း (၁၈၆) ခုအား ထည့္သြင္းေဖာ္ၿပထားပါသည္ ။ သို႔ရာတြင္ ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ကြန္း မန္႔မ်ား မပါ၀င္ပါ ။ ဤ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္မႏုႆလူသားကၽြန္း E-book အား မည္သူမဆို လြတ္လပ္စြာ ကူးယူခံ စားႏိုင္ပါသည္ ။ သုိ႔ရာတြင္ တစ္စံုတစ္ဦးမွ အခေၾကးေငြၿဖင့္ တဆင့္ၿပန္လည္ေရာင္းခ်ၿခင္းအား ခြင့္မၿပဳပါ ။

စာအုပ္ Download လုပ္လိုသူမ်ား ေအာက္ပါလင့္တြင္ ယူႏိုင္ပါသည္ ။

Download link : http://www.mediafire.com/?kmzctmg3egx



(၁၆)

ေတာင္ေအာက္ေၿခတြင္ မနား၀ံ့ေတာ့ပဲ ေတာင္ေပၚသို႔ ဆက္၍ တက္ခဲ့ၾကေလသည္ ။ အခ်ိန္ကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ စ၍ ထြက္လာ ခ်ိန္မွစ၍ ဆိုလွ်င္ ၂၄ နာရီေက်ာ္ၿပီၿဖစ္၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ေတာင္တန္းမ်ား အေပၚသို႔မေရာက္မီ ေက်ာက္က လပ္တစ္ခုေပၚတြင္ ခဏနားကာ ေအာက္သို႔ ငံု႕ၾကည့္လိုက္ရာ ေအာက္မွညာသံေပး၍ တက္လာ ေသာ လူရိုင္းအုပ္ၾကီးကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္ ။ လက္ထဲမွာလည္း ဒူးေလး ၿမွား မွိန္းလွံ စေသာ လက္နက္မ်ားကို ကိုယ္စီ ကိုင္ထားၾကၿပီး လြန္စြာ ေဒါသထြက္ေနဟန္လည္း ရွိေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦးလည္း ၾကာၾကာ မနားေတာ့ပဲ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားဆီသို႔ေရာက္ရန္သာ ၾကိဳးစား၍ တက္ခဲ့ၾကေပေတာ့သည္ ။ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားဆီသို႔ ေရာက္လုေရာက္ခင္တြင္ ေအာက္မွ လွမ္းပစ္လုိက္ေသာ ၿမွားတစ္စင္းက ကၽြႏ္ုပ္၏ ဦး ေခါင္းေဘးမွ ၀ွီးကနဲ ေက်ာ္ၿဖတ္ သြားကာ ေတာင္နံရံ၌ သြားစိုက္ေနေလသည္ ။ ၿမွားထိပ္မွ အစိမ္းေရာင္အေရမ်ားကား စီးက် လွ်က္ရွိ ေပသည္ ။

" ဟိုက္ ကိုႏိုင္ေဇာ္ေရ .. ဒါ အဆိပ္လူးၿမွားေတြဗ် ..အၿမန္တက္ဗ်ိဳ႕ ေတာင္ထိပ္ေပၚေရာက္ဖို႔ အေရးၾကီးတယ္ "

ဟုေၿပာေၿပာဆိုဆို ကၽြႏ္ုပ္က ေတာင္ထိပ္ေပၚသို႔ေရာက္ရန္ အားစို၍ ေၿပးတက္လိုက္ေလသည္ ။ လူရိုင္းမ်ားကား ေအာက္မွေန၍ ၿမွားမ်ားၿဖင့္ ပစ္ခတ္ေနတုန္းပင္ ၿဖစ္၏ ။ ရတနာအထုပ္မ်ားႏွင့္မို႔ အေတာ္ပင္အားစိုက္၍ တက္ရ ေလသည္ ။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၂ဦးလည္း ေတာင္ေပၚေရာက္မွသာ စိတ္ေအးႏိုင္ေပေတာ့သည္ ။ ထြန္းလူႏွင့္ ညိဳေမာင္တို႔ကာ းကၽြႏ္ုပ္ တို႕ကို အသင့္ေစာင့္ေနၿပီး ေတြ႔ေသာအခါ အားရ၀မ္းသာၿဖင့္ လာၾကိဳၾကေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ရတနာ အထုပ္ မ်ားအား ထြန္းလူႏွင့္ညိဳေမာင္တို႔အား ေပးလိုက္ေလသည္ ။ ထို႔ေနာက္အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ နတ္သစ္ခြ မ်ားအား ရသေလာက္ခူးယူၾကေတာ့သည္ ။ ထိုအခိုက္ နားထဲတြင္ ၀ီ...၀ီ...ဟု အသံၿမည္လာ၍ မသကၤာ၍ ၾကည့္လိုက္ ရာ ပေဒါင္ပ်ားမ်ားကား အုပ္စုဖြဲ႔၍ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဆီသို႔ ဦးတည္ပ်ံသန္းလာၾကေလသည္ ။ အေကာင္ ေရမ်ားေသာအေၾကာင့္၄င္းတို႔ ခ်ီတက္ရာလမ္းတေလ်က္ မႈိင္းညိဳ႕ကာ ေနေလေတာ့သည္ ။

" ေၿပးေၿပးေဟ့ ေက်ာက္ဂူထဲ ေရာက္ေအာင္ေၿပး "

ဟုကၽြႏ္ုပ္က သတိေပးလိုက္ၿပီး ေက်ာက္ဂူၾကီးရွိရာသို႔ ေလးေယာက္သား ေၿပးလႊားခဲ့ၾကေတာ့သည္ ။ ယခုမွ အေနာက္တြင္ လူသားစားလူရိုင္းမ်ား အေရွ႕တြင္ ဇီ၀ိန္ေခၽြမည့္ ပေဒါင္ပ်ားမ်ား ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔မွာ ၾကားၾကပ္ နံၾကပ္ၿဖစ္ေနေတာ့သည္ ။ ေက်ာက္ဂူၾကီးကား အေတာ္အသင့္ရွည္လ်ားဟန္ရွိေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ေဇာႏွင့္မို႔ မရပ္မနားပဲ ေက်ာက္ဂူအတြင္းပိုင္းသို႔ ဆက္၍ ၀င္ခဲ့ၾကေပေတာ့သည္ ။ ဂူၾကီးထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ တ၀ီ၀ီအသံ မ်ားအားမၾကားရေတာ့ေပ ။ ပ်ားမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ ဤ ဂူၾကီးအတြင္းသို႔ လိုက္မ၀င္ၾကသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္လည္း မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ရွိေလသည္ ။

ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က

" ပ်ားေတြအသံေတာ့ မၾကားရေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕ဒီေကာင္ေတြ ဒီထဲလိုက္မလာၾကဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ ေရွ႔ဆက္တိုး ရေတာ့မွာပဲ "

ဟုဆိုကာ ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္၍ သြားေလေတာ့သည္ ။ ဂူၾကီး၏ အတြင္းပိုင္း နက္နက္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အသက္ရွဳရသည္မွာ ပံုမွန္အတိုင္းပင္ရွိေသးသည္ကို ၾကည့္ၿခင္းအားၿဖင့္ ေအာက္ဆီဂ်င္အလံုအ ေလာက္ ရွိေၾကာင္း ေတြ႔ရေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ေန႔တစ္၀က္ခဲ့မွ် ဂူၾကီးထဲတြင္ ဆက္လက္ခရီးဆက္ခဲ့ၾကေလသည္ ။ ထူးဆန္းသည္မွာ ဂူၾကီး၏ ေဘးနံရံမ်ားတြင္ စိမ္းစိမ္း အပင္မ်ား တြယ္ကပ္ေနသည္ကိုေတြ႔ရေလသည္ ။ ထိုအပင္မ်ားေၾကာင့္သာလွ်င္ေအာက္ဆီဂ်င္ မၿပတ္ လပ္ၿခင္း ၿဖစ္သည္ဟု ေတြးေတာမိေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လည္း နားလိုက္ ဆက္လိုက္ႏွင့္ ဗံုသံမ်ားလည္း တေၿဖး ေၿဖး ေ၀းသြားၾကၿပီ ၿဖစ္သည္ ။

ဤသို႔ၿဖင့္ ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ရွည္လွ်ားေသာ ဂူၾကီးထဲတြင္ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္မွာ နာရီေပါင္းအ ေတာ္ၾကာခဲ့ ေလသည္ ။ ဂူၾကီး၏ ေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ခုတြင္ ၿမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔မွာ လြန္စြာ စိတ္ပ်က္အား ငယ္မိသြားၾကေလသည္ ။ ဂူၾကီး၏ လမ္းကား အဆံုးသို႔ေရာက္ေနၿပီး ေက်ာက္နံရံၾကီးတစ္ခုက ပိတ္ဆို႔ထားေသာ ေၾကာင့္ၿဖစ္သည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား ေက်ာက္နံရံနားသို႔သြားကာ စူးစမ္းေလ့လာေနေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ လည္း ေၿမၿပင္သို႔ နားႏွင့္ကပ္ကာ နားေထာင္ၾကည့္ေသာအခါ မ်က္လံုးပင္ၿပဴးသြားရေလသည္ ။ ေၿခသံၿပင္းၿပင္း ႏွင့္ လူရိုင္းသံမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေနာက္သို႔ လႈိဏ္ဂူထဲသို႔ ၀င္ကာ ဆက္လိုက္လာၿပီၿဖစ္သည္ ။ အၿခားတစ္ဖက ္တြင္ကား ေလတိုးသံမ်ားၾကားေနရေသာေၾကာင့္ ဤ ေက်ာက္နံရံၾကီးတစ္ဖက္တြင္ ထြက္ေပါက္ရွိရ မည္ဟု ခန္႔မွန္း ရေလသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က

" ကိုသက္တန္႔ေရ ၀မ္းသာစရာပဲဗ် ဒီနံရံၾကီးက ေၿခာက္လမ္မေလာက္ပဲထူတာ အၿပင္ဖက္မွာ ထြက္ေပါက္ရွိ တယ္ဗ် ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာပါလာတဲ့ လက္လုပ္မိုင္းေတြနဲ႔ ခြဲရင္ေတာ့ၿပိဳႏိုင္တယ္ "

" ၿဖိဳမယ္ဆိုလည္း ၿမန္ၿမန္ၿဖိဳမွဗ်ိဳ႕ ေနာက္မွာ လူရိုင္းေတြလိုက္လာတဲ့ ေၿခသံေတြၾကားေနရတယ္ "

ဟု ကၽြႏ္ုပ္ကၿပန္ေၿပာလိုက္ေလသည္ ။

သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အဖြဲ႔လည္း မိုင္းမ်ားဆင္ကာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔ ေရွ႕ဆက္သြားမည့္လမ္းအား ပိတ္ကာထားေသာ ေက်ာက္နံရံၾကီးအား ၿဖိဳခြဲရန္ၾကိဳးစားၾကေလေတာ့သည္ ။ မိုင္းမ်ားဆင္ၿပီးေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ခပ္လွမ္းလွမ္း မွာေန၍ ေစာင့္ေနေလသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က ေက်ာက္ခဲ၂လံုးအား ပြတ္တိုက္ကာ မီးကူး ေစၿပီး လက္လုပ္မိုင္းမ်ားဆင္ထားရာသို႔ ပစ္ေပါက္လိုက္ေလသည္ ။

" ၀ုန္း "

တသိမ့္သိမ့္တုန္ၿပီး မည္ဟီးလိုက္ေသာအသံၾကီးေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း ဂူအမိုးမၿပိဳက်ေစရန္ ဆုေတာင္းေနရၿပီး လြင့္စင္လာေသာ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲမ်ားကို သတိထား၍ ၀ပ္ၿပီးေရွာင္ေနရေလသည္ ။ အတန္ၾကာ ေသာအခါ အလင္းေရာင္တန္းၾကီးကိုေတြ႔လိုက္ရ၍ အားရ၀မ္းသာ ထြက္ၾကည့္ၾကရာ သဲေသာင္ၿပင္ၾကီးႏွင့္ ဂူေပါက္၀တစ္ခုကို ေတြ႔ၿမင္လိုက္ရေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ယခုမွသာ သက္ပ်င္းခ်ႏိုင္ေတာ့ၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကေပေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္ဂူေပါက္၀ရွိၿမင္ကြင္းမ်ားမွာ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ လြန္စြာ ရင္းႏွီးသလို ခံစားရေသာေၾကာင့္ ေလ့လာၾကည့္မိေလရာ ကၽြႏ္ုပ္ ဤကၽြန္းၾကီးေပၚသို႔ စတင္ေရာက္ၿပီး ပထမဆံုးပုန္းခိုခဲ့ရာ ဂူၾကီး ၿဖစ္ေၾကာင္းအံ့ၾသဖြယ္ရာေတြ႔ရွိရေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ထိုအခ်ိန္က ေက်ာက္နံရံၾကီးေၾကာင့္ တစ္ဖက္ ပိတ္ဂူၾကီးဟုသာ ထင္ခဲ့မိရာ ယခုမွာ ထုိဂူၾကီးမွာ အရိုးသ႑ာန္ေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွ ဂူၾကီးႏွင့္ တစ္ဆက္ တည္းၿဖစ္ေၾကာင္းသိရွိရေပသည္ ။

ကၽြန္ုပ္လည္း ဂူၾကီးကို ဟိုဟို ဒီဒီၾကည့္ရင္း ဂူေအာက္ေၿခၾကမ္းၿပင္ကိုၾကည့္လိုက္ရာ စြပ္ေၾကာင္းမ်ားကို ေတြ႔ရ ေလသည္ ။ ၄င္းစြပ္ေၾကာင္းမ်ားမွာ သိပ္မနက္လွပဲ သဲၿပင္ေပၚတြင္ ေရးေရးေလး ေပၚေနၿခင္းေၾကာင့္သာ ပထမကၽြန္ုပ္ ဂူထဲတြင္ ေနစဥ္က မေတြ႔မိၿခင္းပင္ၿဖစ္မည္ ။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ကၽြႏု္ပ္၏ ပုဇြန္ကင္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုး ေနမႈမွာ ဤ စြပ္ေၾကာင္းမ်ားပိုင္ရွင္ေၾကာင့္ၿဖစ္ႏိုင္ေပသည္ ။ ဤ စြပ္ေၾကာင္းပိုင္ရွင္မွာ ပင္လယ္ ခူၾကီးမ်ား ေလာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွေန၍ ဦးေခါင္းရွည္လ်ားလွေသာ ညံသတၱ၀ါ ၾကီးမွ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဂူအတြင္းသို႔ အစာရွာေဖြသေလာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ မေတြးေတာတတ္ေအာင္ပင္ ၿဖစ္သြားေလသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကေတာ့ ညံသတၱ၀ါလက္ခ်က္ၿဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ခႏၶာကိုယ္က ပင္လယ္ထဲမွာေန၍ ဦးေခါင္းပိုင္းသာ ေက်ာက္ဂူအတြင္းသို႔ ၀င္လာ၍ စြပ္ေၾကာင္းရာ သိပ္မထင္တာ ၿဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေၿပာေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္အား ဤဂူၾကီးထဲတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ေနထုိင္ဖူးေၾကာင္းႏွင့္ ပုဇြန္ကင္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးဖူးေၾကာင္းေၿပာၿပလိုက္ေလသည္ ။

" ကိုႏိုင္ေဇာ္ေရ ဒီဂူက ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုးပုန္းခိုခဲ့တဲ့ ဂူၾကီးပဲဗ် ဒီဂူၾကီးက ဒီေလာက္ရွည္လ်ား မွန္းအခုမွ သိတယ္ ဗ်ာ ေနာက္ၿပီး ဒီဂူထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပုဇြန္ကင္ေတြေပ်က္ဖူးတယ္ဗ် "

" ဟုတ္လား ဒါဆိုရင္ေတာ့ ညံေကာင္ေတြလက္ခ်က္ပဲ ၿဖစ္မယ္ဗ် ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေပါ့ေလ"

"အင္းကိုႏိုင္ေဇာ္ေၿပာသလိုလည္း ၿဖစ္ႏုိင္ပါတယ ္ဒါနဲ႔ ဒီအတိုင္းဆို ဒီဂူၾကီးက အေတာ္ရွည္တာပဲဗ်ေနာ္"

"ေအးဗ်ာ...အခုမွပဲ လမ္းဆံုးေတာ့တယ္ ဒီဂူအမိုးေတြပါၿဖိဳခဲ့မွၿဖစ္မယ္ဗ်ိဳ႕ ႏို႔ဆို ဟိုလူရိုင္းေတြလုိက္လာႏုိင္တယ္ "

ဟုေၿပာေၿပာဆုိဆို ဂူနံရံအမိုးမ်ားကိုလည္း လက္လုပ္မိုင္းမ်ား သြားဆင္ေနေတာ့သည္ ။ သို႔ႏွင့္ မိုင္းမ်ား အားလံုးဆင္ၿပီးေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔လည္း ဂူအၿပင္သို႔ထြက္ကာ ထိုလႈိဏ္ဂူၾကီးအား ၿဖိဳခ် ဖ်က္ဆီး လိုက္ၾက ေလေတာ့သည္ ။ လူရိုင္းမ်ားလည္း အထဲမွာ ပိတ္ဆို႔ကာ ၿပန္ထြက္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔အား လိုက္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ ၂ ရက္ခန္႔အခ်ိန္ၾကာဦးမည္ၿဖစ္သည္ ။

သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ညိဳေမာင္ႏွင့္ ထြန္းလူတို႔အား ေဖာင္ၿပဳလုပ္ရန္ ၀ါးမ်ားခုတ္ေစၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ၀ိုင္းကူကာ ေဖာင္တစ္ခု အၿမန္ၿပဳလုပ္ၾကေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ စားေရးေသာက္ေရးတာ၀န္ယူကာ ေဒါက္တာႏုိင္ေဇာ္က အမဲရရန္ တာ၀န္ယူၿပီး က်န္ေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ ထြန္းလူႏွင့္ညိဳေမာင္တို႔ကို ၀ိုင္းကူရေလ ေတာ့သည္ ။ ရတနာ အထုပ္မ်ားႏွင့္နတ္သစ္ခြၿဖဴမ်ားအား ဒီအတိုင္းပစ္ထားကာ ေဖာင္အၿမန္ၿပီးေရးကိုသာ အားသြန္ခြန္ စိုက္ၿပဳလုပ္ၾကေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္ တစ္ရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ေဖာင္ဖြဲ႔ၿခင္း လုပ္ငန္းစဥ္ကား ၿပီးဆံုးသြားေလသည္ ။ ထိုအေတာအတြင္း ရေသာ အမဲ ၊ ပုဇြန္ႏွင့္ ငါးမ်ားကို အေၿခာက္လွမ္း ကာ ပင္လယ္ၿပင္ခရီးအတြက္ ယူေဆာင္ခဲ့ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ေဖာင္ဖြဲ႔ၿပီးေသာ အခါ ေအာင္ၿမင္ၿခင္း အထိမ္းအမွတ္အၿဖစ္ အုန္းေရ ၊ ပုဇြန္ကင္ ၊ ငါးကင္ ၊ ပင္လယ္ေရညွိသုပ္ ၊ ေခ်သားဟင္းႏွင့္ပုတတ္ကင္ ၊ ကင္းမြန္ေပါင္းစသၿဖင့္ စံုလင္စြာ ခ်က္ၿပဳတ္စားေသာက္ၾကေလသည္ ။ ဟင္းမ်ားခ်က္ၿပဳတ္ရန္အတြက္မူ ၀ါး ဆစ္ပိုင္းမ်ားအား အသံုးၿပဳေလသည္ ။ ထိုတစ္ညတြင္ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ားေၿပာၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ကၽြန္းေပၚမွ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို ၿပန္လည္ စၿမံဳ႕ၿပန္ၾကေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ေရာက္ေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္ လည္း အိပ္ေနရာမွ ဗံုသံမ်ားၾကားလာရေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔မွ လူမ်ားအား အၿမန္ႏွိုးကာ ေဖာင္ ဆီသို႔ သုတ္ေခ်တင္ၾကေလေတာ့သည္ ။ မိုးကား အံု႔မႈိုင္းရြာသြန္းလွ်က္ရွိကာ ဒီတစ္ခါမုန္တိုင္းတိုက္ၿပီး ဤကၽြန္း ေပၚသို႔ ၿပန္ေရာက္လာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔ လည္း အသက္ရွင္လမ္းမၿမင္ေပ ။ လူရိုင္းမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔အား အစိမ္းလိုက္ စားခ်င္ေနပံုရေပသည ္။

ရတနာအထုပ္မ်ားႏွင့္ ရိကၡာေၿခာက္မ်ား ၊ လက္နက္မ်ား ႏွင့္ နတ္သစ္ခြၿဖဴမ်ားအား ယူေဆာင္ကာ မႏုႆ လူသား စားကၽြန္းၾကီးအား စြန္႔ခြာခဲ့ၾကေပေတာသည္ ။ ရာသီဥတုက မေကာင္းေသာေၾကာင့္ကၽြႏ္ုပ္တို႔မွာ စိုးတထိတ္ ထိတ္ႏွင့္ပင္ ။ လႈိုင္းမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေဖာင္ေလးအား ၿမင့္ခ်ည္နိမ့္ခ်ည္ၿပဳလုပ္လွ်က္ရွိေပသည္ ။ မႏုႆ လူသားစားကၽြန္းၾကီးကား ဟိုးအေ၀းမွံုပ်ပ်သာ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ေဖာင္အား အားၾကိဳးမာန္တက္ ထိမ္းေန စဥ္ တစ္ခ်ီတြင္ ေဖာင္ကား တစ္စံုတစ္ခုမွ ေအာက္မွ တြန္းထိုးလိုက္သကဲ့သို႔ ေရၿပင္ေပၚမွ ၿမင့္တက ္သြားေလသည္ ။ အလို... ေဖာင္ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွ ညဖက္ၿမင္ခဲ့ ရေသာ ညံေကာင္ၾကီးပင္ၿဖစ္ေလသည္ ။ ကံေကာင္းသည္မွာ ေဖာင္မွာ ေရၿပင္သို႔ၿပန္အက်တြင္ ေမွာက္မသြားပဲ ဆက္လက္ ေရြ႕ေနတုန္းပင္ၿဖစ္သည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္လည္း ေသနတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ကာ သတၱ၀ါၾကီး မည္သည့္ေနရာမွ ထြက္ေပၚလာမည္နည္းဟု ေစာင့္ဆိုင္းေနေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေက်ာက္မွိန္း ကို ကိုင္ကာ မ်က္စိလွ်င္လွ်င္ထားေနရ၏ ။ မိုးကားသည္းေကာင္းတုန္းပင္ရွိေလသည္ ။ ထိုအခိုက္ရုတ္တရက္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေဖာင္ေဘးမွ မဲမဲေခါင္းရွည္ရွည္ၾကီးႏွင့္ ညံသတၱ၀ါၾကီးကားေရၿပင္ေပၚမွထြက္ေပၚလာရာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေဖာင္ေပၚမွ ေပ ၂၀ ခန္႔ထိ အုပ္မိုးသြားေလသည္ ။

" ဒိုင္းဒိုင္းဒိုင္း.. "

“ ၀ီွး”

“ ဒုတ္”

ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္၏ ေသနတ္ပစ္သံႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေက်ာက္မွိန္းပစ္သံကား တစ္ဆက္တည္းပင္ၿဖစ္ကာ ညံ သတၱ၀ါၾကီးကား အထိနာသြားဟန္ၿဖင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေအာ္သံၾကီးၿပဳကာ ေရေအာက္ထဲသို႔ ၿပန္လည္ငုပ္ လွ်ိဳးသြားေလေတာ့သည္ ။ ပင္လယ္ေရၿပင္ကား ေသြးခ်င္းခ်င္းနီလွ်က္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း သတၱ၀ါၾကီး ထပ္ ေပၚလာ ဦးမည္လားဟု စိုးတထိတ္ထိတ္ႏွင့္လက္နက္မ်ားကိုင္ကာ ေစာင့္စားေနၾကေလေတာ့သည္ ။ တစ္ခ်ီတြင္ သတၱ၀ါၾကီးကား ေအာက္မွ တြန္းတင္လိုက္ရာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေဖာင္မွာ ေမွာက္လုလုၿဖစ္သြားေလသည္ ။ လြန္စြာ လွ်င္ၿမန္လွေသာ ေဒါက္တာႏို္င္ေဇာ္လက္မွ ေသနတ္က သတၱ၀ါၾကီး၏ ဦးေခါင္းပိုင္းသို႔ ထိမွန္သြားေလသည္ ။ သတၱ၀ါၾကီးကား ေရထဲသို႔ နစ္ၿမွဳပ္သြားၿပန္ရာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔မွာ ထပ္၍ အသင့္ၿပင္ကာ ေစာင့္ရၿပန္ေလသည္ ။

သို႔ေသာ္ သတၱ၀ါၾကီးကား ေနာက္ထပ္ေပၚထြက္လာၿခင္းမရွိေတာ့ေပ ။ မုန္းတိုင္းလည္း စဲစၿပဳကာ ပင္လယ္ၿပင္ ကား ၿငိမ္သက္လာၿပီၿဖစ္၏ ။ ဤ တြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ညံသတၱ၀ါၾကီးႏွင့္ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္စဥ္က ေဖာင္အား မေမွာက္သြားေစရန္ ၾကိဳးစားထိမ္းေပးခဲ့ေသာ ထြန္းလူႏွင့္ ညိဳေမာင္တို႔၏ အစြမ္းအားလည္း အသိအ မွတ္ၿပဳရေပသည္ ။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ေဖာင္ကို ထိမ္းကာ ကၽြန္းနီၾကီးဆီသို႔ ဦးတည္ေလွာ္ ခတ္ခဲ့ေလ ေတာ့သည္ ။

“ ဒီညံေကာင္ေတြက တအားေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဗ် အမွန္ေတာ့ ဒီေနရာကို လူေတြသိပ္မေရာက္ၾကလို႔ ေနာက္ၿပီး ပင္လယ္ထဲမွာမို႔လို႔ ဒီေကာင္ေတြကိုေတြ႔ရတာကိုသက္တန္႔ေရ အထင္ေတာ့မေသးလိုက္နဲ႔ဗ် ပင္လယ္ကူးသေဘၤာၾကီးေတြကို ေတာင္ဒီေကာင္ေတြက ေမွာက္ပစ္ႏုိင္တယ္ အခုကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႔ခဲ့တာ သားေပါက္ အဆင့္ပဲ ရွိေသးတယ္ဗ်”

“ ေအာင္မေလး ကိုႏိုင္ေဇာ္ရယ္ သားေပါက္ေလးေတာင္ဒီေလာက္ဆို အေကာင္ၾကီးမ်ားဆုိရင္ေတာ့ မေတြး ၀ံ့စရာပါပဲ”

သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ုပ္တို႔လည္း ေဖာင္ေပၚတြင္ အသားေၿခာက္မ်ားစားလိုက္ ေရာက္တက္ရာရာမ်ားေၿပာလိုက္ႏွင့္ မၾကာ ခင္ ကၽြန္းနီၾကီးဆီသို႔ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းစြာ ႏွင့္ေရာက္ရွိခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။

ကၽြန္းနီၾကီးေပၚသို႔ ငါးဖမ္းစက္ေလွမ်ား သံုးလတစ္ၾကိမ္လာေရာက္သည္ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း ယာယီစခန္း ေဆာက္ကာ ကၽြန္းနီၾကီးေပၚတြင္ ငါးဖမ္းလိုက္ အမဲပစ္လိုက္ႏွင့္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က သူ၏ သစ္ခြပန္း အား မိန္းမပ်ိဳေလးအား ၾကည့္သကဲ့သို႔ ေန႔စဥ္ ၾကည့္ေနေလေတာ့သည္ ။

( ကၽြန္းနီၾကီးေပၚတြင္ ထူးၿခားၿဖစ္စဥ္မ်ားမရွိပဲ စားလိုက္အိပ္လိုက္ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤေန႔ရက္မ်ားအား မေဖာ္ၿပ ေတာ့ပါ စာမ်က္ႏွာခ်ဳံ႕ၾကစို႔....)

ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကၽြန္းနီၾကီးေပၚေရာက္ၿပီး ၂ ပတ္ ခန္႔အၾကာတြင္ ငါးဖမ္းစက္ေလွ တစ္စင္း ဆိုက္ကပ္ လာရာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းေၿပာၿပီး ၿမိတ္ကၽြန္းစုသို႔လိုက္ပါခဲ့ေတာ့သည္ ။ ကၽြန္ုပ္တို႔၏ အသက္ဇီ၀ိန္အား ေက်ပ်က္မည့္ လုလု အႏၱရာယ္မ်ားေပးခဲ့ေသာ မႏုႆ လူသားစား ကၽြန္းၾကီးကား.. ဟိုးအေ၀းမႈန္ပ်ပ်တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္ ။ ေဒါက္တာႏုိင္ေဇာ္က

“ အေၿခအေနေကာင္းရင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုၿပီး ဒီကၽြန္းကို တစ္ေခါက္ေလာက္ထပ္လာၾကရေအာင္ဗ်ိဳ႕ ရတနာ ေတြအမ်ားၾကီးက်န္ေသးတယ္”

“ ဟုတ္လို႔လားဗ်ာ ကိုႏိုင္ေဇာ္က ရတနာေတြမမက္ပဲ လူရိုင္းမေလးကို မက္ေနတာမဟုတ္လား”

ဟုကၽြန္ပ္ကေၿပာလိုက္ရာ ကိုႏိုင္ေဇာ္က သေဘာက်ဟန္ၿဖင့္ ၿပံဳးေနေလေတာ့သည္ ။

************************************************************************************

သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔လည္း ၿမိတ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ညိဳေမာင္အား ရတနာမ်ား ခြဲေပးလိုက္ရာ ညိဳေမာင္က ရတနာ မ်ားအား သူ၏ မိသားစုထံသို႔ ၀င္ေပးကာ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ လိုက္ပါ၍ ေနခ်င္သည္ဟု ဆိုသၿဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ထြန္းလူ အၿပင္ ညိဳေမာင္ပါ လက္ေဆာင္ရခဲ့ေလေတာ့သည္ ။ ရန္ကုန္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ရရွိလာေသာ ရတနာ မ်ားအား ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္အၿဖစ္ေပးအပ္ၿပီး က်န္ရတနာမ်ားအား အခ်ိဳးက်ခြဲယူကာ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္လည္း သုေတ သနအၿဖစ္ နတ္သစ္ခြၿဖဴမ်ားယူေဆာင္ကာ ႏိုင္ငံၿခားသို႔ ထြက္ခြာသြားေလေတာ့သည္ ။စြန္႔စားၿခင္း မ်ားကို ၀ါသနာ ပါလွေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဆႏၵလည္း ၿပည့္၀ခဲ့ေပေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေ၀စုရရွိေသာ ရတနာမ်ား အား ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး ညိဳေမာင္ ၊ ထြန္းလူတို႔ႏွင့္အတူ ၿမန္မာၿပည္အႏွံ႔ ဘုရားဖူး ခရီးထြက္ခဲ့ ေလေတာ့သည္ ။

ဤတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ေရးသားေသာ ( ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မႏုႆလူသားစားကၽြန္း ) ဇတ္လမ္းရွည္ၾကီး ၿပီးဆံုးေလေတာ့သည္ ။

သက္တန္႔ခ်ိဳ (4:45 AM 30 April 2010)

စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္မႏုႆလူသားစားကၽြန္း ( အပိုင္း ၆)

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္မႏုႆလူသားစားကၽြန္း ( အပိုင္း ၆)

(၁၄)

ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔လည္း လေရာင္ၿဖင့္ အရိုးသ႑ာန္ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚသို႔ စတင္တက္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ ေတာင္တန္းမ်ားမွာ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေၿပၿပစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္မူ အေတာ္မတ္ ေစာက္ေလ သည္ ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း နားလိုက္ တက္လိုက္ႏွင့္ ဇြဲမေလ်ာ့ပဲ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚသို႔ တက္ခဲ့ၾကေလသည္ ။ လူရိုင္းမ်ား၏ဗံုသံမ်ားကိုမူ စတင္၍ သဲ့သဲ့ေလး ၾကားလာရေပသည္ ။ ယခုအခ်ိန္ထိမူ နတ္သစ္ခြၿဖဴအား အရိပ္အ ေယာင္ပင္မေတြ႔ရေသးေပ ။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ဆက္၍ ဆက္၍ တက္လာခဲ့ရာ ေတာင္ထိပ္မ်ားေပၚသို႔ ေရာက္ လုၿပီၿဖစ္သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔လည္း မၾကာခင္ ေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္လုၿပီၿဖစ္၍ ေခတၱခဏနားၾက ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အေမာေၿဖရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ေငးၾကည့္လုိက္ရာ လေရာင္ၿဖင့္ အတိုင္းအဆ မရွိပင္ လယ္ၿပင္ၾကီး အား လွမ္း၍ ၿမင္ေနရသည္မွာ လတ္တေလာ ဒုကၡမ်ားပင္ေမ့သြားကာ အေမာေၿပသြား ေလေတာ့ သည္ ။ လေရာင္ကား ပင္လယ္ေရၿပင္ႏွင့္ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ လူကို ဆြဲေဆာင္လြန္းေပစြ ။ ထိုအခိုက္ ပင္လယ္ၿပင္ ကိုေငးၾကည့္ေနရင္း ပင္လယ္ဖက္ဆီမွ မဲမဲရွည္ရွည္ သ႑ာန္ၾကီးမ်ား ကူးလူးသြား လာေနၾက သည္ကို ေတြ႔ရေလသည္ ။

" ကိုႏိုင္ေဇာ္ေရ.. ဒီမွာလာၾကည့္ပါဦးဗ် ပင္လယ္ဖက္မွာ မဲမဲ ရွည္ရွည္ေတြပါလားဗ် သေဘာၤေတြ ေတာ့မဟုတ္ ေလာက္ဖူး ေရသတၱ၀ါဆိုလည္း ဒီေလာက္ရွည္ရွည္ၾကီးေတြဆိုေတာ့ ဘာမ်ားပါလိမ့္ "

" ေသခ်ာမၿမင္ရေတာ့ ဘာသတၱ၀ါေတြလည္း ဆိုတာ မွန္းဆရေတာ့ခက္သား "

" အင္း ဒီေလာက္ရွည္ရွည္ၾကီးေတြဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ေတြထဲက ညံ ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြမ်ား လား "

" အင္း ညံ လည္းၿဖစ္ႏိုင္တယ္ဗ် ဒီေကာင္ေတြက ပင္လယ္ဖက္ လူသူ အေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေနေလ့ရွိတာဆိုေတာ့ မရွိဘူးလို႔ေတာ့ မေၿပာႏိုင္ဘူးဗ်ိဳ႕ "

ဟုေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က ၿပန္ေၿဖေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ထိုအေကာင္ၾကီးမ်ားကို ေငးၾကည့္ရင္း အၿပန္လမ္းခရီး တြင္ ထိုအေကာင္မ်ားႏွင့္ မတိုးမိေစရန္သာ ဆုေတာင္းမိေလေတာ့သည္ ။ ယခုအခ်ိန္တြင့္ Henery Robert ေရးခဲ့ေသာ မွတ္တမ္းႏွင့္ေၿမပံု အမွတ္အသားမ်ားမွာ အမွန္ၿဖစ္ေစရန္ ဆုေတာင္းရန္မွတပါး အၿခားမရွိေပ ။


ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း အေမာေၿပသြားေသာအခါ ေတာင္ထိပ္ေပၚသို႔ ဆက္တက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္ ။ ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီခန္႔ မရပ္မနားတက္ၿပီးေသာအခါ ေတာင္ထိပ္ဆီသို႔ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းစြာ ၿဖင့္ တစ္ဖြဲ႔လံုးေရာက္ရွိ သြားၿပီၿဖစ္၏ ။ ေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္ရွိေသာအခါ ဘြားကနဲၿမင္လိုက္ရေသာၿမင္ကြင္းကား ရင္သပ္ရွုေမာဖြယ္ ရာပင္ ။ တၿပန္႔တေၿပာက်ယ္၀န္းလွေသာ စိမ္းလန္းေသာ လြင္ၿပင္ၾကီးတစ္ခုပင္ ။ ထိုလြင္ၿပင္ၾကီးေဘးတြင္ ၾကီးမားေသာ ဂူေပါက္ၾကီးတစ္ခုရွိ၏ ။ ဂူေပါက္ၾကီးကားအေတာ္အတန္ၾကီးမားၿပီး မည္သည့္လမ္းသို႔ေပါက္ၿပီး မည္မွ်နက္ရွိုင္းသည္ကို မခန္႔မွန္းႏိုင္ေပ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း စိမ္းလန္းေသာလြင္ၿပင္ၾကီးေပၚမွ အရာမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသဆြံ႕အသြားရေလေတာ့သည္။ လြင္ၿပင္ၾကီးေပၚတြင္ အစီအရီေပါက္ေနေသာ နတ္သစ္ခြၿဖဴမ်ား ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အဖြဲ႔လည္း ဤ မွ်မ်ားၿပားလွေသာ နတ္သစ္ခြၿဖဴမ်ားအား ၾကည့္ရသည္မွာ လွပလြန္း၍ အေတာ္ၾကာမွ် ေငးၾကည့္ ေနမိေတာ့သည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္မွာ သူ၏ သုေတသန အတြက္ နတ္သစ္ခြၿဖဴမ်ားရၿပီၿဖစ္၍ အလြန္အ မင္း၀မ္း သာေနကာ ၿမန္မာႏိုင္သည္ မၾကာခင္ ကမၻာေပၚတြင္ ရွားပါးသစ္ခြမ်ိဳးစိတ္မ်ား ပထမဆံုး ပြင့္ရာ နယ္ေၿမ ေဒ သအၿဖစ္ မွတ္ေက်ာက္တင္ႏိုင္ေတာ့မည္ၿဖစ္သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔လည္း ၀မ္းသာအားရ နတ္သစ္ခြၿဖဴမ်ား ရွိရာသို႔ ေၿပးသြားရာ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္

" ေဟ့..ေဟ့..မသြားၾကနဲ႔ဦး ရပ္ရပ္ "

ဟုလွမ္းေၿပာလိုက္ရာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔လည္း ေၿခေထာက္ကို ေကာ္ႏွင့္ကပ္သည့္အလား ရပ္တန္႔သြား ေလေတာ ့သည္ ။


" အရမ္းမသြားၾကနဲ႔ဦးဗ် ဒီသစ္ခြေတြ ဒီေနရာမွာ မပ်က္မဆီးနဲ႔ ေပါက္ေနတာကို ၾကည့္ရင္သူတို႔ကို ကာကြယ္ ေနတဲ့ အရာတစ္ခုေတာ့ ရွိရမယ္ဗ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခဏေလာက္ေစာင့္ၾကည့္ရင္ေကာင္းမယ္ "

" ေအးဗ် ကၽြန္ေတာ္လည္း သစ္ခြေတြေတြ႔တာနဲ႔ သတိလက္လြတ္ၿဖစ္သြားတယ္ ဒီေနရာမွာလည္း အႏၱရာယ္ မရွိႏိုင္ဘူးလို႔မေၿပာႏုိင္ဘူး "

သုိ႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔လည္း သစ္ခြလြင္ၿပင္ၾကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ အေမာေၿဖကာ နားရင္း အေၿခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔အဖြဲ႔ ထုိင္ၿပီး နာရီ၀က္ခန္႔အၾကာတြင္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ၀ီ...၀ီ... ဟူေသာ အသံမ်ားကို ဆူညံစြာ ၾကားရေလသည္ ။ မၾကာခင္ ေတာင္တန္းမ်ားေအာက္ေၿခ ကၽြႏ္ုပ္တို႔တက္ခဲ့ေသာ လွ်ိဳၾကီးအတြင္းမွ မဲမဲအုပ္ၾကီးတစ္အုပ္ပ်ံသန္းလာေလေတာ့သည္။ ထို မဲမဲအေကာင္မ်ားမ်ာ လက္သန္းလံုး ခန္႔ရွိၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေခါင္းေပၚမွေက်ာ္ကာ နတ္သစ္ခြၿဖဴမ်ားဆီသို႔ ပ်ံသန္းကာ သြားေရာက္နားေနၾကေလသည္။

" အင္း.. ကၽြန္ေတာ္တြက္တာမလြဲဘူးဗ်ိဳ႕ ဒီေကာင္ေတြကို ပေဒါင္ပ်ားေတြလို႔ေခၚတယ္ သစ္ခြ၀တ္ရည္ကို အရမ္းၾကိဳက္ တယ္ဗ် သစ္ခြေတြကလည္း ဒီအေကာင္ေတြ ၀တ္ရည္လာစုပ္မွသာလွ်င္ အစြမ္းကုန္ပြင့္ဖူး ၾကတယ္ဗ် ဒီေကာင္ေတြက ဒီအတုိင္းေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡေပးေလ့မရွိဘူး ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ၀တ္ရည္စုပ္တဲ့ သစ္ခြ ေတြကို ဖ်က္ဆီးတာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ခူးယူတာပဲေတြ႔ေတြ႔ အေသအေက်လိုက္ၿပီး တိုက္ခိုက္ေလ့ရွိတယ္ဗ် ဒါေၾကာင့္ ေတာသတၱ၀ါေတြေတာင္ ဒီသစ္ခြေတြကို မဖ်က္ဆီး၀ံ့ပဲ ေရွာင္ၾကလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ သစ္ခြေတြမ်ားၿပား လာတာပဲဗ် အင္းကုန္ကုန္ေၿပာရရင္ လူမေၿပာနဲ႔ သူတို႔ သစ္ခြေတြဖ်က္ဆီးတဲ့ ဆင္လို အေကာင္ ေတြေတာင္ တံုးကနဲ ေနေအာင္၀ိုင္းၿပီးတိုက္ခိုက္ေလ့ရွိတယ္ဗ် အခုလာတာ တပ္စုတစ္ခု ေလာက္ပဲ ရွိတယ္ ဒီေကာင္ေတြက အခ်က္ၿပလိုက္ရင္ အေကာင္ေပါင္းသန္းနဲ႔ ခ်ီၿပီး ထြက္လာေလ့ရွိတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကံ သီလို႔ဗ် "

ဟုေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က ရွင္းၿပေလသည္ ။ ထိုအခါမွ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အနည္းငယ္ေတာ့ လန္႔သြားမိေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္ နာရီ၀က္မွ် ၀တ္ရည္စုပ္ၾကၿပီးေနာက္ ပေဒါင္ပ်ားမ်ားကား လာလမ္းအတိုင္း အုပ္စုလိုက္ တ၀ီ၀ီအသံၿပဳ ကာ ၿပန္သြားၾကေလေတာ့သည္ ။

" ဒီလိုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီသစ္ခြေတြကို အရင္ယူလို႔ မၿဖစ္ဘူးဗ်ိဳ႕ ဒီေတာင္တန္းတစ္ဖက္က နတ္ရုပ္ထုၾကီးဆီက ရတနာေတြအရင္ယူၿပီးမွ ဒီသစ္ခြေတြၿပန္လာယူရမယ္ဗ်ိဳ႕ "

" ဟုတ္တယ္ဗ် ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူရိုင္းေတြဆီကို တစ္ဖြဲ႔လံုးေတာ့ၿပန္သြားလို႔ မၿဖစ္ေတာ့ဘူး ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုသက္တန္႔နဲ႔ အရင္သြားမယ္ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နတ္ရုပ္ထုၾကီးဆီသြားၿပီး၄၈ နာရီအတြင္း ၿပန္မေရာက္ခဲ့ရင္ ကိုညိဳေမာင္နဲ႔ကိုထြန္းလူတို႔က ဒီသစ္ခြေတြခူးၿပီး ဒီကၽြန္းၾကီးကေန အၿမန္ဆံုးေၿပးၾက ေပေတာ့ဗ်ိဳ႕ ၿပီးေတာ့ သစ္ခြေတြကို ၿမန္မာႏိုင္ငံ သစ္ခြအသင္းကိုေပးပို႔ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ၿပီးေအာင္လုပ္ၾကပါ "

" ဟာ..မ..မၿဖစ္ဘူးဆရာ ဒီလိုေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔ ေသအတူရွင္မကြာေပါ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လိုက္ခဲ့ပါရေစ "

" အင္း.. ကိုႏိုင္ေဇာ္ေၿပာတာဟုတ္တယ္ဗ် ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ဘာအက်ိဳးမွမရွိပဲ ဒီအတိုင္းအေသခံလို႔ေတာ့ မၿဖစ္ဘူးဗ်ိဳ႕ ဒီေတာ့ ကိုႏိုင္ေဇာ္ေၿပာတဲ့အတိုင္း ထြန္းလူနဲ႔ ညိဳေမာင္တို႔ ေနခဲ့ၾကပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတတ္ႏိုင္ ဆံုးၾကိဳးစားၿပီး ဒီကို ၿပန္လာခဲ့ၾကပါ ဒီမွာပဲ စိတ္ခ်လက္ခ်ေစာင့္ေနပါ ၂ ရက္အတြင္းၿပန္မလာေတာ့မွ ဒီကေန စြန္႔ခြာ သြားၾကပါ "

ဟု ကၽြႏ္ုပ္ပါ ၀င္ေၿပာလိုက္ေသာအခါမွ ထြန္းလူႏွင့္ ညိဳေမာင္တို႔လည္း ဆက္မေၿပာၾကေတာ့ပဲ ၿငိမ္သြား ၾကေလေတာ့သည္ ။

" ဒီလိုဆိုလည္း ေကာင္းပါၿပီဆရာ ဆရာတို႔ ဆႏၵကို ၿပည့္ေအာင္ၿဖည့္ေပးပါ့မယ္ ဒါေပမယ့္ ဒီကိုေတာ့ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ၿပန္လာခဲ့ၾကပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေစာင့္ေနၾကပါမယ္ "

ဟုေၿပာေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔လည္း လိုအပ္ေသာလက္နက္ ရိကၡာေၿခာက္မ်ားကို ခြဲယူၿပီး ေတာင္ေအာင္သို႔ သစ္ခြလြင္ၿပင္ၾကီးအား ၿဖတ္ကာ ဆင္းခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။


အဆင္းလမ္းကာ းအတက္လမ္းထက္ ပိုမိုလြယ္ကူေခ်ာမြတ္ေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဆင္းလိုက္ၾကရာ နံနက္ မိုးလင္းေနေရာင္ထြက္ေသာအခါ ေတာင္ေၿခသို႔ ေရာက္ရွိေလသည္ ။ ဗံုသံမ်ားကား အေတာ္ပင္နီး ကပ္ေနၿပီၿဖစ္သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း အစားအစာမ်ားအား ခ်က္ၿပဳတ္မစားၾကေတာ့ပဲ ပါလာေသာ ရိကၡာေၿခာက္ မ်ားအား ဒီအတိုင္းပင္ ၿဖစ္သလို စားေသာက္လုိက္ၾကေလေတာ့သည္ ။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦးကား ခရီးေပါင္းမ်ားစြာ အတူတြဲ၍ သြားခဲ့ၾကသူမ်ားပီပီ မရပ္မနားပဲ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ မၾကာမီ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေရွ႕တြင္ မ်က္စိတဆံုးက်ယ္ေၿပာေသာ ငွက္ေပ်ာေတာၾကီး တစ္ခုအားေတြ႔လိုက္ရေလေတာ့သည္ ။ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားမွ အသီးမ်ားမွာ အ၀ါေရာင္မဟုတ္ပဲ အနီေရာင္မ်ား ၿပြတ္သိပ္စြာသီးေနၾကေလသည္ ။


ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ငွက္ေပ်ာေတာအတြင္း သတိၾကီးစြာၿဖင့္ ၀င္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ ငွက္ေပ်ာေတာ၏ တစ္ဖက္ တြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သြားမည့္ နတ္ရုပ္ထုၾကီး၏ ဦးေခါင္းပိုင္းအား ၿမင္ေနရၿပီ ၿဖစ္သလိုဗံုသံမ်ားလည္း ပို၍ ဆူညံစြာ ၾကားရေလသည္ ။ ၄င္း ဗံုသံမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ အသက္၀ိဥာဥ္မ်ားအား ႏွဳတ္ယူရန္ ဖိတ္ေခၚေနသကဲ့သလို႔ ရွိေလသည္။ ငွက္ေပ်ာေတာအတြင္းသို႔၀င္ၿပီး အေတာင့္မွ်အၾကာတြင္ မ်ားၿပားလွေသာ ေမ်ာက္အုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ရေလေတာ့သည္ ။ ၄င္းေမ်ာက္အုပ္မ်ားအား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို ၿမင္ေသာအခါ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္လ ေနၾကေလေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ ၄င္းတို႔ကား လူကို အႏၱရယ္ေပးလိုဟန္မရွိပဲ ငွက္ေပ်ာနီမ်ားကိုသာ ႏႊာ၍ စားေသာက္ ေနၾကေလေတာ့သည္ ။

(၁၅)

ေမ်ာက္မ်ားသည္ ငွက္ေပ်ာနီမ်ားအား တ၀တၿပဲစားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ဆူညံစြာ အသံၿပဳရင္း ထြက္ခြာသြား ၾကေလေတာ့သည္ ။ ထိုအခါမွ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း သက္ၿပင္းခ်ႏိုင္ကာ ငွက္ေပ်ာနီမ်ားကိုလည္း စိတ္ခ်လက္ခ် စား ေသာက္ႏိုင္ၾကေပေတာသည္ ။ ငွက္ေပ်ာနီမ်ားကား အ၀ႏွင့္မတူပဲ လြန္စြာ ခ်ိဳၿမိန္ၿပီး အရသာထူး ကဲလွေလသည္ ။ ငွက္ေပ်ာသီး ၂ လံုးခန္႔စားၿပီသည္ႏွင့္ တကိုယ္လံုးလန္းဆန္းေပါ့ပါးသြားၿပီး အားအင္မ်ားၿပည့္ သြားသ လိုခံစားရေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ေတာင္ေပၚမွေန၍ ယခုေနရာထိ ခန္႔မွန္းခ်ိန္ ၁၃ နာရီ ခန္႔ၾကာၿမင့္ ေန ၿပီၿဖစ္၏ ။ သို႔ႏွင့္ ဆက္၍ ခရီးထြက္ခဲ့ၾကရာမၾကာခင္ ငွက္ေပ်ာေတာအဆံုးသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီၿဖစ္သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ တို႔ ႏွစ္ဦးလည္း တိတ္ဆိတ္စြာၿဖင့္ လူရိုင္းမ်ားရွိရာသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ လူရိုင္းမ်ားကား လက္ထဲရွိ၀ါးဆစ္ပိုင္းမ်ားမွ အရည္မ်ားကို ေသာက္၍ အသားတံုးမ်ားကိုက္ဖဲ့ကာ မဴးတူးေပ်ာ္ပါးေနၾကေလသည္ ။


လူရိုင္းမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားအား ၾကည့္ရသည္မွာ တေစၧသရဲမ်ား၀င္ပူးကပ္ေနသည့္ မိစၧာေကာင္မ်ားႏွယ္ ေၾကာက္ မက္ဖြယ္ေကာင္းလွေပသည္ ။ ၄င္းတို႔ ေသာက္ေနေသာ အရည္မ်ားကား မူးရစ္ေစေသာအရည္မ်ား ၿဖစ္ဟန္ တူ၏ ။ အသားတံုးမ်ား စားလိုက္ ၊ အရည္မ်ားေသာက္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိဳ႕ေသာ လူရိုင္းမ်ားမွာ ၿမဴးထူးစြာ ကခုန္ ေနၾကေလသည္ ။ နတ္ရုပ္ထုၾကီးေရွ႕တြင္လည္း အပိုင္းပိုင္းခုတ္ထစ္ထားေသာ အရိုးမ်ား အသားမ်ား ၊ ကလီစာမ်ား ႏွင့္ လူဦးေခါင္းမ်ားကိုလည္း တင္ထားေလသည္ ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း နတ္ရုပ္ထုၾကီးအတြင္းသို႔ ၀င္ႏိုင္ ရန္ အခ်ိန္အခါေကာင္းကို ေစာင့္စားၾကရေလသည္ ။ ေနာက္ထပ္ ၂ နာရီၾကာမွ် ေစာင့္ၿပီးေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာ လူရိုင္းမ်ားမွာ အမူးလြန္ကာ ေၿမၿပင္ေပၚမွာ ပံုလွ်က္သား အိပ္ေနၾကေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္က

" ကိုႏိုင္ေဇာ္ေရ ဒီေကာင္ေတြအိပ္ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္အၿမန္၀င္မွၿဖစ္မယ္ဗ်ိဳ႕ ေနာက္ၿပီး အၿပန္က်ရင္ ကိုႏိုင္ေဇာ္ အတြက္ ဟိုး..က အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ လူရိုင္းမေခ်ာေခ်ာေလးလည္း ေခၚခဲ့ေလ အၿပန္အေဖာ္ရတာေပါ့ဗ် ဟဲဟဲ.. "

" အာ.. မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ ကိုသက္တန္႔ကေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာေတာင္ ေနာက္ႏိုင္ေသးတယ္ အံ့ေရာဗ်ာ ခင္ဗ်ားေစတ နာ ေတာ့ေလးစားပါတယ္ ဒီလူရိုင္းမေလးေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ ေတာ္ၾကာ အိပ္ေနရင္းအသားေတြဖဲ့စားေနမွၿဖင့္ ..ဟုတ္ေပ့ၿဖစ္ေနဦးမယ္ "

ဟု ရယ္က်ဲက်ဲေၿပာၿပီးအ ေရွ႕မွေန၍ ဦးေဆာင္သြားေလသည္ ။ လူရိုင္းမ်ားမွာ ေၿမၿပင္ေပၚတြင္ အတံုးအရံုး မူးၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနၾကေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လည္း နတ္ရုပ္ထုၾကီးအတြင္းသို႔ အလြယ္တကူ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၾက ေလ ေတာ့သည္ ။ နတ္ရုပ္ထုၾကီးအတြင္းတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အား ဖမ္းဆီးခဲ့ဖူး ေသာအခန္းအား ေတြ႔ရေလသည္ ။ ယခုမွေသခ်ာၾကည့္မိရာ အခန္းၾကီးက ပင္မအခန္းၿဖစ္ဟန္တူၿပီး အခန္း၏ ေထာင့္နံရံတြင္ အေပၚထပ္သို႔တက္ ေသာေလွကားတစ္ခုကိုေတြ႔ရေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၂ ဦးလည္း ထိုေလွကားမွတဆင့္ အေပၚသို႔တက္ခဲ့ၾကေလ ေတာ့သည္ ။ ေလွကားမွတက္ၿပီး အေပၚသို႔အေရာက္တြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွစ္ဦးကား အလြန္ပင္အံ့အား သင့္သြားေလ သည္ ။ လြန္စြာမ်ားၿပားေသာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ အပံုၾကီးက ကၽြႏ္ုပ္တို႔အား ဆီးၾကိဳလွ်က္ရွိေသာ ေၾကာင့္ပင္ တည္း ။


ေက်ာက္မ်ားမွာ အမ်ိဳးအစားစံုလင္လွသည္ ။ ေရႊေငြ အစံုပါ၀င္ၿပီး ေရႊၿဖင့္ၿပဳလုပ္ထားေသာ လက္၀တ္ရတနာမ်ား အၿပင္ အသံုးေဆာင္မ်ားကိုပါေတြ႔ရေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ အေပၚထပ္တြင္ ေတြ႔ရေသာ အိတ္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္သေလာက္ထည့္ကာ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ေတာ့သည္ ။ ဤ တြင္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က

" ကိုသက္တန္႔ေရ သတိေတာ့ထားဗ် အခုထိ ဘာအႏၱရယ္မွမေတြ႔ရေသးေတာ့ ဒါေသြးရိုးသားရိုးမဟုတ္ႏိုင္ဘူးဗ် လိုရမယ္ရ လက္နက္ေတြေတာ့ၿပင္ထားဗ် "

ေသနတ္အား ေမာင္းတင္ကာ ေအာက္သို႔ဆင္းခဲ့ေလသည္ ။ ရတနာ ပံုၾကီးမွာ မ်ားၿပားလွေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ ္တို႔ အိတ္ ၂ အိတ္ႏွင့္သယ္လာသည့္တိုင္ အရာေတာင္မယြင္းေပ ။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ေလာဘတက္ မေန ေတာ့ပဲ ႏိုင္သေလာက္သာသယ္ကာ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းၿပီး အေပါက္၀ဆီသို႔ ထြက္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။

" ၀ူး...ဒူး....ဒူး....၀ူး...."

ရုတ္တရက္ေအာ္ၿမည္လိုက္ေသာအသံေၾကာင့္ အၿပင္သို႔ၾကည့္လိုက္ရာ လူရိုင္းငါးေယာက္က မ်က္ႏွာနီၾကီး မ်ားၿဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အား လွံမ်ားၿဖင့္ ခ်ိန္ကာ တ၀ူး၀ူး ၿဖင့္ ေအာ္ေၿပေနၾကေလေတာသည္ ။ လူရိုင္းတစ္ဦးက အၿခားလူရိုင္း မ်ားကိုလည္း လိုက္ႏွိုးေနသည္ကိုေတြ႔ရေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေန ေတာ့ပဲ အေရွ႕တည့္တည့္မွ လူရိုင္း၏ ရင္ဘတ္သို႔ လက္ထဲမွ ဓါးၿဖင့္ ပစ္ေပါက္လိုက္ေလသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ ေဇာ္မွ လည္းၿပိဳင္တူ သူ႔ေရွ႕မွ လူရိုင္းအား ေသနတ္ၿဖင့္ပစ္လိုက္ရာ လူရိုင္းမွာ အေတာ္ေ၀းေ၀းထိ လြင့္သြားေလ သည္ ။ က်န္လူရိုင္းသံုးေယာက္မွာ ေရွ႕သို႔ တိုးမလာ၀ံ့ေတာ့ပဲ လွံမ်ားၿဖင့္ခ်ိန္ရင္းအၿခားလူရိုင္းမ်ားအား၄င္းတို႔ ဘာသာစကားၿဖင့္ ေအာ္ဟစ္ႏွိဳးေနၾကေလေတာ့သည္ ။ အခ်ိဳ႕လူရိုင္းမ်ားမွာ ႏိုးလာၾကသည္ကိုေတြ႔ရေလသည္ ။


ကၽြႏ္ုပ္တို႔၂ ဦးလည္း လူရိုင္းအားလံုးႏိုးလာလွ်င္ ထြက္ေပါက္ပိတ္မည္ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုလူရိုင္းမ်ားကို ေၿခာက္လွန္႔ရင္း လာလမ္းအတိုင္း ငွက္ေပ်ာနီေတာထဲသို႔ ၿပန္၀င္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ငွက္ေပ်ာ နီေတာ ထဲအေရာက္တြင္ လူရိုင္းအမ်ားစုမွာ ႏိုးသြားၿပီၿဖစ္၍ ၄င္းတို႔ဘာသာစကားၿဖင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေအာ္သံမ်ား ၿပဳကာ အမဲလိုက္သည့္ႏွယ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေနာက္သို႔ လိုက္လာၾကေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ထိုအခါမွ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အမဲလိုက္စဥ္က သားေကာင္ငယ္မ်ားေနာက္သို႔လိုက္ပံုကို ၿမင္ေယာင္မိကာ ၀ဋ္ လည္သည ္ဟုခံစားရမိေပသည္ ။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလည္း အိတ္ၾကီးႏွစ္အိတ္ထမ္းကာ ငွက္ေပ်ာနီေတာထဲၿဖတ္ေၿပးၿပီး ေတာင္ေၿခသို႔ေရာက္ခဲ့ၾကေလသည္ ။ လူရိုင္းမ်ား၏ ဗံုသံမ်ားႏွင့္ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားက ေနာက္မွ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္တုန္းပင္ၿဖစ္သည္ ။

ဇတ္သိမ္းပိုင္းေမွ်ာ္......

သက္တန္႔ခ်ိဳ (29 April 2010)

စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................

Wednesday, April 28, 2010

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္မႏုႆလူသားစားကၽြန္း ( အပိုင္း ၅)

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္မႏုႆလူသားစားကၽြန္း ( အပိုင္း ၅)


(၁၃)

ကၽြႏု္ပ္ပစ္လိုက္ေသာဓါးကား ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္၏ ဦးေခါင္းေဘးမွာ တစ္လက္မအလိုတြင္ ၿဖတ္သန္းသြားၿပီး အ ေနာက္ ဖက္မွေတာၾကီးေၿမြေဟာက္၏ လည္ၿမိဳသို႔ စိုက္၀င္ေနေတာ့သည္ ။

" ဟဟ.. လက္ရည္မက်ေသးပဲကိုးဗ် တယ္လည္း ေၿဖာင့္တာကိုး ကိုသက္တန္႔ရ "

" ဒီေလာက္ၾကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ကိုႏိုင္ေဇာ္ရဲ႕ ေသနတ္ပစ္စြမ္းရည္နဲ႔ ယွဥ္ရင္ အေသးအဖြဲပါဗ်ာ ဟား ဟား ဟား...."

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦး ေၿပာဆိုေနၾကသည္ကို ၾကည့္ရင္း ညိဳေမာင္ႏွင့္ ထြန္းလူတို႔မွာ အံ့ၾသၿခင္းၾကီးစြာၿဖင့္ ေငးေမာ ၾကည့္ရွုေနၾကေလေတာ့သည္ ။ ထိုေန႔ညတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔မွာ ေတာၾကက္ႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ အိပ္တန္း၀င္ ငွက္ၾကီး သံုးေကာင္အား ပစ္ခတ္ကာ ညစာစားသံုးလိုက္ၾကေလေတာ့သည္ ။

" ဒါနဲ႔ ကိုႏိုင္ေဇာ္ရ ကၽြန္ေတာ္မရွင္းတာေလးေတြ ရွိေသးတယ္ဗ် လူရိုင္းေတြ ကိုးကြယ္တဲ့ နတ္ရုပ္ထုၾကီးထဲမွာ ရတနာေတြရွိမွန္းဘယ္လိုသိသလဲဗ် "

" ဟဟ ..သိဆို ကၽြန္ေတာ္ခိုး၀င္တာ ႏွစ္ခါရွိၿပီဗ် ကၽြန္းက က်ယ္လို႔သာ ကိုသက္တန္႔တို႔နဲ႔ မဆံုၿဖစ္တာ ဗ်ိဳ႔ "

" ေအာ္..ဒီလိုကိုး လတ္စသတ္ေတာ့ ဒါဆို ကိုႏိုင္ေဇာ္က ဒီကၽြန္းေပၚကို အေတာ္ႏွံ႔ေနေရာေပါ့ "

" ဘယ္ကလာဗ်ာ ကၽြန္းရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ပဲ ေရာက္ေသးတာပါ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူရိုင္းေတြဆီၿပန္ၿပီး ရတနာေတြသြားမရွာခင္ အရင္စီစဥ္သင့္တာေတြစီစဥ္ရမယ္ဗ်ိဳ႕ လုပ္ပါဦး ကိုသက္တန္႔ အၾကံေပးပါဦး "

" အင္း..ဟုတ္တယ္ဗ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထဲ ရတနာေတြပါလာၿပီးတာနဲ႔ ဒီေကာင္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အလြတ္ ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕ ဒီေတာ့ ရတနာေတြရၿပီးတာနဲ႔ ဒီကၽြန္းေပၚက ခြာဖို႔ ၿပင္ရမယ္ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္းနီၾကီး ဆီၿပန္ဖို႔ ေဖာင္အရင္ဆံုးဖြဲ႔ရမယ္ဗ် ေနာက္တစ္ခုလိုတာက လက္နက္ပဲ ဒီေကာင္ေတြကို ေဆာ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္မွာ လက္နက္မေလာက္ဘူး ကိုႏိုင္ေဇာ္ ေသနတ္တစ္လက္တည္းနဲ႔ေတာ့ မၿဖစ္ ေလာက္ဘူး အဲဒီေတာ့ လက္နက္ေတြလုပ္ရမယ္ ေအာ္... ဒါနဲ႔ ကိုႏိုင္ေဇာ္ရဲ႕ နတ္သစ္ခြၿဖဳကေရာ အေၿခအ ေနဘယ္လိုတုန္းဗ် "

" အင္း ဒီကၽြန္းေပၚမွာေတာ့ အရိပ္အေယာင္ေတာင္မေတြ႔ရေသးဘူးဗ် ဒီအပင္ကိုရဖို႔ ဒီကၽြန္းကို ေၿမလွန္ရွာမွ ရမယ္ထင္တယ္ဗ် ေၿမပံုအရဆိုရင္ေတာ့ အရိုးသ႑ာန္ ေတာင္တန္းၾကီးကုိရွာရမွာပဲ "

" ဟုတ္မယ္ထင္တယ္ဗ် ...ကဲကဲ..အိပ္ၾကရေအာင္ဗ်ိဳ႕ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ နက္ၿဖန္အတြက္ ဒီေန႔ အားေမြးရမယ္ဗ် "

ေၿပာေၿပာဆိုဆို ကၽြႏ္ုပ္လည္း မီးပံုေဘးတြင္ လွဲ၍ အိပ္လိုက္ေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ပင္ပန္းသည္က တ ေၾကာင္း ယခင္လို ေသာင္ၿပင္ၾကီးတြင္ တစ္ေယာက္တည္း က်ီးလန္႔စာစား အိပ္ရၿခင္းမဟုတ္ပဲ ကၽြႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြ မ်ားႏွင့္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္လိုက္သည္မွာ မည္မွ် အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မသိ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေၿခေထာက္ ၾကီး မွာ တၿဖည္းၿဖည္းေလးလံလာသလို ခံစားရမွ သတိရေလေတာ့သည္ ။

ကၽြႏု္ပ္လည္း သတိရရၿခင္း ေလးလံေသာေၿခေထာက္ကို ၾကည့္လိုက္မိရာ အိပ္ငိုက္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားပင္ က်ယ္ သြားရေလေတာ့သည္ ။ ပံုမက်ပန္းမက် ေလးေပခန္႔ရွိေသာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ တြားတြား သတၱ၀ါ မွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေၿခေထာက္အား စုပ္မ်ိဳေနသည္မွာ ဒူးေခါင္းသို႔ပင္ ေရာက္ေလာက္ေပၿပီ ။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ၾကံရာမရ ၿဖစ္ၿပီး ေဘးမွ ေက်ာက္မွိန္းၿဖင့္ ၄င္းသတၱ၀ါအား အားကုန္ထိုးစိုက္ခ်လိုက္ေလသည္ ။

" ကၽြီ...."

၄င္းသတၱ၀ါ ေအာ္လိုက္ေသာအသံမွာ အသည္းတုန္အူတုန္ဖြယ္ေကာင္းလွေပသည္ ။ ပါးစပ္မွ အစိမ္းေရာင္ အရည္မ်ား အံထြက္လာၿပီး ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေၿခေထာက္ကို မနည္း ဆြဲထုတ္ရေလေတာ့သည္ ။ သတၱ၀ါၾကီး ေအာ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ က်န္လူမ်ားလည္း အသီးသီးႏိုးလာၾကေလသည္ ။ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ရာ ပါးစပ္ အ ေဟာင္းသားၿဖင့္ ေငးေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၍ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္ရာ လား လား ....မ်ားၿပားလွေသာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ တြားတြား သတၱ၀ါမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ယခု တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ ထို သတၱ၀ါမ်ားကိုမၿမင္ဖူးေသာေၾကာင့္ မည္သည့္ မ်ိဳးစိတ္ၿဖစ္သည္ကို မူေၿပာရန္ မတတ္ ႏိုင္ေပ ။ ထြန္းလူႏွင့္ ညိဳေမာင္တို႔မွာ မူ အလြန္အမင္း ထိတ္လန္႔ေနၾကေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ထိုသတၱ၀ါမ်ား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အဖြဲ႔အား ၀ိုင္းေနသည္ကို အကဲခတ္ၾကည့္ရွုလိုက္ရာ ဂငယ္ပံုသ႑ာန္ ၀ိုင္းရံေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္ ။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း အၾကံရကာ နံေဘးမွ မီးစြဲေနေသာ သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းအား ထိုဂငယ္အေပါက္ အနီးသို႔ ပစ္ခ် လုိက္ေလသည္။ သတၱ၀ါမ်ားမွာ လြန္စြာ နီးကပ္ေနၿပီၿဖစ္သည္ ။ လြန္စြာ တည္ၿငိမ္လွပါသည္ဆိုေသာ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ပင္လွ်င္ အၾကံအိုက္ေနဟန္တူသည္ ။ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ ထိုသတၱ၀ါမ်ားမွာမီးကို ေၾကာက္ၿပီး အနည္းငယ္ ရွဲသြားၾကသည္ ။

" ကဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီတစ္ေပါက္ထဲကေန လြတ္ေအာင္ေၿပးၾကရမယ္ဗ်ိဳ႕ လာလာ "

ဟုဆိုကာ ကၽြႏ္ုပ္ဦးေဆာင္၍ ေၿပးထြက္ခဲ့ေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ေနာက္တြင္ ထြန္းလူ ၊ ညိဳေမာင္ ႏွင့္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ ကား ေနာက္ဆံုးမွ ၿဖစ္သည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ေၿပးခ်ိန္တြင္ အေပါက္မွာ လြန္စြာ က်ဥ္းကာ ပိတ္စၿပဳေနၿပီ ၿဖစ္သည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္လည္း ထိုသတၱ၀ါမ်ားေပၚမွ ခုန္ပ်ံကာ ေက်ာ္လႊားလိုက္ေလသည္ ။ ထိုစဥ္ မထင္မွတ္ေသာ ၿဖစ္ရပ္တစ္ခုၿဖစ္ပြားသြားေလေတာ့သည္ ။ ယင္းမွာ တြားတြား သတၱ၀ါတစ္ေကာင္မွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ ခုန္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ေၿခေထာက္ကို အမိအရ ခုန္ၿပီး ခဲထားၿခင္းပင္ၿဖစ္သည္။ ၄င္းတို႔၏ ပါးစပ္မ်ားမွာ လြန္စြာ ၾကီးမားကာ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္၏ ေၿခသလံုး တ၀က္ခန္႔ ၿမိဳမိသြားေလသည္။ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္လည္း လွ်င္ၿမန္စြာ ၄င္း၏ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ခ်လိုက္ေလသည္။

" ဒိုင္း "

" ကၽြီ...."

ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အသံၾကီးကို ၿပဳရင္း သတၱ၀ါၾကီးမွာ ၿငိမ္သက္သြားေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း မရပ္မနား ေၿပးလႊားလာခဲ့ရာ ေန႔တစ္၀က္ခန္႔ ၾကာၿမင္ခဲ့ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကားယ ခု လွ်ိဳၾကီးတစ္ခုအတြင္း ေရာက္ ေနၿပီ ၿဖစ္သည္ ။ တစ္ဖြဲ႔လို႔ ေမာပန္းေနၿပီ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ေခတၱနား ၾကေလသည္ ။

" ကိုသက္တန္႔ေရ..ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ခဲ့တာ အလြန္အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့အေကာင္ေတြဗ် ဒီေကာင္ ေတြက အေမဇံုေတာနက္ေတြထဲမွာ လည္း ေတြ႔ရေလ့ရွိတယ္ သူတို႔ကို ေဒသခံလူေတြက မ်ိဳေကာင္ ေတြလို႔ ေခၚ ေလ့ရွိတယ္ ။ အမွန္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက ေၿမြအုပ္စုေတြေလ သူတို႔က တစ္ခုခု သူတို႔ ပါးစပ္ထဲေရာက္ရင္ မ်ိဳတာ အရမ္းၿမန္တယ္ဗ် ကၽြဲလို ေၿပာင္လို ေကာင္ေတြေတာင္ဒီေကာင္ေတြၿမိဳလိုက္ရင္ ငါးမိနစ္ပဲဗ်ိဳ႕ အေကာင္ ေသးေပမယ့္ အထင္မေသးနဲ႔ လူဆိုရင္ေတာ့ ေၿပာမေနနဲ႔ဗ်ိဳ႕ "

ဟုေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကေၿပာရာ ထိုအခါမွ ကၽြႏ္ုပ္အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ သတၱ၀ါၾကီး စုပ္မ်ိဳၿခင္းမွ သီသီေလး လြတ္ရၿခင္းကိုေတြးရင္း ၾကက္သီးထမိေလေတာ့သည္ ။

" ကဲကၽြန္ေတာ္တို႔ ေၿမပံုတစ္ခ်က္ၾကည့္ရေအာင္ ကၽြန္းၾကီးရဲ႕ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနသလဲလို႔ "

ဟုေၿပာေၿပာဆိုဆို ေၿမပံုအား ထုတ္ၾကည့္ၾကေလသည္။ ေၿမပံုအား ၂ ခုပြားကာ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ တစ္ခုစီယူလာရာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေၿမပံုမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီၿဖစ္သည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္၏ ေၿမပံု က်န္ေသး၍ သာ ေတာ္ ေတာ့သည္။ ေၿမပံုအား အေသအခ်ာၾကည့္လိုက္ရာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔မွာ အရိုးသ႑ာန္ ေတာင္တန္းၾကီး ေဘးမွ လွ်ိဳၾကီးတစ္ခုအတြင္း ေရာက္ေနၾကၿခင္းၿဖစ္၏ ။ ၀မ္းသာစရာအခ်က္မွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ရွာေဖြေနေသာ နတ္သစ္ခြၿဖဴအား ထိုေတာင္တန္းၾကီးေပၚတြင္ အမွတ္အသား ၿပထားေလသည္ ။ သစ္ေတာမ်ားထဲတြင္ မေပါက္ပဲ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထိုေတာင္တန္းမ်ားတြင္ အမွတ္အသား ၿပဳထားရသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္အေနႏွင့္ မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ပင္ ၿဖစ္ေလသည္ ။ တစ္ဖန္ ထိုေတာင္တန္းၾကီး၏ အၿခားတစ္ဖက္တြင္ နတ္ရုပ္ထုၾကီး အား အမွတ္အသား ၿပထားေလသည္ ။

(၁၃)

ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔လည္း လွ်ိဳၾကီးထဲတြင္ ၿပင္ဆင္ရန္ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ေလသည္ ။ ထြန္းလူႏွင့္ ညိဳေမာင္တို႔မွာမူ နံနက္စာ အတြက္ စီမံေနၾကၿပီၿဖစ္သည္ ။ ဤသို႔ၿဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အဖြဲ႔သည္ လွ်ိဳၾကီးထဲတြင္ သံုးရက္ခန္႔မွ် အခ်ိန္ဆြဲ ေနၾက ေလသည္ ။ ထိုအေတာအတြင္း ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က ေတာထဲမွ မည္သည့္ အရြက္မ်ား ခူးေနသည္မသိ ။ ထို အရြက္မ်ားကို လွမ္းကာ ေၿခာက္ေသြ႔ေသာအခါ သစ္ပင္မွထြက္ေသာ အစည္းႏွင့္ပင္ ေရာနယ္ေလသည္ ။ တဖန္ေနၿပန္လွမ္းၿပန္သည္ ။ ေၿခာက္ေသြ႔သြားေသာအခါ အမႈန္႔မ်ားၿဖစ္ေအာင္ၿပဳေလသည္ ။ ထုိအမႈန္႔မ်ားကို သစ္ရြက္မ်ားအတြင္း ထည့္ကာ အထုပ္ေလးမ်ား ၿပဳလုပ္ေလသည္ ။ ယမ္းထုပ္ေလးမ်ား ၿပဳလုပ္ေနသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္အား ေၿပာၿပေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အရြယ္ေတာ္ သစ္ကိုင္းမ်ားကို ခုတ္ကာ မွိန္းလွံ ဆူးခၽြန္မ်ား ၿပဳလုပ္ေလသည္။ ေက်ာက္လက္နက္မ်ိဳးစံုကိုလည္း ၿပဳလုပ္ေလသည္ ။ ထုိအေတာအတြင္း လွ်ိဳၾကီးအတြင္း မည္သည့္အႏၱရာယ္မွ် မၾကံဳရၿခင္းသည္ပင္လွ်င္ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရေပမည္ ။ ဤသို႔ၿဖင့္ လွ်ိဳၾကီးထဲတြင္ ေနထိုင္ၿပီး ေလးရက္ေၿမာက္ေန႔တြင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ကား အရိုးသ႑ာန္ ေတာင္တန္းမ်ားဆီသို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾက ေလ ေတာ့သည္ ။

ေနေရာင္ၿခည္ကား က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ က်ေရာက္ေနသည္ ။ သစ္ပင္မ်ား ထူထပ္စြာ ေပါက္ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ လွ်ိဳၾကီးထဲတြင္ ေနေရာင္ေကာင္းစြာ မရရွိေပ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း အရိုးေတာင္တန္းၾကီးသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ခရီးဆက္ခဲ့ သည္မွာ ေန႔တစ္၀က္ခန္႔ပင္ ရွိေလၿပီ ။ လွ်ိဳၾကီး၏တစ္ေနရာတြင္ နံနက္စာ စားရန္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေခတၱနားၾကေလသည္ ။ ထိုအခိုက္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ထိုင္ေနေသာ ေၿမၾကီးမွာ တသိမ့္သိမ့္ တုန္ခါသြားရာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေၿမငလွ်င္လႈပ္သည္ဟု ထင္မွတ္လိုက္ေလသည္ ။ ထို႔ေနာက္ တေ၀ါေ၀ါ ၿမည္သံမ်ား အဆက္မၿပတ္ ေပၚထြက္လာေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အသံမ်ားကို ဂရုတစိုက္နားေထာင္ေနစဥ္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က

" ဟာ..ေၿပးေၿပး သစ္ပင္ေပၚတက္ေၿပးၾက "

ဟုဆိုကာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚ တြယ္ဖက္တက္သြားၾကေလသည္ ။ ထြန္းလူႏွင့္ ညိဳေမာင္မွာလည္း ေမ်ာက္မ်ား အလား တြယ္တက္သြားၾကသည္မွာ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားသို႔ပင္ ေရာက္လုၿပီ ။ ကၽြႏ္ုပ္တစ္ ေယာက္ တည္းသာ ေၿမၿပင္တြင္ က်န္ရစ္ကာ ကၽြႏ္ုပ္လည္း နီးစပ္ရာ သစ္ပင္ေပၚသို႔ ေၿပးတက္ခဲ့ေလသည္ ။ သစ္ပင္ေပၚတက္ၿပီး တစ္၀က္ ခန္႔တြင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ အိမ္တစ္လံုး ခန္႔အရြယ္အ စားရွိေသာ မည္းမည္းသ႑ာန္ၾကီးကား ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ရွိရာသို႔ ဦးတည္လာေနေပသည္ ။

" ကိုသက္တန္႔ေရ အပင္ထိပ္ဖ်ားေရာက္ေအာင္တက္ဗ်ိဳ႕ ၿမဲၿမဲ ကိုင္ထားေနာ္ "

ဟုေၿပာေၿပာဆုိဆို သူလည္း အပင္ထိပ္ဖ်ားေရာက္ေအာင္တက္သြားေလသည္ ။

မဲမဲသ႑ာန္ အလံုးၾကီးကား တၿဖည္းၿဖည္းနီးကပ္လာမွသာလွ်င္ အား..ပါး...ပါး ..နဲေသာ ေၿမြေတြမဟုတ္ ။ အ ေကာင္ ေပါင္း သိန္းသန္းခ်ီကာ တစ္ေကာင္ႏွင့္တစ္ေကာင္လံုးေထြးၿပီး လမ္းတ ေလ်ာက္လိမ့္လာ ၿခင္းပင္ ၿဖစ္သည္ ။ ေၿမြအေထြးၾကီးကား အလြန္ၾကီးမားၿပီး အိမ္တစ္လံုးခန္႔ရွိေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သစ္ပင္မ်ားမွာ လြန္စြာ ၿမင့္မား၍ သာ ေတာ္ေတာ့သည္ ။ ေၿမြအေထြးၾကီးသြားရာလမ္းတေလ်ာက္ ေၿမြမ်ားကား အပိုင္းပိုင္းၿပတ္ကာ ေသြးသံရဲရဲ ႏွင့္က်န္ခဲ့ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ထိုအခါမွ ေက်ာခ်မ္းသြားကာ ထိုစဥ္က ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကို အလြန္အမင္းေက်းဇူးတင္မိေလသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္သာ မကယ္လွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ ဤ ဇတ္လမ္းအား ေရးသားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ ။ ေၿမြအေထြးၾကီးကား လွ်ိဳလမ္းတေလ်ာက္ တေ၀ါေ၀ါ မည္ကာ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္ ။ ထိုအခါမွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ေလးေယာက္လည္း အသီးသီး သစ္ပင္မ်ားေပၚမွ ဆင္းခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ သစ္ကိုင္းမ်ားႏွင့္ ညိၿပီး ၿပတ္က်ခဲ့ေသာ ေၿမြမ်ားကားတလြန္႔လြန္႔လူးတုန္းပင္ ရွိေသး သည္ ။

" အင္း..ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ ..ကၽြန္္ေတာ္ထင္ေတာ့ထင္သားဗ် ဒီလွ်ိဳၾကီးထဲမွာ သံုးရက္လံုးလံုး ဘာ အႏၱရာယ ္မွမေတြ႔ရပဲ ဘာေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ေနသလဲလို႔ အမွန္ေတာ့ ဒီလွ်ိဳၾကီးက ေၿမြေတြ က်က္စားတဲ့ေနရာ ၿဖစ္မယ္ဗ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ဒီေကာင္ေတြ မိတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ စစလာၿခင္း ၂ ေကာင္တည္း မိတ္လိုက္တာဗ် ေနာက္ေတာ့ ၃ ေကာင္ ၄ ေကာင္နဲ႔ ၀င္လာလိုက္ၾကတာ ဒီလို သိန္းသန္းခ်ီတဲ့ ေၿမြအေထြး လိုက္ၾကီး ၿဖစ္သြားတာပဲဗ်ိဳ႕ သတၱ၀ါေတြကလည္း ေၿမြေတြမ်ားလြန္းေတာ့ သူတို႔ သဘာ၀အသိနဲ႔ ဒီလွ်ိဳၾကီးကို ေရွာင္ၾကတာပဲဗ် "

ဟုေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က ရွင္းၿပေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔လည္း လွ်ိဳၾကီးထဲတြင္ ၾကာၾကာ ေနရန္မသင့္ ေတာ္ေသာ ေၾကာင့္ ေတာင္တန္းမ်ားဆီသို႔သာ ဆက္လက္ ခရီးထြက္ခဲ့ၾကေပေတာ့သည္ ။

အခ်ိန္ကား ညေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ ။ ေတာင္တန္းမ်ားကို ကြယ္၍ ေနမင္းၾကီး ေမွးတင္ေနပံုမွာ သဘာ၀ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ႏွယ္ ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကား ေတာင္တန္းမ်ား ေအာက္ေၿခသို႔ ေရာက္ရွိေနၾကၿပီ ၿဖစ္သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လည္း နတ္သစ္ခြၿဖဴ ရွိေသာေနရာတြင္ အႏၱရယ္မ်ား အထူးသၿဖင့္ လူသားစားလူရိုင္းမ်ား ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းေသာ ေၾကာင့္ ညေမွာင္မွသာလွ်င္ တက္ရန္ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ၾကေလသည္ ။ ထုိေန႔ ညေနစာအား လမ္းမွ ဆတ္တ ေကာင္အား ပစ္ကာ ဆတ္သား ဟင္း ၊ ဆတ္သားကင္ ၿဖင့္ေလြးလိုက္ၾကေလသည္ ။ က်န္ေသာအသားမ်ားအား ဆတ္သားေၿခာက္လုပ္ကာ လမ္းခရီးအတြက္ ယူေဆာင္ခဲ့ၾကေလသည္ ။

ေန၀င္သြားၿပီၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ လကား ေစာစီးစြာပင္ ေပၚထြက္ေနသည္ ။

အပိုင္း (၆) ေမွ်ာ္......

သက္တန္႔ခ်ိဳ (၂၈ ဧပရယ္ ၂၀၁၀)

စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................

Tuesday, April 27, 2010

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္မႏုႆလူသားစားကၽြန္း ( အပိုင္း ၄)

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္မႏုႆလူသားစားကၽြန္း ( အပိုင္း ၄)


(၉)

အိပ္ေပ်ာ္လု ဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ နားထဲသို႔ ရထားေခါင္းတြဲမ်ား ခုတ္ေမာင္းသံကဲ့သို႔ အသံမ်ား ၀င္လာ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ လည္း ပထမေတာ့ လိႈင္းပုတ္သံလား ဘာလား အေသအခ်ာ သိေစရန္ နားစြင့္ေသးသည္ ။ သို႔ေသာ္ အသံမ်ား ကား ကၽြႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ဂူႏွင့္ အလြန္အမင္း နီးကပ္လာၿပီၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ၿပဳလုပ္ထားေသာ ေက်ာက္မွိန္း ကို ယူကာ ဂူေပါက္၀သို႔ ထြက္လာခဲ့၏ ။ လေရာင္ေၾကာင့္ ညသည္ လင္းရွင္းစြာ ၿမင္ေနရ၏ ။ ဂူေပါက္၀တြင္ကား မည္သည့္ အရာမွ် မေတြ႔ရေပ ။ သို႔ႏွင့္ ကမ္းစပ္သို႔ တေရြ႕ေရြ႔ သတိၾကီးစြာ ေလ်ာက္သြား မိေသာအခါ ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ေနရာတြင္ပင္ ရပ္တန္႔ေနမိသည္ ။ စည္ပိုင္းလံုး ခန္႔လံုးပတ္ရွိေသာ မဲမဲရွည္ရွည္သ႑ာန္ၾကီးမ်ား က ပင္လယ္ထဲမွ ကမ္းစပ္သို႔ တေရြ႔ေရြ႕တက္လာေန၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း မည္သည့္အေကာင္ေတြမွန္းမသိေသာေၾကာင့္ ေက်ာက္ေဆာင္အကြယ္သို႔ အၿမန္ပုန္းကာ အကဲ ခတ္ ၾကည့္လိုက္၏ ။ အလို.... မဲမဲသ႑ာန္ၾကီးမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္အနီးအနားမွ တေရြ႕ေရြ႕ၿဖင့္ ၿဖတ္သန္းသြား၏ ။ ကၽြႏု္ပ္တစ္သက္တြင္ စာအုပ္ထဲတြင္သာ ၿမင္ဖူးေသာ ပင္လယ္ခူၾကီးမ်ားေပတကား ။ ကၽြႏ္ုပ္သိရေသာက္ ဤ အေကာင္မ်ားသည္ အသားစား အလြန္ၾကဴး၏ ။ သတၱ၀ါတို႔၏ ေသြးကို စုပ္ယူစားေသာက္တတ္၏ ။ လူမေၿပာႏွင့္ ဆင္သတၱ၀ါမ်ားပင္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ၄င္းတို႔၏ ေသြးစုပ္ၿခင္းကို ခံရပါက တုန္းကနဲေသဆံုးႏိုင္ေပသည္ ။ ထိုအေကာင္ၾကီးမ်ားကာ အေကာင္ ၂၀ ၀န္းက်င္ခန္႔ရွိေပသည္ ။ ပင္လယ္ၿပင္တြင္သာ အေနမ်ားၿပီး မ်ိဳးပြားခ်ိန္မွ သာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ကုန္းေၿမေပၚသို႔ တက္ၾကေၾကာင္း စာအုပ္ထဲတြင္ မွတ္သားဖူး၏ ။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ လေရာင္ေအာက္တြင္ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ သ႑ာန္ရွိေသာေၾကာင့္ မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားႏွင့္ လြန္စြာ တူလွေပသည္ ။

အေကာင္မ်ားကား တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ ကၽြႏ္ုပ္အနားမွ ၿဖတ္သန္းသြားၿပီး ေနာက္ဆံုးအေကာင္ အလွည့္က်မွ သာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ကံၾကမၼာ ၿဂိဳလ္ဆုိး ၀င္ေတာ့သည္ ။ ေနာက္ဆံုးအေကာင္ကား ေရွ႕မွသြား ေသာ အေကာင္မ်ားလမ္းေၾကာင္းအတိုင္းမလိုက္ပဲ ကၽြႏ္ုပ္အနား လြန္စြာ နီးကပ္ေသာ ေနရာမွ ၿဖတ္သြားေလရာ ကၽြႏ္ုပ္အား ေတြ႔ၿမင္သြားေလေတာ့သည္ ။

" ကၽြီ ....."

လူနံ႔ရေသာေၾကာင့္ ၄င္းေအာ္လိုက္ေသာအသံမွာကား ကၽြႏ္ုပ္ရင္ဘတ္အား ဆြဲစုပ္လိုက္ဘိသကဲ့သို႔ လြန္စြာ ထိတ္လန္႔ သြားမိေလေတာ့သည္ ။ ေရွ႕မွ သတၱ၀ါမ်ားကား ၾကားဟန္မတူ ဆက္၍ သြားေလသည္ ။ ေနာက္ဆံုး က်န္ခဲ့ေသာ သတၱ၀ါမွာ ပါးစပ္ကိုဟလိုက္ရာ ၄င္းပါးစပ္ထဲမွ လံုးလံုးရွည္ရွည္ ေမ်ာေမ်ာ သ႑ာန္ၾကီး တစ္ခုကား အခၽြဲရည္မ်ားႏွင့္ ေရာကာ ကၽြႏ္ုပ္ဆီသို႔ ထြက္လာေနသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း လွ်င္ၿမန္စြာ ေရွာင္တိမ္းလိုက္ၿပီး လေရာင္ ေအာက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ပင္လယ္ ခူၾကီး ၏ တိုက္ပြဲကား စတင္ေလေတာ့သည္ ။ ပင္လယ္ခူၾကီးကား ပါးစပ္ ထဲမွ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ အရည္မ်ားႏွင့္ပက္၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကားအေရွာင္သမား သက္သက္သာ ၿဖစ္ေနေလေတာ့၏ ။ ၄င္းသတၱ၀ါၾကီးသည္ လႈပ္ရွားပံုမွာ ေႏွးေကြးေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အခြင့္အေရးေတာ့ရေလသည္ ။ တစ္ခ်ီတြင္ ပင္လယ္ခူၾကီးပါးစပ္ထဲမွ မဲမဲရွည္ရွည္ ၾကီးႏွင့္ လွမ္းအဟပ္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ၄င္း မဲမဲရွည္ ရွည္ၾကီးအား ေက်ာက္မွိန္းႏွင့္ အမိအရ ထုိးစိုက္လိုက္ေလသည္ ။ သတၱ၀ါေကာင္ၾကီးကား နာက်င္လြန္း၍ ေၿမၿပင္ ေပၚတြင္ လူးလိမ့္ကာေန၏ ။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း ရရွိသည့္ အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံပဲ ပင္လယ္ခူၾကီး၏ ေက်ာေပၚသို႔ ခုန္တက္ကာ ေက်ာက္မွိန္းႏွင့္ အားကုန္ ထိုးစိုက္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္ ။ အစိမ္းေရာင္အရည္မ်ား ထြက္လာၿပီး ပင္လယ္ခူ ၾကီးကား လံုး၀ၿငိမ္သက္သြားေပေတာ့သည္ ။ ၄င္း ပါးစပ္ထဲမွ ထြက္ေပၚလာေသာ မဲမဲရွည္ရွည္ၾကီးကား သတၱ၀ါမ်ား ၏ ေသြးကို စုပ္ယူေသာ ေသြးစုပ္တံၾကီး ၿဖစ္ဟန္တူသည ္။ က်န္ေသာ အေကာင္မ်ားကား ကၽြန္း၏ အတြင္းပိုင္း သို႔ ၀င္ေရာက္သြားကာ အရိပ္အေယာင္ပင္ မေတြ႔ရေတာ့ေပ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဂူသို႔ ၿပန္လာကာ ဂူေပါက္၀ အား သစ္ကိုင္းသစ္ခက္မ်ားၿဖင့္ ပိတ္ဆို႔ၿပီး သတိၾကီးစြာ ၿဖင့္ အိပ္စက္ရေပေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ တစ္ညလံုး မည္သည့္အႏၱရာယ္မွ မေတြ႔ရေတာ့ေပ ။ ဤကၽြန္းေပၚတြင္ မည္သို႔ေသာ သတၱ၀ါမ်ား ရွိေနမည္နည္း ။ ကၽြန္း၏ အတြင္းပိုင္းတြင္ မည္သည့္ အရာမ်ား ရွိေနသနည္း ။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္းေပၚသို႔ ေလ့လာ ေရးထြက္ရန္ ကၽြႏ္ုပ္ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္ ။ ဤအတိုင္း အခ်ိန္ကုန္ေနရၿခင္းထက္ အရာအားလံုးကို ေလ့လာ မွသာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အက်ိဳး ရွိမည္ဟု ထင္၏ ။

ေနေရာင္ၿခည္ကား ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ က်ေရာက္ေန၏ ။ ပင္လယ္ၿပင္ကား မာယာကင္းစင္သည့္ ယမင္းရုပ္ထုႏွယ္ အပစ္ကင္းစြာ လဲေလ်ာင္းေနသည္ ။ သစ္ပင္မ်ား ထူထပ္စြာ ေပါက္ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္း၏ အတြင္းပိုင္း သည္ ေနေရာင္ၿခည္ေတာင္ ေကာင္းစြာ မရေပ ။ ကြက္က်ားကြက္က်ားသာ က်ေရာက္ေန၏ ။ ေမ်ာက္မ်ား ၊ ရွဥ့္မ်ား ၊ ယုန္မ်ား ၊ ေခ် ၊ သမင္ အစရွိေသာ သတၱ၀ါမ်ားကို လည္း အစံုအလင္ေတြ႔ရ၏ ။ ဤ သတၱ၀ါမ်ားကို ၾကည့္ၿခင္းၿဖင့္ ကၽြန္းၾကီးသည္ ကၽြႏ္ုပ္ထင္ထားသည္ထက္ ပို၍ ၾကီးမားေၾကာင္း သတိၿပဳမိ၏ ။ ကုန္းတြင္းပိုင္း တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လမ္းကား ဆက္သြား၍ မေရာက္ေလာက္ေအာင္ပင္ ပိတ္ဆို႔ကာေန၏ ။ သစ္ေခါင္း ေပါက္ၾကီးမ်ားကား လြန္စြာ ၾကီးမားလွၿပီး လူတစ္ရပ္ သာသာေလး ၀င္ေရာက္ႏိုင္ေပသည ္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ တစ္သက္ တာတြင္ ဤ မွ်ၾကီးမားလွေသာ သစ္ေခါင္းေပါက္မ်ိဳးကို မၿမင္ဖူးေၾကာင္း ၀န္ခံရေပမည္ ။ သစ္ေခါင္း ေပါက္ထဲတြင္ မည္သို႔ေသာ အႏၱရာယ္မ်ား ရွိႏုိင္သည္ကိုမႈ ကၽြႏ္ုပ္စဥ္းစားရေပေတာ့မည္ ။ လမ္းကား သြားစရာ မရွိေတာ့ေပ ။ သစ္ေခါင္းေပါက္မ်ားထဲမွ ၿဖတ္သြားလွ်င္ေတာ့ တစ္ဖက္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ေပသည္ ။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ မိုက္ရူးရဲဆန္လွေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဥာဥ္အတိုင္း သစ္ေခါင္းေပါက္ထဲမွ ၿဖတ္သြား ရန္ဆံုးၿဖတ္ ခ်က္ခ်က္လိုက္၏ ။

လက္ထဲတြင္ ေက်ာက္မွိန္းႏွင့္ ေက်ာက္ဓါးတစ္လက္ ၊ ေၿခေထာက္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ ္တိုင္ၿပဳ လုပ္ထားေသာ ေက်ာက္ဓါးေၿမွာင္တစ္ေခ်ာင္းစီကို ခ်ည္ေႏွာင္ထား၏ ။ သစ္ေခါင္းေပါက္ထဲသို႔ သတိၾကီးစြာ ၿဖင့္ လွမ္း၀င္လာခံ၏ ။ အေတာ္ေလ်ာက္မိေသာအခါ ... အလို.. ေရွ႕တြင္ လက္သီးဆုပ္ခန္႔ မဲနက္ေၿပာင္ ေနေသာ အရာမ်ား တေရြ႕ေရြ႕သြားေန၏ ။ ၄င္း သတၱ၀ါမ်ားကား ႏွစ္ေကာင္ၿပဴးေတြ ၿဖစ္ကာ မိတ္လိုက္ေနဟန္တူသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ လည္း မည္သည့္အေကာင္ေတြမ်ား ၿဖစ္မည္နည္းဟု စူးစမ္းလိုရကား ေရွ႕သို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ဆက္သြားမိသည္ ။ အားပါး... အနီးကပ္ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ေက်ာခ်မ္းသြားမိသည္ ။ လြန္စြာ အဆိပ္ၿပင္း လွသည္ဟု နာမည္ၾကီးလွေသာ သဲေသာင္ၿပင္မ်ားတြင္သာ က်က္စားေလ့ရွိေသာ BSS ဟု ေခၚေသာ Black Sand Scorpians မ်ားပင္ၿဖစ္၏ ။ အမဲေရာင္ သဲေသာင္ၿပင္ကင္းၿမီးေကာက္ဟု ဘာသာၿပန္လွ်င္ရႏိုင္ေပသည္ ။ ေနာက္သို႔ ၿပန္ဆုတ္လွ်င္ အခ်ိန္မွီေသး၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ၾကားဖူးသည္မွာကား ၄င္းအေကာင္မ်ားသည္ မိတ္လိုက္ေန ခ်ိန္တြင္ အဆိပ္မရွိဟု ၾကားဖူးေပ၏ ။ ထို႔အၿပင္ ကၽြႏ္ုပ္ငယ္စဥ္က အိုးဘိုကၽြန္းရြာတြင္ ဆရာေတာ္ လက္ေမာင္း တြင္ ထုိးေပးဖူးခဲ့ေသာ ေတာၾကီးေၿမြေဟာက္ ၊ ကင္းၿမီးေကာက္ အဆိပ္ႏုိင္ေဆးကိုလည္း ကၽြႏ္ုပ္စမ္းသပ ္ခ်င္လာ၏ ။ သို႔ေသာ္ ရင္းႏွီးရမည္က ကၽြႏ္ုပ္၏ အသက္တစ္ေခ်ာင္းပင္ ။ သို႔ေသာ္ ဤကၽြန္းၾကီးေပၚတြင္ ဒီအတိုင္း ေန လည္း ေသႏိုင္သည္ၿဖစ္ရာ မိုက္ရူးရဲဆန္ေသာ ဆံုး ၿဖတ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္ ။

(၁၀)

ေရွ႕သို႔ တိုး၀င္လာေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေၿခလွမ္းမ်ားေၾကာင့္ ကင္းၿမီးေကာက္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကား တခဏမွ် ရပ္တန္႔သြားေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ကင္းၿမီး ေကာက္မ်ားအား ၿဖတ္ေက်ာ္၍ ေၿပးထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေၿခေထာက္ေအာက္တြင္ အသက္ ေပ်ာက္သြားေသာ ကင္းၿမီးေကာက္မ်ားလည္း မနည္းေပ ။ သို႔ေသာ ္ကၽြႏ္ုပ္၏ ေၿခေထာက္မွာ သံုးေလးေနရာမွ စစ္ကနဲ စစ္ကနဲ ၿဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ကင္းၿမီးေကာက္ အကိုက္ခံလိုက္ရမွန္းသိလိုက္၏ ။ အေတာ္ၾကာေၿပး ထြက္သြားၿပီးေသာအခါ တစ္ဖက္ထြက္ေပါက္ဆီသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သည္ ။ ေၿခေထာက္သို႔ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ ေသာအခါ ကင္းၿမီးေကာက္ အကိုက္ခံရေသာ ဒါဏ္ရာမ်ားကို ေတြ႔ရေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဒီတစ္ခါ သြားၿပီဟု စိတ္ထဲက ထင္လိုက္မိသည္ ။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ဖတ္ဖူးေသာ မိတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အဆိပ္မရွိဆိုသည္မွာ မွန္သည ္လား ရြာဘုန္းၾကီး၏ ေဆးကပဲ စြမ္းသည္လားမသိ မူးေ၀ၿခင္း သတိလစ္ၿခင္းစေသာ အဆိပ္တက္ၿခင္း လကၡဏာမ်ား အား မခံစားရေပ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း နာရီ၀က္ခန္႔ အေမာေၿဖၿပီးမွ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီးအား ေသခ်ာ စူးစမ္း ၾကည့္ကာ အေမာဆို႔သြားေလေတာ့သည္ ။

လြန္စြာ က်ယ္ေၿပာလွေသာ ႏြံ႔အိုင္ၾကီးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရၿခင္းပင္ၿဖစ္သည္ ။ ႏြံ႔အိုင္ၾကီး၏ မ်က္ႏွာၿပင္ကား ေၿပာင္တင္း ကာေနသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အၾကံတစ္ခုရကာ အေနေတာ္သစ္ေခ်ာင္းတစ္ခုကို ယူကာ ႏြ႔ံအိုင္ ္ထဲသို႔ထုိးစိုက္ၾကည့္လိုက္၏ ။ ၁ ေပသာသာခန္႔သာ နစ္ၿမွဳပ္သြားသည္ကို ေတြ႔ရ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အားတက္ သြားကာ ႏြ႔ံအိုင္ထဲသို႔ စတင္ေၿခခ်လိုက္ေလေတာ့သည္ ။ တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းေလ်ာက္သြားရာ ႏြ႔ံအိုင္မွာ အနက္ ၁ ေပသာသာခန္႔ထက္ ပို၍ မနက္ေၾကာင္း သိရေလေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ ႏြ႔ံမ်ား ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ သြားရသည္မွာ ခရီးမတြင္လွေခ် ။ သြားရင္းသြားရင္းႏွင့္ ေၿခေထာက္က ေလးလာေလေတာ့သည္ ။ ၄၅ မိနစ္ခန္႔ အားတင္းၿပီး ေလ်ာက္မွ တစ္ဖက္ကမ္းစပ္ဆီသို႔ ေရာက္လေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ ေၿခေထာက္အား ကနု္းေၿမေပၚသို႔ ၿပန္အခ် တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ေၿခေထာက္အား ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ ၾကက္သီးပင္ထိမသြား၏ ။ လူၾကီးေၿခမ ခန္႔ရွိ ေသာ ေမ်ာ့ၾကီးမ်ား တစ္ဖက္ အေကာင္ ၃၀ခန္႔ ၿပြတ္သိပ္စြာ တြယ္ကပ္လာၾကၿခင္းပင္ၿဖစ္၏ ။ လမ္းေလ်ာက္ ရင္းေလးလာၿခင္းမွာ ဤ ေမ်ာ့မ်ားေၾကာင့္ ၿဖစ္ႏိုင္ေပသည္ ။ ၾကာၾကာေနလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တစ္ကိုယ္လံုးရွိေသြးမ်ား ကုန္ခမ္း သြားမည္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမ်ာ့မ်ားအား ဖယ္ထုတ္ပစ္ရန္ၾကိဳးစားရေတာ့သည္ ။ အစပိုင္းတြင္ ေမ်ာ့မ်ားအား ေက်ာက္ဓါးႏွင့္ ၿခစ္ထုတ္ၾကည့္ေသးသည္ ။ သို႔ေသာ္ေလးငါးေကာင္သာ ၿပဳတ္က်ၿပီး က်န္အ ေကာင္ မ်ားကား ဖယ္ထုတ္၍ မရေလာက္ေအာင္ပင္ တြယ္ကပ္ကာ ေနေလေတာ့သည္ ။

ေဘးဘီ၀ဲယာသုိ႔ ေလ့လာၾကည့္ရာ ကံအားေလ်ာစြာပင္ ေဆးရြက္ၾကီး အပင္မ်ားအား အစုလိုက္အၿပံဳ လုိက္ေတြ႔ လိုက္ရေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း လြန္စြာ အားတက္သြားေလေတာ့သည္ ။ ေဆးရြက္ၾကီးအရည္ကား တြားတြား သတၱ၀ါမ်ား၏ ရန္သူတည္း ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေဆးရြက္ၾကီးမ်ားကို ထုေထာင္း၍ အရည္ညွစ္ကာ ေမ်ာ့မ်ား ေပၚသို႔ ညွစ္ခ်လိုက္ေလေတာ့ရာ ၄င္းေသြးစုပ္ေကာင္မ်ားကား တီကိုဆားႏွင့္ပက္သကဲ့သို႔ တြန္႔လိမ္ကာ ၿပဳတ္က်ကုန္ေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ၄င္းတို႔စုပ္ထားေသာ အေပါက္မ်ားအား ေဆးရြက္ၾကီးအရည္မ်ား ညွစ္ခ်ၿပီး သည္ႏွင့္ ၄င္းေဆးရြက္ၾကီးႏွင့္ပင္ ေၿခေထာက္အားစည္းထားလိုက္ေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဆက္၍ ေလ်ာက္လာခဲ့ရာ မၾကာခင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ တစ္သက္တာတြင္ အရြ႔ံရွာဆံုးႏွင့္ မၿမင္ရက္စရာ ၿမင္ကြင္းမ်ား အား ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရေလေတာ့သည္ ။

ဤကၽြန္းေပၚတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တစ္ေယာက္တည္း သက္ရွိလူသား ရွိသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ထင္ၿမင္ယူဆမိသည္မွာ လြန္စြာ မွားယြင္းေၾကာင္း ေတြ႔လိုက္ရေပေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ဒယ္အိုးကဲ့သို႔ခြက္ေသာ ေၿမၿပန္႔တစ္ခုအား ေတာင္ကုန္း ေပၚမွ ဆီးၾကည့္သကဲ့သို႔ ၿမင္ကြင္းကား ပီပီၿပင္ ၿပင္ ၿမင္ရေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ၿမင္ လိုက္ရေသာအရာကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔လိုပင္ လူသား ၊ သို႔ေသာ္ လူရိုင္းမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားသာ ၿဖစ္၏ ။ ၄င္းတို႔၏ လုပ္ရက္ ကား လြန္စြာ အက်ည္းတန္လွေပသည္ ။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနေရာင္ၿခည္ကား တၿဖည္းၿဖည္း ေလ်ာ့ရဲကာလာ၏ ။ ၀ါးလံုးမ်ားအား ၾကက္ေၿခခတ္သ႑ာန္ၿပဳလုပ္ထားကာ ၄င္း၀ါးလံုးမ်ား ေပၚတြင္ ဘ၀တူ လူရိုင္းမ်ားအား မီးၿမွိဳက္ထားေလသည္ ။ လူရိုင္းအၾကီးအကဲကား လြန္စြာ ေဒါသထြက္ေန၍ အပစ္ေပး ေန ဟန္တူ၏ ။ လူရိုင္းမ်ားလိုလို လည္ပင္းတြင္ ငါးရိုးမ်ားႏွင့္ ငါးေခါင္းမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး လူလက္ ဖ်ံရိုးမ်ားကိုလည္း ကိုင္ေဆာင္ထားၾကသည္ ။ လူရိုင္းအၾကီးအကဲၿဖစ္ဟန္တူသူ၏ ခါးတြင္ကား အရိုးေခါင္းမ်ား အား အစီအရီ ခ်ိတ္ဆြဲထားေလသည္ ။ လူရိုင္းမ်ားကား ခါးေအာက္ပိုင္းတြင္ သစ္ရြက္မ်ားၿဖင့္ နံငယ္ပိုင္းမ်ားသာ ရွိၿပီး မိန္းမေရာ ေယာကၤ်ားေရာ ခႏၶာကိုယ္အထက္ပိုင္းတြင္ မည္သည့္အ၀တ္မွ် ၀တ္ဆင္ထားၿခင္းမရွိေပ ။ ၀ါးၾကက္ ေၿခခတ္ေပၚရွိ လူရိုင္းမ်ားကား ေမ့ေမ်ာေနဟန္တူသည္ ။ မၾကာခင္ လူရိုင္းေခါင္းေဆာင္၏ အမိန္႔ေပးမႈ ေၾကာင့္ လူရိုင္းမ်ားက မီးအ၇ွိန္ကို ထပ္၍ ၿမွင့္လိုက္ေလေတာ့သည္ ။

(၁၁)

လူရိုင္းမ်ား တီးေသာ ဗံုသံကား ကၽြႏ္ုပ္ႏွလံုးသားအား လာ၍ တူႏွင့္ရိုက္ေနသကဲ့သို႔ ခံစာရေပသည္ ။ မၾကာခင္ မီးၿမွိဳက္ခံ ထားရေသာ လူရိုင္းမွာ အသားမ်ားနီရဲတက္လာေလသည္ ။ ေညွာ္နံ့မ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္ႏွာေခါင္းနီးသို႔ ပင္လာ ေရာက္ေန၍ ႏွာေခါင္းအား အုပ္ထားရေလသည္ ။ အသားမ်ားက်က္ေနၿပီ ၿဖစ္ေသာ လူရိုင္းအား ၀ါးကပ္မွ ၿဖဳတ္ကာ အပိုင္းပိုင္း အထစ္ထစ္ ခုတ္ထစ္ေနၾကေလေတာ့သည္ ။ ၄င္းလူရိုင္းမ်ားသည္ အသင့္ယ ူေဆာင္လာေသာ လင္ပန္းၾကီးမ်ားေပၚတြင္ ဦးေခါင္း ၊ လက္ ၊ ေၿခ ၊ ကလီစာ အစရွိသည္မ်ားကို တစ္ပံုစီပံုကာ ယူေဆာင္သြားၾကေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဆက္၍ သိခ်င္စိတ္ၿဖစ္လာကာ ၄င္းလူရိုင္းမ်ားေနာက္သို႔ တိတ္တဆိတ္ လိုက္၍ ေခ်ာင္းမိေလေတာ့သည္။ လူရိုင္းမ်ားကား နာရီ၀က္ခန္႔ ေလ်ာက္သြားၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာက္ေဆာင္ ႏွစ္ခုၾကားသို႔ အလ်ိဳလ်ိဳ ၀င္ေရာက္သြားၾကေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အေၿခအေနကို အကဲခတ္ ကာ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကားသို႔ လိုက္၍ ၀င္မိေလသည္ ။ အတြင္းသို႔ေရာက္လ်င္ ေက်ာက္ေဆာင္ အကြယ္သို႔ အလ်င္အၿမန္ ပုန္းကြယ္လိုက္ရေလေတာ့သည္ ။ ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ လြန္စြာ အံ့ၾသသြားမိ ေလေတာ့သည္။ ေပ ၅၀ ခန္႔မွ် ၇ွိေသာ ဧရာမ ရုပ္ထုၾကီးတစ္ခုကို ဘြားကနဲေတြ႔ လိုက္ရေသာ ေၾကာင့္ ပင္ ၿဖစ္သည္ ။

နတ္ရုပ္ထုၾကီးကား လြန္စြာ က်က္သေရကင္းမဲ့ေလသည္ ။ အစြယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဘီဘူးလိုလို ငွက္လိုလို အေကာင္ၾကီး ပင္ၿဖစ္၏ ။ ဤအေကာင္ၾကီး၏ ေအာက္ေၿခတြင္ လင္ပန္းမ်ားအား ခ်ကာ လူရိုင္းအားလံုး ဒူးေထာက္ ထုိင္ၾကေလေတာ့သည္ ။ ၄င္းတို႔၏ ႏွုတ္မွလည္း နားလည္ရခက္ခဲေသာ ဘာသာစကားမ်ားအား ေရရြတ္ေန ေလေတာ့သည္ ။ ထိုသို႔ ေရရြတ္ေနခ်ိန္တြင္လည္း ဗံုတီးေသာ လူရိုင္းမ်ားက ဗံုသံမ်ားကို အဆက္မ ၿပတ္ တီးခတ္ေနေလေတာ့သည္ ။ ဗံုသံမ်ား ရပ္သြားသည္ႏွင့္ နတ္ရုပ္ထုၾကီး၏ ၀မ္းဗိုက္အတြင္းတြင္ လူတစ္ကိုယ္ စာ အေပါက္တစ္ခု ပြင့္သြားေလေတာ့သည္ ။ ထုိအေပါက္ထဲမွ လက္ၿပန္ၾကိဳးတုပ္ထားေသာ လူရိုင္း ငါးဦး ခန္႔ထြက္လာေလေတာ့သည္ ။လူရိုင္း ေခါင္းေဆာင္ကား မည္သည့္ စကားမ်ား ေရရြတ္ေနသည္မသိ ။ ၄င္း၏ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ လူရိုင္းမ်ားကား အသင့္ကိုင္ထားေသာ ၀ါးခၽြန္ ၊ ဓါး ၊ ပုစိန္ႏွင့္ အၿခားလက္နက္မ်ားအား အသံုးၿပဳ ကာ လူရိုင္းမ်ားအား ခုတ္ထစ္သတ္ၿဖတ္က်ေလေတာ့သည္ ။ ရြံစရာအေကာင္းဆံုးမွာကား ၄င္းတို႔ ခုတ္ထစ္ထား ေသာ အသားပိုင္းမ်ားအား ကိုယ္ရရာ ကိုယ္စားၾကၿခင္းပင္ ၿဖစ္သည္ ။ လက္ေခ်ာင္းရသူက လက္ကို အစိမ္းလိုက္စား၏ ။ ေခါင္းရသူက ေခါင္းကို အစိမ္းလိုက္စား၏ ။ ဇတ္တူသားစားေနေသာ အသိဥာဏ္မဲ့ လူရိုင္းမ်ားအား ရြ႔ံရွာလွသည္ၿဖစ္၍ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဦးေခါင္းအား တစ္ဖက္သို႔ လွည့္လိုက္ရာ ရုတ္တရက္ ဦးေခါင္း မွာ ပူကနဲ ၿဖစ္သြားၿပီး အရာအားလံုးေမွာင္မိုက္သြားေလေတာ့သည္ ။

မပီ၀ိုးတ၀ါး ပံုရိပ္မ်ားေၾကာင့္ မ်က္လံုးအား အားယူၿပီး ဖြင့္ၾကည့္မိ၏ ။

" ဆရာ..ဆရာ... သတိရလာၿပီလား ဆရာ.. မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္ပါဦး "

" ေရ...ေရ..."

" ရမယ္ဆရာ ..ဒီမွာ ေရေရာ့...ေရာ့ "

ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေခၚသံမ်ားေၾကာင့္ အားယူ၍ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္ရာ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုးက်ိန္စပ္ေနမႈေၾကာင့္ မ်က္လံုး ကို ၿပန္မွိတ္ကာ ေရငတ္လြန္းရကား ေရကို အရင္ေတာင္းလုိက္၏ ။ ထို႔ ေနာက္ မ်က္လံုးအား အားယူ၍ ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ရာ.. အလို ကၽြႏ္ုပ္တည့္ ထြန္းလူႏွင့္ ညိဳေမာင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပင္ၿဖစ္၏ ။ ပတ္၀န္းက်င္အား လွည့္ပတ္၍ ၾကည့္လိုက္ရာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ဂူၾကီး တစ္ခုအတြင္းသို႔ ေရာက္ေနဟန္တူသည္ ။

" အား..ကၽြတ္ကၽြတ္.. ဒါနဲ႔ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုလုပ္ ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ေရာ "

" ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေဖာင္ပ်က္ၿပီး ဒီကၽြန္းေပၚကို ေရာက္လာတာပဲ ဆရာ ... အမွန္ေတာ့ ဒီကၽြန္းၾကီးက ဆရာသြား ခ်င္ေနတဲ့ မရဏကၽြန္းပဲ ၿဖစ္ရမယ္ ..ဒီကၽြန္းေပၚမွာ လူသားစား လူရိုင္းမ်ိဳးႏြယ္စုေတြေရာ ထူးထူးဆန္း ဆန္း သတၱ၀ါေတြေရာ အစံုပါပဲ ဆရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မေန႔ကမွ အဖမ္းခံခဲ့ရတာပါ ဒီလိုပါဆရာ ..မုန္တိုင္း ေၾကာင့္ ေဖာင္ပ်က္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ၊ ညိဳေမာင္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္ ကမ္းေပၚလႈိင္းပုတ္လို႔ ေရာက္လာ ခဲ့ၾကတယ္ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္းေပၚမွာ ရရာစားၿပီး အုန္းေရေသာက္ အသက္ရွင္ေနရတာပဲ မေန႔ကမွ ကၽြန္းေပၚ ေလ်ာက္သြား ေနမိတုန္း ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ၿပီး အဖမ္းခံၾကရတာပဲ ကၽြန္ေတာ္ၿဖင့္ ဆရာနဲ႔ ၿပန္ေတြ႔ရတာ သိပ္အားရွိတာပဲဆရာ "

" ေအးပါကြာ ငါးလည္းမင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ၿပန္ေတြ႔ရတာ အားရွိပါတယ္ ဒါနဲ႔ ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ ကိုေရာ ေတြ႔မိေသးလား "

" မေတြ႔မိဘူးဆရာ သူလည္း ဘယ္ေသာင္ၿပင္ေရာက္ေနၿပီလည္းမသိဘူး အသက္မွ ရွင္လွ်က္ပဲလားမသိဘူး ဆရာ "

" အင္း.. ငါတုိ႔ အခုအေၿခအေနက သိပ္မေကာင္းဘူးကြ မၾကာခင္ငါတို႔အားလံုး အရွင္လတ္လတ္ ယဇ္ပူေဇာ္ ခံရၿပီး အစားခံရႏိုင္တယ္ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္ေတြလက္က လြတ္ေအာင္တနည္းနည္းေတာ့ၾကံရမယ္ကြ "

" ဟုတ္တယ္ဆရာ ဒီအတိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အေသမခံႏိုင္ဘူး "

" အင္း မင္းတို႔ ေၿပာသလို ဒီကၽြန္းက Death Island ၿဖစ္ႏိုင္တယ္ ေနာက္ၿပီး ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္နဲ႔ငါ ေၿမပံုၾကည့္တုန္းက ငါေၿမပံုကို မွတ္မိတယ္ ဒီကၽြန္းေပၚက ၿမင္ကြင္းေတြနဲ႔ အေတာ္ဆင္တယ္ကြ ေနာက္ၿပီး ဒီကၽြန္းေပၚမွာ အႏၱရာယ္ေပၚမယ့္ အေကာင္ဗေလာင္ေတြ အစံုပဲေဟ့ "

ကၽြႏု္ပ္လည္း ေၿပာေၿပာဆိုဆို အခန္းကိုေလ ့လာလိုက္သည္ ။ အခန္းကား ၿပတင္းေပါက္တစ္ခုရွိၿပီး တံခါးမၾကီးကို ပိတ္ထားဟန္ရွိသည္ ။

(၁၂)

တံခါးမၾကီးဟု ဆိုေသာ္လည္း လူတစ္ေယာက္၀င္ယံုေလာက္သာ အေပါက္ၿဖစ္၏ ။ ၿပတင္းေပါက္နားသို႔သြားကာ အၿပင္သို႔ ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ လူရိုင္းမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ရွိရာ အခန္းသို႔ မ်က္နာမူကာ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ ေနၾက၏ ။ ဤ အတိုင္းဆိုလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ရုပ္ထုၾကီး၏ ၀မ္းဗိုက္အတြင္းရွိ အခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္ေန ဟန္တူ၏ ။

" ကၽြီ...."

အခန္းတံခါးမွ အသံၿမည္လာကာ လူရိုင္းငါးေယာက္ခန္႔ လွံရွည္မ်ားကိုင္ကာ ၀င္လာၾက၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္အား ထြန္းလူႏွင့္ ညိဳေမာင္တို႔နား ထိုင္ေစရန္ ေၿခဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ ၿပေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အေၿခအေနကို အကဲခတ္ လိုရကား လူရိုင္းမ်ား ေၿပာသည့္အတိုင္းသြား ထိုင္လိုက္၏ ။ လူရိုင္းမ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္အား ဖမ္းဆီးစဥ္က ေက်ာက္လက္နက္မ်ားအား အကုန္သိမ္းသြားေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ေၿခႏွစ္ေခ်ာင္းတြင္ ကပ္ခ်ည္ထား ေသာ ေက်ာက္ဓါးေၿမွာင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုမူ မၿမင္ဟန္တူကာ သိမ္းဆည္းၿခင္းမၿပဳခဲ့ေပ ။ အေရးၾကံဳလာပါက အသံုးၿပဳ ရန္ ၾကိဳတင္စဥ္းစားထားလိုက္ေလသည္ ။ မၾကာမီ လူရိုင္းမ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သံုးဦးအား တစ္ဦးစီ လက္ၿပန္ၾကိဳးတုပ္ကာ အေပါက္၀မွ ထြက္ရန္ ေၿခဟန္လက္ဟန္ၿဖင့္ေၿပာေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ေရွ႕ဆံုးမွ ထြက္သြားလိုက္ေလသည္ ။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သံုးဦး ထြက္လာသည္ကို ၿမင္ေသာအခါ လူရိုင္းမ်ားသည္ သူတို႔ ဘာသာစကားၿဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္ေနၾက ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ေခ်ာင္းေၿမာင္းၾကည့္စဥ္က ဤအေပါက္၀မွေန၍ လက္ၿပန္ၾကိဳးတုပ္ထားေသာ လူရိုင္းအား အရွင္လတ္လတ္ သတ္ၿဖတ္စားေသာက္ၾကသည္ကို ေတြးမိေသာအခါ အနည္းငယ္ေတာ့ ေသြးပ်က္သြား သည္မွာ အမွန္ပင္ ။ သို႔ေသာ္ အႏၱာရယ္ႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ေသြးေအးတတ္သည့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ဥာဥ္အတိုင္း မီးစင္ၾကည့္ကရန္သာ ဆံုး ၿဖတ္လိုက္ေလသည္ ။ကၽြႏ္ုပ္ထင္သည့္အတိုင္းပင္ မၾကာမီ ေခါင္းေဆာင္ ေရာက္လာၿပီး ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးဦးအား ၾကည့္ကာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္ႏွင့္ ၄င္းတို႔ ဘာသာစကားႏွင့္ ေဒါသတၾကီး ေၿပာဆိုေန ေတာ့သည္ ။ မၾကာမီ ေခါင္းေဆာင္သည္ သူ၏ လွံကို ကိုင္ေၿမွာက္ကာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးဦးအား သတ္ၿဖတ္ရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္ ။ ၄င္း၏ အမိန္႔ေပးစကား ဆံုးဆံုးၿခင္းပင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ခြန္အားရွိ သမွ် ခုန္လုိက္ကာ ေခါင္းေဆာင္၏ မ်က္ႏွာအား မိမိရရ ကန္ခ်လိုက္ေလသည္ ။ အမွတ္တမဲ့ တုိက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ လူရိုင္းမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္ကို ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကသည္ ။

ကၽြႏု္ပ္လည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ ယိုင္ထြက္သြားေသာ ေခါင္းေဆာင္၏ မ်က္ႏွာအား ေလတြင္၀ဲကာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဒူးေခါင္းႏွင့္ ခုန္ပ်ံတိုက္ခ်လိုက္ေလသည္ ။ ေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္သူကား ေခတၱမွ် ေလာကၾကီးႏွင့္ အဆက္ၿပတ္ သြားေလေတာ့သည္ ။

" ေၿပး..ေၿပး...ညိဳေမာင္ ထြန္းလူ အၿမန္ေၿပး "

ကၽြႏ္ုပ္လည္း သတိေပးကာ အနီးဆံုးလူရိုင္းအား ေၿခႏွင့္ ရင္၀အား ကန္ထည့္လုိက္ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ၾကိဳးစားကာ တိတ္တဆိတ္ေၿဖခဲ့ေသာ လက္ၿပန္ၾကိဳးမွာ လည္း ၿပဳတ္သြားၿပီၿဖစ္၍ ဒင္းတို႔အား ေၿခမွ ေက်ာက္ဓါးႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တိုက္ခိုက္ရေတာ့သည္ ။ ညိဳေမာင္ႏွင့္ ထြန္းလူတို႔၏ လက္ၿပန္ၾကိဳးမ်ားအား ေၿဖေပးလုိက္ကာ လူရိုင္းအုပ္ၾကီး အား ေဖာက္ထြက္ရန္ ၾကိဳးစားရေတာ့သည္ ။

သို႔ေသာ္ သၾကားခဲကို ၀ိုင္းအံုေသာ ပုရြက္ဆိတ္မ်ားပမာ ။ လူရိုင္းမ်ားကား ပိုမိုမ်ားၿပားလာေလေတာ့သည္ ။ ၾကာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေၿခကုန္လက္ပမ္းက်ယံုသာ ရွိေတာ့သည္ ။ ထိုအခိုက္ " ဒိုင္း..ဒိုင္း..ဒိုင္း..." ေသနတ္သံမ်ားကို ဆက္တိုက္ၾကား လိုက္ရကာ လူရိုင္းမ်ားကား အတုန္းအရုန္းက်ဆံုးကုန္ေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ကယ္တင္ရွင္ ကား ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ ။ ေသနတ္ကို ကိုင္၍ စိမ္ေၿပနေၿပ လူရိုင္းမ်ားအား တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ပစ္ခ်ေနေလေတာ့သည္ ။ လူရိုင္းမ်ားသည္ ေသနတ္သံကို လြန္စြာ ေၾကာက္ရြံ႕ကာ ဖယိုဖရဲႏွင့္ ၀ါးစည္းေၿပ သကဲ့သို႔ ၿဖစ္ေနေလေတာ့သည္ ။

" လာဗ်ိဳ႕ႈ ကိုသက္တန္႔ ဒီဖက္ကိုလာ ကၽြန္ေတာ္ခံပစ္ေပးထားမယ္ ဒီဖက္ကို ေဖာက္ထြက္ခဲ့ "

ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား ပါးစပ္မွလည္းေၿပာ လက္မွလည္း လူရိုင္းမ်ားအား တရစပ္ပစ္ခ်ေနေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ဆီသို႔ ေရာက္ေအာင္ေၿပးကာ ခံပစ္ပစ္ရင္း လူရိုင္းမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ ထြက္ေၿပး ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ နာရီ ၃၀ ခန္႔မွ် မရပ္နားပဲ တရစပ္ ေတာနက္ထဲသို႔ ေၿပးထြက္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္ေနမွန္းလည္း မသိေတာ့ေပ ။

လူရိုင္းမ်ားႏွင့္ အေတာ္ေ၀းေလာက္ၿပီဟု ယူဆမွသာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း အေမာေၿဖၾကေလေတာ့သည္ ။

" ဘယ့္ႏွယ့္တုန္း အေတာ္လန္႔သြားၾကသလားဗ်ိဳ႕ "

" ဟဟဟ ..အေတာ္ေလးေကာင္းတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳပါပဲဗ်ာ ဒီလို ေခတ္ၾကီးထဲမွာ ေရွးက်တဲ့ အသားစား လူရိုင္းေတြ က်န္ေနေသးတာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့္မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ပါပဲ ကိုႏိုင္ေဇာ္ေရ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားလည္း ဒီကၽြန္းေပၚ ကို ေမ်ာၿပီး ေရာက္လာတာပဲလား "

" ဟုတ္တယ္ဗ် မုန္းတိုင္းမိၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသာင္ၿပင္မွာလာတင္ေနတာပဲ ဒီကၽြန္းေပၚမွာ အေတာ္ ေၾကာက္စ ရာေကာင္းတဲ့ အေကာင္ေတြလည္း ရွိတယ္ဗ်ိဳ႕ ေနာက္ၿပီး ဒီလူရိုင္းေတြကို က်ေနာ္ေတြ႔တာ ၾကာၿပီဗ် ဒီေကာင္ေတြက ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီၿပီး ေနေနတဲ့ေကာင္ေတြ ၿပင္ပေလာကနဲ႔ အဆက္ၿပတ္ေန တာေပါ့ဗ်ာ ေနာက္ၿပီး အေရးၾကီးတာ တစ္ခ်က္ရွိေသးတယ္ဗ် ေၿမပံုေပၚက ရတနာေတြ ရွိတဲ့ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ထားၿပီးၿပီဗ် "

" ဟုတ္လား ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ပဲလားဗ် "

" ဟုတ္ပါ့ အရင္ကေတာ့ ပင္လယ္ဓါးၿပေတြက ဂူေတြထဲမွာ ၀ွက္ထားခဲ့ၾကတာဗ် ေနာက္ေတာ့ လူရိုင္းေတြက ရတနာေတြေတြ႔ၿပီး သူတို႔ ရုပ္ထုၾကီးကို ပူေဇာ္ပသဖို႔ ရုပ္ထုၾကီးရဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ထဲက အခန္းထဲကို ေရြ႕ထားၾကလိုက္ၾကတယ္နဲ႔ တူတယ္ဗ် ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုလုပ္ၾကရမွာက ရတနာေတြမယူပဲနဲ႔ ေဖာင္ဖြဲ႔ၿပီး ကၽြန္းနီၾကီးဆီပဲ ၿပန္သြားၾကမလား ဒါမွမဟုတ္ လူရိုင္းေတြဆီၤ တစ္ေခါက္ၿပန္ၿပီး ရတနာေတြ ၿပန္ယူၾကမလားဗ်ိဳ႕ "

" အင္းစဥ္းစားစရာပဲဗ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ ရတနာေတြကို ဘာမဟုတ္တဲ့ ေနရာမွာ တိမ္ၿမဳပ္ ေပ်ာက္ ကြယ္မေနေစခ်င္ဘူး ဒီေတာ့ ရတနာေတြ ၿပန္ယူမယ္လို႔ စဥ္းစားတယ္ ကိုႏိုင္ေဇာ္ကေရာ "

" က်ဳပ္လည္း ဒီအတိုင္းပဲဗ်ိဳ႕ ရရင္လည္းစံ မရရင္လည္းခံေပါ့ ရခဲ့ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို တစ္၀က္လွဴမယ္ဗ်ာ က်န္တစ္ ၀က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ခြဲေ၀ယူၾကတာေပါ့ ကဲ ညိဳေမာင္နဲ႔ ထြန္းလူတို႔ သေဘာကေရာ "

" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ခုနက တိုက္ပြဲကို ၾကံဳၿပီးကတည္းက ဆရာတို႔ ရွိမယ္ဆို ဘယ္ပဲလိုက္ရလုိက္ရ လိုက္၀ံ့ၿပီး သားပါဗ်ာ "

ဟုေၿပေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ရုတ္တရက္စကားေၿပာေနရာမွာ ေၿခေထာက္မွ ေက်ာက္ဓါးၿဖင့္ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္၏ မ်က္ႏွာအား လွမ္း၍ ေပါက္လိုက္ေလသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား စိတ္လႈပ္ရွားဟန္မၿပပဲ ၿငိမ္သက္ စြာ ပင္ရွိေလသည္ ။

အပိုင္း (၅) ေမွ်ာ္

သက္တန္႔ခ်ိဳ (၂၇ ဧပရယ္ ၂၀၁၀)

စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................

Monday, April 26, 2010

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္မႏုႆလူသားစားကၽြန္း ( အပိုင္း ၃)


ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္မႏုႆလူသားစားကၽြန္း ( အပိုင္း ၃)



(၆)

သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖြဲ႔လည္း ရိကၡာမ်ား စုစည္းၿပီးသည္ႏွင့္ ေမာ္ေတာ္တစ္စင္းဌားရမ္းရေလသည္ ။ ေမာ္ေတာ္ကား အေတာ္အသင့္ၾကီးမားၿပီး ေမာင္းသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ အကူႏွစ္ေယာက္ပါေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အဖြဲ႔ႏွင့္ ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ ၇ ေယာက္ၿဖစ္သြားၿပီး မရဏခရီး (သို႔မဟုတ္)နတ္သစ္ခြၿဖဴ ရွာပံုေတာ္ခရီးအား စတင္ ခဲ့ၾက ေလေတာ့သည္ ။

ရာသီဥတုကား ၾကည္လင္လွေပသည္ ။ ပထမတစ္ရက္ ႏွစ္ရက္တြင္ ကမ္းရိုးတန္း ရွုခင္းမ်ား ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား ႏွင့္ ငါးဖမ္းသေဘၤာမ်ားအား ၾကည့္ရင္ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ သံုးရက္ေၿမာက္ေသာေန႔တြင္ကား ပင္လယ္ၿပင္သို႔ ေရာက္ၿပီ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာလံုး အၿပာေရာင္ ပိတ္ကားၾကီး သဖြယ္ ၿပည့္ႏွက္ ေနေတာ့သည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ေလေကာင္းေလသန္႔ရွုရင္း ကုန္းပတ္ေပၚတြင္ ရပ္ေနခဲ့သည္ ။ ထို႔ေနာက္ စက္ေခါင္းသို႔သြားကာ ခရီးစဥ္အား ေမးၿမန္းလိုက္သည္ ။

“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားမယ့္ ကၽြန္းက အေတာ္ေ၀းသလားဗ်”

“ အင္းေၿမပံုထဲကအတိုင္းဆို အဲဒီကၽြန္းကို တိုက္ရိုက္သြားလို႔မရဘူးဗ် သူနဲ႔ အနီးဆံုး ၿဖစ္တဲ့ ကၽြန္းနီၾကီးဆီကို အရင္သြားရမယ္ ကၽြန္းနီၾကီးက ငါးဖမ္းစက္ေလွေတြ ခဏ တၿဖဳတ္နားတဲ့ေနရာေလ အဲဒီကၽြန္းနီၾကီးဆီေရာက္မွ ေဖာင္ဖြဲ႔ၿပီး မရဏကၽြန္းကို သြားရမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္ေလွက ကၽြန္းနီၾကီး ထိပဲလိုက္ပို႔ႏိုင္မွာ ဗ် ဟိုဘက္ပိုင္း ဆို ေက်ာက္ေတာင္ေတြ တအားမ်ားတဲ့အတြက္ အရမ္း အႏၱရာယ္မ်ားတယ္”

“ ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့ ဒါနဲ႔ အဲဒီကၽြန္းနီၾကီးဆီေရာက္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၾကာဦးမလဲဗ်”

“ အင္း ..ရာသီဥတုေကာင္းရင္ေတာ့ ေနာက္ ငါးရက္ေလာက္ဆို ေရာက္ပါၿပီ အဲ..ရာသီဥတုဆိုးရင္ေတာ့ ဒီထက္ၾကာ သြားခ်င္လည္း ၾကာႏိုင္တယ္ဗ်”

ဟု ၿပန္ေၿဖေလသည္။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေနာက္ထပ္သိခ်င္သည္ေလးမ်ားအား ေမးကာ အခန္းသို႔ ၿပန္ခဲ့ ေလသည္ ။

ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္ကား လက္စြဲေတာ္ေသနတ္အား တုိက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာေနေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္အား ေတြ႔ေသာ အခါ

“ လာဗ်ိဳ႕ ကိုသက္တန္႔ေရ အေၿခအေနက ေၿပာမရဘူးဗ် ေနာက္လာမယ့္ အခ်ိန္မွာ အႏၱရာယ္ေတြ ဘာေတြ ေတြ႔ရင္ေတြ႔ႏိုင္တယ္ဗ် ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ၾကီးကို သေနတာ”

ဟု ၄င္း၏ လက္စြဲေတာ္ ေသနတ္အား ၿပရင္းေၿပာေလသည္ ။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေၿမပံုကို ထုတ္ကာ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီးအား တိုင္ပင္ေလသည ္။

“ အင္း ဒီတိုင္းဆို ကၽြန္းနီၾကီးဆီ ေရာက္မွ ေနာက္ထပ္ စီစဥ္ရေတာ့မွာပဲဗ် ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ ေက်ာက္ေဆာင္ ေတြေပါေတာ့လည္း ေမာ္ေတာ္သမားေတြက ဘယ္လိုက္ခ်င္ပါ့မလဲ”

ဟု ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က ေၿပာေလသည္ ။ ထိုအခိုက္ ညိဳေမာင္၀င္လာကာ

“ ဆရာတို႔ ထမင္းစားလို႔ရၿပီဗ်ိဳ႕ ပင္လယ္ငါးခူ နဲ႔ ပုဇြန္ထုပ္ဆီၿပန္ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္နဲ႔ ေရညွိဟင္းခါး စီစဥ္ ထားတယ္”

“ ဟား..ဟား...ပင္လယ္စာေတြခ်ည္းပါလားကြ”

ဟု ကၽြႏု္ပ္ကေၿပာလိုက္ေလေတာ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ၀င္ကာ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေနာက္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ပ်င္းရာေကာင္းလွေသာ ပင္လယ္ၿပင္ၾကီးတြင္ ပံုမွန္ခုတ္ေမာင္းေနေသာ ေမာ္ေတာ္ေပၚ၌ ပ်င္းရိစြာ အိပ္စက္ လိုက္ေလေတာ့သည္ ။ ယခုအခ်ိန္ထိေသာ အရာရာသည္ ပံုမွန္အတိုင္း ေအးခ်မ္းစြာ လည္ပတ္ တုန္းပင္ ။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္လည္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ငါးမွ်ားလိုက္ ေၿမပံု ထုတ္ၾကည့္လိုက္ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းၿဖစ္ေတြေၿပာလိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္ အက္ဒမန္ကၽြန္းမွ စထြက္လာၿပီး ရွစ္ရက္ တိတိၾကာေသာေန႔တြင္ ကၽြန္းနီၾကီးဆီသို႔ ေရာက္ခဲ့ေလေတာ့သည္ ။

ကၽြန္းနီၾကီးကား နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ပင္ ကုန္းေၿမမ်ားက နီေနသည္။ သဲေသာင္ၿပင္မွ သဲမႈန္မ်ားသည္လည္း အနီေရာင္သမ္းေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္းနီၾကီးေပၚတြင္ ငါးဖမ္းသမားမ်ား တည္းခိုေသာ လႈိက္ဂူမ်ား အားေတြ႔ရေလသည္။ အရင္လူမ်ား ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေနထိုင္ရသည္မွာ အလြန္အဆင္ေၿပေလသည္ ။ ေမာ္ေတာ္ေမာင္းသူက

“ ကဲဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿပန္ေတာ့မယ္ ဒီကၽြန္းကေန ဟိုးအေရွ႕စူးစူးမွာ မႈန္ၿပၿပေလး ၿမင္ေနရတဲ့ ကၽြန္းက ခင္ဗ်ားတို႔ သြားခ်င္ေနတဲ့ Death Island ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အလုပ္ရွိေသးလို႔ မနားေတာ့ဘူး တခါတည္း ၿပန္ေတာ့မယ္ ဒီကၽြန္းေပၚမွာ သစ္၀ါးေပါပါတယ္ ေဖာင္ဖြဲ႔ၿပီး ေၿဖးေၿဖးခ်င္းသြားရင္ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္ ဒီကၽြန္းေပၚ ကိုေတာ့ သံုးလတစ္ခါေလာက္ ငါးဖမ္းစက္ေလွေတြလာတတ္ပါတယ္”

ဟုေၿပာကာ ေမာ္ေတာ္အား လာလမ္းအတိုင္း ၿပန္၍ ေမာင္းႏွင္သြားေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေလးဦးလည္း ကၽြန္းနီၾကီးေပၚတြင္ ကမ္းေၿခႏွင့္အနီးဆံုး ဂူၾကီးထဲတြင္ ခဏတည္းခိုရန္ ဆံုး ၿဖတ္လိုက္ေလသည္ ။

(၇)

ထို႔ေနာက္ ေဖာင္ဖြဲ႔ရန္ ေလးေယာက္သား စတင္ၿပင္ဆင္ရေပေတာ့သည္ ။ ဤတြင္ ညိဳေမာင္ကား အေတာ္ အသံုး၀င္ေပသည္ ။

“ ဆရာ ေဖာင္ဖြဲ႔ဖို႔ ကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာ၀န္ထားလိုက္ပါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ထြန္းလူနဲ႔လုပ္လိုက္ပါ့မယ္ ဆရာတို႔ ႏွစ္ေယာက္က တၿခားကိစၥေတြ တိုင္ပင္ႏွင့္ပါ”

ဟု ေၿပာကာ ဓါးမမ်ားယူ၍ ကၽြန္းေပၚသို႔ ၀င္သြားေလၾကေတာ့သည္ ။ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္လည္း ေသနတ္ကို ယူကာ အမဲပစ္မည္ဆိုကာ ကၽြန္းအတြင္း ပိုင္းသို႔ ၀င္သြားေလသည္ ။ ထမင္းအိုးတစ္လံုးခန္႔ က်က္ခန္႔တြင္ ေဒါက္တာႏုိင္ေဇာ္ကား ေခ်တစ္ေကာင္ကို ထမ္း၍ ၿပန္လာေလသည္ ။ ကၽြန္ုပ္လည္း ေခ်ကို ဖ်က္ကာ ေခ်သားဟင္းကို စီမံေလသည္ ။ ပါလာေသာ ဆန္မ်ားကို ၀ါးဆစ္ပိုင္းမ်ားကို ခုတ္၍ ထည့္ကာ အသားေၿခာက္ မ်ားႏွင့္ ေရာ၍ သဲမ်ားတူးကာ ေၿမၿမွႈပ္ေလသည္ ။ ထို႔ေနာက္ အေပၚမွ မီးအံုကာ အပူေပးေလသည ္။ ပါလာေသာ စည္သြတ္ဘူးမ်ားကိုလည္း အဆင္သင့္ ေဖာက္ထားလိုက္ေလသည ္။ ေခ်ကို ဖ်က္ကာ အေၿခာက္ခံသည့္သည္ကို ခံ၍ ခ်က္ၿပဳတ္သင့္သည္ကို ခ်က္ၿပဳတ္လိုက္ေလသည ္။ ညိဳေမာင္ႏွင့္ ထြန္းလူတို႔ကား သစ္ ၀ါးမ်ား ခုတ္လာလိုက္ လာစုပံုထားလိုက္ႏွင့္ အလုပ္ရွုပ္ေနေလေတာ့သည္ ။ အတန္ၾကာေသာအခါ သဲေၿမေအာက္မွ ၀ါးက်ည္ ေတာက္ကို ယူ၍ ခြဲလိုက္ေသာအခါ အလြန္ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ရနံ႕ ထြက္ေပၚလာေလေတာ့သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ညိဳေမာင္ ႏွင့္ ထြန္းလူတို႔အားေခၚကာ ကၽြန္ုပ္ခ်က္ထားေသာ ထမင္းအား ၀ိုင္း၍ စားၾကေလေတာ့သည္ ။

“ ဟာ...ဆရာသက္တန္႔က တုိက္ရည္ခိုက္ရည္တင္မကဘူး ထမင္းခ်က္လည္း တယ္ေကာင္းကိုးဗ်”

ဟု ညိဳေမာင္က ခ်ီးမြမ္းေလသည္ ။ ထိုအခါ ထြန္းလူက

“ ဟဟဟ.. ဒါခင္ဗ်ာ က်ဳပ္ဆရာ ခ်က္တဲ့ အၿခားဟင္းေတြ မစားဘူးေသးလို႔ေနာ္ ေတာ္ရံုမိန္းမေတြ လက္ဖ်ား ခါသြားေလာက္တယ္”

ဟုေၿပာလိုက္ေလသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ခ်က္ဖူးေသာ ထမင္းဟင္းမ်ားစြာကို ေတာင္ေတာင္ မ်ားလည္ရင္း စားဖူးေသာေၾကာင့္ ၿပံဳးရံုသာ ၿပံဳးေနေတာ့သည္ ။

ထို႔ေနာက္ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္လည္း ညိဳေမာင္ ၊ ထြန္းလူက ေဖာင္ဖြဲ႔ ကၽြႏု္ပ္က စားေသာက္ေရးစီမံ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္ကား အမဲပစ္ထြက္လိုက္ ေၿမပံုကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနေလေတာ့သည္ ။

“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ဆို ဒီကၽြန္းကေန ခြာလို႔ရၿပီဗ် ဒီကၽြန္းကေန ေသမင္းကၽြန္းကို သြားတဲ့ လမ္းကို အနီေရာင္နဲ႔ ၿပထားတယ္ဗ် အေတာ္ေတာ့ အႏၱရာယ္မ်ားမယ္ထင္တယ္ ဘာအႏၱရယ္ လည္းေတာ့ မသိဘူး”

“ ဟုတ္တယ္ကိုႏိုင္ေဇာ္ရ ဒီလမ္းေၾကာင္းမွာ စုပ္၀ဲေတြလည္း ရွိႏိုင္တယ္ ၿပီးေတာ့ ဟို အေနာက္ေတာင္က နီညိဳေရာင္ ေလးကို လည္း ကၽြန္ေတာ္သိပ္မၾကိဳက္လွဘူးဗ် ဒီေကာင္မုန္တိုင္းရဲ႕ ေရွ႕ေၿပးနိမိတ္ဗ် ဘယ္အ ခ်ိန္တိုက္ မလဲလို႔ေတာ့ ခန္႔မွန္းလို႔မရဘူး ေနာက္ ဒီေရၿပင္အေရာင္ကို ၾကည့္ရတာ အသားစား ငါးမန္းေတြလည္း ရွိႏိုင္တယ္ဗ်”

“ အင္း ခင္ဗ်ားကေတာ့ အေတာ္ဗဟုသုတစံုတာပဲဗ်ာ”

“ ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ၾကားဖူးတာေလးေတြ မွတ္ထားတာပါ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ဧရာ၀တီ သားကိုးဗ်”

ဟု ေၿပာလိုက္ေလေတာ့သည္ ။ သုိ႔ႏွင့္ ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကာေသာအခါ ေဖာင္ဖြဲ႔ၿခင္းကား ၿပီးဆံုးသြားေလ၏ ။ ေဖာင္ကား အေတာ္အသင့္ၾကီးမ်ားၿပီး လူေလးေယာက္သာသာေလး စီးႏိုင္သည္ ။ ယာယီတဲေလးတစ္လံုးလည္း ပါ၀င္ၿပီး ေလွာ္တက္မ်ားလည္း ထြင္းထားၾကေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေလးဦးလည္း ထုပ္ပိုးစရာ ရွိသည္မ်ား ကို ထုပ္ပိုးၿပီး ေဖာင္ကို ေရသို႔ ေမွ်ာကာ ကၽြန္းနီၾကီးအား စြန္႔ခြာ ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။

ရာသီဥတုကား ေငြေရာင္လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ားေၾကာင့္ သာယာသေယာင္ထင္ရေလ၏ ။ ကၽြႏု္ပ္ကား အေနာက္ ေတာင္ဖက္မွ နီညိဳေရာင္ကိုသာ စိုးရိမ္ေနမိသည္ ။ သို႔ေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္ေပ ။ မေရရာသည့္ အရာကို ထိုင္ေစာင့္ၿခင္းထက္ ေရရာသည့္အလုပ္ကို သာ လုပ္ခ်င္ၾကသည္ ့ ကၽြန္ုပ္တို႔ ဥာဥ္မ်ားေၾကာင့္ ပင္လယ္ၿပင္ တြင္း ခရီးဆက္ခဲ့ၿခင္းသာ ၿဖစ္၏ ။ Death Island ကား ဟုိးအေ၀း...မွဳန္ၿပၿပသာ ။

“ အင္းကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီမရဏကၽြန္းကို ေရာက္ဖို႔ လိုအုန္းမယ္ဗ် မုန္တိုင္း မတိုက္ဖို႔ကိုသာ ဆုေတာင္းရမယ္ဗ်ာ”

ဟု ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က ေၿပာေလသည္ ။ သုိ႔ေသာ္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္၏ ဆုေတာင္းကား မၿပည့္လိုက္ပါေခ် ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေဖာင္ခရီး သံုးရက္ေၿမာက္ေန႔ နံနက္ခင္းပိုင္းတြင္ ကံၾကမၼာဆိုးကား တင္တိုက္ခိုက္လာေလသည္ ။ မိုးေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး တခဏတြင္းခ်င္းပင္ မဟူရာ ေရာင္သမ္းသြားေလေတာ့သည္ ။ ထို႔ေနာက္ လႈိင္းတံပိုးမ်ားကား ေဒါမာန္ဟုန္ၿပင္းစြာၿဖင့္ ပင္လယ္ၿပင္တြင္ ေသာင္းက်န္းေလေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ၀ါးေဖာင္ေလးကား အေၿပာက်ယ္လွေသာ သမုဒၵယာေလးအတြင္းတြင္ သစ္ရြက္ေလးအလား ေလသင့္ရာ ေမ်ာပါေနေတာ့သည ္။

ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေလးဦးလည္း ေဖာင္ေပၚမွ လြင့္စင္မက်ေစရန္အတြက္ အနီးမွ ပစၥည္းမ်ားကို ကိုင္ထားရသည္ ။ တစ္ခ်ီတြင္ လြန္စြာ ၾကီးမားေသာ လႈိင္းလံုးၾကီးက အေ၀းမွ ေန၍ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေဖာင္ေလးဆီသို႔ ေၿပးလာေနသည္ ။ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့သြားၿပီဟု ကၽြႏု္ပ္ေတြးထင္လိုက္၏ ။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ေဖာင္ေလးကား ေပ ၃၀ ခန္႔ထိ ၿမင့္တက္သြားေလသည ္။ ထို႔ေနာက္ ေရၿပင္သို႔ ၿပန္အက်တြင္ ကၽြႏု္ပ္ ဦးေခါင္းတြင္ ပူကနဲ ၿဖစ္သြားၿပီး အရာရာသည္ ေမွာင္မိုက္သြားေလေတာ့သည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ ၊ ညိဳေမာင္ ၊ ထြန္းလူတို႔လည္း ဘယ္ေရာက္ ကုန္သည္မသိ အသက္ရွင္သည္ ေသသည္ကိုပင္မသိရေသးေပ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း သတိလစ္ၿပီး ေရထဲေမ်ာ ပါလာရာမွ ေရစီးေၾကာင္းသင့္သၿဖင့္ ဤကၽြန္းေပၚသို႔ ေမ်ာပါလာဟန္တူသည္ ။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း အေတြးလြန္သြားသၿဖင့္ အေတာ္ညဥ့္နက္သြားကာ မနက္ ေနထိုးမွ ႏိုးေလသည္။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ညက ယူလာေသာ အုန္းသီးတစ္လံုးကို ခြဲကာ အဆာေၿပေသာက္လိုက္ၿပီး ညက ခ်န္ထားေသာ ပုဇြန္ကင္အားလွမ္းလိုက္ရာ ပုဇြန္ကင္ကား မရွိေတာ့ေပ ။ ကၽြႏု္ပ္လည္း စဥ္းစားမတတ္ေအာင္ၿဖစ္သြားၿပီး ဤကၽြန္းေပၚတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ အၿပင္အၿခား သက္ရွိတစ္ဦးမ်ား ရွိေသးသေလာ ။ ပုဇြန္ကင္သည္ သူ႔ဟာ သူေတာ့ ေၿခေထာက္ေပါက္ၿပီး ထြက္မေၿပးတန္ရာ ။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဆက္၍ မစဥ္းစားေတာ့ပဲ ေသာက္ေရရွာရန္ ကၽြန္းအတြင္းပိုင္းသို႔ ၀င္ခဲ့ေလေတာ့သည္ ။ အေနေတာ္ သစ္၀ါးမ်ားကို ၿဖတ္ေတာက္ကာ စုိ႔ ပံုသ႑ာန္မ်ား ၿပဳလုပ္ၿပီး ေဆာင္ယူခဲ့ေလသည္ ။ အႏၱရာယ္ႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါ လက္နက္သည္ တုိက္ပြဲတစ္ခုအား အဆံုးအၿဖတ္ေပးေသာ တရားသူၾကီးပင္ၿဖစ္သည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ယူဆေလသည္ ။ ကၽြန္းေပၚသို႔ သြားၾကည့္မွသာလွ်င္ ကၽြန္းကား ကၽြႏ္ုပ္ထင္ထားသည္ထက္ ၾကီးမားေၾကာင္း ေတြ႔ရေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္ ဆက္ေလ်ာက္လာခဲ့ရာ တစ္ေနရာတြင္ ေရစီးေၾကာင္းသံၾကားရသၿဖင့္ အသံၾကားရာသို႔ လိုက္လာခဲ့ရာ ၾကည္လင္ေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလး တစ္ခုကို ေတြ႔ရေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ယူေဆာင္လာေသာ ဓါးသ႑ာန္ ေက်ာက္လက္နက္ႏွင့္ ၀ါးမ်ားအား တစ္ဖက္ပိတ္မ်ား ၿဖစ္ေအာင္ ၿဖတ္ေတာက္ၿပီး ေသာက္ေရမ်ားကို သယ္ေဆာင္ခဲ့ေလေတာ့သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ဂူသို႔ေရာက္ေသာ္ ေသာက္ေရမ်ား ထားၿပီး ဟင္းစားရွာရန္ထြက္ခဲ့ေလေတာ့သည ္။ ထုိအခိုက္ ကၽြႏု္ပ္နားထဲတြင္ စစ္ခ်ီေသာ တပ္ၾကီးတစ္ထပ္ လမ္းေလ်ာက္လာေသာ အသံမ်ားကို ပီပီသသ ၾကားလိုက္ရေလသည္ ။ ကၽြႏု္ပ္လည္း အ့ံၾသလြန္းသၿဖင့္ သဲေသာင္ၿပင္ႏွင့္ ကပ္ၿပီး နားေထာင္ၾကည့္ရာ အသံမ်ားသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွင့္ ကိုက္၁၀၀ မွ် အကြာမွ လာေသာ အသံမ်ား ၿဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရေလေတာ့သည္ ။

(၈)

သို႔ႏွင့္ အသံၾကားရာဆီသုိ႔ ကၽြႏ္ုပ္လည္း လက္နက္မ်ားကို ယူ၍ သတိၾကီးစြာ ၿဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ေလေတာ့သည္ ။ အတန္ၾကာေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္၏ တစ္သက္တာတြင္ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် မၿမင္ဖူးေသာ ၿမင္ကြင္းကို ၿမင္လိုက္ ရေသာေၾကာင့္ ၾကက္ေသေသသြားမိသည္ ။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသာဂဏန္းနီမ်ားသည္ ပင္ လယ္ၿပင္ မွ ကၽြန္းေပၚသို႔ တက္လာခဲ့ရာ သဲေသာင္ၿပင္တစ္ခုလံုး ရဲရဲ နီေနေလေတာ့သည္။



ကၽြႏု္ပ္လည္း ဤမွ်မ်ားၿပားေသာ ဂဏန္းနီမ်ားကို တစ္ခါမွ မၿမင္ဖူးေသာေၾကာင့္ ေငးၾကည့္ေနမိရာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေလသည္ ။ ဂဏန္းနီမ်ားသည္ ေရထဲတြင္ ဥ ဥၿပီး သဲေသာင္ၿပင္သို႔ ၿပန္တက္လာ ဟန္တူ သည္။ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ တြင္းမ်ားထဲသို႔ ၀င္သြားၿပီးေနာက္ အသီးသီး ၀င္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾက ေလေတာ့ သည္။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း တြင္းထဲသို႔ မ၀င္ေသးေသာ ဂဏန္းနီ မ်ားထဲမွ သံုးေကာင္ကို ဖမ္းၿပီး ဂူသုိ႔ ၿပန္လာခဲ့ေလေတာ့သည ္။ ဂဏန္းနီမ်ားသည္ ေယာကၤ်ားလက္သီး ဆုပ္ပမာဏခန္႔ ရွိေလသည ္။ ဂဏန္းနီ မ်ားကို ခရုခြံထဲထည့္၍ ေရႏွင့္ၿပဳတ္ကာ ႏႊာၿပီးစားေသာက္ၾကည့္ရာ လြန္စြာ အရသာ ထူးကဲလွေၾကာင္း ေတြ႔ရေလသည ္။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဂဏန္း ႏွစ္ေကာင္မွ်စားသံုးၿပီးေနာက္ က်န္တစ္ေကာင္အား ညေနမွစားရန္ခ်န္ထား လိုက္ေလ သည္ ။ ထို႔ေနာက္ အစာရွာေဖြရန္ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားဆီသို႔ သြားေရာက္ကာ ငါးပုဇြန္မ်ား ဖမ္းဆီးခဲ့ေလ ေတာ့သည္ ။ ကၽြႏု္ပ္ ဂူသို႔ ၿပန္ေရာက္ေသာအခါ ေစာေစာက ထားခဲ့ေသာ ဂဏန္း တစ္ေကာင္မွာ မရွိေတာ့ေပ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဤသို႔ အစာမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေနမႈအား လက္သည္တရားခံ တစ္စံုတစ္ခု ရွိရမည္ဟု ေတြးေတာမိေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကသည္ မသိေပ ။ ေၾကာက္ရြံ႕ အားငယ္ၿခင္းမဟုတ္ေသာလည္း လူမရွိသူမရွိ ကၽြန္းၾကီးေပၚတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္ ရၿခင္းကား လြန္စြာ အထီးက်န္ဆန္လွေပသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ေက်ာက္လက္နက္မ်ား ၿပဳလုပ္ၿပီး ပင္လယ္ေရ စီးေၾကာင္းမ်ားမွတဆင့္ ေမ်ာပါလာေသာ ပစၥည္းမ်ားအား လိုက္လံ ရွာေဖြေလေတာ့သည္ ။ သို႔ႏွင့္ အုန္းေရ ေသာက္လိုက္ ငါးကင္ပုဇြန္ကင္စားလိုက္၊ ပင္လယ္ၿပင္ၾကီးအား ေငးေမာၾကည့္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္မ်ားအား ကုန္လြန္ ေစခဲ့ေတာ့သည္ ။

ဤ ကၽြန္းၾကီးေပၚသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ေရာက္ရွိၿပီး ၃ ရက္ေၿမာက္ေန႔ညတြင္ ထူးဆန္းၿဖစ္စဥ္မ်ားကို စတင္ၾကံဳ ေတြ႔ေလေတာ့သည္ ။ ပင္လယ္ၿပင္ကား လေရာင္ေၾကာင့္ တလွပ္လွပ္ထကာ ရင္သပ္ရွုေမာဖြယ္ၿဖစ္ေန၏ ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တိုက္ခတ္လိုက္ေသာ ေရလႈိင္းသံမ်ားမွအပ အရာအားလံုးသည္ ပကတိ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ ။

အပိုင္း (၄) ေမွ်ာ္

သက္တန္႔ခ်ိဳ (၂၆ ဧပရယ္ ၂၀၁၀)

စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................


Sunday, April 25, 2010

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မႏုႆ လူသာစားကၽြန္း (အပိုင္း ၂)

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မႏုႆ လူသာစားကၽြန္း (အပိုင္း ၂)


(၅)

ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေရာက္ေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ခရီးထြက္ရန္ လိုအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို စတင္ ၀ယ္ယူေလေတာ့သည္ ။ လြယ္အိတ္ ၊ ဓါတ္မီး ၊ ဓါးေၿမွာင္ ၊ ေရဗူး ၊ ရိကၡာေၿခာက္ စသၿဖင့္ အကြက္ ေစ့ေအာင္၀ယ္ရေလသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္သံုးရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ Death Island သို႔သြား ေသာ ခရီးကား စတင္ခဲ့ေပေတာ့သည္ ။ ကၽြႏု္ပ္၏ တပည့္ေက်ာ္ ထြန္းလူပါလိုက္ခ်င္သည္ ဆို၍ စုစုေပါင္း သံုးဦး စတင္ ခရီးထြက္ခဲ့ေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဘုန္းၾကီးလမ္း ဆိပ္ကမ္းမွတဆင့္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕သို႔ သေဘၤာၿဖင့္ လိုက္ပါခဲ့၏ ။ (စာေလးမည္စုိး၍ လမ္းခရီးအေၾကာင္း မေဖာ္ၿပေတာ့ပါ စာမ်က္နာခ်ဳံ႕ၾကစို႔) လမ္း ခရီး တေလ်ာက္ သေဘၤာေပၚတြင္ မိုးေကာင္းကင္ၿပာၿပာၾကီးႏွင့္ ၿမစ္ၿပင္ရွုခင္းမ်ားကို အေဖာ္ၿပဳ၍ စားလိုက္အိပ္ လိုက္ႏွင့္အခ်ိန္ကုန္လြန္ခဲ့၏ ။ေနာက္ သံုးရက္ၾကာေသာအခါ ၿမိတ္ကၽြန္းစုသို႔ ေရာက္ရွိေလသည္ ။ ၿမိတ္မွတဆင့္ ကိုကိုးကၽြန္း ၊ ထိုမွ တဆင့္ အက္ဒမန္ကၽြန္းသို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္ ။

အက္ဒမန္ကၽြန္းကား အေတာ္အ တန္ၾကီးမားေသာ ကၽြန္းၾကီးတစ္ကၽြန္းၿဖစ္ၿပီး ေရာင္းသူ၀ယ္သူမ်ားႏွင့္ စည္ကား လွ်က္ရွိသည္ ။ ေရွးယခင္က ႏွစ္ၾကီးအက်ဥ္းသားမ်ားကို တစ္သက္တစ္ကၽြန္းပို႔ရာ ၿဖစ္ၿပီး ကၽြန္းၾကီးကား စီးပြားရွာသူ မ်ားႏွင့္ လြန္စြာ စည္ကားလ်က္ရွိေပသည္ ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ခရီးစဥ္ကား အက္ဒမန္ကၽြန္းတြင္ဆံုးေလ၏ ။ Death Island သို႔ သြားရန္ မိုင္ ၆၀၀ မွ် လိုအုန္းေပမည္ ။ ကိုယ္ပိုင္ ေမာ္ေတာ္တစ္စင္း ဌားရမ္းရန္ စီစဥ္ရ ေပသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လည္း လိုအပ္ေသာ ရိကၡာမ်ား ၀ယ္ၿပီး စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုသို႔ ၀င္ခဲ့ၾက ေလသည္ ။ ဆိုင္ကား တရုတ္အစားအစာအစံုအၿပင္ ဘီယာ အရက္ အစံုရေသာ ဆိုင္ပင္ၿဖစ္သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လည္း ေဒါင့္က်က် စားပြဲတစ္၀ိုင္းသို႔ ၀င္ကာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ၊ ၾကာဇံေၾကာ္ ၊ ကုန္းေဘာင္ၾကီးေက်ာ္ ၊ ယိုးဒယား ဟင္းခ်ိဳ ၊ အေခါက္ကင္ စသၿဖင့္ စံုေစ့ေအာင္ မွာယူစားေသာက္ၾကေလသည္ ။

ထိုအခိုက္ ရုတ္တရက္ ဆူညံေနေသာ ဆိုင္မွာ မီးကို ေရႏွင့္ ပက္လိုက္သည့္အလား ၿငိမ္သက္သြားေပေတာ့သည္ ။ ဆိုင္ထဲသို႔ ၀င္လာသည္ကား ပါးသိုင္းေမႊးထူလဗ်စ္ႏွင့္ ဗလေတာင့္ေတာင့္ ရုပ္ဆိုးဆိုး လူသံုးေယာက္ၿဖစ္၏ ။ ဦးေခါင္း တြင္လည္း ေကာင္းဘြိဳင္မ်ားေဆာင္းသကဲ့သို႔ ဦးထုပ္ကိုယ္စီေဆာင္းထားၾကေလသည္ ။ ဆိုင္ထဲသို႔ ၀င္လာ ၿပီးသည္ႏွင့္ သူတို႔၏ ဦးထုပ္မ်ားကို ခၽြတ္ကာ တစ္၀ိုင္းၿပီးတစ္၀ိုင္း မိုက္ေၾကးခြဲေလေတာ့သည္ ။

“ဟိုေကာင္ မင္းက ဘာၾကည့္တာလဲ.. ဘာလဲကြ မင္းက တို႔ဆက္ေၾကးေတာင္းတာကို မေက်နပ္လို႔လား မင္း.. မိုက္ခဲ သံုးေဖာ္ဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးထင္တယ္”

“ မ...မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ .. ေပး..ေပးပါ့မယ္”

ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းကား ကၽြႏ္ုပ္၏ အေသြးအသားမ်ားကို ဆူပြက္ေစ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကို ၾကည့္၍ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္က ၿငိမ္ေနေစရန္ မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲ ၿပ၏ ။ ဘာမဟုတ္သည့္ ကိစၥ တစ္ခုအတြက္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ခရီးစဥ္ ၾကန္႔ၾကာ မွာစိုး၍ ၿဖစ္ဟန္တူ၏ ။ မၾကာမီ လူမိုက္သံုးဦးသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၀ိုင္းသို႔ ေရာက္လာၾကလသည္ ။

“ ေအာ္...ေဟာေဟာ...လူသစ္ေတြထင္တယ္..ကဲကဲ. ဆက္ေၾကးေလး မစပါဦး က်ဳပ္တို႔က ဒီကၽြန္းၾကီးကို ေစာင့္ ေရွာက္ေနရတဲ့ အတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ခေပါ့ဗ်ာ ”

ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္အားၾကည့္လိုက္ရာ ၄င္းကားလြန္စြာ တည္ၿငိမ္လွေပ၏ ။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္း ေဆာင္ၿဖစ္ဟန္တူသူ၏ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးၾကားသို႔ စိုက္ၾကည့္ၿပီး လြန္စြာတည္ၿငိမ္ၿပတ္သားေသာ အသံၿဖင့္ ေၿပာေလသည္ ။

“ တၿပားမွမေပးႏိုင္ဘူး ကိုယ့္လူတို႔ ”

“ ဘာကြ...ဟ ဟ ဟ .. မင္းတို႔ ငါတို႔အေၾကာင္း မသိေသးဘူးထင္တယ္ ကဲ...သယ္ရင္းတို႔ေရ ပညာေလး ေပးလိုက္ၾကပါဦး ”

တစ္ဆိုင္လံုးကား အပ္က်သံပင္ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔အ ဖြဲ႔အား စိုးရိမ္ေနဟန္ၿဖင့္ ၀ိုင္းအံုၾကည့္ေနၾကေလသည္ ။ ထုိသူ၏ စကားပင္မဆံုးေသး ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဖြဲ႔ၾကားအား လူရိပ္တစ္ခု၀င္လာ၍ ထိုလူမိုက္သံုးေကာင္အား စတင္တိုက္ခိုက္ေလေတာ့သည္ ။ ထိုလူကား အသားညိဳညိဳ ေထာင္ေထာင ္ေမာင္း ေမာင္း ႏွင့္ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ကား အေတာ္သင့္သာ ရွိေလသည္ ။ လူမိုက္သံုးေကာင္ကား ကိုယ္ခံပညာကို စနစ္တ က် တတ္ကၽြမ္းထားဟန္တူ၏ ။ ဒီအတိုင္းဆက္သြားလွ်င္ သံုးေယာက္တစ္ေယာက္ ၿဖစ္၍ ပြဲက မလွ ေတာ့ေပ ။ ထို႔ေနာက္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား လူ႔လက္ထဲမွ ခက္ရင္းကို ကိုင္၍ လွမ္းပစ္လုိက္ေလသည္ ။

“ ၀ွစ္”

“ ဒုတ္”

“ အား”

ခက္ရင္းကား လူမိုက္တစ္ဦး၏ ညာလက္ဖ်ံအား ထုတ္ခ်င္းေပါက္စုိက္၀င္ကာ နံရံ၌ စိုက္၀င္ေန၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ပြဲၾကာ ေနမည္စိုး၍ ထိုင္ေနရာမွထကာ လူဆိုးေခါင္းေဆာင္၏မ်က္ႏွာအား အားပါလွေသာ ကန္ခ်က္ၿဖင့္ ပြဲသိမ္းေပးလိုက္ေလသည္ ။ ေခါင္းေဆာင္ကား ေလာကၾကီးႏွင့္ ခတၱ အဆက္ၿပတ္သြားေလသည္ ။ က်န္တစ္ဦး ကား ကၽြႏ္ုပ္ကို ၾကည့္ကာ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ၿဖစ္ေန၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ထိုလူအနားသြားကာ ပခံုးကုိကိုင္၍ ေခါင္းခ်င္းတုိက္ခြဲလိုက္ေလ၏ ။

“ ခြပ္ ”

“ အား ”

ဟက္တက္ကြဲသြားေသာ သူ႔ဦးေခါင္းကို ကိုင္၍ လူမိုက္ၿဖစ္သူကား ေၾကက္လန္႔တၾကားၿဖင့္ ဆိုင္ၿပင္သို႔ ထြက္ေၿပး သြားေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ခက္ရင္းစိုက္ေနေသာ လူဆိုးအား လက္ရင္းဆြဲႏွုတ္လိုက္ကာ

“ ကဲ.. မင္းရဲ႕ အေဖာ္ကိုေခၚသြား ေနာက္တစ္ခါ မိုက္ခဲသံုးေဖာ္ဆိုတဲ့ အသံကို မၾကားခ်င္ဘူး ”

ဟု ေၿပာလိုက္ရာ ထိုသူႏွစ္ဦးလည္း တခ်ိဳးတည္း လစ္ေၿပးသြားေလေတာ့သည္ ။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္လံုးရွိ ကၽြႏ္ုပ္ တို႔အား ၀ိုင္းၾကည့္ေနေသာလူမ်ားက ၀ိုင္း၍ လက္ခုပ္တီးၾကေလသည္ ။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေပါက္ေဖာ္ၾကီးက ကၽြႏ္ုပ္ တို႔ အနီးသို႔လာကာ

“ ေအာင္မီေလး..ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ဆီရာတို႔ရယ္ ဒီေကာင္ေတြ ၀ဆိုင္မွာ မိုက္ေၾကးခြဲေနတာၾကာၿပီ ၀လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္လို႔ ၿငိမ္ေနရတာ အခုေတာ့ ဒီေကာင္ေတြရန္က ေအးသြားၿပီ ဆီရာတို႔ၾကိဳက္သေလာက္စားၾကပါ ၀ေကၽြးပါ့မယ္ ”

“ ရပါတယ္ ေပါက္ေဖာ္ၾကီးရယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုက္ဆံေပးပါ့့မယ္ လူလူခ်င္း အႏိုင္က်င့္တာ ၿမင္ရင္ေတာ့ ၀င္ကူ ရမွာပဲဗ်ိဳ႔”

ဟု ေၿပာလိုက္ေလသည္ ။

ထုိ႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ လူစိမ္းအနီးသို႔ သြားကာ

“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၀င္ၿပီး ကူညီတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ လာပါ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းေကၽြးပါရေစ ”

“ ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ညိဳေမာင္လို႔ေခၚပါတယ္ ဒီေကာင္သံုးေကာင္ကို ၾကည့္မရတာ ၾကာ ၿပီဗ် ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ဒီေကာင္ေတြ မိုက္ေၾကးခြဲေနတာ ၾကာၿပီ ဒီေန႔ေတာ့ ၾကည့္မရတဲ့အဆံုး ၀င္တြယ္ရတာပဲ ”

ဟုေၿပာေလသည္ ။ ညိဳေမာင္ကား စကားေၿပာၾကည့္ေသာအခါ စိတ္ရင္းေကာင္းၿပီး ေဖာ္ေရြ သူၿဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရေလ၏ ။

“ ကၽြန္ေတာ္က အရင္က ၿမိတ္ကၽြန္းစုက ခမယ္ေသာင္ ဆိုတဲ့ ရြာေလးမွာေနတာပါ အရင္ကေတာ့ တံငါအလုပ ္ေပါ့ဗ်ာ အခုေတာ့ ၾကီးပြားခ်င္လို႔ ဒီကၽြန္းေပၚမွာ စီးပြားလာရွာတာပါ အခုေတာ့ ရရ စားစားပါပဲဗ်ာ ဒီကၽြန္းကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိမ္းႏိုင္မွ တန္ကာက်တာ မိန္းမ ၊ အရက္ ၊ ေလာင္းကစား အိုဗ်ာ မေကာင္းတာမွန္သမွ် အကုန္ရတယ္ဗ်ိဳ႕ ”

“ အင္း ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ ဒါနဲ႔ ေငြေရာ အေတာ္စုမိေနၿပီလားဗ် ” “ အခုမွ စစုတုန္း ရွိပါေသးတယ္ဗ် ”

“ အင္း ဒီလိုဆို အေတာ္ပဲ အရင္ဆံုးကၽြန္ေတာ္အရင္မိတ္ဆက္ေပးပါ့မယ္ ေဟာဟိုက ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ပါ အထူးကု ဆရာ၀န္ေပါ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေသအတူ ရွင္မကြာ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ တပည့္ ထြန္းလူတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ေဒါက္တာ သက္တန္႔ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခရီးတစ္ခုထြက္လာတာပါ ခင္ဗ်ား စိတ္၀င္စား ရင္ေတာ့ေၿပာၿပပါ့မယ္ ”

“ ဟုတ္ကဲ့ ေၿပာပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားပါတယ္ ဒါနဲ႔ ဒီကၽြန္းမွာ ေသာင္တင္ေနမယ့္အတူတူ ဆရာတို႔ အဆင္ေၿပ မယ္ဆိုရင္ အဲဒီခရီးကို ကၽြန္ေတာ္ပါ တခါတည္း လိုက္ပါရေစ ”

ဟုခြင့္ေတာင္းေလသည္ ။ ( ညိဳေမာင္ကား ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ႏွစ္ဦးအား ဆရာ၀န္မွန္းသိသည္ႏွင့္ ဆရာဟုသာ သံုးႏွဳန္း ေခၚေ၀ၚေလေတာ့သည္ ) ကၽြႏ္ုပ္လည္း ခရီးစဥ္အား အၾကမ္းဖ်င္းရွင္းၿပၿပီး လူနည္းေနသည္က တေၾကာင္း ေၾကာင့္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီး ညိဳေမာင္အား လက္ခံလိုက္ေလသည္ ။

“ အင္း ဆရာတို႔ေၿပာတဲ့အေၾကာင္းေတြကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာေတြပါပဲ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ မရဏကၽြန္း ဟာ တကယ္ရွိပါတယ္ ကၽြန္ေတာ့္အဖိုးေၿပာတာၾကားဖူးပါတယ္ အဲဒီကၽြန္းေပၚမွာ အသားစားသတၱ၀ါေတြနဲ႔ ထူးဆန္းတဲ့ ၿဖစ္ရပ္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလို စြန္႔စားရတဲ့ ခရီးကို အရမ္း၀ါသနာပါတယ္ဗ် အခုလို လိုက္ခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ ”

ဟုေၿပာေလသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကို ၿမိန္ယွက္စြာ စားသံုးၾကေလသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က

“ အ၀စားထား ကိုသက္တန္႔ေရ.. ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဆင္ေၿပေၿပ အစားအေသာက္ေကာင္းစားရတဲ့ ေနာက္ဆံုး ထမင္း၀ိုင္းလည္း ၿဖစ္ႏုိင္တယ္ဗ် ”

ဟုေၿပာေလသည္ ။ထိုစကားသည္ ေနာင္တခ်ိန္တြင္ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္ခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရေပေတာသည္ ။

အပိုင္း (၃) ေမွ်ာ္....

စာေရးသူ.....သက္တန္႔ခ်ိဳ (၂၅ ဧပရယ္ ၂၀၁၀)

စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................

Saturday, April 24, 2010

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မႏုႆ လူသာစားကၽြန္း ( အပိုင္း ၁)

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မႏုႆ လူသာစားကၽြန္း (အပိုင္း ၁)


(၁)

အခ်ိန္ကား ညေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ ။ ေရႊအိုေရာင္ ညေနဆည္းဆာအလွက ပင္လယ္ၿပင္ၾကီးႏွင့္ ပနာသင့္စြာ ။ ဇင္ေယာ္ငွက္ေလးမ်ား၏ ကူးလူးပ်ံသန္းမႈမ်ားေၾကာင့္ သဲေသာင္ၿပင္သည္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ႏွယ္ပင္ ။ နားထဲသို႔ တိုး၀င္လာေသာ ပင္လယ္ေရလႈိင္းပုတ္သံမ်ားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္အားယူၿပီး လူးလဲထမိ၏ ။ သို႔ေသာ္ တစ္ကိုယ္လံုးကို ကိုင္ရိုက္ ထားသည့္ႏွယ္ နာက်င္ေနမႈေၾကာင့္ လက္ေလ်ာ့လိုက္၏ ။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လံုးကို အားယူ၍ ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ရာ မိုးေကာင္းကင္ၿပာၿပာၾကီးကို ဦးစြာ ၿမင္ရ၏ ။ ေဘးဘီ၀ဲယာသို႔ တခဏမွ် အကဲခတ္ၾကည့္မိ၏ ။ ပထမဆံုး ၀င္လာေသာအသိမွာကား ကၽြႏု္ပ္မေသေသးဟူေသာ အသိပင္ၿဖစ္၏ ။ ညေနပိုင္း အခ်ိန္ၿဖစ္ ေသာေၾကာင့္ မၾကာမီ ေန၀င္ေတာ့မည္ ၿဖစ္၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကား လြန္စြာ ၾကီးမားလွေသာ ကၽြန္းၾကီးတစ္ခုေပၚတြင္ ေရာက္ေနၿခင္းပင္ ၿဖစ္၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြၾကီး ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္လည္း ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပ်ာက္ ေနသည္မသိ ။ မၾကာမီ ေမွာင္ေတာ့မည္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္လူးလဲထလိုက္၏ ။ ပထမဆံုး ေတာင့္တေသာ အရာကား လြန္စြာ ေရငတ္ေနၿခင္းပင္ ၿဖစ္၏ ။ ကၽြန္းေပၚကို ေ၀့၀ိုက္၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အုန္းပင္ၾကီးမ်ားကို အစီအရီေတြ႔ လိုက္ရ၍ ဒီေလာက္ဆို ကၽြႏ္ုပ္ ေရငတ္၍ မေသႏိုင္ေတာ့ေပ ။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း အားယူ၍ ထလိုက္ကာ အုန္းပင္မ်ား ရွိရာသို႔ ေလ်ာက္သြားလိုက္၏ ။ အဆင္သင့္စြာ ပင္ အုန္းသီး မ်ား ကား ေၾကြက်ကာေန၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေက်ာက္ခတ္တစ္ခုကို ယူ၍ အုန္းခြံမ်ားကို ႏႊာလိုက္ကာ အုန္းသီးမ်ား ကို ခြဲလုိက္ေလသည္ ။ အုန္းေရမ်ားကို ေသာက္လိုက္ရ၍ အေတာ္အတန္အားအင္ၿပည့္ လန္းဆန္း သြားသလိုရွိ၏ ။ ၀မ္းဗိုက္ကား ဆာေလာင္ေနတုန္းပင္ရွိသည္ ။ အလင္းေရာင္လံုး၀ မေမွာင္ေသးခင္ ေနစရာ ေနရာ တစ္ခုကိုေတာ့ ေတြ႔ေအာင္ရွာရေပေတာ့မည္ ။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ကၽြန္းအတြင္းပိုင္း ဆက္၀င္လာခဲ့၏ ။ ကၽြန္းၾကီး ကား ကုန္းေၿမၾကီးမားဟူ၍ သိပ္မေတြ႔ရပဲ သဲဆန္ေသာ ေၿမမ်ားသာရွိသည္ ။ အေတာ္အတန္ၾကီးမား ဟန္လည္း ရွိ၏ ။ အပင္မ်ားကား အမ်ိဳးအစား စံုလင္လွေပသည္ ။ သိပ္အေ၀းၾကီး မေလ်ာက္လိုက္ရေပ ။ ကမ္းေၿခကို လွမ္း၍ ၿမင္ရေသာ ေနရာတစ္ေနရာတြင္ အေတာ္အတန္ၾကီးမားေသာ ဂူေပါက္၀ၾကီး တစ္ခုကို လွမ္း၍ ေတြ႔လိုက္ရ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အေနေတာ္သစ္ကိုင္းတစ္ခုကို ယူကာ ဂူထဲသို႔ သတိၾကီးစြာ ၿဖင့္ လွမ္း၍ ၀င္လာခဲ့၏ ။ ဂူထဲသို႔ စ၀င္၀င္ၿခင္း မဲမဲသတၱ၀ါမ်ား ပ်ံထြက္လာ၍ ေၿမၿပင္ေပၚ ၀ပ္ခ်လိုက္ရ၏ ။ လင္းႏို႔မ်ားေပတကား... ။ ဤဂူၾကီးကား လင္းႏို႔မ်ား ခိုေအာင္းေသာ ဂူၾကီးတစ္ခု ၿဖစ္ဟန္တူသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ဂူၾကီးထဲသို႔ ၀င္၍ လွည့္လည္ အကဲခတ္ၾကည့္ရာ ဂူၾကီးကား ေပ၃၀ ခန္႔ဆက္ေလ်ာက္ၿပီးေသာ္ လမ္းဆံုးေခ်၏ ။ ထို႔ၿပင္အ၀မွာသာ ငါးေပခန္႔က်ယ္ေသာ္လည္း အတြင္းပိုင္းတြင္မႈ အေတာ္အသင့္က်ယ္၀န္းသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဤ ဂူထဲတြင္ပင္ စခန္းခ်ရန္ဆံုးၿဖတ္လိုက္၏ ။


(၂)

ေရစိုေနေသာ အ၀တ္ကို ေၿခာက္ေသြ႔ေစရန္ ေလသလပ္ခံထားလိုက္၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေနစရာ တစ္ေနရာ ေတြ႔ၿပီမို႔ အေတာ္သင့္ စိတ္ေအးသြားရေလသည္ ။ သုိ႔ေသာ္ ၀မ္းဗိုက္အတြင္းမွ ဆာေလာင္မႈက မီးစႏွင့္ ထိုးေန သကဲ့သို႔ ရွိေလ၏ ။ ဂူအၿပင္ဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ ေမွာင္စၿပဳေနၿပီကို ေတြ႔ရေလ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း စားစရာ ရွာေဖြရန္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္သို႔ ၿပန္ဆင္းလာခဲ့ေလသည္ ။ ပင္လယ္ၿပင္တြင္ လႈိင္းကား ၿငိမ္သက္လွ်က္ရွိကာ လႈိုင္းၾကပ္ ခြပ္ေလးမ်ား ထ၍ ေနသည္ ။ ကမ္းစပ္တ၀ိုက္တြင္ေက်ာက္ေဆာင္ ၾကိဳၾကားမ်ား ေပါမ်ားလွ ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ေရနစ္၍ ေမ်ာလာစဥ္က ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ၀င္မတိုက္မိၿခင္းကိုပင္ ကံတရားအား ေက်းဇူး တင္ရေပမည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားေပၚမွ ေန၍ ေရထဲသို႔ တေအာင့္မွ် အကဲခတ္လိုက္၏ ။ " လ " ကား ေစာစီးစြာ ထြက္ေနေသာေၾကာင့္ အေတာ္အသင့္ အလင္းေရာင္ရကာ ေရထဲသို႔ ၿမင္ေနရ၏ ။ ထို႔ေနာက္ ေရထဲသို႔ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွ ဆင္းၾကည့္လိုက္ရာ ခါးတ၀က္ခန္႔ ၿမွဳပ္သြားေလသည္ ။ သူလူအေရာက္အေပါက္နည္းေသာေၾကာင့္ ငါးပုဇြန္တို႔ကား ေပါမ်ားခ်င္တိုင္း ေပါမ်ားေန၏ ။ ငယ္စဥ္က ကၽြႏ္ုပ္တို႔ရြာ ၏ ပုဇြန္ဖမ္းနည္းအတိုင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကား၍ ေရထဲတြင္ လိုက္စမ္းလိုက္သည္ ။ လက္ကို တစ္စံုတစ္ခု လာထိေသာအခါ ၿမဲၿမံစြာ ကို၍ ဆြဲတင္လိုက္ေသာအခါ လား...လား.... နဲေသာ ပုဇြန္ထုပ္ ၾကီးမဟုတ္ေပ ။ ေယာကၤ်ား လက္ေမာင္းသာသာခန္႔ ရွိေလ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ၀မ္းသာအားရၿဖင့္ ဤနည္း အတိုင္းဆက္၍ ဖမ္းရာ ပုဇြန္ထုပ္ၾကီး သံုးေကာင္မွ် ရရွိေလသည္ ။

ပုဇြန္ထုပ္သံုးေကာင္ကိုတြဲသီ၍ ယူကာ ေက်ာက္ဂူသို႔ ၿပန္ခဲ့ေလသည္ ။ လမ္း၌ သစ္ကိုင္းေၿခာက္အနည္းငယ္ႏွင့္ ေက်ာက္တံုးမ်ားကိုပါ ယူေဆာင္ခဲ့ေလသည္ ။ ဂူသို႔ ၿပန္ေရာက္ေသာအခါ သစ္ကိုင္းေၿခာက္အား ေက်ာက္တံုး အခ်င္းခ်င္းပြတ္တိုက္ကာ မီးကူးေစၿပီး မီးပံုဖိုလိုက္ေလသည္ ။ ထို႔ေနာက္ပုဇြန္သံုးေကာင္အား ကင္ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မီးၿခစ္လည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ယခုမွပင္ ကမၻာဦးလူသားမ်ားကဲ့သို႔ ရွာေဖြစား ေသာက္ေန ရသည္ကို ေတြးမိကာ တစ္ကိုယ္တည္းၿပံဳးမိေလသည္။ အေတာ္အသင့္ၾကာေသာအခါ သင္းပ်ံ႕ ေမႊးၾကိဳင္ ေသာ ပုဇြန္ကင္ရနံ႕ကား ကၽြႏ္ုပ္၏ အစာအိမ္အား စတင္စိန္ေခၚမႈၿပဳေလ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဗိုက္ဆာဆာ ႏွင့္စားလိုက္ရာ ပုဇြန္တစ္ေကာင္ခြဲခန္႔ကုန္ေလ၏ ။ ဗိုက္လည္းအေတာ္ၿပည့္သြားေလရာ က်န္ေသာ ပုဇြန္တစ္ ေကာင္ႏွင့္ တစ္၀က္အား ေနာက္ေန႔နံနက္စာစားရန္သိမ္းဆည္းထားလိုက္ေလသည္ ။ မီးပံုနံေဘးတြင္ လွဲအိပ္ခ် လိုက္ရင္း ကၽြႏ္ုပ္၏ ၿဖစ္စဥ္အား ၿပန္လည္ေတြးေတာေနမိေပေတာ့သည္ ။

(၃)

ဤခရီးအား အစၿပဳသူမွာ အၿခားသူမဟုတ္ ။ ကၽြႏု္ပ္၏ မိတ္ေဆြၾကီး ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္ပင္ၿဖစ္၏ ။ ဤတြင္ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္အေၾကာင္းအနည္းငယ္တင္ၿပလိုသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား အသက္ ၃၀ ခန္႔ ေခတ္ပညာ တတ္ ဆရာ၀န္တစ္ဦး ၿဖစ္သည္ ။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ေတာင့္တင္းၿပီး ေလးေထာင့္က်ေသာ ေမးရိုးတို႔က ေယာကၤ်ားပီသမႈကို ထင္ဟပ္ေစ၏ ။ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ႏွင့္ အရပ္မွာ ေၿခာက္ေပနီးပါးမွ်ရွိကာ အလြန္ၾကည့္၍ ေကာင္းေသာ လူေတာ္တစ္ဦး ၿဖစ္၏ ။ လြန္စြာ ရဲစြမ္းသတၱိရွိၿပီး တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ေကာင္းကာ ဗဟုသုတ ႏွင့္ၿပည့္စံုေလ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ကား လြန္စြာအတြဲညီလွေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၿဖစ္၏ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား တကိုယ္တည္းလူပ်ိဳၾကီး ၿဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အား ၾကိဳက္မည့္မိန္းကေလးမရွိ၍ မိန္းမမယူရၿခင္းကား မဟုတ္ေပ ။ သူသာလက္ခံပါက မိန္းကေလးမ်ား ထည္လဲတြဲႏိုင္သည့္အရည္အခ်င္းရွိေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေနစဥ္ကပင္ ကၽြႏ္ုပ္ေကာင္းစြာ သိ၏ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကၽြႏ္ုပ္အား ေၿပာဖူးေသာစကား တစ္ခြန္းရွိ၏ ။

" ဒီမွာ ကိုသက္တန္႔ရ ကၽြန္ေတာ္ကေၿခေထာက္မွာ ေဗြပါတယ္ထင္တယ္ဗ် တစ္ေနရာတည္းမွာ တယ္ၿပီး မေနခ်င္ လွဘူး ၿပီးေတာ့စြန္႔စားသြားလာရတာကိုလည္း အရမ္း၀ါသနာပါတယ္ဗ် အခ်ိန္တန္ မိန္းမယူ ကေလးေမြး စီးပြားေရးလုပ္ အသက္ၾကီးလာေတာ့ တရားဘာ၀နာလုပ္တဲ့ ဘ၀ေတြက အေတာ္ပ်င္း စရာေကာင္းတယ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့္ ဒီတစ္သက္မိန္းမမယူေတာ့ဘူးဗ်ာ အဲဖူးစာပါရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ "

ဟူ၍ ၿဖစ္ေလသည္ ။

ဤမွ်ဆို ကၽြႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြၾကီးေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္အား စာဖတ္သူတို႔ ပံုေဖာ္၍ ရေလာက္ေပၿပီ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ခရီးတစ္ ခုမွ ၿပန္လာ၍ အိမ္မွာ နားေနသည္မွာ တစ္ပတ္ခန္႔ ရွိေပၿပီ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ပ်င္းပ်င္း ရွိလွသည္ႏွင့္ ၿခံထဲဆင္းကာ အဖန္ရည္ေလြးေနခိုက္ ကၽြႏု္ပ္ေနထုိင္ရာ ေၿမာက္ဥကၠလာပရွိေနအိမ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာသူကား အလို...မိတ္ေဆြၾကီးေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ပင္ၿဖစ္၏ ။

" ဟိုင္း ကိုသက္တန္႔ မေတြ႔တာေတာင္ၾကာေပါ့ဘယ့္ႏွယ့္လည္း ခရီးထြက္ၿဖစ္ေသးလား ခင္ဗ်ားနဲ႔မ ေတြ႔တာ ေတာင္ လခ်ီေနၿပီဗ်ိဳ႕ "

ဟု ေၿပာေၿပာဆိုဆို ႏွုတ္ဆက္ေလသည္ ။

" ဟုတ္ပါ့ကိုႏိုင္ေဇာ္ေရ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ထဲေနရတာ အလြန္ပ်င္းေနတုန္း ခင္ဗ်ားေရာက္လာတာ အ ေတာ္ပဲ ဗ်ာ ဘယ့္ႏွယ့္လည္း စြန္႔စားစရာေတြ ပါရဲ႕လားဗ် "

" ပါပါတယ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခရီးမွမထြက္ရရင္ စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္ ၿဖစ္ေနၿပီဗ်ိဳ႕"

ဟု ရယ္က်ဲက်ဲေၿပာေလသည္ ။

" အင္းတန္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကိစၥရွိေနၿပီထင္တယ္ ကိုႏိုင္ေဇာ္ေရ ဟုတ္ရဲ႕လား"

" ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ ဒီတစ္ခါ ကိုသက္တန႔္ရဲ႕ အကူအညီေတြအမ်ားၾကီးလိုတယ္ဗ် "

" ကဲကဲ ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ ေၿဖးေၿဖးေၿပာလည္းရပါတယ္ နားလိုက္ပါဦး ေရမိုးခ်ိဳး ညေရာက္မွ အလုပ္ကိစၥ ေၿပာၾက တာေပါ့ "

သို႔ႏွင့္ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္၏ အထုပ္အပိုးမ်ားအား ကူသယ္ေပးၿပီး အခန္းတစ္ခန္းေပးလိုက္ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ အိမ္၌ လူမ်ားမ်ားစားစားမရွိေပ ။ တစ္ကိုယ္ရည္တစ္ကာယ သမ်ား ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ တပည့္ေက်ာ္ ထြန္းလူသာလွ်င္ ရွိေလသည္ ။ ထြန္းလူကား အရပ္ပုပုႏွင့္ကိုယ္လံုးကိုယ္ဖန္ေတာင့္ကာ လူယံုသဖြယ္ အားကိုး ရေလသည္။

" ထြန္းလူေရ.. လာစမ္းပါဦးဟ ဒီမွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေရာက္ေနတယ္ ေစ်းေၿပး၀ယ္ပါဦး "

ဟု ဆိုကာ ေစ်းလႊတ္လိုက္ေလသည္ ။

(၄)

ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား ခရီးပန္းလာသည့္ထင္ ေရခ်ိဳးထမင္းစားၿပီးအိပ္လိုက္ရာ ညေရာက္မွပင္ ႏိုးေလ ေတာ့သည္ ။ သို႔ႏွင့္ ညေနစာစားၿပီးသည္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦး လသာေဆာင္တြင္ စကားေၿပာၾကေလသည္ ။

" ဒီလို ကိုသက္တန္႔ရ ဟို တစ္ခါ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မိစၧာရြာ(ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မိစၧာရြာ အားဤေနရာတြင္ ရွဳ) က အၿပန္လမ္းခြဲၿပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သုေတသနတစ္ခု လုပ္ေနတယ္ဗ် အဲဒါကေတာ့ ၿမန္မာႏိုင္ငံ သဘာ၀ ေတာ နက္ေတြ ထဲက ရွားပါးသစ္ခြေတြကို စာရင္းလုပ္ၿပီး ကမၻာ့ရွားပါးသစ္ခြစားရင္းထဲ ထည့္သြင္း တာပဲဗ်ိဳ႕ အေတာ္မ်ား မ်ားလည္း ေအာင္ၿမင္ပါတယ္ အခုေနာက္ဆံုး သစ္ခြ တစ္မ်ိဳးကိုရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သုေတသန ေအာင္ၿမင္ၿပီဗ် အဲဒီသုေတသနရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ၿမန္မာႏိုင္ငံဟာ ရွားပါးသစ္ခြမ်ိဳးေတြ အေစာဆံုး ေပါက္ေရာက္ရာ ေဒသအၿဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ပဲ ဗ် ၊ အဲဒီသုေတသနအတြက္ အဓိက လိုအပ္ေနတာ ရွားပါးသစ္ခြတစ္မ်ိဳးၿဖစ္တဲ့ White Angel Orchid (နတ္သစ္ခြၿဖဴ) ပဲ ဗ် ။ အဲဒီသစ္ခြၿဖဴက ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ တစ္ေနရာထဲမွာပဲ ေပါက္တယ္ အဲဒါကေတာ့ ၿမိတ္ကၽြန္းစုနဲ႔ ကပၸလီပင္လယ္ၾကားက Death Island လို႔ေခၚတဲ့ကၽြန္းပဲဗ် သားရဲတိရိစၧာန္ေတြ အႏၱရာယ္မ်ားလြန္းတဲ့အတြက္ ေဒသခံေတြက အဲဒီကၽြန္းကို " မရဏ ကၽြန္း" လို႔ အမည္ေပးထားတယ္ဗ် လမ္းၿပေတြကလည္း အဲဒီကၽြန္းဆို လိုက္ေလ့မရွိဘူးဗ် "

" ႏို႔ ဒါဆို အဲဒီကၽြန္းကို ဘယ္လုိသြားမတုန္းဗ် "

" မပူပါနဲ႔ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေၿမပံုပါလာပါတယ္ အဲဒီေၿမပံုက တစ္ခ်ိန္တုန္းက အဲဒီကၽြန္းေပၚ ေရာက္သြားခဲ့တဲ့ Henery Robert ဆိုတဲ့ လူရဲ႕ ေၿမပံဗ် သူ႔ရဲ႕ အၿဖစ္အပ်က္ေတြ ေရးထားတဲ့ မွတ္တမ္းတစ္အုပ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ဆီမွာ ရွိတယ္ဗ် စာအုပ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ထားခဲ့တယ္ အတိုခ်ဳပ္ရွင္းၿပရရင္ေတာ့ဗ်ာ ဒီလူက ေရွးေဟာင္း သတၱ၀ါမ်ိဳး စိတ္ေတြကို ေလ့လာရင္းနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ Death Island ကို ေရာက္သြားခဲ့တဲ့လူဗ် ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္းေပၚမွာ သူေလ့လာရင္းနဲ႔ အဲဒီကၽြန္းၾကီးဟာ ပင္လယ္ဓါးၿပေတြ လာေရာက္ခိုေအာင္းၿပီး ရတနာေတြ လာ ၀ွက္ေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္းၾကီးမွန္း သူသိခဲ့ရတယ္ ေနာက္ပိုင္းသူၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာေတြက ထူးဆန္းအံ့ၾသ စရာေတြအမ်ား ၾကီးပဲဗ်ာ ယံုႏိုင္စရာေတာင္မရွိဘူး ေနာက္ပိုင္း သူခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ အဲဒီကၽြန္းက လြတ္ေၿမာက္ေအာင္ထြက္ေၿပးၿပီး သူ႔ၿမိဳ႕လည္း ေရာက္ေရာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေရာဂါတစ္ခုနဲ႔ ေသဆံုးသြားတယ္ဗ် "

ေဒါက္တာႏုိင္ေဇာ္လည္း ေၿပာေၿပာဆုိဆို အဖန္ရည္အား ယူေသာက္လိုက္ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း စိတ္၀င္စား လြန္းရကား

" သူက ဘာေၾကာင့္ ထြက္ေၿပးတယ္လို႔ ေၿပာရတာလဲဗ် ဆက္စမ္းပါဦး "

" ထြက္ေၿပးဆို အဲဒီကၽြန္းေပၚမွာ အလြန္ေရွးက်တဲ့ လူသားစား လူရိုင္းမ်ိဳးႏြယ္၀င္ေတြ ရွိၾကတယ္ဗ် ဒီေတာ့ သူလည္း ဘယ္ေန၀ံ့ေတာ့မလဲဗ်ာ သူဆံုးသြားရတဲ့ ေရာဂါက ေသြးနီဥ ( Red Blood Cells) ေတြ ရုတ္တရက္ က်ဆင္းၿပီး ( Hypovolaemic Shock - ေသြးလန္႔ၿခင္း ) နဲ႔ ဆံုးတာပဲဗ် ဒါေပမယ့္ အဲဒီ RBC ေတြဘာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ထိုးက်သြားရသလဲဆိုတာ အဲဒီၿမိဳ႕က ဆရာ၀န္ေတြကလည္း ပုစၧာ တစ္ပုဒ္လို ၿဖစ္ေနတယ္ဗ် ဒါနဲ႔ ဒီမွတ္တမ္းနဲ႔ ေၿမပံုကို သူ႔ရဲ႕သား Junior Robert ဆီကေန တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ရလာတာပဲဗ်ိဳ႕ "

ဟု ရွည္လ်ားစြာ ရွင္းၿပေလသည္ ။ ( ေသြးနီဥနည္းၿခင္းေၾကာင့္ ၿဖစ္တတ္ေသာ အနီးမီးယား ေရာဂါအေၾကာင္း အား ကၽြႏု္ပ္ေရးသားခဲ့ေသာ ဤေနရာတြင္ ဖတ္ရွုႏိုင္ပါသည္ ။ ) ထို႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္က

" ကိုႏိုင္ေဇာ္က ရတနာေတြ သြားရွာမလို႔လားဗ် "

" ဒီလိုဗ် အဲဒီမွတ္တမ္းထဲမွာ ရတနာေတြ ထူးဆန္းတာေတြအၿပင္ အလြန္ရွားပါးတဲ့ နတ္သစ္ခြၿဖဴလည္း ေတြ႔ရတယ္ လို႔ ေရးထားတယ္ဗ် ေဟာ ဒီမွာ သူဓါတ္ပံုရိုက္လာတဲ့ပံု ၾကည့္ၾကည့္ "


" အင္းအေတာ္လွတဲ့ သစ္ခြပဲဗ်ိဳ႕ "

" ဟုတ္တယ္ဗ် လွပသလို ကမၻာေပၚမွာ အေစာဆံုးသစ္ခြ လို႔လည္း ေၿပာလို႔ရတယ္ ဒီေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ သံုးခ်က္ၿပတ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ သစ္ခြလည္းရမယ္ ရတနာေတြလည္းရမယ္ စြန္းစားခန္းေတြလည္း ရမယ္ မဟုတ္ဘူးလားဗ်ိဳ႕ "

" ဟား..ဟား..ဟား..ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ က်န္တာေတြမရရင္ေနပါ စြန္းစားခန္းေလးေတြေတာ့ ႏႊဲလိုက္ခ်င္သဗ်ာ "

" ကဲကဲ.. ဒါဆုိ နက္ၿဖန္ကစၿပီး Death Island ကိုသြားဖို႔ အၿမန္ဆံုး ၿပင္ဆင္ေပေတာ့ဗ်ာ "

သို႔ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း စကားေၿပာေကာင္းေနသည္မွာ ဥာဥ္႔နက္လာၿပီ ၿဖစ္၍ အသီးသီးအိပ္ရာ ၀င္ခဲ့ၾက ေပ ေတာ့သည္ ။

အပိုင္း ( ၂) ေမွ်ာ္

စာေရးသူ....သက္တန္႔ခ်ိဳ (၂၄ ဧပရယ္ ၂၀၁၀)

စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................