ၾကမၼာမုဆိုး

ၾကမၼာမုဆိုး

ၿပာလဲ့လဲ့ ၿမစ္ၿပင္ေပၚသို႔ ေနေရာင္ၿခည္က ေၿဖးညွင္းစြာ က်ေရာက္လ်က္ရွိသည္ ။ ေလတခ်က္ေ၀ွ႔လိုက္တိုင္း တလွပ္လွပ္ ထြက္ေပၚလာေသာ လႈိင္းဂယက္ေလးမ်ားက ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ုပ္ သဖြယ္ပင္ ။ ဧရာ၀တီ ၿမစ္ေရၿပင္ၾကီးက ေအးေအးလူလူ အိပ္စက္ေနသည့္ႏွယ္ ။ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနသည္ ။ ဧရာ၀တီၿမစ္ၾကီး၏ ေဘးတဖက္ ၿမစ္ကမ္းတစ္ေနရာတြင္ အိုးဘိုကၽြန္းဟုေခၚေသာ ရြာကေလးတစ္ရြာ... ။ အိမ္ေၿခက ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စုႏွင့္ စုစုေပါင္းမွ ငါးဆယ္မွ်သာ ။ ၿမစ္ကမ္းနံေဘးတြင္ ေရအတက္အက်ရွိသၿဖင့္ ယာယီေဆာက္ လုပ္ထားၿခင္းမွ်သာ ၿဖစ္သည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္အားလံုးလိုလိုက ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ႏွင့္ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ပင္... ။ ၿမစ္နံေဘးတြင္ တည္ရွိေသာေၾကာင့္ ရြာသူရြာသားမ်ား၏ ပင္တိုင္စီးပြားေရးမွာ ငါးဖမ္း၍ အသက္ေမြး၀မ္း ေၾကာင္းၿပဳၿခင္းပင္ ၿဖစ္သည္ ။ တံငါရြာ ေလးတစ္ရြာပင္ၿဖစ္သည္ ။

ရြာသားမ်ား၏ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားက အလြန္ရိုးစင္းလွ၏ ။ နံနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ပိုက္ကြန္ေလးေတြကိုယ္စီထမ္း ေလွေလွာ္၍ တစ္ေခ်ာင္း၀င္ တစ္ေခ်ာင္းထြက္ ၿမစ္ၿပင္တေလ်ာက္ငါး ရွာထြက္ၾကေလသည္ ။ ေန႔လည္ခ်ိန္၍ အိမ္သူထည့္ေပးလိုက္ေသာ ထမင္းထုပ္ကို ေၿဖစားရင္း ေလွေပၚမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ေလးဖြာ၍ ခဏတာနားၾကရသည္ ။ ၿပီးလ်င္ ငါးၿပန္ဖမ္း၍ ညေနမိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္မွ အိမ္ၿပန္လာ ေလ့ရွိသည္ ။ ထိုအရာကား အိုးဘိုကၽြန္းတံငါရြာေလး၏ ၿမင္ကြင္းမ်ားပင္ ၿဖစ္သည္... ။ အိုးဘိုကၽြန္းရြာေလးတြင္ စိတ္သေဘာမေနာေကာင္းေသာ အေသာက္အစားၾကမ္းေသာ ငါးဖမ္းဆီးၿခင္းလုပ္ငန္းကို အလြန္ကၽြမ္း က်င္ေသာ ေရ၏အရိပ္အေရာင္ ေရစီးေၾကာင္း ေရၿမွုပ္ေလးမ်ားထေနသည္ကို ၾကည့္၍ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သည့္ငါးအမ်ိဳးအစားမည္မွ်ရွိသည္ကို အတိအက် ေၿပာဆိုႏိုင္ေသာ တံငါသည္တစ္ဦးရွိသည္ ။ သူ႔နာမည္က ညိဳေမာင္ တဲ့ ။ အသက္က ေလးဆယ္ခန္႔ .. ။ အသား ညိဳညိဳ ... ။ ခႏၶာကိုယ္က တုတ္ခိုင္ခိုင္ ... ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ငါးဖမ္းၿခင္းအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ့၍ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ ၾကမ္းတမ္းသည့္ပံုေပါက္ေနသည္ ။ ညိဳေမာင္တြင္ မယ္ၿမ ဆိုေသာ ဇနီးတစ္ေယာက္ရွိသည္ ။ ထို႔အၿပင္ သူတို႔ ႏွစ္ဦးတြင္ ရင္ႏွစ္သည္းၿခာ သမီးေလး တစ္ေယာက္ရွိသည္ ။ နာမည္က ေအးၿမ တဲ့... ။ သမီးေလး အသက္က တစ္ႏွစ္စြန္းစြန္းပင္ ရွိဦးမည္ ။

လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုးက တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးမို႔ တုန္ေနေအာင္ခ်စ္ၾကသည္ ။ ညိဳေမာင္က အေသာက္အစားၾကမ္းသေလာက္ သမီးေလးေအးၿမကိုေတာ့ သူ..မူးမူး မမူးမူး လက္ထဲကကို ခ်သည္မရွိ ။ တခါတခါ အရက္မႈးၿပီး ၿပန္လာၿပီးလွ်င္ သူ႔သမီးေလး မအိပ္မခ်င္း ေခ်ာ့သိပ္ေနပံုအားၾကည့္၍ မယ္ၿမတစ္ေယာက္ စိတ္ႏွလံုးခ်မ္းေၿမ႔ရသည္ ။ ညိဳေမာင္တြင္ သူမ်ားႏွင့္မတူ ထူးျခားေသာအက်င့္တစ္ခုရွိသည္။ သူက တျခားတံငါသည္မ်ားကဲ့သို႔ ေရထဲသို႔ ပိုက္ကြန္ပစ္၍ ငါးဖမ္းရျခင္းကို စိတ္မ၀င္စား။ မွိန္းတစ္လက္ကိုယူ၍ ေရျပင္ေပၚမွ ၾကည့္ကာ ငါးၾကီးၾကီးကိုေရြး၍ ထိုးရျခင္းကို လြန္စြာ၀ါသနာပါ၏။ လက္ဆလက္နကလည္း အလြန္ေကာင္းျပီး တစ္ခ်က္ပစ္လွ်င္ ငါးၾကီးၾကီးတစ္ေကာင္ရသည္ပင္။ ငါးမ်ားက္ုိ မွိန္းထုိးရာတြင္လည္း အရက္ကို မူးမူးရူးရူး ေသာက္သြားေလ့ရွိသည္။ အလုပ္ကို လြန္စားၾကိဳးစားေသာေၾကာင့္ အျခားဘ၀တူ တံငါသည္မ်ား ထက္ စီးပြားေရးက ပို၍ေခ်ာင္လည္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေရႊစ ေငြစ မ်ားပင္ စုေဆာင္း မိလာသည္။ သမီးေလး၏ တီတီတာတာ အျပံဳးကို ၾကည့္၍ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရသည္။

ဒီလိုႏွင့္ ……..

တစ္ေန႔ ......အဲံဒီတစ္ေန႔ကား …..


မိုးက ဒီေန႔မွ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနသည္။ ညိဳေမာင္ကေတာ့ အရက္ကေလးေသာက္လိုက္ ပုခက္လြဲလုိက္ အမဲေျခာက္ကေလး ျမည္းလုိက္ႏွင့္ ဇရက္မင္းစည္းစိမ္ ကို ခံယူေနသည္။ ဇနီးသည္ မယ္ျမကေတာ့ ပုဆိုးေဟာင္းတစ္ထည္ကို ခ်ဴပ္ေနေလ၏။ ည ၈နာရီ ထိုးခါနီးခန္႔ တြင္ ညိဳေမာင္က

“ ကဲ မယ္ျမေရ ဒီမိုးကုိေစာင့္ေနလို႔ကေတာ့ အလုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး ဒီေန႔ လျပည့္ညကြ …..ဒီေရတက္ခ်ိန္ဆို ငါးပတ္ေတြ သိပ္ေပါတယ္ …. ငါမွိန္းထုိးသြားဦးမယ္။”

“ ဟို ….. ကိုညိဳေမာင္ ဒီည နားလုိက္ပါလားရွင္… မသြားပါနဲ႔လား …”

“ဟ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း မယ္ျမရဲ႕ …. ဘာလဲ မင္းတစ္ေယာက္တည္း မိုးသည္းထဲမွာ ေနရမွာေၾကာက္လို႔လား….”

“ မဟုတ္ပါဘူးေတာ္ က်ဴပ္စိတ္ထဲေလးေနလို႔ပါ … ဒီေန႔ေအာက္မ်က္ခမ္းေတြလည္း လႈပ္ေနတယ္ေတာ့..”

“ ဟ ဟ ျဖစ္ရေလ မယ္ျမရာ နင္ေသြးေလမမွန္လို႔ စိတ္ေတြ ဂေယာင္ေျခာက္ျခား ျဖစ္တာေနမွာပါ ဟ.. ဒါနဲ႔နင္..ဓမၼတာေကာမွန္ရဲ႕လား…ဒီလိုပဲဟေသြးေလမမွန္ရင္…စ္ိတ္ဂေယာင္ေၿခာက္ၿခားၿဖစ္တတ္တယ္…ကဲကဲ.
ငါသြားၿပီေဟ့”

ေၿပာေၿပာဆိုဆို ညိဳေမာင္က မွိန္းကိုယူကာ ဦးထုပ္ေဆာင္း၍ တဲေပၚမွ ခုန္ခ်လိုက္သည္ ။ သူတို႔ အိမ္ေလးက ေၿခတံရွည္အိမ္ကေလး ။ အိမ္ၿဖစ္သည္ ဆိုယံုမွ် ေဆာက္ထားၿခင္းပင္.. ။ ၾကမ္းေပါက္ေတြကလည္း က်ိဳးတိုး က်ဲတဲ… ။ နံရံေတြကလည္း မလံု႕တလံု… ။ မိုးသည္းလိုက္တိုင္း အိမ္ေလးက လဲၿပိဳေတာ့မည့္ ပံုစံ.. ။ အိမ္ကို ေနာက္ၿပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ညိဳေမာင္စိတ္ေတာ့ ထင့္သြားရသည္ ။ ဒါေပမယ့္ အရက္ရွိန္ကလည္း တက္လာၿပီမို႕ ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ပဲ… ေလွာ္တက္ကိုင္ကာ ေခ်ာင္းရိုးအတိုင္း ဆင္းလာခဲ့သည္ ။ အိမ္ေလး၏ ေအာက္ေၿခမွာ ေတာ့… ဒီေရတက္ခ်ိန္မို႔ ေရေတြက ၁ ေတာင္သာသာခန္႔ပင္ နစ္ၿမွဳပ္ေနၿပီ ၿဖစ္သည္ ။

မိုးကလည္း တၿဖည္းၿဖည္း တိတ္မလာပဲ တစနဲ႔တစ ပို၍ သည္းလာခဲ့သည္ ။ ညိဳေမာင္တစ္ေယာက္ အရက္ေလး တေထြေထြႏွင့္ မွိန္းထိုးရာ ငါးၾကီး သံုးေကာင္ခန္႔မိၿပီး ၿဖစ္သည္ ။ အရက္ရွိန္ႏွင့္ လက္စလက္နကလည္း တည့္ေနေသာေၾကာင့္ ေလာဘစိတ္ေတြ အေတာမသတ္ႏိုင္ခဲ့ေပ … ။ ထိုစဥ္ရုတ္တရက္ ေလွေဘးမွ ၿဖတ္သြား ေသာ ၿဖဴၿဖဴ အရိပ္ၾကီးကို ၾကည့္၍ ညိဳေမာင္ အံ့ၾသသြားရသည္ ။ ဒီေလာက္ၾကီးသည့္ ငါးၾကီးကို သူ႔တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ မၿမင္ဖူးေပ ။ ထိုငါးၾကီးေနာက္မွ ေလွကို အသာေမ်ာလိုက္ရင္း မွိန္းကို အားကုန္ထိုး စိုက္ခ်လိုက္သည္ ။

“ ၀ွီးး”

“ ဒုတ္”

အသံကို ၾကားလိုက္ရကတည္းက ထိခ်က္မွန္ေၾကာင္းညိဳေမာင္တြက္ဆလိုက္သည္ ။ ၿပီးေတာ့ မွိန္းကို အသာ ဆြဲ၍ ေလွေပၚမတင္လိုက္သည္ ။

“ ဟင္”

လက္ထဲမွာ ပါလာသည္က သူထင္သလို ငါးၾကီးတစ္ေကာင္မဟုတ္ခဲ့.. ..။ လူသားကေလးငယ္ေလးတစ္ဦးပင္ ။ သူၾကက္ေသေသသြားမိသည္ ။ ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ သူ၏ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ သမီးေလး ေအးၿမ ။ ရုတ္တရက္ ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုး ေမွာင္မိုက္သြားခဲ့သည္ ။ သူ႔စိတ္ေတြေဆာက္တည္ရာ မရခဲ့ေတာ့ ။ ၿပန္ၿပင္၍ မရေတာ့ေသာအမွားတစ္ခုကို ညိဳေမာင္တစ္ေယာက္ အၾကီးအက်ယ္ မွားယြင္းခဲ့ၿပီ ၿဖစ္သည္ ။ ေအး..ၿမ.. သမီးေလး….ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္မႈက လႈိက္တက္လာသည္ ။ သူ႔လက္ခ်က္နဲ႔ သမီးေလး မွိန္းထုတ္ခ်င္းေပါက္ကာ ေသဆံုးရၿပီ ၿဖစ္သည္ ။ ထို႔အတြက္ သူ ဘာကို မွခြင့္မလႊတ္ႏိုင္… ။ အရက္ …သူ႔ အကုသိုလ္ … သူ႔ကို သူ… အဆံုးစြန္ မုန္းတီးလာသည္။ ေနာင္တတို႔က အလာေကာင္းေပမဲ့ အခါေႏွာင္းသြားၿပီ… ။ ထိုသတင္းကို ၾကားၾကားခ်င္း ဇနီးသည္က ရုတ္တရက္ သတိလစ္ကာ အသက္ပါ ဆံုးရွံုးသြားခဲ့သည္။

ညိဳေမာင္…. သူေနာက္ဆံုးေသာက္ခဲ့ေသာ အရက္ပုလင္းကို သူ႔ဦးေခါင္း ႏွင့္ရိုက္ခြဲလိုက္သည္ ။ ေသြးေတြက ဦးေခါင္းမွာ ရြဲ ႏွစ္လို႔…. ။ အရူးတစ္ေယာက္သဖြယ္… ည ေမွာင္ေမွာင္ထဲ… ပင္လယ္ထဲသို႔ ….တေရြ႕…ေရြ……..။
အိုးဘိုကၽြန္းရြာကေလးကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွ်က္……………….။

စာေရးသူ…..သက္တန္႔ခ်ိဳ (၁၀း၂၀ ည ၂၁.၁.၁၀)

စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................