ေႏွာင္ထံုးဖြဲ႔ ေမတၱာ

ေႏွာင္ထံုးဖြဲ႔ ေမတၱာ



အရမ္းကို အလုပ္မ်ားတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာေပါ့ ။ အခ်ိန္ကေတာ့ ၈ နာရီခြဲရွိပါၿပီ ။ အသက္ ၈၀ ေလာက္ ရွိတဲ့ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔လက္မက ခ်ဳပ္ရိုးကို ေၿဖဖို႔ ေဆးခန္းကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္ ။

အဖိုးအိုက သူ မနက္ ကိုးနာရီမွာ ခ်ိန္းထားတာတစ္ခု ရွိတဲ့အတြက္ ၿမန္ၿမန္လုပ္ေပးဖို႔ေၿပာပါတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က လကၡဏာေတြ ( Vital sign - ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ၊ ေသြးခုန္ႏွုန္း ၊ ကိုယ္ပူခ်ိန္ စသည္ ) ကို ၾကည့္ေပးၿပီး အဖိုးအိုကို ထိုင္ခံုတစ္လံုးမွာ ထိုင္ေစခဲ့ပါတယ္ ။ ခ်ဳပ္ရိုး ၿဖည္တာနဲ႔ ေနာက္ၿပီး အစစအ ရာရာ ၿပင္ဆင္ဖို႔အတြက္ ၁ နာရီေလာက္ အခ်ိန္လိုပါတယ္ ။

အဖိုးအိုက သူ႔ရဲ႕ နာရီကို ၾကည့္ၾကည့္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အၿခားလ ူနာ တစ္ေယာက္နဲ႔ အလုပ္မမ်ားေနတာေၾကာင့္သူ႔ရဲ႕ အနာကို ကိုင္တြယ္ဖို႔ စတင္လိုက္ပါတယ္ ။ စမ္းသပ္ ၾကည့္ၿပီး တဲ့အခါမွာေတာ့ အနာက လံုး၀ကို က်က္ေနပါၿပီ ။ ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္လည္း အၿခားဆရာ၀န္ တ ေယာက္ကို ေခၚၿပီး သူ႔အနာက ခ်ဳပ္ရိုးေတြကို ၿဖည္ဖို႔ ပစၥည္းကိရိယာေတြကို ယူခိုင္းခဲ့ပါတယ္ ။

သူ႔အနာကို ကိုင္တြယ္ၿပဳလုပ္ေပးေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ သူ႔ရဲ႕ အလွ်င္စလို ရွိတဲ့အမူအယာေၾကာင့္ ဒီမနက္မွာ အၿခား ဆရာ၀န္တစ္ဦးနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာရွိေသးလားလို႔ အဖိုးအိုကိုေမးလိုက္ပါတယ္ ။

အဘိုးအိုက မရွိပါဘူးလို႔ ၿပန္ေၿဖခဲ့ပါတယ္ ။ သူက ဆက္ေၿပာခဲ့ပါတယ္ ။ သူ .. သူနာၿပဳအိမ္ကိုသြားၿပီး သူ႔ဇနီးနဲ႔ အတူ နံနက္စာစားဖို႔ ရွိတာေၾကာင့္လို႔ ေၿပာပါတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္က အဖိုးအိုရဲ႕ ဇနီးက်န္းမာေရးအေၿခအေနကို ေမးၾကည့္ခဲ့ပါတယ္ ။ အဖိုးအိုက သူ႔ဇနီးဟာ သူနာၿပဳ အိမ္မွာ ေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီၿဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ အယ္ဇိုင္းမား ဆိုတဲ့ ေရာဂါတမ်ိဳးကို ခံစား ေနရေၾကာင္း စိတ္မ ေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၿပန္လည္ေၿဖဆိုခဲ့ပါတယ္ ။

အဖိုးအိုက ဆက္လက္ေၿပာဆိုခဲ့တာက သူ႔ဇနီးဟာ အခုဆိုရင္ သူဘယ္သူလည္းဆိုတာကို ေတာင္ မသိေတာ့ ပါဘူး အဖိုးအိုကို မမွတ္မိတာ ငါးႏွစ္ေတာင္ၾကာၿမင့္ခဲ့ၿပီလို႔ တုန္ရီစြာ ေၿပာဆိုပါတယ္ ။

အိုး...ကၽြန္ေတာ္အလြန္အမင္းအ့ံအား သင့္သြားခဲ့ရပါတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုေမးခဲ့တယ္ ။

" အဖိုးက မနက္တိုင္းသြားေနတုန္းပဲလား အဖြားက အဖိုးကို မမွတ္မိတာေတာင္မွ သြားေနတုန္းပဲလား "

အဖိုးအိုက သူ႔လက္ကေလးကို ညွင္သာစြာ ရုပ္လုိက္ၿပီးက်ေနာ့္ကို ၾကည္လင္စြာၿပံဳးၿပခဲ့ပါတယ္ ။

" သူကေတာ့ အဖိုးက ဘယ္သူဆိုတာ မသိေတာ့ဘူးေလ ဒါပေမယ့္ အဖိုးက သူ ဘယ္သူဆိုတာ သိေနတုန္း ပဲေလ "

အဖိုးအို ထြက္ခြာသြားတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အဖိုးအိုကို ၿပန္ေၿပာဖို႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ၿပည့္ႏွက္ေနခဲ့ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ႏွလံုးသားမွာ ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္ " ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့အ ခ်စ္ဆိုတာမ်ိဳးလား " လို႔ေတြးေနမိတယ္ ။

အခ်စ္စစ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာမွ ရိုမန္႔တစ္ မဆန္ပါဘူး ။ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ လက္ခံ ႏိုင္ ေလာက္တဲ့ အရာ ၿဖစ္လည္းၿဖစ္ႏိုင္တယ္ ၿဖစ္လည္းမၿဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ။

ေလွာင္ေၿပာင္မႈေတြနဲ႔ ရယ္ရႊင္စရာေတြအားလံုးဟာ e-mails ေတြထဲမွာပဲ ရွိပါတယ္ ။ တခါတရံမွာေတာ့ အဲဒီ အရာနဲ႔ တြဲပါလာတတ္တာကေတာ့ အလြန္အေရးအၾကီးတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္တစ္ခု ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္တခုေတြးမိတာကေတာ့ ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးကို ခင္ဗ်ားကို ေ၀မွ်ခ်င္ပါတယ္ ။ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး လူေတြဟာ အေကာင္းဆံုး ဆိုတဲ့အရာကို ရဖို႔မလိုအပ္ပါဘူး ။ ဘာလို႔လည္းဆိုသူတို႔က သူတို႔မွာရွိတဲ့ အေကာင္း ဆံုး ေတြခ်ည္းပဲကို ေရြးၿပီး လုပ္ေဆာင္ၾကလို႔ေလ ။

ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္တာကေတာ့ သင္လည္း ဒီအရာကို သင္ဂရုစိုက္ရတဲ့ လူတေယာက္ကို ေ၀မွ်ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုၿပဳလုပ္ၿပီးပါၿပီ ။ အခုကေတာ့ သင့္အလွည့္ေပါ့ ။

မူရင္း - Funzug

သက္တန္႔ခ်ိဳ
18 June 2010

စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................