ေလေၿပေလညွင္းေလးက ေၿဖးညွင္းစြာ တိုက္ခတ္ေန၏ ။ ပုဇြန္ဆီေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးေပၚတြင္ အိပ္တန္း ၿပန္ငွက္ တို႔ အုပ္စုလိုက္ပ်ံသန္းသြားၾကေလသည္ ။ သက္ကယ္မိုးထားၿပီး ထရံမ်ား က်ိဳးတို႔က်ဲတဲၿဖင့္ ေဆာက္လုပ္ ထားေသာ တဲအိမ္တစ္လံုးကား ေန၀င္ခ်ိန္တြင္ ေမာပန္းႏြမ္းလွ်စြာ ပင္ပန္းေနသည့္ႏွယ္ ။ ထုိတဲအိမ္ ေလး အေပၚတြင္ကား အသက္ ၈၀ ခန္႔ရွိၿပီၿဖစ္ေသာ အဖိုးအိုတစ္ဦး ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေန၏ ။ အဖိုးအို၏ မ်က္ႏွာတြင္ အေရးအေၾကာင္းမ်ားတြန္႔လွ်က္ သဘာ၀ ေလာကၾကီး၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနဟန္ရွိေလသည္ ။ ကိုယ္ေပၚတြင္ အညာေစာင္တစ္ထည္အား ရင္ေခါင္းအထိလႊမ္းၿခံဳထားၿပီး အၿပင္ဖက္မွ ေလတစ္ခ်က္ေ၀ွ႔လိုက္တိုင္း အဖိုးအို၏ ၿဖဴေဖြးေသာ ဆံပင္တို႔မွာ လႈပ္ခါသြားေလသည္ ။
" ေတာ့္ကိုေၿပာသားပဲ ေတာ္ကိုက ေပါ့လြန္းပါတယ္ေတာ္ ရြာက ေဆးမွဴးနဲ႔ၿပပါဆိုေတာ့လည္း မၿပဘူး ဘယ့္ႏွာ မွန္း ကိုမသိဘူး "
ဟု ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေၿပာဆိုရင္း အိမ္ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္မွ အဖြားအိုတစ္ဦးထြက္လာေလသည္ ။ အဖြား အိုမွာ အသက္ ၈၀ ခန္႔အရြယ္ရွိၿပီး ေလာကဓံ၏ အရိုက္အပုတ္မ်ားေၾကာင့္ က်င့္သားရခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာက အေရးအေၾကာင္းမ်ားၿဖင့္... ။ တုန္ရီစြာ ကိုင္ထားေသာ လက္ထဲမွ ေရေႏြးခြက္ က ဖိတ္က်မတတ္ပင္ ။ အဖြားအို ကား ေရေႏြးခြက္ကို ကိုင္ရင္း အဖိုးအိုရွိရာ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ တုန္ရီစြာ လွမ္းလာေလသည္ ။
" အခုေတာ့ ၿဖစ္ၿပီမဟုတ္လားဟင္ ေတာ့ကိုေၿပာသားပဲ က်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္ပါဆိုတာ "
အဖြားအိုက ေၿပာရင္းေၿပာရင္း မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ဆို႔နင့္စြာ ၿပည့္လွ်က္ ..။ စီးက်ေတာ့မည့္ မ်က္ရည္မ်ား အား အသာအယာ မ်က္ေတာင္ၿဖင့္ အႏိုင္ႏိုင္ပုတ္ထုတ္ရင္း အဘိုးအို၏ ေၿခေထာက္မ်ားအား အသာအယာ ႏွိပ္နယ္ေပးေလသည္ ။
" ေတာ္ေနသာရဲ႕လား က်ဳပ္ ေဆးမွဴးသြားေခၚေပးရမလားဟင္ "
ဟုအဖြားအိုက ေမးလိုက္ေသာအခါ အဖိုးအိုက ပိတ္ထားေသာ မ်က္စိကိုဖြင့္လွ်က္ အဖြားအိုအား ရီေ၀စြာ ေငးၾကည့္ေနေလသည္ ။
" ရပါတယ္ မယ္ခင္ရယ္...ငါ့အေၾကာင္းကိုငါသိပါတယ္ ...ငါ...မၾကာခင္သြားရေတာ့မွာပါ ေဆးမွဴးလည္း သြားမ ေခၚပါနဲ႔ေတာ့ "
" ေတာ္နဲ႔ေတာ့ခက္ပါၿပီ ေၿပာလိုက္တိုင္း ေခါင္းကိုမာလြန္းတယ္ အရင္ကတည္းက တခုခုဆို အရမ္းေပါ့ဆတာပဲ အခုေတာ့ၿဖစ္ၿပီမဟုတ္လား "
ဟု အဖြားအိုက မ်က္ရည္မ်ား၀ဲကာ အသံတုန္ရီရီ ၿဖင့္ေၿပာေလသည္ ။ အဖိုးအိုက ဇနီးသည္အား ၾကင္နာ စြာၾကည့္ရင္း
" ကဲပါ ..မယ္ခင္ရယ္..ငါက မၾကာခင္သြားရေတာ့မွာပါ ..ငါ့ ေၿခေထာက္ေတြ ေအးစက္ေနၿပီေလ ငါအခု ၀င္သက္ ထြက္သက္မွတ္ေနတာပါ ငါတို႔က ..အခုဆို လူ႔ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန၀င္ခ်ိန္ကို ေရာက္ေနၾကၿပီေလ ..ဒါေပမယ့္ မယ္ခင္ရယ္..ငါ၀မ္းအနည္းဆံုးက...နင့္ကိုခြဲခြာသြားရတာပါပဲ "
ဟုတိုးညွင္းစြာေၿပာေလသည္ ။ အဖိုးအို၏ စကားအဆံုးတြင္ အဖြားအိုက အိကနဲ တစ္ခ်က္ငိုခ်လိုက္ေလသည္ ။ ၿပီးေနာက္အဖိုးအိုမၿမင္ေစရန္ မ်က္ရည္မ်ားကို အသာပုတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး
" ေတာ္ကလည္း..ေတာ္ ဘာေတြေၿပာေနတာတုန္း ခဏေနရင္ေတာ္ ေနၿပန္ေကာင္း လာမွာေတာ္.. အရင္တုန္း ကလည္း ေနမေကာင္းၿဖစ္ၿပီး ခဏေနရင္ ၿပန္ေကာင္းလာတာပဲမဟုတ္လား "
ဟု ဆို႔နင့္စြာ ေၿပာေလသည္ ။ အဖိုးအိုက ဇနီးသည္အား အႏိုင္ႏိုင္ၿပံဳးၿပရင္း
" မယ္ခင္ေရ..ငါ..သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ေနာင္ဘ၀မွာလည္း နင္နဲ႔ ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္ ကြယ္...အခုေတာ့ ..ငါ.. အရင္ သြားႏွင့္ ေတာ့မယ္ေနာ္...မယ္....ခင္ "
ဟုတိုးညွင္းစြာ ေၿပာရင္း မ်က္လံုးမ်ားမွာ ညွင္သာစြာပိတ္သြားေလေတာ့သည္ ။ အဖြားအိုမွာ အဖိုးအို၏ ေၿခ ေထာက္မ်ားအား ဆက္လက္ႏွိပ္နယ္ေနဆဲပင္.... ။ မ်က္၀န္းအိမ္တို႔မွ မ်က္ရည္တို႔က အဆီးအတားမဲ့စြာၿဖင့္ အဖိုး အို၏ ေၿခေထာက္ေပၚသို႔ က်ဆင္းေနေလသည္ ။ ထိုအခိုက္ ရြာဦးေက်ာင္းမွ ေၾကးစည္သံက တလြင္လြင္ၿဖင့္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ သြားေလသည္ ။ ညေန၀င္ရီတေရာ ေကာင္းကင္တြင္ လင္းကနဲၿဖစ္သြားကာ ၾကယ္တစ္ပြင့္ ေၾကြက် သြား သည္ကိုေတာ့ တဲအိမ္ေလးအတြင္းမွ အဖြားအိုမွာ မသိႏိုင္ရွာေပ ။ အိပ္တန္းၿပန္ငွက္တို႔ကား တိတ္ဆိတ္စြာ အ ေမွာင္ထုထဲသို႔ ဆက္လက္ပ်ံသန္းေနဆဲပင္ ။ ေနမင္းၾကီးကလည္း ကမၻာေၿမ၏ အေနာက္ၿခမ္း ဆီသို႔... တေရြ႕ေရြ႕....တေရြ႕ေရြ႕....တေရြ႕ေရြ႕...........။
သက္တန္႔ခ်ိဳ
13 August 2010
စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................
" ေတာ့္ကိုေၿပာသားပဲ ေတာ္ကိုက ေပါ့လြန္းပါတယ္ေတာ္ ရြာက ေဆးမွဴးနဲ႔ၿပပါဆိုေတာ့လည္း မၿပဘူး ဘယ့္ႏွာ မွန္း ကိုမသိဘူး "
ဟု ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေၿပာဆိုရင္း အိမ္ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္မွ အဖြားအိုတစ္ဦးထြက္လာေလသည္ ။ အဖြား အိုမွာ အသက္ ၈၀ ခန္႔အရြယ္ရွိၿပီး ေလာကဓံ၏ အရိုက္အပုတ္မ်ားေၾကာင့္ က်င့္သားရခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာက အေရးအေၾကာင္းမ်ားၿဖင့္... ။ တုန္ရီစြာ ကိုင္ထားေသာ လက္ထဲမွ ေရေႏြးခြက္ က ဖိတ္က်မတတ္ပင္ ။ အဖြားအို ကား ေရေႏြးခြက္ကို ကိုင္ရင္း အဖိုးအိုရွိရာ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ တုန္ရီစြာ လွမ္းလာေလသည္ ။
" အခုေတာ့ ၿဖစ္ၿပီမဟုတ္လားဟင္ ေတာ့ကိုေၿပာသားပဲ က်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္ပါဆိုတာ "
အဖြားအိုက ေၿပာရင္းေၿပာရင္း မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ဆို႔နင့္စြာ ၿပည့္လွ်က္ ..။ စီးက်ေတာ့မည့္ မ်က္ရည္မ်ား အား အသာအယာ မ်က္ေတာင္ၿဖင့္ အႏိုင္ႏိုင္ပုတ္ထုတ္ရင္း အဘိုးအို၏ ေၿခေထာက္မ်ားအား အသာအယာ ႏွိပ္နယ္ေပးေလသည္ ။
" ေတာ္ေနသာရဲ႕လား က်ဳပ္ ေဆးမွဴးသြားေခၚေပးရမလားဟင္ "
ဟုအဖြားအိုက ေမးလိုက္ေသာအခါ အဖိုးအိုက ပိတ္ထားေသာ မ်က္စိကိုဖြင့္လွ်က္ အဖြားအိုအား ရီေ၀စြာ ေငးၾကည့္ေနေလသည္ ။
" ရပါတယ္ မယ္ခင္ရယ္...ငါ့အေၾကာင္းကိုငါသိပါတယ္ ...ငါ...မၾကာခင္သြားရေတာ့မွာပါ ေဆးမွဴးလည္း သြားမ ေခၚပါနဲ႔ေတာ့ "
" ေတာ္နဲ႔ေတာ့ခက္ပါၿပီ ေၿပာလိုက္တိုင္း ေခါင္းကိုမာလြန္းတယ္ အရင္ကတည္းက တခုခုဆို အရမ္းေပါ့ဆတာပဲ အခုေတာ့ၿဖစ္ၿပီမဟုတ္လား "
ဟု အဖြားအိုက မ်က္ရည္မ်ား၀ဲကာ အသံတုန္ရီရီ ၿဖင့္ေၿပာေလသည္ ။ အဖိုးအိုက ဇနီးသည္အား ၾကင္နာ စြာၾကည့္ရင္း
" ကဲပါ ..မယ္ခင္ရယ္..ငါက မၾကာခင္သြားရေတာ့မွာပါ ..ငါ့ ေၿခေထာက္ေတြ ေအးစက္ေနၿပီေလ ငါအခု ၀င္သက္ ထြက္သက္မွတ္ေနတာပါ ငါတို႔က ..အခုဆို လူ႔ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန၀င္ခ်ိန္ကို ေရာက္ေနၾကၿပီေလ ..ဒါေပမယ့္ မယ္ခင္ရယ္..ငါ၀မ္းအနည္းဆံုးက...နင့္ကိုခြဲခြာသြားရတာပါပဲ "
ဟုတိုးညွင္းစြာေၿပာေလသည္ ။ အဖိုးအို၏ စကားအဆံုးတြင္ အဖြားအိုက အိကနဲ တစ္ခ်က္ငိုခ်လိုက္ေလသည္ ။ ၿပီးေနာက္အဖိုးအိုမၿမင္ေစရန္ မ်က္ရည္မ်ားကို အသာပုတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး
" ေတာ္ကလည္း..ေတာ္ ဘာေတြေၿပာေနတာတုန္း ခဏေနရင္ေတာ္ ေနၿပန္ေကာင္း လာမွာေတာ္.. အရင္တုန္း ကလည္း ေနမေကာင္းၿဖစ္ၿပီး ခဏေနရင္ ၿပန္ေကာင္းလာတာပဲမဟုတ္လား "
ဟု ဆို႔နင့္စြာ ေၿပာေလသည္ ။ အဖိုးအိုက ဇနီးသည္အား အႏိုင္ႏိုင္ၿပံဳးၿပရင္း
" မယ္ခင္ေရ..ငါ..သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ေနာင္ဘ၀မွာလည္း နင္နဲ႔ ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္ ကြယ္...အခုေတာ့ ..ငါ.. အရင္ သြားႏွင့္ ေတာ့မယ္ေနာ္...မယ္....ခင္ "
ဟုတိုးညွင္းစြာ ေၿပာရင္း မ်က္လံုးမ်ားမွာ ညွင္သာစြာပိတ္သြားေလေတာ့သည္ ။ အဖြားအိုမွာ အဖိုးအို၏ ေၿခ ေထာက္မ်ားအား ဆက္လက္ႏွိပ္နယ္ေနဆဲပင္.... ။ မ်က္၀န္းအိမ္တို႔မွ မ်က္ရည္တို႔က အဆီးအတားမဲ့စြာၿဖင့္ အဖိုး အို၏ ေၿခေထာက္ေပၚသို႔ က်ဆင္းေနေလသည္ ။ ထိုအခိုက္ ရြာဦးေက်ာင္းမွ ေၾကးစည္သံက တလြင္လြင္ၿဖင့္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ သြားေလသည္ ။ ညေန၀င္ရီတေရာ ေကာင္းကင္တြင္ လင္းကနဲၿဖစ္သြားကာ ၾကယ္တစ္ပြင့္ ေၾကြက် သြား သည္ကိုေတာ့ တဲအိမ္ေလးအတြင္းမွ အဖြားအိုမွာ မသိႏိုင္ရွာေပ ။ အိပ္တန္းၿပန္ငွက္တို႔ကား တိတ္ဆိတ္စြာ အ ေမွာင္ထုထဲသို႔ ဆက္လက္ပ်ံသန္းေနဆဲပင္ ။ ေနမင္းၾကီးကလည္း ကမၻာေၿမ၏ အေနာက္ၿခမ္း ဆီသို႔... တေရြ႕ေရြ႕....တေရြ႕ေရြ႕....တေရြ႕ေရြ႕...........။
သက္တန္႔ခ်ိဳ
13 August 2010
စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................
ကုိသက္တန္႔နဲ႔ေတြ႕သြားရင္ အဲဒီအဖုိးေနာက္ထပ္ ဆယ္နွစ္ေလာက္ေနနုိင္ အုံးမွာ...........
ReplyDeleteဇရာရဲ႕သေဘာ ဘဝရဲ႕ ခရီးကုိးဗ် အားလုံး
သြားရမွာပဲေလ