အၿပံဳးတစ္ပြင့္ရဲ႕တန္ဖိုး

အၿပံဳးတစ္ပြင့္ရဲ႕တန္ဖိုး

" သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ ၿပံဳးၿပပါ ။ သင့္ရဲ႕ ဇနီး (သို႔မဟုတ္) ခင္ပြန္းကို ၿပံဳးၿပပါ ။ သင့္ရဲ႕ ကေလး ငယ္ေတြကို ၿပံဳးၿပပါ ။ အခ်င္းခ်င္းၿပံဳးၿပပါ ။ သူဘယ္သူလည္းဆိုတာ အေရးမၾကီးပါဘူး ။ အဲဒီအ ၿပံဳးတစ္ပြင့္ဟာ သင္တို႔အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာေတြ ဆက္လက္ၾကီးထြားေစဖို႔အတြက္ အေထာက္ အကူေပး ပါလိမ့္မယ္ "

Mother Teresa

အေမရိကန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ Antoine de Saint-Exupery ေရးသားတဲ့ မင္းသားငယ္ေလး (The Little Prince) ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို အဖတ္မ်ားၾကပါတယ္ ။ ဒီစာအုပ္ဟာ ယံုႏိုင္ဖြယ္မရွိတဲ့ စိတ္ကူး သက္သက္ သာေရးထားတဲ့စာအုပ္ၿဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာပါတဲ့ ကေလးပံုၿပင္ေတြက လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ တန္ဘိုးကို လႈံ႕ေဆာ္ေပးတဲ့ သင္ခန္းစာေပးတဲ့ ပံုၿပင္ ေတြၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ Saint-Exupery ရဲ႕ အၿခား အေရးအသားေတြ ၊ ၀ထၳဳတိုေတြနဲ႔ ရသစာေပေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္ ။

Saint-Exupery ဟာ နာဇီေတြကို ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္တဲ့ ေလယဥ္ပိုင္းေလာ့တစ္ဦးၿဖစ္ခဲ့ၿပီး အဲဒီအေရးမွာပဲ ကြပ္မ်က္ၿခင္းခံခဲ့ရပါတယ္ ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္မတိုင္ခင္ကသူဟာ ဖက္ဆစ္ေတြကို ဆန္႔က်င္ၿပီးေတာ့ Spanish Civil War မွာ ပါ၀င္တိုက္ခိုက္ခဲ့ပါတယ္ ။ အဲဒီအေတြ႔အၾကံဳေတြကိုမူတည္ၿပီးေတာ့ တကယ့္ကို တန္ဖိုးရွိတဲ့ စာဖတ္သူရင္ထဲကို ကပ္ၿငိစြဲလမ္းေစတဲ့ The Smile(Le Sourire) ကို ေရးသားခဲ့ပါတယ္ ။ အဲဒီစာေလးဟာ အခု ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ၿပန္မွ်ေ၀ေပးမယ့္ စာတစ္ပုဒ္ၿဖစ္ပါတယ္ ။ ဒီစာပုဒ္ေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအထၳဳပၸတၱိလား ၊ စိတ္ကူးယဥ္ဇတ္လမ္းလားဆိုတာကိုေတာ့ အေသအခ်ာမေၿပာႏိုင္ပါဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့သူ႔ကို လူသားေတြ ကို ပံုသြင္းၿပဳၿပင္ေပးတဲ့သူလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္ ။

သူဟာ ရန္သူေတြရဲ႕ ဖမ္းဆီးၿခင္းကို ခံခဲ့ရၿပီး ေၿမေအာက္အက်ဥ္းခန္းတစ္ခုမွာ ေလွာင္ပိတ္ထား ၿခင္းခံခဲ့ရ တယ္လို႔ သူက ေၿပာဆိုခဲ့ပါတယ္ ။ အဲဒီအက်ဥ္းခန္းထဲမွာ သူဟာ တၿခားလူေတြရဲ႕ အထင္ေသး စက္စုပ္ရြံရြာဖြယ္အၾကည့္ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရၿပီး သူနဲ႔ အတူတူ ေထာင္သားအခ်င္းခ်င္းဆီက ၾကမ္းတမ္း တဲ့ဆက္ဆံမႈေတြကို ပဲ ရရွိခဲ့တယ္ ။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းမွာ လာမယ့္ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ စိတ္ရွုပ္ေထြး အၾကံအိုက္တာေတြနဲ႔ပဲ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္ ။ ဒီေနရာကေနစၿပီး မွတ္မိသေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အေရးသားနဲ႔ ေရးသားသြားပါ့မယ္ ။

" ကၽြန္ေတာ္ဟာ မၾကာခင္မွာပဲ အသတ္ခံရေတာ့မယ္ဆိုတာ က်ိန္းေသေနပါၿပီ ..အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အလြန္အမင္း စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း က်ဆင္းမႈေတြကိုလည္း ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတယ္ .....အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတို႔ ရွာေဖြစစ္ေဆးတာကေနလြတ္လာၿပီး က်န္ေနေသးတဲ့ စီးကရက္တစ္လိပ္တေလမ်ား က်န္ေနဦး မလားလို႔ အိပ္ကပ္ထဲကို စမ္းတ၀ါး၀ါးရွာေဖြခဲ့တယ္ ...စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ရွာေတြ႔ခဲ့တယ္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တုန္ခါေနတဲ့ လက္ေတြေၾကာင့္ စီးကရက္ကို ႏွုတ္ခမ္းမွာ ေတ့ယံုပဲေတ့ထားႏိုင္ခဲ့တယ္ ...ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မီးၿခစ္မရွိခဲ့ဘူး သူတို႔စစ္ေဆးတုန္းက မီးၿခစ္ကို ယူသြားခဲ့ၿပီေလ ..."

ခံုတန္းလ်ားနားက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘ၀တူ ေထာင္သားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္တယ္...တစ္ေယာက္ကမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေအာင္မၾကည့္ၾကပါဘူး ...အဲဒီေနာက္မွာ ေထာင္မွဴးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူေသေကာင္တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္သလိုမ်ိဳး ေအးစက္စက္အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုေအာင္ၾကည့္လာခဲ့တယ္ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို လွမ္းေခၚလုိက္တယ္

" ေဟး သူငယ္ခ်င္း မီးတစ္တို႔ေလာက္ရမလား ခင္ဗ် "

သူကကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၿပီးၾကည့္တယ္ ။ ၿပီးေတာ့ပခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔ၿပီ းကၽြန္ေတာ့္စီးကရက္ကို မီးလာညွိ ေပးပါတယ္ ။ သူကၽြန္ေတာ္နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္လာၿပီး မီးတို႔ေပးေနစဥ္မွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူ မ်က္လံုးခ်င္း အၾကည့္ခ်င္းဆံုခဲ့ၾကတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးၿပခဲ့တယ္ ။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလို လုပ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိပါဘူး ။ စိတ္လႈပ္ရွားေနေပမယ့္လည္း ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုတာထက္ သင္တစ္စံု တစ္ဦးနဲ႔ အရမ္းကိုနီးနီးကပ္ကပ္ေနရတဲ့အခါ ၿပံဳးမၿပပဲေနဖို႔ကေတာ့ အေတာ္ေလးခက္လွပါတယ္ ။ ဘယ္လို ကိစၥမ်ိဳးၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးၿပခဲ့တယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ လူသားႏွစ္ဦးရဲ႕ စိတ္၀ိဥာဥ္အတြင္း ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၂ ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသား၂ခုၾကားက ေနရာလြတ္တစ္ခု ကြာၿခားခ်က္တစ္ခုဟာ အေ၀းကို ေၿပးထြက္သြားသလိုပါပဲ ။ သူမၿပံဳးခ်င္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုၿပံဳးၿပလိုက္တဲ့အခါ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းကလည္း ၿပန္ၿပံဳးလာခဲ့တယ္ ။ သူကၽြန္ေတာ့္စီးကရက္ကို မီးညွိၿပီးေပမယ့္လည္း ထြက္ခြာမသြားေသးပဲ ေနခဲ့တယ္ ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုး ေတြကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး ဆက္လက္ၿပံဳးၿပေနခဲ့တယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာသူ႔ကို ေထာင္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔မဟုတ္ပဲ လူသား တစ္ေယာက္ အ ေနနဲ႔ၿပံဳးၿပခဲ့တယ္ ။ သူ႔အၾကည့္ေတြကကၽြန္ေတာ့္ကို အၿမင္သစ္ ရွူေထာင့္တစ္မ်ိဳးကေန ၾကည့္ၿမင္လာသလိုပါပဲ ။

" ခင္ဗ်ားမွာ ကေလးေတြရွိသလား "

သူကေမးခဲ့တယ္ ။

" ဟုတ္ကဲ့ ရွိပါတယ္ ဒီမွာ ဒီမွာ "

ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္ကပ္ထဲက မိသားစုဓါတ္ပံုကို တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ ထုတ္ၿပခဲ့တယ္ ။ သူလည္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔မိသားစုအေၾကာင္းေၿပာခဲ့ၿပီး သူ႔ကေလးေတြ နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂါတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္က ိုေၿပာခဲ့တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးဟာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ၿပည့္ႏွက္ေနပါၿပီ ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ေတြ႔ရဖို႔ အခြင့္အေရးမရွိေတာ့ဘူးလို႔ သူ႔ကိုေၿပာခဲ့တယ္ ။ သူတို႔ ၾကီးထြားလာတာကိုလည္း ၿမင္ခြင့္မရွိေတာ့ပါဘူး ။ သူ႔မ်က္လံုးကလည္းပဲ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာခဲ့ပါတယ္ ။

ရုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္းပဲ စကားတစ္လံုးမွမေၿပာပဲ ကၽြႏ္ေတာ့္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာကို ၿဖည္ေပးၿပီး တိတ္တဆိတ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထြက္ေစခဲ့တယ္ ။ အက်ဥ္းစခန္းအၿပင္ဖက္ေရာက္ေတာ့ လာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္းၿမိဳ႕ၿပင္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္ ။ ၿမိဳ႔စြန္ေရာက္ေတာ့ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုလႊတ္ေပးခဲ့တယ္ ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကား တစ္ခြန္းမွမေၿပာပဲနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကို ၿပန္၀င္သြားခဲ့တယ္ ။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဘ၀ကို အၿပံဳးတစ္ပြင့္က ကယ္တင္ခဲ့ပါၿပီ ။ ဟုတ္ပါတယ္ ။ အၿပံဳးေလးတစ္ခ်က္ပါ ။ ဘာသက္ ေရာက္မႈမွမရွိတဲ့ ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားၿခင္းမရွိတဲ့ လူသားေတြၾကားထဲက သဘာ၀ ဆက္သြယ္ မႈတစ္ခုပါပဲ ။ ဒီအေၾကာင္းအရာေလးကိုကၽြန္ေတာ့္အလုပ္မွာ လူတိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ၿပန္ေၿပာၿပခဲ့တယ္ ။ ဘာေၾကာင့္ လည္းဆိုေတာ့ လူေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဂုဏ္သေရရွိ ၾကီးက်ယ္ၿမင့္ၿမတ္မႈေတြ ၊ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေတြ ၊ ဘြဲဒီဂရီေတြ နဲ႔ လူေနမႈအဆင့္အတန္းေတြစတဲ့ အေပၚယံအလႊာေတြနဲ႔ပဲ ဖံုးအုပ္ဖို႔ၾကိဳးစား ေနၾကတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအလႊာေတြကို ဖယ္ထုတ္ၿပီး ဟိုးအတြင္းပိုင္းက စစ္မွန္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ၾကည့္ဖို႔လိုပါတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တာတစ္ခုကေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ဟာ အခ်င္း ခ်င္း နားလည္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္ ဒါဆိုကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္သူမၿဖစ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေၾကာက္ လန္႔မႈေတြ နဲ႔ အမုန္းတရားေတြ မနာလို ၀န္တိုမႈေတြ မရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းစြာ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုတာကေတာ့ အဲဒီအလႊာေတြအားလံုးကို လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးက ဂရုတစိုက္နဲ႔ တည္ေဆာက္ေနၾကတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားက စစ္မွန္တဲ့ ဆက္သြယ္မႈဆိုတာ တၿဖည္းၿဖည္းေ၀းကြာလာတာေပါ့ ။

Saint-Exuperyရဲ႕ ဇတ္လမ္းဟာ လူႏွစ္ဦးၾကားက စိတ္၀ိဥာဥ္ခ်င္းဆက္သြယ္တဲ့အခိုက္အတန္႔ေလးကို ေဖာ္ၿပေပးသြားတာၿဖစ္ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အဲဒီလိုအခိုက္အတန္႔ေလးေတြရွိပါတယ္ ။ ဥပမာ တစ္စံုတစ္ဦးကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္မိသြားတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ ။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၾကည့္ပါ ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကေလးေတြကိုၾကည့္ရင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿပံဳးၿပၾကရတာပါလည္း ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုတာက ကေလးငယ္ေတြမွာ ဘာအလႊာမွမရွိၾကဘူးေလ ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ၿပံဳးၿပတဲ့အခါ အစစ္အမွန္နဲ႔ဟန္မေဆာင္တာၿဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္ ။ ပရိယာယ္မာယာေတြကင္းစင္ေနဖို႔လည္းလိုပါတယ္ ။

မူရင္းစာေရးသူ - Hanoch McCarty

သက္တန္႔ခ်ိဳဘာသာၿပန္သည္ ။
26 August 2010

စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................