ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မိစၧာရြာ ( အပိုင္း ၁)

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မိစၧာရြာ ( အပိုင္း ၁)


(၁)

ကရင္ၿပည္နယ္ ဇြဲကပင္ေတာင္ေၿခႏွင့္ မိုင္ ၂၀၀ မွ်ေ၀းေသာေနရာတြင္ လူသူအေရာက္အေပါက္နဲေသာ ရြာ ကေလး တစ္ရြာ ရွိေလသည္ ။ ရြာကေလး၏ မူလအမည္မွာ ေစာကလံု ရြာ ၿဖစ္၏ ။ အခ်ိန္ကာလ ၾကာၿမင့္ လာ ေသာ အခါ ေစာကလံုရြာကေလးအား မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ေစာကလံုရြာ ဟု မေခၚၾကေတာ့ပဲ မိစၧာရြာ ဟုသာ ေခၚေ၀ၚၾကေလသည္ ။ စင္စစ္ မိစၧာရြာကို ၿခံဳၾကည့္ရလွ်င္ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းေသာ ခ်ိဳင့္၀ွမ္း ထဲတြင္ တည္ေဆာက္ထားၿခင္း ၿဖစ္ၿပီး ရြာေတာင္ဖက္တြင္ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခု ရွိ၏ ။ ထိုစမ္း ေခ်ာင္း ေလးကို ရြာသားမ်ားက ငွက္မလြတ္ေခ်ာင္း ဟုေခၚတြင္ၾကကုန္၏ ။ ေႏြရာသီႏွင့္ ေဆာင္းရာသီတြင္ တည္ၿငိမ ္ေအး ေဆးသေလာက္ မိုးရာသီတြင္ေဒါမာန္ၾကီးစြာၿဖင့္ စီးဆင္းတတ္ေသာေၾကာင့္ ေခ်ာင္းေပၚမွ ၿဖတ္ပ်ံေသာ ငွက္ပင္ မလြတ္ပဲေသရသည္ကို အစြဲၿပဳ၍ ငွက္မလြတ္ေခ်ာင္းဟု ေခၚၿခင္းၿဖစ္သည္ ။ ရြာ၏အေနာက္ဖက္တြင္ ေတာၾကီး မ်က္မည္းသာရွိ၍ အေရွ႔ဖက္တြင္မူ ကိုင္းပင္မ်ားစိုက္ပ်ိဳးၿခင္းကို လုပ္ကိုင္ၾကေလသည္ ။ ရြာေၿမာက္ ဖက္တြင္မူ ၾကီးမားလွေသာ ေတာင္စြယ္ေတာင္တန္းမ်ားၿဖင့္ ၿပည့္ႏွက္လွ်က္ရွိေပသည္ ။ ထိုၿမင္ကြင္းမ်ားသည္ မိစၧာရြာအား အေပၚမွ စီးၾကည့္လွ်င္ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းပတ္လည္တြင္ ၿမင္ရေသာ အရာမ်ားေပတည္း ။

ထူးဆန္းသည္မွာ မိစၧာရြာတြင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမရွိေပ ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမရွိ၍ အၿခားဘာသာ ကိုးကြယ္ သလား ဟု ေမးရေအာင္လည္း မည္သည့္ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ပသမႈမွ မရွိေပ ။ ပကတိ အရိုးခံလူမ်ားသာ ၿဖစ္ၾကေလ ၏ ။ ေစာကလံုရြာေလးအား မိစၧာရြာဟု အမည္တြင္ေစေသာ အရာမ်ားကား ဤသို႔တည္း ...။

(၂)

ညအေမွာင္ယံကား မဟူရာ ပိတ္ကားခ်ပ္ၾကီးႏွယ္.. ။ ပိန္းပိတ္ေအာင္မဲေမွာင္ေန၏ ။ မိစၧာရြာေလးတြင္ လူသံ မဆုိထားႏွင့္ ေခြးအူးသံ ပင္မၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းေန၏ ။ ညဥ္႔ငွက္ ေအာ္သံ မ်ားကိုကား တခါတရံမွသာ ၾကားရတတ္၏ ။ ထိုအခိုက္ ရြာအလယ္ေခါင္တြင္ အေမွာင္ထုကိုခြင္း၍ မီးတုတ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားၾကေသာ ရြာသားငါးဦးတို႔သည္ ၀ါးလံုးမ်ားကို လွ်ိဳ၍ လူေသအေလာင္းတစ္ေလာင္းကို ထမ္းကာ ရြာေၿမာက္ဖက္သို႔ ဦးတည္၍ သြားေန၏ ။

" ေသခ်ာထမ္းပါကြာ ဖိုးခြားရ မင္းဟာက တၿဖည္းၿဖည္းေလးလာၿပီ " " ေအးကြ ေစာလြင္ရ ဒီအေလာင္းကလည္း တၿဖည္းၿဖည္းေလးလာတယ္ကြ သြက္သြက္ေလး ေလ်ာက္ရ ေအာင္ ကြာ "

အထက္ပါအသံမ်ား ၾကားရၿပီးေနာက္ ေၿခသံမ်ားမွ အပမည္သည့္အသံမွ် မၾကားရေတာ့ေပ ။ မိစၧာရြာတြင္ သခ်ၤိဳင္းကုန္းမရွိၿခင္း ပင္ၿဖစ္၏ ။ ရြာသားမ်ားသည္ လူေသလွ်င္ ရြာ၏ ေၿမာက္ဖက္တြင္ရွိေသာ ေတာင္စြယ္ ေတာင္ကလပ္မ်ားေပၚတြင္ ငွက္စာအလို႔ငွာ အေလာင္းမ်ားကို လာ၍ ပစ္ၾကေလ၏ ။ ယခုလည္း ရြာထဲရွိ လူေသ အေလာင္းတစ္ေလာင္းအား ညဖက္ၾကီးသြား၍ ပစ္ၾကဟန္တူ၏ ။ တၿဖည္းၿဖည္းႏွင့္ ေတာင္ကလပ္မ်ားႏွင့္ နီးလာ ေလသည္ ။ ရြာသားတစ္ဦးက အေလာင္းတင္ရန္ ေတာင္ကလပ္အား လိုက္လံၾကည့္ရွူေလသည္ ။ အခ်ိဳ႕ေက်ာက္ ေတာင္မ်ားေပၚတြင္ လူအရိုးစုမ်ားကို အမ်ားအၿပားေတြ႔ရေလသည္ ။

" ကဲဖိုးေခြးေရ ဒီကိုသယ္လာေဟ့ ဒီမွာ လြတ္တယ္ ဒီေနရာမွာပဲ ထားခဲ့မယ္ေဟ့ " " ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့အဘ "

ေၿပာေၿပာဆိုဆို ရြာသားေလးေယာက္သည္ အေလာင္းၾကီးအား မႏိုင့္တႏိုင္ထမ္း၍ ေတာင္ကလပ္ေပၚတြင္ တင္ လိုက္ ေလသည္ ။

" အားပါး အေတာ္ေလးသကြာ ၂ ေယာက္စာမို႔ထင္တယ္ကြ " " ေအးကြာ နန္းမူသနားပါတယ္ သူ႔ခမ်ာ မီးမဖြားႏိုင္လို႔သာ ေသရရွာတာ အသက္ကၿဖင့္ ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသး တယ္ "

ထိုသုိ႔ေၿပာဆိုၿပီးေနာက္ ဖိုးခြားက အေလာင္းအားၾကည့္လိုက္ရာ

" ေအာင္မေလး " " ဘာၿဖစ္တာလည္းဟ " " ဟို...ဟိုမွာ မ်က္လံုးၾကီးပြင့္ေနတယ္ " " အာကြာ ဒါမ်ား အဆန္းလုပ္လို႔ ၿပန္ပိတ္လိုက္ရသားနဲ႔ "

ေၿပာသာေၿပာလိုက္ရေသာ္လည္း ေစာလြင္ေက်ာရိုးတေလ်ာက္ ၾကက္သီးထသြားမိေလ၏ ။ အေလာင္းကို ေနရာ တက်ထားၿပီး ငါးေယာက္သား ၿပန္လွည့္ထြက္လာခဲ့၏ ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းအေရာက္တြင္ ေနာက္မွအသံၾကား၍ ငါး ေယာက္သား ၿပိဳင္၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ အေလာင္းေကာင္ၾကီးကို စားေသာက္ေနဟန္ရွိေသာ မဲမဲ သ႑ာန္ ၾကီးကို ေတြ႔လိုက္ၾကရေလေတာ့သည္ ။

" သ...သရဲ... ေအာင္မေလး... သရဲဗ်ိဳ႕... သရဲေၿခာက္တယ္ဗ်ိဳ႕.." " ကယ္ၾကပါဦးဗ် သ...သရဲ "

အသံမ်ိဳးစံုေအာ္ဟစ္ၿပီး ငါးေယာက္သား ရြာဖက္ဆီသို႔ ဦးတည္ေၿပးလႊားလာခဲ့၏ ။ ရြာသို႔ေရာက္ေသာ္ ေမာပန္း ေနၿပီၿဖစ္၍ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စကားမေၿပာႏိုင္ေသး ။ အေမာေၿပေတာ့မွ သူတို႔ထဲတြင္ အသက္အၾကီးဆံုး အဘဦး ဟန္သာက အက်ိဳးအေၾကာင္းေၿပာၿပေလသည္ ။ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် မၾကံဳဖူး၍ ရြာသားမ်ားစိတ္ထဲတြင္ သို႔ေလာ သို႔ေလာ ႏွင့္ ေတြးေတာေၾကာက္ရြ႔ံကုန္ၾကေလေတာ့သည္ ။ ရြာပတ္၀န္းက်င္တြင္ကား အေမွာင္ထုသည္ တိတ ္ဆိတ္ စြာ ဆက္လက္ၾကီးစိုးလွ်က္.... ။

(၃)

နံနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ရြာသူၾကီးက သရဲေၿခာက္ခံရေသာ ရြာသားငါးေယာက္အား ေခၚေဆာင္လွ်က္ ရြာေၿမာက ္ဖက္ရွိ ေက်ာက္ကလပ္မ်ား ရွိရာသို႔ သြားေရာက္ၾကည့္ရွူၾကေလသည္ ။ ဘုရား...ဘုရား.... သူတို႔ ညက တင္ထား ခဲ့ေသာ အေလာင္းေကာင္ၾကီးက လတ္တေလာအသားမ်ားကို ႏႊာ၍ စားေသာက္ထားသည့္ႏွယ္ ။ အရိုးစုေလး သာ က်န္ရစ္ေတာ့သည္ ။ ေသြးမ်ားကား ၿမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရႊဲစိုေန၏ ။ လူေသထားသည္မွာ ၂၄ နာရီ မၿပည့္ေသး၍ ေသြးမ်ားက ခဲမေနပဲ အိုင္ထြန္းေနတုန္းရွိေသးသည္ ။ ရြာသားမ်ားလည္း အေၿဖရွာမရပဲ ညည္းၿငဴၾကေလသည္ ။

" ေအးကြ တို႔ရြာမွာ ဒါမ်ိဳးတစ္ခါမွ အရင္တုန္းကမ ၿဖစ္ဖူးပါဘူး ငွက္စားရေအာင္လည္း ဒီေလာက္ ၿမန္ၿမန္ကုန ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး ..ကဲ ငါတို႔ ၿပန္ရေအာင္ေဟ့ "

အၿပန္လမ္းက တိတ္ဆိတ္ေၿခာက္ေသြ႔လြန္းေန၏ ။ သူတို႔ထြက္ခြာသြားရာသို႔ မ်က္လံုးနီနီၾကီးတစ္စံုက ေခ်ာင္း ေၿမာင္း ၾကည့္ရွူေနသည္ကိုမူ ရြာသားမ်ား မသိလိုက္ပါေခ် ။

ေႏြေခါင္ေခါင္မို႔ အပူကား တလွ်ပ္လွ်ပ္ႏွင့္အစြမ္းကုန္ပူၿပင္းေန၏ ။ ေရာ္ရြက္၀ါတို႔က သစ္ပင္ၾကီးမ်ားဆီမွ တ ေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ ေၾကြဆင္းလွ်က္ ရွိကုန္၏ ။

" အား..ဗိုက္ေအာင့္တယ္အေမေရ..လုပ္ပါဦး " " ဟဲ့ နင္မခ်စ္ဥ ၿပဳတ္ရည္ေသာက္ထားတယ္မဟုတ္လား တကတည္း " " အား..မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး အေမရ ဗိုက္ကထိုးေအာင့္လာၿပီ အန္လည္း အန္ခ်င္တယ္..ေ၀ါ့.."

ေၿပာေၿပာဆိုဆို အန္ခ်လိုက္ေသာ သမီးၿဖစ္သူ ေအးေမေၾကာင့္ အေမၿဖစ္သူ စိတ္ပူပန္သြားသည္ ။ ခက္သည္က သူတို႔ရြာ တြင္ ဆရာ၀န္မဆုိထားႏွင့္ ေဆးမွဴးပင္ အေရာက္အေပါက္နည္းလွေသာ အလြန္ေခါင္သည့္ ရြာပင္ ၿဖစ္သည္ ။

" ဟဲ့ေအးေမ...နင္ ဟိုတေန႔က ေဒၚအုိဇာနဲ႔ ရန္ၿဖစ္ထားတယ္ဟုတ္ မဟုတ္မွ လြဲေရာ ညည္းကို ဟိုကၿပဳစား လိုက္ၿပီ ထင္တယ္ ငါအတန္တန္မွာထားရဲ႕နဲ႔ေအ.. ဟိုတေလာကတင္ သူနဲ႔ မတည့္တဲ့ နန္းမူေတာင္ မီးမဖြားႏိုင္ လို႔ ေသသြားတာ ဘာၾကာေသးလို႔တုန္း ညည္းေအ မၿဖစ္ေသးပါဘူး သူ႔ကို သြားေတာင္းပန္လိုက္ " " အို ဒီအဖြားၾကီးကို ဘာလို႔ ေတာင္းပန္ရမွာတုန္း မေတာင္းပန္ႏိုင္ပါဘူး "

စိတ္ပူပန္စြာ ေၿပာေနေသာ မိခင္ၿဖစ္သူကို ၿပန္လည္ေၿပာဆိုရင္း သူမအန္ထားေသာ ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့

" အား..."

စူးရွစြာ ေအာ္လိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ မိခင္ၿဖစ္သူက ေၿပးၿပီး လာၾကည့္ေလသည္ ။

" ဟဲ့ ...ဆံပင္ခ်ည္ေတြပါလား ေအာင္မေလး ကယ္ၾကပါဦးေတာ့ "

ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား လာေ၇ာက္ၾကည့္ရွူၾကရာ ခဏတြင္းပင္ လူအုပ္ၾကီး ၿဖစ္သြားေလသည္ ။

" ဟဲ့ ၿပဳစားခံရတာ ဟဲ့ " " ေဒၚအိုဇာၾကီး လက္ခ်က္ ၿစဖ္မွာေပါ့ေအ " " အိုေအ သူက အဲဒီေလာက္ေတာင္စြမ္းလို႔လား " " စြမ္းလို႔ပဲ နန္းမူ ကိုယ္၀န္ၾကီးနဲ႔ ေသသြားတာ မေတြ႔ဘူးလား "

ရြာသူရြာ သားမ်ားကား တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေၿပာဆိုၾကကုန္၏ ။

ထိုသို႔ ၿဖင့္ ရက္မ်ားက တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ ကုန္ဆံုးလာခဲ့သည္ ။ တစ္ပတ္တိတိၿပည့္ေသာေန႔တြင္ ေအးေမ တစ္ ေယာက္ကား ဗိုက္အလြန္အမင္းေအာင့္ကာ ေသြးမ်ားဆင္းၿပီး အသက္ပါဆံုးရေလေတာ့သည္ ။ ရြာသူရြာ သားမ်ား၏ စိတ္ထဲတြင္ကား စုန္း ၊ ကေ၀ အတတ္ ၿပဳစားၿခင္းအတတ္ကို အလြန္အမင္း ယံုၾကည္ သြားၾက ေလေတာ့သည္ ။ ရြာထဲတြင္ ၿပဳစားၿခင္းအတတ္ကို တက္ၾကသူမ်ားမွာ ေဒၚအိုဇာတစ္ဦးတည္း မဟုတ္ေပ ။ လူ ၁၀ ေယာက္ခန္႔မွ် စုန္းအတတ္ကို တတ္ေၿမာက္ၾကသည္ဟု အယူရွိၾကေလသည္ ။ ထိုသို႔ စုန္းအတတ္ကို တက္သူ မ်ားႏွင့္ ရန္မၿဖစ္ရေအာင္ ေနၾကရေလသည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ပါက အသက္ဆံုးရွံဳးသည္အထိ ၿဖစ္ႏိုင္ေပ သည္ ။ တခါကေလည္း ေအးေမေသဆံုးၿပီး ေနာက္ ၃ ရက္ေၿမာက္ေန႔တြင္ ရြာထဲရွိ ေဒၚသူဇာႏွင့္ ကိုဖိုးေခြးတို႔ စကားမ်ား ရန္ၿဖစ္ၾကေလသည္။ ေဒၚသူဇာကား ေအာက္လမ္းပညာကို တဖက္ကမ္းတက္သည္ဟု အယူရွိၾက ေလသည္ ။ ထိုသို႔စကားမ်ားၿပီး ေနာက္တစ္ရက္တြင္ ကိုဖိုးေခြးကား ပိုးထိ၍ ေသဆံုးရေလ၏ ။ ဤသုိ႔ လူမ်ား တစတစ ေသဆံုးဖန္မ်ားလာေသာအခါ ေစာကလံုရြာကေလးအား လူမ်ားက မိစၧာရြာဟု ေခၚတြင္ၾက ကုန္ေလ ေတာ့သည္ ။

(၄)

အထက္ပါ အၿဖစ္အပ်က္မ်ား ၿဖစ္ပ်က္ၿပီး ႏွစ္လခန္႔ၾကာေသာအခါတြင္ မိစၧာရြာသို႔ လူႏွစ္ဦး ေရာက္ရွိလာ ေလသည္ ။ တစ္ဦးမွာ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္ၿဖစ္ၿပီး က်န္တစ္ဦးမွာ ကၽြႏ္ုပ္ပင္ ၿဖစ္ေလသည္။ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္မွာ အထူးကုဆရာ၀န္တစ္ဦး ၿဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာ၀န္မ်ားေပါမ်ားေသာ ၿမိဳ႕ၾကီးၿပၾကီးမ်ားတြင္ မေနပဲ ေက်းလက္ ေတာရြာမ်ားသို႔ လွည့္လည္ေဆးကုေနေသာ ဆရာ၀န္တစ္ဦး ၿဖစ္ေပသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္မွာ စြန္႔စားသြား လာရၿခင္းကို လြန္စြာ ၀ါသနာပါလွၿပီး တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ႏွင့္ ၿပည့္စံုေသာ လြန္စြာ ဗဟုသုတႏွင့္ ၿပည့္စံုေသာ ၊ ေယာကၤ်ား ပီသလွေသာ ကိုယ္ခႏၶာအခ်ိဳးအစားကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူၿဖစ္၏ ။ သူသည္ လူနာႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ႏူးည့ံ ေသာ ဆရာ၀န္တစ္ဦး ၿဖစ္ၿပီး ရန္သူႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ ရက္စက္တတ္ေသာ က်ားရဲတစ္ေကာင္ အသြင္ရွိ ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ကား ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ားကို ၀ါသနာပါလြန္းသည္ ၿဖစ္၍ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ႏွင့္ အတြဲမိကာ ၿမန္မာၿပည္တစ္၀ွမ္း လွည့္လည္သြားလာေနၾကၿခင္း ၿဖစ္၏ ။ ထုိ႔ၿပင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္လည္း စြန္႔စား၀ံ့ေသာ ရဲရင့္ လွေသာ ဆရာ၀န္တစ္ဦး ၿဖစ္သည္ကိုမူ အထူးေဖာ္ၿပရန္လိုမည္မထင္ေပ ။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးေရာက္ေရာက္ၿခင္း မိစၧာရြာကေလးအား တိတ္ဆိတ္ေၿခာက္ေသြ႔ေနေလ၏ ။ ထိုအခိုက္ လူေလး ေယာက္မွာ ေစာင္ႏွင့္ ပတ္ထားေသာ အရာတစ္ခုကို ၀ါးၿဖင့္ လွ်ိဳထမ္းကာ ရြာေၿမာက္ပိုင္းသို႔ သုတ္သုတ္ သုတ္ သုတ္ ေလ်ာက္သြားေလ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔လည္း လမ္းဖယ္ေပးလိုက္ၿပီး ရြာလူၾကီးအိမ္သို႔ ေမးၿမန္းစံုစမ္းၿပီး သြား ေရာက္ၾကေလသည္ ။ ရြာလူၾကီးကား သေဘာမေနာေကာင္းေသာ လူၾကီးတစ္ဦး ၿဖစ္ေလသည္။ နာမည္မွာ ဦးထြန္းလူၿဖစ္၏ ။

" ဒီလိုပါ သူၾကီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က နယ္လွည့္ေဆးကုေနတဲ့ ဆရာ၀န္ႏွစ္ဦးပါ ေနာက္ၿပီးေ တာေတာင္ ေရေၿမ သဘာ၀ေတြကို ေလ့လာခ်င္ၾကတာနဲ႔ ခရီးထြက္ေနၾကတာပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဒီရြာေလးမွာ ေခတၱခဏ တည္းခို ခြင့္ ၿပဳပါခင္ဗ်ာ "

" ေအးဗ်ာ ဆရာတို႔ ေရာက္လာတာၿဖင့္ က်ဴပ္ေတာ့ သိပ္အားရွိတာပဲ ဒီရြာေလးကို လူေတြက မိစၧာရြာလို႔ ေခၚၾက တယ္ စုန္းကေ၀ ၿပဳစားတာေတြ မ်ားတယ္ဆိုၿပီး ေတာ္ရံုလူေတြ မလာ၀ံ့ၾကဘူးဆရာ အင္း.. .ေၿပာ ရမွာေတာ့ အားနာပါတယ္ ဆရာေလးတို႔ရယ္ လူနာေတြကလည္း အခုတေလာ တအားမ်ားလာတယ္ ေနာက္ထူး ဆန္းတာ ေတြ လည္း ၾကံဳေနရတယ္ဆရာ " " ဆိုစမ္းပါဦး သူၾကီးရဲ႕ ဘယ္လိုထူးဆန္းတာတုန္း " "ဒီလိုဗ် အခုတေလာ ရြာေၿမာက္ဖက္က ေတာင္ကလပ္ေတြမွာ လူေသအေလာင္းေတြ ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ေန တယ္ ဗ်ေနာက္ၿပီး ရြာေၿမာက္ပိုင္းက ညိဳေအးရဲ႕ သားေလးလည္း ေပ်ာက္သြားတယ္ဗ် အခုထိ ရွာမေတြ႔ေသးဘူး " " ဟုတ္ကဲ့ပါသူၾကီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အကူအညီေပးပါ့မယ္ ခင္ဗ်ာ "

ကၽြႏ္ုပ္က ေၿပာလိုက္ေသာအခါ သူၾကီးက အလြန္အမင္း ၀မး္သာကာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးတည္းခိုရန္ ရြာထဲရွိ အိမ္အ လြတ္ တစ္လံုးသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးေလသည္ ။

" ကဲ ..ကိုသက္တန္႔ေရ ဒီညေတာ့ ေတာင္ကလပ္ေတြေပၚက အေလာင္ေတြကိစၥ သြားၿပီး စံုစမ္းရေအာင္ဗ်ာ ေန႔လယ္ က လူတစ္ဦး သြားပစ္ထားတယ္ဆိုေတာ့ ဒီည သြားၾကည့္ရင္ အေၿဖတစ္ခုခုေတာ့ ေတြ႔မွာပဲဗ် "

ဟု ေဒါက္တာႏုိင္ေဇာ္က လက္စြဲေတာ္ေသနတ္ကို တိုက္ခၽြတ္ရင္း ေၿပာေလရာ ကၽြႏု္ပ္က

" သြားၾကတာေပါ့ ကိုႏိုင္ေဇာ္ရယ္ ကဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခရီးပမ္းလာတယ္ဆိုေတာ့ တေရးတေမာ အိပ္ လိုက္ ၾကရေအာင္ "

ဟုေၿပာလိုက္ေလသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အိမ္ေရွ႕၀ါး ကြပ္ပစ္ေလးေပၚတက္၍ ဇရက္မင္းစည္းစိမ္ကို ခံယူ လိုက္ေလေတာ့သည္ ။ ေႏြဦးေလရူးကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး မိုးရာသီေရာက္လာေတာ့မည္ ၿဖစ္၍ ေကာင္းကင္တြင္ သိပ္၍ မပူၿပင္းပဲ တိမ္မ်ားက အံု႔ဆိုင္းေန၏ ။ ေလတၿဖည္းၿဖည္းႏွင့္ အိပ္လိုက္ရာ မၾကာမီ အိပ္ေပ်ာ္ၿခင္း သို႔ ေရာက္ ေလေတာ့သည္ ။

(၅)

ညေနရီတေရာ ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္မို႔ ေကာင္းကင္က လိေမၼာ္ေရာင္ဖက္သို႔ သန္းေန၏ ။ မၾကာမီေန၀င္ကာ ေလာ ကတစ္ခြင္ အေမွာင္ဓါတ္က ၾကီးစိုးေပေတာ့မည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း စကားတေၿပာေၿပာႏွင့္ေလ်ာက္လာရာ မၾကာ မီ ေတာင္ကလပ္မ်ား ရွိရာသို႔ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္ ။ ေနက လံုး၀၀င္သြားၿပီ ၿဖစ္၏ ။ ထုိ႔ေနာက္ ေဒါက္တာ ႏုိင္ေဇာ္ကား သူ၏ ေသနတ္ကို အဆင္သင့္ ကိုင္ထားၿပီး ေက်ာက္ကလပ္မ်ား ရွိရာသို႔ တၿဖည္းၿဖည္းလွည့္လည္ ၾကည့္ရွူေန၏ ။ အခ်ိဳ႕ေက်ာက္ေတာင္မ်ားေပၚတြင္ လူေသအေလာင္းမ်ားပင္ မေတြ႔ရေတာ့ပဲ အရိုးစုမ်ားသာ ေတြ႔ရေလသည္ ။ အခ်ိဳ႕ေက်ာက္ေတာင္မ်ားအေပၚတြင္မူ အရိုးပင္မေတြ႔ရေတာ့ေပ ။ ထိုအခိုက္ အစြန္ဖက္ရွိ ေက်ာက္ကလပ္ေပၚတြင္ မဲမဲသ႑ာန္ တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရ၍ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးကား တိုးကပ္၍ သြား ၾကည့္ၾကေလသည္ ။ ေက်ာက္ကလပ္ေပၚတြင္တင္ထားေသာ အရာမွာကား အေလာင္းေကာင္ၾကီးပင္ ၿဖစ္ေလ၏ ။ ထိုအေလာင္းေကာင္ၾကီးကား အတြင္းကလီစာမ်ား မရွိေတာ့ေခ်ၿပီ ။ အူမ်ားပြင့္ထြက္၍ တစ္စံုတစ္ဦးက စားထားသကဲ့သို႔ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ၿဖစ္ေနေလ၏ ။ ထိုအခိုက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏွစ္ဦးေက်ာဖက္မွ အသံဗလံမ်ား ၾကားလိုက္ရ၍ ႏွစ္ဦးသား ေက်ာက္ေဆာင္အကြယ္သို႔ အၿမန္ပုန္းေနလိုက္ရေလသည္ ။ အလို....ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းကား အလြန္ပင္ ေအာ့ႏွလံုးနာဖြယ္ရာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းလွေတာ့သည္ ။

အပိုင္း (၂)ကို ဆက္လက္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ဖတ္ရွူၾကပါရန္ ။

စာေရးသူ.....သက္တန္႔ခ်ိဳ (၂.၄.၁၀)

စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................