(၉)
အိပ္ေပ်ာ္လု ဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ နားထဲသို႔ ရထားေခါင္းတြဲမ်ား ခုတ္ေမာင္းသံကဲ့သို႔ အသံမ်ား ၀င္လာ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ လည္း ပထမေတာ့ လိႈင္းပုတ္သံလား ဘာလား အေသအခ်ာ သိေစရန္ နားစြင့္ေသးသည္ ။ သို႔ေသာ္ အသံမ်ား ကား ကၽြႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ဂူႏွင့္ အလြန္အမင္း နီးကပ္လာၿပီၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ၿပဳလုပ္ထားေသာ ေက်ာက္မွိန္း ကို ယူကာ ဂူေပါက္၀သို႔ ထြက္လာခဲ့၏ ။ လေရာင္ေၾကာင့္ ညသည္ လင္းရွင္းစြာ ၿမင္ေနရ၏ ။ ဂူေပါက္၀တြင္ကား မည္သည့္ အရာမွ် မေတြ႔ရေပ ။ သို႔ႏွင့္ ကမ္းစပ္သို႔ တေရြ႕ေရြ႔ သတိၾကီးစြာ ေလ်ာက္သြား မိေသာအခါ ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ေနရာတြင္ပင္ ရပ္တန္႔ေနမိသည္ ။ စည္ပိုင္းလံုး ခန္႔လံုးပတ္ရွိေသာ မဲမဲရွည္ရွည္သ႑ာန္ၾကီးမ်ား က ပင္လယ္ထဲမွ ကမ္းစပ္သို႔ တေရြ႔ေရြ႕တက္လာေန၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း မည္သည့္အေကာင္ေတြမွန္းမသိေသာေၾကာင့္ ေက်ာက္ေဆာင္အကြယ္သို႔ အၿမန္ပုန္းကာ အကဲ ခတ္ ၾကည့္လိုက္၏ ။ အလို.... မဲမဲသ႑ာန္ၾကီးမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္အနီးအနားမွ တေရြ႕ေရြ႕ၿဖင့္ ၿဖတ္သန္းသြား၏ ။ ကၽြႏု္ပ္တစ္သက္တြင္ စာအုပ္ထဲတြင္သာ ၿမင္ဖူးေသာ ပင္လယ္ခူၾကီးမ်ားေပတကား ။ ကၽြႏ္ုပ္သိရေသာက္ ဤ အေကာင္မ်ားသည္ အသားစား အလြန္ၾကဴး၏ ။ သတၱ၀ါတို႔၏ ေသြးကို စုပ္ယူစားေသာက္တတ္၏ ။ လူမေၿပာႏွင့္ ဆင္သတၱ၀ါမ်ားပင္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ၄င္းတို႔၏ ေသြးစုပ္ၿခင္းကို ခံရပါက တုန္းကနဲေသဆံုးႏိုင္ေပသည္ ။ ထိုအေကာင္ၾကီးမ်ားကာ အေကာင္ ၂၀ ၀န္းက်င္ခန္႔ရွိေပသည္ ။ ပင္လယ္ၿပင္တြင္သာ အေနမ်ားၿပီး မ်ိဳးပြားခ်ိန္မွ သာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ကုန္းေၿမေပၚသို႔ တက္ၾကေၾကာင္း စာအုပ္ထဲတြင္ မွတ္သားဖူး၏ ။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ လေရာင္ေအာက္တြင္ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ သ႑ာန္ရွိေသာေၾကာင့္ မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားႏွင့္ လြန္စြာ တူလွေပသည္ ။
အေကာင္မ်ားကား တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ ကၽြႏ္ုပ္အနားမွ ၿဖတ္သန္းသြားၿပီး ေနာက္ဆံုးအေကာင္ အလွည့္က်မွ သာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ကံၾကမၼာ ၿဂိဳလ္ဆုိး ၀င္ေတာ့သည္ ။ ေနာက္ဆံုးအေကာင္ကား ေရွ႕မွသြား ေသာ အေကာင္မ်ားလမ္းေၾကာင္းအတိုင္းမလိုက္ပဲ ကၽြႏ္ုပ္အနား လြန္စြာ နီးကပ္ေသာ ေနရာမွ ၿဖတ္သြားေလရာ ကၽြႏ္ုပ္အား ေတြ႔ၿမင္သြားေလေတာ့သည္ ။
" ကၽြီ ....."
လူနံ႔ရေသာေၾကာင့္ ၄င္းေအာ္လိုက္ေသာအသံမွာကား ကၽြႏ္ုပ္ရင္ဘတ္အား ဆြဲစုပ္လိုက္ဘိသကဲ့သို႔ လြန္စြာ ထိတ္လန္႔ သြားမိေလေတာ့သည္ ။ ေရွ႕မွ သတၱ၀ါမ်ားကား ၾကားဟန္မတူ ဆက္၍ သြားေလသည္ ။ ေနာက္ဆံုး က်န္ခဲ့ေသာ သတၱ၀ါမွာ ပါးစပ္ကိုဟလိုက္ရာ ၄င္းပါးစပ္ထဲမွ လံုးလံုးရွည္ရွည္ ေမ်ာေမ်ာ သ႑ာန္ၾကီး တစ္ခုကား အခၽြဲရည္မ်ားႏွင့္ ေရာကာ ကၽြႏ္ုပ္ဆီသို႔ ထြက္လာေနသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း လွ်င္ၿမန္စြာ ေရွာင္တိမ္းလိုက္ၿပီး လေရာင္ ေအာက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ပင္လယ္ ခူၾကီး ၏ တိုက္ပြဲကား စတင္ေလေတာ့သည္ ။ ပင္လယ္ခူၾကီးကား ပါးစပ္ ထဲမွ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ အရည္မ်ားႏွင့္ပက္၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကားအေရွာင္သမား သက္သက္သာ ၿဖစ္ေနေလေတာ့၏ ။ ၄င္းသတၱ၀ါၾကီးသည္ လႈပ္ရွားပံုမွာ ေႏွးေကြးေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အခြင့္အေရးေတာ့ရေလသည္ ။ တစ္ခ်ီတြင္ ပင္လယ္ခူၾကီးပါးစပ္ထဲမွ မဲမဲရွည္ရွည္ ၾကီးႏွင့္ လွမ္းအဟပ္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ၄င္း မဲမဲရွည္ ရွည္ၾကီးအား ေက်ာက္မွိန္းႏွင့္ အမိအရ ထုိးစိုက္လိုက္ေလသည္ ။ သတၱ၀ါေကာင္ၾကီးကား နာက်င္လြန္း၍ ေၿမၿပင္ ေပၚတြင္ လူးလိမ့္ကာေန၏ ။
ကၽြႏ္ုပ္လည္း ရရွိသည့္ အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံပဲ ပင္လယ္ခူၾကီး၏ ေက်ာေပၚသို႔ ခုန္တက္ကာ ေက်ာက္မွိန္းႏွင့္ အားကုန္ ထိုးစိုက္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္ ။ အစိမ္းေရာင္အရည္မ်ား ထြက္လာၿပီး ပင္လယ္ခူ ၾကီးကား လံုး၀ၿငိမ္သက္သြားေပေတာ့သည္ ။ ၄င္း ပါးစပ္ထဲမွ ထြက္ေပၚလာေသာ မဲမဲရွည္ရွည္ၾကီးကား သတၱ၀ါမ်ား ၏ ေသြးကို စုပ္ယူေသာ ေသြးစုပ္တံၾကီး ၿဖစ္ဟန္တူသည ္။ က်န္ေသာ အေကာင္မ်ားကား ကၽြန္း၏ အတြင္းပိုင္း သို႔ ၀င္ေရာက္သြားကာ အရိပ္အေယာင္ပင္ မေတြ႔ရေတာ့ေပ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဂူသို႔ ၿပန္လာကာ ဂူေပါက္၀ အား သစ္ကိုင္းသစ္ခက္မ်ားၿဖင့္ ပိတ္ဆို႔ၿပီး သတိၾကီးစြာ ၿဖင့္ အိပ္စက္ရေပေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ တစ္ညလံုး မည္သည့္အႏၱရာယ္မွ မေတြ႔ရေတာ့ေပ ။ ဤကၽြန္းေပၚတြင္ မည္သို႔ေသာ သတၱ၀ါမ်ား ရွိေနမည္နည္း ။ ကၽြန္း၏ အတြင္းပိုင္းတြင္ မည္သည့္ အရာမ်ား ရွိေနသနည္း ။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္းေပၚသို႔ ေလ့လာ ေရးထြက္ရန္ ကၽြႏ္ုပ္ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္ ။ ဤအတိုင္း အခ်ိန္ကုန္ေနရၿခင္းထက္ အရာအားလံုးကို ေလ့လာ မွသာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အက်ိဳး ရွိမည္ဟု ထင္၏ ။
ေနေရာင္ၿခည္ကား ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ က်ေရာက္ေန၏ ။ ပင္လယ္ၿပင္ကား မာယာကင္းစင္သည့္ ယမင္းရုပ္ထုႏွယ္ အပစ္ကင္းစြာ လဲေလ်ာင္းေနသည္ ။ သစ္ပင္မ်ား ထူထပ္စြာ ေပါက္ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္း၏ အတြင္းပိုင္း သည္ ေနေရာင္ၿခည္ေတာင္ ေကာင္းစြာ မရေပ ။ ကြက္က်ားကြက္က်ားသာ က်ေရာက္ေန၏ ။ ေမ်ာက္မ်ား ၊ ရွဥ့္မ်ား ၊ ယုန္မ်ား ၊ ေခ် ၊ သမင္ အစရွိေသာ သတၱ၀ါမ်ားကို လည္း အစံုအလင္ေတြ႔ရ၏ ။ ဤ သတၱ၀ါမ်ားကို ၾကည့္ၿခင္းၿဖင့္ ကၽြန္းၾကီးသည္ ကၽြႏ္ုပ္ထင္ထားသည္ထက္ ပို၍ ၾကီးမားေၾကာင္း သတိၿပဳမိ၏ ။ ကုန္းတြင္းပိုင္း တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လမ္းကား ဆက္သြား၍ မေရာက္ေလာက္ေအာင္ပင္ ပိတ္ဆို႔ကာေန၏ ။ သစ္ေခါင္း ေပါက္ၾကီးမ်ားကား လြန္စြာ ၾကီးမားလွၿပီး လူတစ္ရပ္ သာသာေလး ၀င္ေရာက္ႏိုင္ေပသည ္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ တစ္သက္ တာတြင္ ဤ မွ်ၾကီးမားလွေသာ သစ္ေခါင္းေပါက္မ်ိဳးကို မၿမင္ဖူးေၾကာင္း ၀န္ခံရေပမည္ ။ သစ္ေခါင္း ေပါက္ထဲတြင္ မည္သို႔ေသာ အႏၱရာယ္မ်ား ရွိႏုိင္သည္ကိုမႈ ကၽြႏ္ုပ္စဥ္းစားရေပေတာ့မည္ ။ လမ္းကား သြားစရာ မရွိေတာ့ေပ ။ သစ္ေခါင္းေပါက္မ်ားထဲမွ ၿဖတ္သြားလွ်င္ေတာ့ တစ္ဖက္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ေပသည္ ။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ မိုက္ရူးရဲဆန္လွေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဥာဥ္အတိုင္း သစ္ေခါင္းေပါက္ထဲမွ ၿဖတ္သြား ရန္ဆံုးၿဖတ္ ခ်က္ခ်က္လိုက္၏ ။
လက္ထဲတြင္ ေက်ာက္မွိန္းႏွင့္ ေက်ာက္ဓါးတစ္လက္ ၊ ေၿခေထာက္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ ္တိုင္ၿပဳ လုပ္ထားေသာ ေက်ာက္ဓါးေၿမွာင္တစ္ေခ်ာင္းစီကို ခ်ည္ေႏွာင္ထား၏ ။ သစ္ေခါင္းေပါက္ထဲသို႔ သတိၾကီးစြာ ၿဖင့္ လွမ္း၀င္လာခံ၏ ။ အေတာ္ေလ်ာက္မိေသာအခါ ... အလို.. ေရွ႕တြင္ လက္သီးဆုပ္ခန္႔ မဲနက္ေၿပာင္ ေနေသာ အရာမ်ား တေရြ႕ေရြ႕သြားေန၏ ။ ၄င္း သတၱ၀ါမ်ားကား ႏွစ္ေကာင္ၿပဴးေတြ ၿဖစ္ကာ မိတ္လိုက္ေနဟန္တူသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ လည္း မည္သည့္အေကာင္ေတြမ်ား ၿဖစ္မည္နည္းဟု စူးစမ္းလိုရကား ေရွ႕သို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ဆက္သြားမိသည္ ။ အားပါး... အနီးကပ္ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ေက်ာခ်မ္းသြားမိသည္ ။ လြန္စြာ အဆိပ္ၿပင္း လွသည္ဟု နာမည္ၾကီးလွေသာ သဲေသာင္ၿပင္မ်ားတြင္သာ က်က္စားေလ့ရွိေသာ BSS ဟု ေခၚေသာ Black Sand Scorpians မ်ားပင္ၿဖစ္၏ ။ အမဲေရာင္ သဲေသာင္ၿပင္ကင္းၿမီးေကာက္ဟု ဘာသာၿပန္လွ်င္ရႏိုင္ေပသည္ ။ ေနာက္သို႔ ၿပန္ဆုတ္လွ်င္ အခ်ိန္မွီေသး၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ၾကားဖူးသည္မွာကား ၄င္းအေကာင္မ်ားသည္ မိတ္လိုက္ေန ခ်ိန္တြင္ အဆိပ္မရွိဟု ၾကားဖူးေပ၏ ။ ထို႔အၿပင္ ကၽြႏ္ုပ္ငယ္စဥ္က အိုးဘိုကၽြန္းရြာတြင္ ဆရာေတာ္ လက္ေမာင္း တြင္ ထုိးေပးဖူးခဲ့ေသာ ေတာၾကီးေၿမြေဟာက္ ၊ ကင္းၿမီးေကာက္ အဆိပ္ႏုိင္ေဆးကိုလည္း ကၽြႏ္ုပ္စမ္းသပ ္ခ်င္လာ၏ ။ သို႔ေသာ္ ရင္းႏွီးရမည္က ကၽြႏ္ုပ္၏ အသက္တစ္ေခ်ာင္းပင္ ။ သို႔ေသာ္ ဤကၽြန္းၾကီးေပၚတြင္ ဒီအတိုင္း ေန လည္း ေသႏိုင္သည္ၿဖစ္ရာ မိုက္ရူးရဲဆန္ေသာ ဆံုး ၿဖတ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္ ။
(၁၀)
ေရွ႕သို႔ တိုး၀င္လာေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေၿခလွမ္းမ်ားေၾကာင့္ ကင္းၿမီးေကာက္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကား တခဏမွ် ရပ္တန္႔သြားေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ကင္းၿမီး ေကာက္မ်ားအား ၿဖတ္ေက်ာ္၍ ေၿပးထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေၿခေထာက္ေအာက္တြင္ အသက္ ေပ်ာက္သြားေသာ ကင္းၿမီးေကာက္မ်ားလည္း မနည္းေပ ။ သို႔ေသာ ္ကၽြႏ္ုပ္၏ ေၿခေထာက္မွာ သံုးေလးေနရာမွ စစ္ကနဲ စစ္ကနဲ ၿဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ကင္းၿမီးေကာက္ အကိုက္ခံလိုက္ရမွန္းသိလိုက္၏ ။ အေတာ္ၾကာေၿပး ထြက္သြားၿပီးေသာအခါ တစ္ဖက္ထြက္ေပါက္ဆီသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သည္ ။ ေၿခေထာက္သို႔ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ ေသာအခါ ကင္းၿမီးေကာက္ အကိုက္ခံရေသာ ဒါဏ္ရာမ်ားကို ေတြ႔ရေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဒီတစ္ခါ သြားၿပီဟု စိတ္ထဲက ထင္လိုက္မိသည္ ။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ဖတ္ဖူးေသာ မိတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အဆိပ္မရွိဆိုသည္မွာ မွန္သည ္လား ရြာဘုန္းၾကီး၏ ေဆးကပဲ စြမ္းသည္လားမသိ မူးေ၀ၿခင္း သတိလစ္ၿခင္းစေသာ အဆိပ္တက္ၿခင္း လကၡဏာမ်ား အား မခံစားရေပ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း နာရီ၀က္ခန္႔ အေမာေၿဖၿပီးမွ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီးအား ေသခ်ာ စူးစမ္း ၾကည့္ကာ အေမာဆို႔သြားေလေတာ့သည္ ။
လြန္စြာ က်ယ္ေၿပာလွေသာ ႏြံ႔အိုင္ၾကီးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရၿခင္းပင္ၿဖစ္သည္ ။ ႏြံ႔အိုင္ၾကီး၏ မ်က္ႏွာၿပင္ကား ေၿပာင္တင္း ကာေနသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အၾကံတစ္ခုရကာ အေနေတာ္သစ္ေခ်ာင္းတစ္ခုကို ယူကာ ႏြ႔ံအိုင္ ္ထဲသို႔ထုိးစိုက္ၾကည့္လိုက္၏ ။ ၁ ေပသာသာခန္႔သာ နစ္ၿမွဳပ္သြားသည္ကို ေတြ႔ရ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အားတက္ သြားကာ ႏြ႔ံအိုင္ထဲသို႔ စတင္ေၿခခ်လိုက္ေလေတာ့သည္ ။ တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းေလ်ာက္သြားရာ ႏြ႔ံအိုင္မွာ အနက္ ၁ ေပသာသာခန္႔ထက္ ပို၍ မနက္ေၾကာင္း သိရေလေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ ႏြ႔ံမ်ား ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ သြားရသည္မွာ ခရီးမတြင္လွေခ် ။ သြားရင္းသြားရင္းႏွင့္ ေၿခေထာက္က ေလးလာေလေတာ့သည္ ။ ၄၅ မိနစ္ခန္႔ အားတင္းၿပီး ေလ်ာက္မွ တစ္ဖက္ကမ္းစပ္ဆီသို႔ ေရာက္လေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ ေၿခေထာက္အား ကနု္းေၿမေပၚသို႔ ၿပန္အခ် တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ေၿခေထာက္အား ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ ၾကက္သီးပင္ထိမသြား၏ ။ လူၾကီးေၿခမ ခန္႔ရွိ ေသာ ေမ်ာ့ၾကီးမ်ား တစ္ဖက္ အေကာင္ ၃၀ခန္႔ ၿပြတ္သိပ္စြာ တြယ္ကပ္လာၾကၿခင္းပင္ၿဖစ္၏ ။ လမ္းေလ်ာက္ ရင္းေလးလာၿခင္းမွာ ဤ ေမ်ာ့မ်ားေၾကာင့္ ၿဖစ္ႏိုင္ေပသည္ ။ ၾကာၾကာေနလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တစ္ကိုယ္လံုးရွိေသြးမ်ား ကုန္ခမ္း သြားမည္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမ်ာ့မ်ားအား ဖယ္ထုတ္ပစ္ရန္ၾကိဳးစားရေတာ့သည္ ။ အစပိုင္းတြင္ ေမ်ာ့မ်ားအား ေက်ာက္ဓါးႏွင့္ ၿခစ္ထုတ္ၾကည့္ေသးသည္ ။ သို႔ေသာ္ေလးငါးေကာင္သာ ၿပဳတ္က်ၿပီး က်န္အ ေကာင္ မ်ားကား ဖယ္ထုတ္၍ မရေလာက္ေအာင္ပင္ တြယ္ကပ္ကာ ေနေလေတာ့သည္ ။
ေဘးဘီ၀ဲယာသုိ႔ ေလ့လာၾကည့္ရာ ကံအားေလ်ာစြာပင္ ေဆးရြက္ၾကီး အပင္မ်ားအား အစုလိုက္အၿပံဳ လုိက္ေတြ႔ လိုက္ရေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း လြန္စြာ အားတက္သြားေလေတာ့သည္ ။ ေဆးရြက္ၾကီးအရည္ကား တြားတြား သတၱ၀ါမ်ား၏ ရန္သူတည္း ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေဆးရြက္ၾကီးမ်ားကို ထုေထာင္း၍ အရည္ညွစ္ကာ ေမ်ာ့မ်ား ေပၚသို႔ ညွစ္ခ်လိုက္ေလေတာ့ရာ ၄င္းေသြးစုပ္ေကာင္မ်ားကား တီကိုဆားႏွင့္ပက္သကဲ့သို႔ တြန္႔လိမ္ကာ ၿပဳတ္က်ကုန္ေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ၄င္းတို႔စုပ္ထားေသာ အေပါက္မ်ားအား ေဆးရြက္ၾကီးအရည္မ်ား ညွစ္ခ်ၿပီး သည္ႏွင့္ ၄င္းေဆးရြက္ၾကီးႏွင့္ပင္ ေၿခေထာက္အားစည္းထားလိုက္ေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဆက္၍ ေလ်ာက္လာခဲ့ရာ မၾကာခင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ တစ္သက္တာတြင္ အရြ႔ံရွာဆံုးႏွင့္ မၿမင္ရက္စရာ ၿမင္ကြင္းမ်ား အား ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရေလေတာ့သည္ ။
ဤကၽြန္းေပၚတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တစ္ေယာက္တည္း သက္ရွိလူသား ရွိသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ထင္ၿမင္ယူဆမိသည္မွာ လြန္စြာ မွားယြင္းေၾကာင္း ေတြ႔လိုက္ရေပေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ဒယ္အိုးကဲ့သို႔ခြက္ေသာ ေၿမၿပန္႔တစ္ခုအား ေတာင္ကုန္း ေပၚမွ ဆီးၾကည့္သကဲ့သို႔ ၿမင္ကြင္းကား ပီပီၿပင္ ၿပင္ ၿမင္ရေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ၿမင္ လိုက္ရေသာအရာကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔လိုပင္ လူသား ၊ သို႔ေသာ္ လူရိုင္းမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားသာ ၿဖစ္၏ ။ ၄င္းတို႔၏ လုပ္ရက္ ကား လြန္စြာ အက်ည္းတန္လွေပသည္ ။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနေရာင္ၿခည္ကား တၿဖည္းၿဖည္း ေလ်ာ့ရဲကာလာ၏ ။ ၀ါးလံုးမ်ားအား ၾကက္ေၿခခတ္သ႑ာန္ၿပဳလုပ္ထားကာ ၄င္း၀ါးလံုးမ်ား ေပၚတြင္ ဘ၀တူ လူရိုင္းမ်ားအား မီးၿမွိဳက္ထားေလသည္ ။ လူရိုင္းအၾကီးအကဲကား လြန္စြာ ေဒါသထြက္ေန၍ အပစ္ေပး ေန ဟန္တူ၏ ။ လူရိုင္းမ်ားလိုလို လည္ပင္းတြင္ ငါးရိုးမ်ားႏွင့္ ငါးေခါင္းမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး လူလက္ ဖ်ံရိုးမ်ားကိုလည္း ကိုင္ေဆာင္ထားၾကသည္ ။ လူရိုင္းအၾကီးအကဲၿဖစ္ဟန္တူသူ၏ ခါးတြင္ကား အရိုးေခါင္းမ်ား အား အစီအရီ ခ်ိတ္ဆြဲထားေလသည္ ။ လူရိုင္းမ်ားကား ခါးေအာက္ပိုင္းတြင္ သစ္ရြက္မ်ားၿဖင့္ နံငယ္ပိုင္းမ်ားသာ ရွိၿပီး မိန္းမေရာ ေယာကၤ်ားေရာ ခႏၶာကိုယ္အထက္ပိုင္းတြင္ မည္သည့္အ၀တ္မွ် ၀တ္ဆင္ထားၿခင္းမရွိေပ ။ ၀ါးၾကက္ ေၿခခတ္ေပၚရွိ လူရိုင္းမ်ားကား ေမ့ေမ်ာေနဟန္တူသည္ ။ မၾကာခင္ လူရိုင္းေခါင္းေဆာင္၏ အမိန္႔ေပးမႈ ေၾကာင့္ လူရိုင္းမ်ားက မီးအ၇ွိန္ကို ထပ္၍ ၿမွင့္လိုက္ေလေတာ့သည္ ။
(၁၁)
လူရိုင္းမ်ား တီးေသာ ဗံုသံကား ကၽြႏ္ုပ္ႏွလံုးသားအား လာ၍ တူႏွင့္ရိုက္ေနသကဲ့သို႔ ခံစာရေပသည္ ။ မၾကာခင္ မီးၿမွိဳက္ခံ ထားရေသာ လူရိုင္းမွာ အသားမ်ားနီရဲတက္လာေလသည္ ။ ေညွာ္နံ့မ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္ႏွာေခါင္းနီးသို႔ ပင္လာ ေရာက္ေန၍ ႏွာေခါင္းအား အုပ္ထားရေလသည္ ။ အသားမ်ားက်က္ေနၿပီ ၿဖစ္ေသာ လူရိုင္းအား ၀ါးကပ္မွ ၿဖဳတ္ကာ အပိုင္းပိုင္း အထစ္ထစ္ ခုတ္ထစ္ေနၾကေလေတာ့သည္ ။ ၄င္းလူရိုင္းမ်ားသည္ အသင့္ယ ူေဆာင္လာေသာ လင္ပန္းၾကီးမ်ားေပၚတြင္ ဦးေခါင္း ၊ လက္ ၊ ေၿခ ၊ ကလီစာ အစရွိသည္မ်ားကို တစ္ပံုစီပံုကာ ယူေဆာင္သြားၾကေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဆက္၍ သိခ်င္စိတ္ၿဖစ္လာကာ ၄င္းလူရိုင္းမ်ားေနာက္သို႔ တိတ္တဆိတ္ လိုက္၍ ေခ်ာင္းမိေလေတာ့သည္။ လူရိုင္းမ်ားကား နာရီ၀က္ခန္႔ ေလ်ာက္သြားၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာက္ေဆာင္ ႏွစ္ခုၾကားသို႔ အလ်ိဳလ်ိဳ ၀င္ေရာက္သြားၾကေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အေၿခအေနကို အကဲခတ္ ကာ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကားသို႔ လိုက္၍ ၀င္မိေလသည္ ။ အတြင္းသို႔ေရာက္လ်င္ ေက်ာက္ေဆာင္ အကြယ္သို႔ အလ်င္အၿမန္ ပုန္းကြယ္လိုက္ရေလေတာ့သည္ ။ ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ လြန္စြာ အံ့ၾသသြားမိ ေလေတာ့သည္။ ေပ ၅၀ ခန္႔မွ် ၇ွိေသာ ဧရာမ ရုပ္ထုၾကီးတစ္ခုကို ဘြားကနဲေတြ႔ လိုက္ရေသာ ေၾကာင့္ ပင္ ၿဖစ္သည္ ။
နတ္ရုပ္ထုၾကီးကား လြန္စြာ က်က္သေရကင္းမဲ့ေလသည္ ။ အစြယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဘီဘူးလိုလို ငွက္လိုလို အေကာင္ၾကီး ပင္ၿဖစ္၏ ။ ဤအေကာင္ၾကီး၏ ေအာက္ေၿခတြင္ လင္ပန္းမ်ားအား ခ်ကာ လူရိုင္းအားလံုး ဒူးေထာက္ ထုိင္ၾကေလေတာ့သည္ ။ ၄င္းတို႔၏ ႏွုတ္မွလည္း နားလည္ရခက္ခဲေသာ ဘာသာစကားမ်ားအား ေရရြတ္ေန ေလေတာ့သည္ ။ ထိုသို႔ ေရရြတ္ေနခ်ိန္တြင္လည္း ဗံုတီးေသာ လူရိုင္းမ်ားက ဗံုသံမ်ားကို အဆက္မ ၿပတ္ တီးခတ္ေနေလေတာ့သည္ ။ ဗံုသံမ်ား ရပ္သြားသည္ႏွင့္ နတ္ရုပ္ထုၾကီး၏ ၀မ္းဗိုက္အတြင္းတြင္ လူတစ္ကိုယ္ စာ အေပါက္တစ္ခု ပြင့္သြားေလေတာ့သည္ ။ ထုိအေပါက္ထဲမွ လက္ၿပန္ၾကိဳးတုပ္ထားေသာ လူရိုင္း ငါးဦး ခန္႔ထြက္လာေလေတာ့သည္ ။လူရိုင္း ေခါင္းေဆာင္ကား မည္သည့္ စကားမ်ား ေရရြတ္ေနသည္မသိ ။ ၄င္း၏ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ လူရိုင္းမ်ားကား အသင့္ကိုင္ထားေသာ ၀ါးခၽြန္ ၊ ဓါး ၊ ပုစိန္ႏွင့္ အၿခားလက္နက္မ်ားအား အသံုးၿပဳ ကာ လူရိုင္းမ်ားအား ခုတ္ထစ္သတ္ၿဖတ္က်ေလေတာ့သည္ ။ ရြံစရာအေကာင္းဆံုးမွာကား ၄င္းတို႔ ခုတ္ထစ္ထား ေသာ အသားပိုင္းမ်ားအား ကိုယ္ရရာ ကိုယ္စားၾကၿခင္းပင္ ၿဖစ္သည္ ။ လက္ေခ်ာင္းရသူက လက္ကို အစိမ္းလိုက္စား၏ ။ ေခါင္းရသူက ေခါင္းကို အစိမ္းလိုက္စား၏ ။ ဇတ္တူသားစားေနေသာ အသိဥာဏ္မဲ့ လူရိုင္းမ်ားအား ရြ႔ံရွာလွသည္ၿဖစ္၍ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဦးေခါင္းအား တစ္ဖက္သို႔ လွည့္လိုက္ရာ ရုတ္တရက္ ဦးေခါင္း မွာ ပူကနဲ ၿဖစ္သြားၿပီး အရာအားလံုးေမွာင္မိုက္သြားေလေတာ့သည္ ။
မပီ၀ိုးတ၀ါး ပံုရိပ္မ်ားေၾကာင့္ မ်က္လံုးအား အားယူၿပီး ဖြင့္ၾကည့္မိ၏ ။
" ဆရာ..ဆရာ... သတိရလာၿပီလား ဆရာ.. မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္ပါဦး "
" ေရ...ေရ..."
" ရမယ္ဆရာ ..ဒီမွာ ေရေရာ့...ေရာ့ "
ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေခၚသံမ်ားေၾကာင့္ အားယူ၍ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္ရာ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုးက်ိန္စပ္ေနမႈေၾကာင့္ မ်က္လံုး ကို ၿပန္မွိတ္ကာ ေရငတ္လြန္းရကား ေရကို အရင္ေတာင္းလုိက္၏ ။ ထို႔ ေနာက္ မ်က္လံုးအား အားယူ၍ ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ရာ.. အလို ကၽြႏ္ုပ္တည့္ ထြန္းလူႏွင့္ ညိဳေမာင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပင္ၿဖစ္၏ ။ ပတ္၀န္းက်င္အား လွည့္ပတ္၍ ၾကည့္လိုက္ရာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ဂူၾကီး တစ္ခုအတြင္းသို႔ ေရာက္ေနဟန္တူသည္ ။
" အား..ကၽြတ္ကၽြတ္.. ဒါနဲ႔ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုလုပ္ ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ေရာ "
" ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေဖာင္ပ်က္ၿပီး ဒီကၽြန္းေပၚကို ေရာက္လာတာပဲ ဆရာ ... အမွန္ေတာ့ ဒီကၽြန္းၾကီးက ဆရာသြား ခ်င္ေနတဲ့ မရဏကၽြန္းပဲ ၿဖစ္ရမယ္ ..ဒီကၽြန္းေပၚမွာ လူသားစား လူရိုင္းမ်ိဳးႏြယ္စုေတြေရာ ထူးထူးဆန္း ဆန္း သတၱ၀ါေတြေရာ အစံုပါပဲ ဆရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မေန႔ကမွ အဖမ္းခံခဲ့ရတာပါ ဒီလိုပါဆရာ ..မုန္တိုင္း ေၾကာင့္ ေဖာင္ပ်က္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ၊ ညိဳေမာင္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္ ကမ္းေပၚလႈိင္းပုတ္လို႔ ေရာက္လာ ခဲ့ၾကတယ္ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္းေပၚမွာ ရရာစားၿပီး အုန္းေရေသာက္ အသက္ရွင္ေနရတာပဲ မေန႔ကမွ ကၽြန္းေပၚ ေလ်ာက္သြား ေနမိတုန္း ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ၿပီး အဖမ္းခံၾကရတာပဲ ကၽြန္ေတာ္ၿဖင့္ ဆရာနဲ႔ ၿပန္ေတြ႔ရတာ သိပ္အားရွိတာပဲဆရာ "
" ေအးပါကြာ ငါးလည္းမင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ၿပန္ေတြ႔ရတာ အားရွိပါတယ္ ဒါနဲ႔ ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ ကိုေရာ ေတြ႔မိေသးလား "
" မေတြ႔မိဘူးဆရာ သူလည္း ဘယ္ေသာင္ၿပင္ေရာက္ေနၿပီလည္းမသိဘူး အသက္မွ ရွင္လွ်က္ပဲလားမသိဘူး ဆရာ "
" အင္း.. ငါတုိ႔ အခုအေၿခအေနက သိပ္မေကာင္းဘူးကြ မၾကာခင္ငါတို႔အားလံုး အရွင္လတ္လတ္ ယဇ္ပူေဇာ္ ခံရၿပီး အစားခံရႏိုင္တယ္ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္ေတြလက္က လြတ္ေအာင္တနည္းနည္းေတာ့ၾကံရမယ္ကြ "
" ဟုတ္တယ္ဆရာ ဒီအတိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အေသမခံႏိုင္ဘူး "
" အင္း မင္းတို႔ ေၿပာသလို ဒီကၽြန္းက Death Island ၿဖစ္ႏိုင္တယ္ ေနာက္ၿပီး ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္နဲ႔ငါ ေၿမပံုၾကည့္တုန္းက ငါေၿမပံုကို မွတ္မိတယ္ ဒီကၽြန္းေပၚက ၿမင္ကြင္းေတြနဲ႔ အေတာ္ဆင္တယ္ကြ ေနာက္ၿပီး ဒီကၽြန္းေပၚမွာ အႏၱရာယ္ေပၚမယ့္ အေကာင္ဗေလာင္ေတြ အစံုပဲေဟ့ "
ကၽြႏု္ပ္လည္း ေၿပာေၿပာဆိုဆို အခန္းကိုေလ ့လာလိုက္သည္ ။ အခန္းကား ၿပတင္းေပါက္တစ္ခုရွိၿပီး တံခါးမၾကီးကို ပိတ္ထားဟန္ရွိသည္ ။
(၁၂)
တံခါးမၾကီးဟု ဆိုေသာ္လည္း လူတစ္ေယာက္၀င္ယံုေလာက္သာ အေပါက္ၿဖစ္၏ ။ ၿပတင္းေပါက္နားသို႔သြားကာ အၿပင္သို႔ ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ လူရိုင္းမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ရွိရာ အခန္းသို႔ မ်က္နာမူကာ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ ေနၾက၏ ။ ဤ အတိုင္းဆိုလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ရုပ္ထုၾကီး၏ ၀မ္းဗိုက္အတြင္းရွိ အခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္ေန ဟန္တူ၏ ။
" ကၽြီ...."
အခန္းတံခါးမွ အသံၿမည္လာကာ လူရိုင္းငါးေယာက္ခန္႔ လွံရွည္မ်ားကိုင္ကာ ၀င္လာၾက၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္အား ထြန္းလူႏွင့္ ညိဳေမာင္တို႔နား ထိုင္ေစရန္ ေၿခဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ ၿပေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အေၿခအေနကို အကဲခတ္ လိုရကား လူရိုင္းမ်ား ေၿပာသည့္အတိုင္းသြား ထိုင္လိုက္၏ ။ လူရိုင္းမ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္အား ဖမ္းဆီးစဥ္က ေက်ာက္လက္နက္မ်ားအား အကုန္သိမ္းသြားေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ေၿခႏွစ္ေခ်ာင္းတြင္ ကပ္ခ်ည္ထား ေသာ ေက်ာက္ဓါးေၿမွာင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုမူ မၿမင္ဟန္တူကာ သိမ္းဆည္းၿခင္းမၿပဳခဲ့ေပ ။ အေရးၾကံဳလာပါက အသံုးၿပဳ ရန္ ၾကိဳတင္စဥ္းစားထားလိုက္ေလသည္ ။ မၾကာမီ လူရိုင္းမ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သံုးဦးအား တစ္ဦးစီ လက္ၿပန္ၾကိဳးတုပ္ကာ အေပါက္၀မွ ထြက္ရန္ ေၿခဟန္လက္ဟန္ၿဖင့္ေၿပာေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ေရွ႕ဆံုးမွ ထြက္သြားလိုက္ေလသည္ ။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သံုးဦး ထြက္လာသည္ကို ၿမင္ေသာအခါ လူရိုင္းမ်ားသည္ သူတို႔ ဘာသာစကားၿဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္ေနၾက ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ေခ်ာင္းေၿမာင္းၾကည့္စဥ္က ဤအေပါက္၀မွေန၍ လက္ၿပန္ၾကိဳးတုပ္ထားေသာ လူရိုင္းအား အရွင္လတ္လတ္ သတ္ၿဖတ္စားေသာက္ၾကသည္ကို ေတြးမိေသာအခါ အနည္းငယ္ေတာ့ ေသြးပ်က္သြား သည္မွာ အမွန္ပင္ ။ သို႔ေသာ္ အႏၱာရယ္ႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ေသြးေအးတတ္သည့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ဥာဥ္အတိုင္း မီးစင္ၾကည့္ကရန္သာ ဆံုး ၿဖတ္လိုက္ေလသည္ ။ကၽြႏ္ုပ္ထင္သည့္အတိုင္းပင္ မၾကာမီ ေခါင္းေဆာင္ ေရာက္လာၿပီး ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးဦးအား ၾကည့္ကာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္ႏွင့္ ၄င္းတို႔ ဘာသာစကားႏွင့္ ေဒါသတၾကီး ေၿပာဆိုေန ေတာ့သည္ ။ မၾကာမီ ေခါင္းေဆာင္သည္ သူ၏ လွံကို ကိုင္ေၿမွာက္ကာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးဦးအား သတ္ၿဖတ္ရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္ ။ ၄င္း၏ အမိန္႔ေပးစကား ဆံုးဆံုးၿခင္းပင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ခြန္အားရွိ သမွ် ခုန္လုိက္ကာ ေခါင္းေဆာင္၏ မ်က္ႏွာအား မိမိရရ ကန္ခ်လိုက္ေလသည္ ။ အမွတ္တမဲ့ တုိက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ လူရိုင္းမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္ကို ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကသည္ ။
ကၽြႏု္ပ္လည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ ယိုင္ထြက္သြားေသာ ေခါင္းေဆာင္၏ မ်က္ႏွာအား ေလတြင္၀ဲကာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဒူးေခါင္းႏွင့္ ခုန္ပ်ံတိုက္ခ်လိုက္ေလသည္ ။ ေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္သူကား ေခတၱမွ် ေလာကၾကီးႏွင့္ အဆက္ၿပတ္ သြားေလေတာ့သည္ ။
" ေၿပး..ေၿပး...ညိဳေမာင္ ထြန္းလူ အၿမန္ေၿပး "
ကၽြႏ္ုပ္လည္း သတိေပးကာ အနီးဆံုးလူရိုင္းအား ေၿခႏွင့္ ရင္၀အား ကန္ထည့္လုိက္ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ၾကိဳးစားကာ တိတ္တဆိတ္ေၿဖခဲ့ေသာ လက္ၿပန္ၾကိဳးမွာ လည္း ၿပဳတ္သြားၿပီၿဖစ္၍ ဒင္းတို႔အား ေၿခမွ ေက်ာက္ဓါးႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တိုက္ခိုက္ရေတာ့သည္ ။ ညိဳေမာင္ႏွင့္ ထြန္းလူတို႔၏ လက္ၿပန္ၾကိဳးမ်ားအား ေၿဖေပးလုိက္ကာ လူရိုင္းအုပ္ၾကီး အား ေဖာက္ထြက္ရန္ ၾကိဳးစားရေတာ့သည္ ။
သို႔ေသာ္ သၾကားခဲကို ၀ိုင္းအံုေသာ ပုရြက္ဆိတ္မ်ားပမာ ။ လူရိုင္းမ်ားကား ပိုမိုမ်ားၿပားလာေလေတာ့သည္ ။ ၾကာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေၿခကုန္လက္ပမ္းက်ယံုသာ ရွိေတာ့သည္ ။ ထိုအခိုက္ " ဒိုင္း..ဒိုင္း..ဒိုင္း..." ေသနတ္သံမ်ားကို ဆက္တိုက္ၾကား လိုက္ရကာ လူရိုင္းမ်ားကား အတုန္းအရုန္းက်ဆံုးကုန္ေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ကယ္တင္ရွင္ ကား ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ ။ ေသနတ္ကို ကိုင္၍ စိမ္ေၿပနေၿပ လူရိုင္းမ်ားအား တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ပစ္ခ်ေနေလေတာ့သည္ ။ လူရိုင္းမ်ားသည္ ေသနတ္သံကို လြန္စြာ ေၾကာက္ရြံ႕ကာ ဖယိုဖရဲႏွင့္ ၀ါးစည္းေၿပ သကဲ့သို႔ ၿဖစ္ေနေလေတာ့သည္ ။
" လာဗ်ိဳ႕ႈ ကိုသက္တန္႔ ဒီဖက္ကိုလာ ကၽြန္ေတာ္ခံပစ္ေပးထားမယ္ ဒီဖက္ကို ေဖာက္ထြက္ခဲ့ "
ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား ပါးစပ္မွလည္းေၿပာ လက္မွလည္း လူရိုင္းမ်ားအား တရစပ္ပစ္ခ်ေနေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ဆီသို႔ ေရာက္ေအာင္ေၿပးကာ ခံပစ္ပစ္ရင္း လူရိုင္းမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ ထြက္ေၿပး ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ နာရီ ၃၀ ခန္႔မွ် မရပ္နားပဲ တရစပ္ ေတာနက္ထဲသို႔ ေၿပးထြက္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္ေနမွန္းလည္း မသိေတာ့ေပ ။
လူရိုင္းမ်ားႏွင့္ အေတာ္ေ၀းေလာက္ၿပီဟု ယူဆမွသာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း အေမာေၿဖၾကေလေတာ့သည္ ။
" ဘယ့္ႏွယ့္တုန္း အေတာ္လန္႔သြားၾကသလားဗ်ိဳ႕ "
" ဟဟဟ ..အေတာ္ေလးေကာင္းတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳပါပဲဗ်ာ ဒီလို ေခတ္ၾကီးထဲမွာ ေရွးက်တဲ့ အသားစား လူရိုင္းေတြ က်န္ေနေသးတာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့္မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ပါပဲ ကိုႏိုင္ေဇာ္ေရ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားလည္း ဒီကၽြန္းေပၚ ကို ေမ်ာၿပီး ေရာက္လာတာပဲလား "
" ဟုတ္တယ္ဗ် မုန္းတိုင္းမိၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသာင္ၿပင္မွာလာတင္ေနတာပဲ ဒီကၽြန္းေပၚမွာ အေတာ္ ေၾကာက္စ ရာေကာင္းတဲ့ အေကာင္ေတြလည္း ရွိတယ္ဗ်ိဳ႕ ေနာက္ၿပီး ဒီလူရိုင္းေတြကို က်ေနာ္ေတြ႔တာ ၾကာၿပီဗ် ဒီေကာင္ေတြက ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီၿပီး ေနေနတဲ့ေကာင္ေတြ ၿပင္ပေလာကနဲ႔ အဆက္ၿပတ္ေန တာေပါ့ဗ်ာ ေနာက္ၿပီး အေရးၾကီးတာ တစ္ခ်က္ရွိေသးတယ္ဗ် ေၿမပံုေပၚက ရတနာေတြ ရွိတဲ့ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ထားၿပီးၿပီဗ် "
" ဟုတ္လား ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ပဲလားဗ် "
" ဟုတ္ပါ့ အရင္ကေတာ့ ပင္လယ္ဓါးၿပေတြက ဂူေတြထဲမွာ ၀ွက္ထားခဲ့ၾကတာဗ် ေနာက္ေတာ့ လူရိုင္းေတြက ရတနာေတြေတြ႔ၿပီး သူတို႔ ရုပ္ထုၾကီးကို ပူေဇာ္ပသဖို႔ ရုပ္ထုၾကီးရဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ထဲက အခန္းထဲကို ေရြ႕ထားၾကလိုက္ၾကတယ္နဲ႔ တူတယ္ဗ် ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုလုပ္ၾကရမွာက ရတနာေတြမယူပဲနဲ႔ ေဖာင္ဖြဲ႔ၿပီး ကၽြန္းနီၾကီးဆီပဲ ၿပန္သြားၾကမလား ဒါမွမဟုတ္ လူရိုင္းေတြဆီၤ တစ္ေခါက္ၿပန္ၿပီး ရတနာေတြ ၿပန္ယူၾကမလားဗ်ိဳ႕ "
" အင္းစဥ္းစားစရာပဲဗ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ ရတနာေတြကို ဘာမဟုတ္တဲ့ ေနရာမွာ တိမ္ၿမဳပ္ ေပ်ာက္ ကြယ္မေနေစခ်င္ဘူး ဒီေတာ့ ရတနာေတြ ၿပန္ယူမယ္လို႔ စဥ္းစားတယ္ ကိုႏိုင္ေဇာ္ကေရာ "
" က်ဳပ္လည္း ဒီအတိုင္းပဲဗ်ိဳ႕ ရရင္လည္းစံ မရရင္လည္းခံေပါ့ ရခဲ့ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို တစ္၀က္လွဴမယ္ဗ်ာ က်န္တစ္ ၀က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ခြဲေ၀ယူၾကတာေပါ့ ကဲ ညိဳေမာင္နဲ႔ ထြန္းလူတို႔ သေဘာကေရာ "
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ခုနက တိုက္ပြဲကို ၾကံဳၿပီးကတည္းက ဆရာတို႔ ရွိမယ္ဆို ဘယ္ပဲလိုက္ရလုိက္ရ လိုက္၀ံ့ၿပီး သားပါဗ်ာ "
ဟုေၿပေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ရုတ္တရက္စကားေၿပာေနရာမွာ ေၿခေထာက္မွ ေက်ာက္ဓါးၿဖင့္ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္၏ မ်က္ႏွာအား လွမ္း၍ ေပါက္လိုက္ေလသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား စိတ္လႈပ္ရွားဟန္မၿပပဲ ၿငိမ္သက္ စြာ ပင္ရွိေလသည္ ။
အပိုင္း (၅) ေမွ်ာ္
သက္တန္႔ခ်ိဳ (၂၇ ဧပရယ္ ၂၀၁၀)
စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................
အိပ္ေပ်ာ္လု ဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ နားထဲသို႔ ရထားေခါင္းတြဲမ်ား ခုတ္ေမာင္းသံကဲ့သို႔ အသံမ်ား ၀င္လာ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ လည္း ပထမေတာ့ လိႈင္းပုတ္သံလား ဘာလား အေသအခ်ာ သိေစရန္ နားစြင့္ေသးသည္ ။ သို႔ေသာ္ အသံမ်ား ကား ကၽြႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ဂူႏွင့္ အလြန္အမင္း နီးကပ္လာၿပီၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ၿပဳလုပ္ထားေသာ ေက်ာက္မွိန္း ကို ယူကာ ဂူေပါက္၀သို႔ ထြက္လာခဲ့၏ ။ လေရာင္ေၾကာင့္ ညသည္ လင္းရွင္းစြာ ၿမင္ေနရ၏ ။ ဂူေပါက္၀တြင္ကား မည္သည့္ အရာမွ် မေတြ႔ရေပ ။ သို႔ႏွင့္ ကမ္းစပ္သို႔ တေရြ႕ေရြ႔ သတိၾကီးစြာ ေလ်ာက္သြား မိေသာအခါ ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ေနရာတြင္ပင္ ရပ္တန္႔ေနမိသည္ ။ စည္ပိုင္းလံုး ခန္႔လံုးပတ္ရွိေသာ မဲမဲရွည္ရွည္သ႑ာန္ၾကီးမ်ား က ပင္လယ္ထဲမွ ကမ္းစပ္သို႔ တေရြ႔ေရြ႕တက္လာေန၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း မည္သည့္အေကာင္ေတြမွန္းမသိေသာေၾကာင့္ ေက်ာက္ေဆာင္အကြယ္သို႔ အၿမန္ပုန္းကာ အကဲ ခတ္ ၾကည့္လိုက္၏ ။ အလို.... မဲမဲသ႑ာန္ၾကီးမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္အနီးအနားမွ တေရြ႕ေရြ႕ၿဖင့္ ၿဖတ္သန္းသြား၏ ။ ကၽြႏု္ပ္တစ္သက္တြင္ စာအုပ္ထဲတြင္သာ ၿမင္ဖူးေသာ ပင္လယ္ခူၾကီးမ်ားေပတကား ။ ကၽြႏ္ုပ္သိရေသာက္ ဤ အေကာင္မ်ားသည္ အသားစား အလြန္ၾကဴး၏ ။ သတၱ၀ါတို႔၏ ေသြးကို စုပ္ယူစားေသာက္တတ္၏ ။ လူမေၿပာႏွင့္ ဆင္သတၱ၀ါမ်ားပင္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ၄င္းတို႔၏ ေသြးစုပ္ၿခင္းကို ခံရပါက တုန္းကနဲေသဆံုးႏိုင္ေပသည္ ။ ထိုအေကာင္ၾကီးမ်ားကာ အေကာင္ ၂၀ ၀န္းက်င္ခန္႔ရွိေပသည္ ။ ပင္လယ္ၿပင္တြင္သာ အေနမ်ားၿပီး မ်ိဳးပြားခ်ိန္မွ သာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ကုန္းေၿမေပၚသို႔ တက္ၾကေၾကာင္း စာအုပ္ထဲတြင္ မွတ္သားဖူး၏ ။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ လေရာင္ေအာက္တြင္ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ သ႑ာန္ရွိေသာေၾကာင့္ မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားႏွင့္ လြန္စြာ တူလွေပသည္ ။
အေကာင္မ်ားကား တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ ကၽြႏ္ုပ္အနားမွ ၿဖတ္သန္းသြားၿပီး ေနာက္ဆံုးအေကာင္ အလွည့္က်မွ သာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ကံၾကမၼာ ၿဂိဳလ္ဆုိး ၀င္ေတာ့သည္ ။ ေနာက္ဆံုးအေကာင္ကား ေရွ႕မွသြား ေသာ အေကာင္မ်ားလမ္းေၾကာင္းအတိုင္းမလိုက္ပဲ ကၽြႏ္ုပ္အနား လြန္စြာ နီးကပ္ေသာ ေနရာမွ ၿဖတ္သြားေလရာ ကၽြႏ္ုပ္အား ေတြ႔ၿမင္သြားေလေတာ့သည္ ။
" ကၽြီ ....."
လူနံ႔ရေသာေၾကာင့္ ၄င္းေအာ္လိုက္ေသာအသံမွာကား ကၽြႏ္ုပ္ရင္ဘတ္အား ဆြဲစုပ္လိုက္ဘိသကဲ့သို႔ လြန္စြာ ထိတ္လန္႔ သြားမိေလေတာ့သည္ ။ ေရွ႕မွ သတၱ၀ါမ်ားကား ၾကားဟန္မတူ ဆက္၍ သြားေလသည္ ။ ေနာက္ဆံုး က်န္ခဲ့ေသာ သတၱ၀ါမွာ ပါးစပ္ကိုဟလိုက္ရာ ၄င္းပါးစပ္ထဲမွ လံုးလံုးရွည္ရွည္ ေမ်ာေမ်ာ သ႑ာန္ၾကီး တစ္ခုကား အခၽြဲရည္မ်ားႏွင့္ ေရာကာ ကၽြႏ္ုပ္ဆီသို႔ ထြက္လာေနသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း လွ်င္ၿမန္စြာ ေရွာင္တိမ္းလိုက္ၿပီး လေရာင္ ေအာက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ပင္လယ္ ခူၾကီး ၏ တိုက္ပြဲကား စတင္ေလေတာ့သည္ ။ ပင္လယ္ခူၾကီးကား ပါးစပ္ ထဲမွ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ အရည္မ်ားႏွင့္ပက္၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကားအေရွာင္သမား သက္သက္သာ ၿဖစ္ေနေလေတာ့၏ ။ ၄င္းသတၱ၀ါၾကီးသည္ လႈပ္ရွားပံုမွာ ေႏွးေကြးေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အခြင့္အေရးေတာ့ရေလသည္ ။ တစ္ခ်ီတြင္ ပင္လယ္ခူၾကီးပါးစပ္ထဲမွ မဲမဲရွည္ရွည္ ၾကီးႏွင့္ လွမ္းအဟပ္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ၄င္း မဲမဲရွည္ ရွည္ၾကီးအား ေက်ာက္မွိန္းႏွင့္ အမိအရ ထုိးစိုက္လိုက္ေလသည္ ။ သတၱ၀ါေကာင္ၾကီးကား နာက်င္လြန္း၍ ေၿမၿပင္ ေပၚတြင္ လူးလိမ့္ကာေန၏ ။
ကၽြႏ္ုပ္လည္း ရရွိသည့္ အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံပဲ ပင္လယ္ခူၾကီး၏ ေက်ာေပၚသို႔ ခုန္တက္ကာ ေက်ာက္မွိန္းႏွင့္ အားကုန္ ထိုးစိုက္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္ ။ အစိမ္းေရာင္အရည္မ်ား ထြက္လာၿပီး ပင္လယ္ခူ ၾကီးကား လံုး၀ၿငိမ္သက္သြားေပေတာ့သည္ ။ ၄င္း ပါးစပ္ထဲမွ ထြက္ေပၚလာေသာ မဲမဲရွည္ရွည္ၾကီးကား သတၱ၀ါမ်ား ၏ ေသြးကို စုပ္ယူေသာ ေသြးစုပ္တံၾကီး ၿဖစ္ဟန္တူသည ္။ က်န္ေသာ အေကာင္မ်ားကား ကၽြန္း၏ အတြင္းပိုင္း သို႔ ၀င္ေရာက္သြားကာ အရိပ္အေယာင္ပင္ မေတြ႔ရေတာ့ေပ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဂူသို႔ ၿပန္လာကာ ဂူေပါက္၀ အား သစ္ကိုင္းသစ္ခက္မ်ားၿဖင့္ ပိတ္ဆို႔ၿပီး သတိၾကီးစြာ ၿဖင့္ အိပ္စက္ရေပေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ တစ္ညလံုး မည္သည့္အႏၱရာယ္မွ မေတြ႔ရေတာ့ေပ ။ ဤကၽြန္းေပၚတြင္ မည္သို႔ေသာ သတၱ၀ါမ်ား ရွိေနမည္နည္း ။ ကၽြန္း၏ အတြင္းပိုင္းတြင္ မည္သည့္ အရာမ်ား ရွိေနသနည္း ။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္းေပၚသို႔ ေလ့လာ ေရးထြက္ရန္ ကၽြႏ္ုပ္ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္ ။ ဤအတိုင္း အခ်ိန္ကုန္ေနရၿခင္းထက္ အရာအားလံုးကို ေလ့လာ မွသာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အက်ိဳး ရွိမည္ဟု ထင္၏ ။
ေနေရာင္ၿခည္ကား ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ က်ေရာက္ေန၏ ။ ပင္လယ္ၿပင္ကား မာယာကင္းစင္သည့္ ယမင္းရုပ္ထုႏွယ္ အပစ္ကင္းစြာ လဲေလ်ာင္းေနသည္ ။ သစ္ပင္မ်ား ထူထပ္စြာ ေပါက္ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္း၏ အတြင္းပိုင္း သည္ ေနေရာင္ၿခည္ေတာင္ ေကာင္းစြာ မရေပ ။ ကြက္က်ားကြက္က်ားသာ က်ေရာက္ေန၏ ။ ေမ်ာက္မ်ား ၊ ရွဥ့္မ်ား ၊ ယုန္မ်ား ၊ ေခ် ၊ သမင္ အစရွိေသာ သတၱ၀ါမ်ားကို လည္း အစံုအလင္ေတြ႔ရ၏ ။ ဤ သတၱ၀ါမ်ားကို ၾကည့္ၿခင္းၿဖင့္ ကၽြန္းၾကီးသည္ ကၽြႏ္ုပ္ထင္ထားသည္ထက္ ပို၍ ၾကီးမားေၾကာင္း သတိၿပဳမိ၏ ။ ကုန္းတြင္းပိုင္း တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လမ္းကား ဆက္သြား၍ မေရာက္ေလာက္ေအာင္ပင္ ပိတ္ဆို႔ကာေန၏ ။ သစ္ေခါင္း ေပါက္ၾကီးမ်ားကား လြန္စြာ ၾကီးမားလွၿပီး လူတစ္ရပ္ သာသာေလး ၀င္ေရာက္ႏိုင္ေပသည ္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ တစ္သက္ တာတြင္ ဤ မွ်ၾကီးမားလွေသာ သစ္ေခါင္းေပါက္မ်ိဳးကို မၿမင္ဖူးေၾကာင္း ၀န္ခံရေပမည္ ။ သစ္ေခါင္း ေပါက္ထဲတြင္ မည္သို႔ေသာ အႏၱရာယ္မ်ား ရွိႏုိင္သည္ကိုမႈ ကၽြႏ္ုပ္စဥ္းစားရေပေတာ့မည္ ။ လမ္းကား သြားစရာ မရွိေတာ့ေပ ။ သစ္ေခါင္းေပါက္မ်ားထဲမွ ၿဖတ္သြားလွ်င္ေတာ့ တစ္ဖက္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ေပသည္ ။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ မိုက္ရူးရဲဆန္လွေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဥာဥ္အတိုင္း သစ္ေခါင္းေပါက္ထဲမွ ၿဖတ္သြား ရန္ဆံုးၿဖတ္ ခ်က္ခ်က္လိုက္၏ ။
လက္ထဲတြင္ ေက်ာက္မွိန္းႏွင့္ ေက်ာက္ဓါးတစ္လက္ ၊ ေၿခေထာက္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ ္တိုင္ၿပဳ လုပ္ထားေသာ ေက်ာက္ဓါးေၿမွာင္တစ္ေခ်ာင္းစီကို ခ်ည္ေႏွာင္ထား၏ ။ သစ္ေခါင္းေပါက္ထဲသို႔ သတိၾကီးစြာ ၿဖင့္ လွမ္း၀င္လာခံ၏ ။ အေတာ္ေလ်ာက္မိေသာအခါ ... အလို.. ေရွ႕တြင္ လက္သီးဆုပ္ခန္႔ မဲနက္ေၿပာင္ ေနေသာ အရာမ်ား တေရြ႕ေရြ႕သြားေန၏ ။ ၄င္း သတၱ၀ါမ်ားကား ႏွစ္ေကာင္ၿပဴးေတြ ၿဖစ္ကာ မိတ္လိုက္ေနဟန္တူသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ လည္း မည္သည့္အေကာင္ေတြမ်ား ၿဖစ္မည္နည္းဟု စူးစမ္းလိုရကား ေရွ႕သို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ဆက္သြားမိသည္ ။ အားပါး... အနီးကပ္ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ေက်ာခ်မ္းသြားမိသည္ ။ လြန္စြာ အဆိပ္ၿပင္း လွသည္ဟု နာမည္ၾကီးလွေသာ သဲေသာင္ၿပင္မ်ားတြင္သာ က်က္စားေလ့ရွိေသာ BSS ဟု ေခၚေသာ Black Sand Scorpians မ်ားပင္ၿဖစ္၏ ။ အမဲေရာင္ သဲေသာင္ၿပင္ကင္းၿမီးေကာက္ဟု ဘာသာၿပန္လွ်င္ရႏိုင္ေပသည္ ။ ေနာက္သို႔ ၿပန္ဆုတ္လွ်င္ အခ်ိန္မွီေသး၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ၾကားဖူးသည္မွာကား ၄င္းအေကာင္မ်ားသည္ မိတ္လိုက္ေန ခ်ိန္တြင္ အဆိပ္မရွိဟု ၾကားဖူးေပ၏ ။ ထို႔အၿပင္ ကၽြႏ္ုပ္ငယ္စဥ္က အိုးဘိုကၽြန္းရြာတြင္ ဆရာေတာ္ လက္ေမာင္း တြင္ ထုိးေပးဖူးခဲ့ေသာ ေတာၾကီးေၿမြေဟာက္ ၊ ကင္းၿမီးေကာက္ အဆိပ္ႏုိင္ေဆးကိုလည္း ကၽြႏ္ုပ္စမ္းသပ ္ခ်င္လာ၏ ။ သို႔ေသာ္ ရင္းႏွီးရမည္က ကၽြႏ္ုပ္၏ အသက္တစ္ေခ်ာင္းပင္ ။ သို႔ေသာ္ ဤကၽြန္းၾကီးေပၚတြင္ ဒီအတိုင္း ေန လည္း ေသႏိုင္သည္ၿဖစ္ရာ မိုက္ရူးရဲဆန္ေသာ ဆံုး ၿဖတ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္ ။
(၁၀)
ေရွ႕သို႔ တိုး၀င္လာေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေၿခလွမ္းမ်ားေၾကာင့္ ကင္းၿမီးေကာက္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကား တခဏမွ် ရပ္တန္႔သြားေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ကင္းၿမီး ေကာက္မ်ားအား ၿဖတ္ေက်ာ္၍ ေၿပးထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေၿခေထာက္ေအာက္တြင္ အသက္ ေပ်ာက္သြားေသာ ကင္းၿမီးေကာက္မ်ားလည္း မနည္းေပ ။ သို႔ေသာ ္ကၽြႏ္ုပ္၏ ေၿခေထာက္မွာ သံုးေလးေနရာမွ စစ္ကနဲ စစ္ကနဲ ၿဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ကင္းၿမီးေကာက္ အကိုက္ခံလိုက္ရမွန္းသိလိုက္၏ ။ အေတာ္ၾကာေၿပး ထြက္သြားၿပီးေသာအခါ တစ္ဖက္ထြက္ေပါက္ဆီသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သည္ ။ ေၿခေထာက္သို႔ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ ေသာအခါ ကင္းၿမီးေကာက္ အကိုက္ခံရေသာ ဒါဏ္ရာမ်ားကို ေတြ႔ရေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဒီတစ္ခါ သြားၿပီဟု စိတ္ထဲက ထင္လိုက္မိသည္ ။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ဖတ္ဖူးေသာ မိတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အဆိပ္မရွိဆိုသည္မွာ မွန္သည ္လား ရြာဘုန္းၾကီး၏ ေဆးကပဲ စြမ္းသည္လားမသိ မူးေ၀ၿခင္း သတိလစ္ၿခင္းစေသာ အဆိပ္တက္ၿခင္း လကၡဏာမ်ား အား မခံစားရေပ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း နာရီ၀က္ခန္႔ အေမာေၿဖၿပီးမွ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီးအား ေသခ်ာ စူးစမ္း ၾကည့္ကာ အေမာဆို႔သြားေလေတာ့သည္ ။
လြန္စြာ က်ယ္ေၿပာလွေသာ ႏြံ႔အိုင္ၾကီးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရၿခင္းပင္ၿဖစ္သည္ ။ ႏြံ႔အိုင္ၾကီး၏ မ်က္ႏွာၿပင္ကား ေၿပာင္တင္း ကာေနသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အၾကံတစ္ခုရကာ အေနေတာ္သစ္ေခ်ာင္းတစ္ခုကို ယူကာ ႏြ႔ံအိုင္ ္ထဲသို႔ထုိးစိုက္ၾကည့္လိုက္၏ ။ ၁ ေပသာသာခန္႔သာ နစ္ၿမွဳပ္သြားသည္ကို ေတြ႔ရ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အားတက္ သြားကာ ႏြ႔ံအိုင္ထဲသို႔ စတင္ေၿခခ်လိုက္ေလေတာ့သည္ ။ တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းေလ်ာက္သြားရာ ႏြ႔ံအိုင္မွာ အနက္ ၁ ေပသာသာခန္႔ထက္ ပို၍ မနက္ေၾကာင္း သိရေလေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ ႏြ႔ံမ်ား ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ သြားရသည္မွာ ခရီးမတြင္လွေခ် ။ သြားရင္းသြားရင္းႏွင့္ ေၿခေထာက္က ေလးလာေလေတာ့သည္ ။ ၄၅ မိနစ္ခန္႔ အားတင္းၿပီး ေလ်ာက္မွ တစ္ဖက္ကမ္းစပ္ဆီသို႔ ေရာက္လေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ ေၿခေထာက္အား ကနု္းေၿမေပၚသို႔ ၿပန္အခ် တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ေၿခေထာက္အား ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ ၾကက္သီးပင္ထိမသြား၏ ။ လူၾကီးေၿခမ ခန္႔ရွိ ေသာ ေမ်ာ့ၾကီးမ်ား တစ္ဖက္ အေကာင္ ၃၀ခန္႔ ၿပြတ္သိပ္စြာ တြယ္ကပ္လာၾကၿခင္းပင္ၿဖစ္၏ ။ လမ္းေလ်ာက္ ရင္းေလးလာၿခင္းမွာ ဤ ေမ်ာ့မ်ားေၾကာင့္ ၿဖစ္ႏိုင္ေပသည္ ။ ၾကာၾကာေနလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တစ္ကိုယ္လံုးရွိေသြးမ်ား ကုန္ခမ္း သြားမည္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမ်ာ့မ်ားအား ဖယ္ထုတ္ပစ္ရန္ၾကိဳးစားရေတာ့သည္ ။ အစပိုင္းတြင္ ေမ်ာ့မ်ားအား ေက်ာက္ဓါးႏွင့္ ၿခစ္ထုတ္ၾကည့္ေသးသည္ ။ သို႔ေသာ္ေလးငါးေကာင္သာ ၿပဳတ္က်ၿပီး က်န္အ ေကာင္ မ်ားကား ဖယ္ထုတ္၍ မရေလာက္ေအာင္ပင္ တြယ္ကပ္ကာ ေနေလေတာ့သည္ ။
ေဘးဘီ၀ဲယာသုိ႔ ေလ့လာၾကည့္ရာ ကံအားေလ်ာစြာပင္ ေဆးရြက္ၾကီး အပင္မ်ားအား အစုလိုက္အၿပံဳ လုိက္ေတြ႔ လိုက္ရေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း လြန္စြာ အားတက္သြားေလေတာ့သည္ ။ ေဆးရြက္ၾကီးအရည္ကား တြားတြား သတၱ၀ါမ်ား၏ ရန္သူတည္း ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေဆးရြက္ၾကီးမ်ားကို ထုေထာင္း၍ အရည္ညွစ္ကာ ေမ်ာ့မ်ား ေပၚသို႔ ညွစ္ခ်လိုက္ေလေတာ့ရာ ၄င္းေသြးစုပ္ေကာင္မ်ားကား တီကိုဆားႏွင့္ပက္သကဲ့သို႔ တြန္႔လိမ္ကာ ၿပဳတ္က်ကုန္ေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ၄င္းတို႔စုပ္ထားေသာ အေပါက္မ်ားအား ေဆးရြက္ၾကီးအရည္မ်ား ညွစ္ခ်ၿပီး သည္ႏွင့္ ၄င္းေဆးရြက္ၾကီးႏွင့္ပင္ ေၿခေထာက္အားစည္းထားလိုက္ေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဆက္၍ ေလ်ာက္လာခဲ့ရာ မၾကာခင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ တစ္သက္တာတြင္ အရြ႔ံရွာဆံုးႏွင့္ မၿမင္ရက္စရာ ၿမင္ကြင္းမ်ား အား ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရေလေတာ့သည္ ။
ဤကၽြန္းေပၚတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တစ္ေယာက္တည္း သက္ရွိလူသား ရွိသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ထင္ၿမင္ယူဆမိသည္မွာ လြန္စြာ မွားယြင္းေၾကာင္း ေတြ႔လိုက္ရေပေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ဒယ္အိုးကဲ့သို႔ခြက္ေသာ ေၿမၿပန္႔တစ္ခုအား ေတာင္ကုန္း ေပၚမွ ဆီးၾကည့္သကဲ့သို႔ ၿမင္ကြင္းကား ပီပီၿပင္ ၿပင္ ၿမင္ရေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ၿမင္ လိုက္ရေသာအရာကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔လိုပင္ လူသား ၊ သို႔ေသာ္ လူရိုင္းမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားသာ ၿဖစ္၏ ။ ၄င္းတို႔၏ လုပ္ရက္ ကား လြန္စြာ အက်ည္းတန္လွေပသည္ ။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနေရာင္ၿခည္ကား တၿဖည္းၿဖည္း ေလ်ာ့ရဲကာလာ၏ ။ ၀ါးလံုးမ်ားအား ၾကက္ေၿခခတ္သ႑ာန္ၿပဳလုပ္ထားကာ ၄င္း၀ါးလံုးမ်ား ေပၚတြင္ ဘ၀တူ လူရိုင္းမ်ားအား မီးၿမွိဳက္ထားေလသည္ ။ လူရိုင္းအၾကီးအကဲကား လြန္စြာ ေဒါသထြက္ေန၍ အပစ္ေပး ေန ဟန္တူ၏ ။ လူရိုင္းမ်ားလိုလို လည္ပင္းတြင္ ငါးရိုးမ်ားႏွင့္ ငါးေခါင္းမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး လူလက္ ဖ်ံရိုးမ်ားကိုလည္း ကိုင္ေဆာင္ထားၾကသည္ ။ လူရိုင္းအၾကီးအကဲၿဖစ္ဟန္တူသူ၏ ခါးတြင္ကား အရိုးေခါင္းမ်ား အား အစီအရီ ခ်ိတ္ဆြဲထားေလသည္ ။ လူရိုင္းမ်ားကား ခါးေအာက္ပိုင္းတြင္ သစ္ရြက္မ်ားၿဖင့္ နံငယ္ပိုင္းမ်ားသာ ရွိၿပီး မိန္းမေရာ ေယာကၤ်ားေရာ ခႏၶာကိုယ္အထက္ပိုင္းတြင္ မည္သည့္အ၀တ္မွ် ၀တ္ဆင္ထားၿခင္းမရွိေပ ။ ၀ါးၾကက္ ေၿခခတ္ေပၚရွိ လူရိုင္းမ်ားကား ေမ့ေမ်ာေနဟန္တူသည္ ။ မၾကာခင္ လူရိုင္းေခါင္းေဆာင္၏ အမိန္႔ေပးမႈ ေၾကာင့္ လူရိုင္းမ်ားက မီးအ၇ွိန္ကို ထပ္၍ ၿမွင့္လိုက္ေလေတာ့သည္ ။
(၁၁)
လူရိုင္းမ်ား တီးေသာ ဗံုသံကား ကၽြႏ္ုပ္ႏွလံုးသားအား လာ၍ တူႏွင့္ရိုက္ေနသကဲ့သို႔ ခံစာရေပသည္ ။ မၾကာခင္ မီးၿမွိဳက္ခံ ထားရေသာ လူရိုင္းမွာ အသားမ်ားနီရဲတက္လာေလသည္ ။ ေညွာ္နံ့မ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္ႏွာေခါင္းနီးသို႔ ပင္လာ ေရာက္ေန၍ ႏွာေခါင္းအား အုပ္ထားရေလသည္ ။ အသားမ်ားက်က္ေနၿပီ ၿဖစ္ေသာ လူရိုင္းအား ၀ါးကပ္မွ ၿဖဳတ္ကာ အပိုင္းပိုင္း အထစ္ထစ္ ခုတ္ထစ္ေနၾကေလေတာ့သည္ ။ ၄င္းလူရိုင္းမ်ားသည္ အသင့္ယ ူေဆာင္လာေသာ လင္ပန္းၾကီးမ်ားေပၚတြင္ ဦးေခါင္း ၊ လက္ ၊ ေၿခ ၊ ကလီစာ အစရွိသည္မ်ားကို တစ္ပံုစီပံုကာ ယူေဆာင္သြားၾကေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဆက္၍ သိခ်င္စိတ္ၿဖစ္လာကာ ၄င္းလူရိုင္းမ်ားေနာက္သို႔ တိတ္တဆိတ္ လိုက္၍ ေခ်ာင္းမိေလေတာ့သည္။ လူရိုင္းမ်ားကား နာရီ၀က္ခန္႔ ေလ်ာက္သြားၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာက္ေဆာင္ ႏွစ္ခုၾကားသို႔ အလ်ိဳလ်ိဳ ၀င္ေရာက္သြားၾကေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အေၿခအေနကို အကဲခတ္ ကာ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကားသို႔ လိုက္၍ ၀င္မိေလသည္ ။ အတြင္းသို႔ေရာက္လ်င္ ေက်ာက္ေဆာင္ အကြယ္သို႔ အလ်င္အၿမန္ ပုန္းကြယ္လိုက္ရေလေတာ့သည္ ။ ၿမင္လိုက္ရေသာ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ လြန္စြာ အံ့ၾသသြားမိ ေလေတာ့သည္။ ေပ ၅၀ ခန္႔မွ် ၇ွိေသာ ဧရာမ ရုပ္ထုၾကီးတစ္ခုကို ဘြားကနဲေတြ႔ လိုက္ရေသာ ေၾကာင့္ ပင္ ၿဖစ္သည္ ။
နတ္ရုပ္ထုၾကီးကား လြန္စြာ က်က္သေရကင္းမဲ့ေလသည္ ။ အစြယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဘီဘူးလိုလို ငွက္လိုလို အေကာင္ၾကီး ပင္ၿဖစ္၏ ။ ဤအေကာင္ၾကီး၏ ေအာက္ေၿခတြင္ လင္ပန္းမ်ားအား ခ်ကာ လူရိုင္းအားလံုး ဒူးေထာက္ ထုိင္ၾကေလေတာ့သည္ ။ ၄င္းတို႔၏ ႏွုတ္မွလည္း နားလည္ရခက္ခဲေသာ ဘာသာစကားမ်ားအား ေရရြတ္ေန ေလေတာ့သည္ ။ ထိုသို႔ ေရရြတ္ေနခ်ိန္တြင္လည္း ဗံုတီးေသာ လူရိုင္းမ်ားက ဗံုသံမ်ားကို အဆက္မ ၿပတ္ တီးခတ္ေနေလေတာ့သည္ ။ ဗံုသံမ်ား ရပ္သြားသည္ႏွင့္ နတ္ရုပ္ထုၾကီး၏ ၀မ္းဗိုက္အတြင္းတြင္ လူတစ္ကိုယ္ စာ အေပါက္တစ္ခု ပြင့္သြားေလေတာ့သည္ ။ ထုိအေပါက္ထဲမွ လက္ၿပန္ၾကိဳးတုပ္ထားေသာ လူရိုင္း ငါးဦး ခန္႔ထြက္လာေလေတာ့သည္ ။လူရိုင္း ေခါင္းေဆာင္ကား မည္သည့္ စကားမ်ား ေရရြတ္ေနသည္မသိ ။ ၄င္း၏ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ လူရိုင္းမ်ားကား အသင့္ကိုင္ထားေသာ ၀ါးခၽြန္ ၊ ဓါး ၊ ပုစိန္ႏွင့္ အၿခားလက္နက္မ်ားအား အသံုးၿပဳ ကာ လူရိုင္းမ်ားအား ခုတ္ထစ္သတ္ၿဖတ္က်ေလေတာ့သည္ ။ ရြံစရာအေကာင္းဆံုးမွာကား ၄င္းတို႔ ခုတ္ထစ္ထား ေသာ အသားပိုင္းမ်ားအား ကိုယ္ရရာ ကိုယ္စားၾကၿခင္းပင္ ၿဖစ္သည္ ။ လက္ေခ်ာင္းရသူက လက္ကို အစိမ္းလိုက္စား၏ ။ ေခါင္းရသူက ေခါင္းကို အစိမ္းလိုက္စား၏ ။ ဇတ္တူသားစားေနေသာ အသိဥာဏ္မဲ့ လူရိုင္းမ်ားအား ရြ႔ံရွာလွသည္ၿဖစ္၍ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဦးေခါင္းအား တစ္ဖက္သို႔ လွည့္လိုက္ရာ ရုတ္တရက္ ဦးေခါင္း မွာ ပူကနဲ ၿဖစ္သြားၿပီး အရာအားလံုးေမွာင္မိုက္သြားေလေတာ့သည္ ။
မပီ၀ိုးတ၀ါး ပံုရိပ္မ်ားေၾကာင့္ မ်က္လံုးအား အားယူၿပီး ဖြင့္ၾကည့္မိ၏ ။
" ဆရာ..ဆရာ... သတိရလာၿပီလား ဆရာ.. မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္ပါဦး "
" ေရ...ေရ..."
" ရမယ္ဆရာ ..ဒီမွာ ေရေရာ့...ေရာ့ "
ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေခၚသံမ်ားေၾကာင့္ အားယူ၍ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္ရာ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုးက်ိန္စပ္ေနမႈေၾကာင့္ မ်က္လံုး ကို ၿပန္မွိတ္ကာ ေရငတ္လြန္းရကား ေရကို အရင္ေတာင္းလုိက္၏ ။ ထို႔ ေနာက္ မ်က္လံုးအား အားယူ၍ ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ရာ.. အလို ကၽြႏ္ုပ္တည့္ ထြန္းလူႏွင့္ ညိဳေမာင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပင္ၿဖစ္၏ ။ ပတ္၀န္းက်င္အား လွည့္ပတ္၍ ၾကည့္လိုက္ရာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ဂူၾကီး တစ္ခုအတြင္းသို႔ ေရာက္ေနဟန္တူသည္ ။
" အား..ကၽြတ္ကၽြတ္.. ဒါနဲ႔ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုလုပ္ ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ေရာ "
" ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေဖာင္ပ်က္ၿပီး ဒီကၽြန္းေပၚကို ေရာက္လာတာပဲ ဆရာ ... အမွန္ေတာ့ ဒီကၽြန္းၾကီးက ဆရာသြား ခ်င္ေနတဲ့ မရဏကၽြန္းပဲ ၿဖစ္ရမယ္ ..ဒီကၽြန္းေပၚမွာ လူသားစား လူရိုင္းမ်ိဳးႏြယ္စုေတြေရာ ထူးထူးဆန္း ဆန္း သတၱ၀ါေတြေရာ အစံုပါပဲ ဆရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မေန႔ကမွ အဖမ္းခံခဲ့ရတာပါ ဒီလိုပါဆရာ ..မုန္တိုင္း ေၾကာင့္ ေဖာင္ပ်က္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ၊ ညိဳေမာင္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္ ကမ္းေပၚလႈိင္းပုတ္လို႔ ေရာက္လာ ခဲ့ၾကတယ္ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္းေပၚမွာ ရရာစားၿပီး အုန္းေရေသာက္ အသက္ရွင္ေနရတာပဲ မေန႔ကမွ ကၽြန္းေပၚ ေလ်ာက္သြား ေနမိတုန္း ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ၿပီး အဖမ္းခံၾကရတာပဲ ကၽြန္ေတာ္ၿဖင့္ ဆရာနဲ႔ ၿပန္ေတြ႔ရတာ သိပ္အားရွိတာပဲဆရာ "
" ေအးပါကြာ ငါးလည္းမင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ၿပန္ေတြ႔ရတာ အားရွိပါတယ္ ဒါနဲ႔ ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ ကိုေရာ ေတြ႔မိေသးလား "
" မေတြ႔မိဘူးဆရာ သူလည္း ဘယ္ေသာင္ၿပင္ေရာက္ေနၿပီလည္းမသိဘူး အသက္မွ ရွင္လွ်က္ပဲလားမသိဘူး ဆရာ "
" အင္း.. ငါတုိ႔ အခုအေၿခအေနက သိပ္မေကာင္းဘူးကြ မၾကာခင္ငါတို႔အားလံုး အရွင္လတ္လတ္ ယဇ္ပူေဇာ္ ခံရၿပီး အစားခံရႏိုင္တယ္ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္ေတြလက္က လြတ္ေအာင္တနည္းနည္းေတာ့ၾကံရမယ္ကြ "
" ဟုတ္တယ္ဆရာ ဒီအတိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အေသမခံႏိုင္ဘူး "
" အင္း မင္းတို႔ ေၿပာသလို ဒီကၽြန္းက Death Island ၿဖစ္ႏိုင္တယ္ ေနာက္ၿပီး ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္နဲ႔ငါ ေၿမပံုၾကည့္တုန္းက ငါေၿမပံုကို မွတ္မိတယ္ ဒီကၽြန္းေပၚက ၿမင္ကြင္းေတြနဲ႔ အေတာ္ဆင္တယ္ကြ ေနာက္ၿပီး ဒီကၽြန္းေပၚမွာ အႏၱရာယ္ေပၚမယ့္ အေကာင္ဗေလာင္ေတြ အစံုပဲေဟ့ "
ကၽြႏု္ပ္လည္း ေၿပာေၿပာဆိုဆို အခန္းကိုေလ ့လာလိုက္သည္ ။ အခန္းကား ၿပတင္းေပါက္တစ္ခုရွိၿပီး တံခါးမၾကီးကို ပိတ္ထားဟန္ရွိသည္ ။
(၁၂)
တံခါးမၾကီးဟု ဆိုေသာ္လည္း လူတစ္ေယာက္၀င္ယံုေလာက္သာ အေပါက္ၿဖစ္၏ ။ ၿပတင္းေပါက္နားသို႔သြားကာ အၿပင္သို႔ ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ လူရိုင္းမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ရွိရာ အခန္းသို႔ မ်က္နာမူကာ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ ေနၾက၏ ။ ဤ အတိုင္းဆိုလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ရုပ္ထုၾကီး၏ ၀မ္းဗိုက္အတြင္းရွိ အခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္ေန ဟန္တူ၏ ။
" ကၽြီ...."
အခန္းတံခါးမွ အသံၿမည္လာကာ လူရိုင္းငါးေယာက္ခန္႔ လွံရွည္မ်ားကိုင္ကာ ၀င္လာၾက၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္အား ထြန္းလူႏွင့္ ညိဳေမာင္တို႔နား ထိုင္ေစရန္ ေၿခဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ ၿပေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အေၿခအေနကို အကဲခတ္ လိုရကား လူရိုင္းမ်ား ေၿပာသည့္အတိုင္းသြား ထိုင္လိုက္၏ ။ လူရိုင္းမ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္အား ဖမ္းဆီးစဥ္က ေက်ာက္လက္နက္မ်ားအား အကုန္သိမ္းသြားေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ေၿခႏွစ္ေခ်ာင္းတြင္ ကပ္ခ်ည္ထား ေသာ ေက်ာက္ဓါးေၿမွာင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုမူ မၿမင္ဟန္တူကာ သိမ္းဆည္းၿခင္းမၿပဳခဲ့ေပ ။ အေရးၾကံဳလာပါက အသံုးၿပဳ ရန္ ၾကိဳတင္စဥ္းစားထားလိုက္ေလသည္ ။ မၾကာမီ လူရိုင္းမ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သံုးဦးအား တစ္ဦးစီ လက္ၿပန္ၾကိဳးတုပ္ကာ အေပါက္၀မွ ထြက္ရန္ ေၿခဟန္လက္ဟန္ၿဖင့္ေၿပာေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ေရွ႕ဆံုးမွ ထြက္သြားလိုက္ေလသည္ ။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သံုးဦး ထြက္လာသည္ကို ၿမင္ေသာအခါ လူရိုင္းမ်ားသည္ သူတို႔ ဘာသာစကားၿဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္ေနၾက ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ေခ်ာင္းေၿမာင္းၾကည့္စဥ္က ဤအေပါက္၀မွေန၍ လက္ၿပန္ၾကိဳးတုပ္ထားေသာ လူရိုင္းအား အရွင္လတ္လတ္ သတ္ၿဖတ္စားေသာက္ၾကသည္ကို ေတြးမိေသာအခါ အနည္းငယ္ေတာ့ ေသြးပ်က္သြား သည္မွာ အမွန္ပင္ ။ သို႔ေသာ္ အႏၱာရယ္ႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ေသြးေအးတတ္သည့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ဥာဥ္အတိုင္း မီးစင္ၾကည့္ကရန္သာ ဆံုး ၿဖတ္လိုက္ေလသည္ ။ကၽြႏ္ုပ္ထင္သည့္အတိုင္းပင္ မၾကာမီ ေခါင္းေဆာင္ ေရာက္လာၿပီး ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးဦးအား ၾကည့္ကာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္ႏွင့္ ၄င္းတို႔ ဘာသာစကားႏွင့္ ေဒါသတၾကီး ေၿပာဆိုေန ေတာ့သည္ ။ မၾကာမီ ေခါင္းေဆာင္သည္ သူ၏ လွံကို ကိုင္ေၿမွာက္ကာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သံုးဦးအား သတ္ၿဖတ္ရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္ ။ ၄င္း၏ အမိန္႔ေပးစကား ဆံုးဆံုးၿခင္းပင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ခြန္အားရွိ သမွ် ခုန္လုိက္ကာ ေခါင္းေဆာင္၏ မ်က္ႏွာအား မိမိရရ ကန္ခ်လိုက္ေလသည္ ။ အမွတ္တမဲ့ တုိက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ လူရိုင္းမ်ားကား ကၽြႏ္ုပ္ကို ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကသည္ ။
ကၽြႏု္ပ္လည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ ယိုင္ထြက္သြားေသာ ေခါင္းေဆာင္၏ မ်က္ႏွာအား ေလတြင္၀ဲကာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဒူးေခါင္းႏွင့္ ခုန္ပ်ံတိုက္ခ်လိုက္ေလသည္ ။ ေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္သူကား ေခတၱမွ် ေလာကၾကီးႏွင့္ အဆက္ၿပတ္ သြားေလေတာ့သည္ ။
" ေၿပး..ေၿပး...ညိဳေမာင္ ထြန္းလူ အၿမန္ေၿပး "
ကၽြႏ္ုပ္လည္း သတိေပးကာ အနီးဆံုးလူရိုင္းအား ေၿခႏွင့္ ရင္၀အား ကန္ထည့္လုိက္ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္ၾကိဳးစားကာ တိတ္တဆိတ္ေၿဖခဲ့ေသာ လက္ၿပန္ၾကိဳးမွာ လည္း ၿပဳတ္သြားၿပီၿဖစ္၍ ဒင္းတို႔အား ေၿခမွ ေက်ာက္ဓါးႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တိုက္ခိုက္ရေတာ့သည္ ။ ညိဳေမာင္ႏွင့္ ထြန္းလူတို႔၏ လက္ၿပန္ၾကိဳးမ်ားအား ေၿဖေပးလုိက္ကာ လူရိုင္းအုပ္ၾကီး အား ေဖာက္ထြက္ရန္ ၾကိဳးစားရေတာ့သည္ ။
သို႔ေသာ္ သၾကားခဲကို ၀ိုင္းအံုေသာ ပုရြက္ဆိတ္မ်ားပမာ ။ လူရိုင္းမ်ားကား ပိုမိုမ်ားၿပားလာေလေတာ့သည္ ။ ၾကာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေၿခကုန္လက္ပမ္းက်ယံုသာ ရွိေတာ့သည္ ။ ထိုအခိုက္ " ဒိုင္း..ဒိုင္း..ဒိုင္း..." ေသနတ္သံမ်ားကို ဆက္တိုက္ၾကား လိုက္ရကာ လူရိုင္းမ်ားကား အတုန္းအရုန္းက်ဆံုးကုန္ေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ကယ္တင္ရွင္ ကား ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ ။ ေသနတ္ကို ကိုင္၍ စိမ္ေၿပနေၿပ လူရိုင္းမ်ားအား တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ပစ္ခ်ေနေလေတာ့သည္ ။ လူရိုင္းမ်ားသည္ ေသနတ္သံကို လြန္စြာ ေၾကာက္ရြံ႕ကာ ဖယိုဖရဲႏွင့္ ၀ါးစည္းေၿပ သကဲ့သို႔ ၿဖစ္ေနေလေတာ့သည္ ။
" လာဗ်ိဳ႕ႈ ကိုသက္တန္႔ ဒီဖက္ကိုလာ ကၽြန္ေတာ္ခံပစ္ေပးထားမယ္ ဒီဖက္ကို ေဖာက္ထြက္ခဲ့ "
ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား ပါးစပ္မွလည္းေၿပာ လက္မွလည္း လူရိုင္းမ်ားအား တရစပ္ပစ္ခ်ေနေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ဆီသို႔ ေရာက္ေအာင္ေၿပးကာ ခံပစ္ပစ္ရင္း လူရိုင္းမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ ထြက္ေၿပး ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ နာရီ ၃၀ ခန္႔မွ် မရပ္နားပဲ တရစပ္ ေတာနက္ထဲသို႔ ေၿပးထြက္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္ေနမွန္းလည္း မသိေတာ့ေပ ။
လူရိုင္းမ်ားႏွင့္ အေတာ္ေ၀းေလာက္ၿပီဟု ယူဆမွသာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း အေမာေၿဖၾကေလေတာ့သည္ ။
" ဘယ့္ႏွယ့္တုန္း အေတာ္လန္႔သြားၾကသလားဗ်ိဳ႕ "
" ဟဟဟ ..အေတာ္ေလးေကာင္းတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳပါပဲဗ်ာ ဒီလို ေခတ္ၾကီးထဲမွာ ေရွးက်တဲ့ အသားစား လူရိုင္းေတြ က်န္ေနေသးတာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့္မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ပါပဲ ကိုႏိုင္ေဇာ္ေရ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားလည္း ဒီကၽြန္းေပၚ ကို ေမ်ာၿပီး ေရာက္လာတာပဲလား "
" ဟုတ္တယ္ဗ် မုန္းတိုင္းမိၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသာင္ၿပင္မွာလာတင္ေနတာပဲ ဒီကၽြန္းေပၚမွာ အေတာ္ ေၾကာက္စ ရာေကာင္းတဲ့ အေကာင္ေတြလည္း ရွိတယ္ဗ်ိဳ႕ ေနာက္ၿပီး ဒီလူရိုင္းေတြကို က်ေနာ္ေတြ႔တာ ၾကာၿပီဗ် ဒီေကာင္ေတြက ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီၿပီး ေနေနတဲ့ေကာင္ေတြ ၿပင္ပေလာကနဲ႔ အဆက္ၿပတ္ေန တာေပါ့ဗ်ာ ေနာက္ၿပီး အေရးၾကီးတာ တစ္ခ်က္ရွိေသးတယ္ဗ် ေၿမပံုေပၚက ရတနာေတြ ရွိတဲ့ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ထားၿပီးၿပီဗ် "
" ဟုတ္လား ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ပဲလားဗ် "
" ဟုတ္ပါ့ အရင္ကေတာ့ ပင္လယ္ဓါးၿပေတြက ဂူေတြထဲမွာ ၀ွက္ထားခဲ့ၾကတာဗ် ေနာက္ေတာ့ လူရိုင္းေတြက ရတနာေတြေတြ႔ၿပီး သူတို႔ ရုပ္ထုၾကီးကို ပူေဇာ္ပသဖို႔ ရုပ္ထုၾကီးရဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ထဲက အခန္းထဲကို ေရြ႕ထားၾကလိုက္ၾကတယ္နဲ႔ တူတယ္ဗ် ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုလုပ္ၾကရမွာက ရတနာေတြမယူပဲနဲ႔ ေဖာင္ဖြဲ႔ၿပီး ကၽြန္းနီၾကီးဆီပဲ ၿပန္သြားၾကမလား ဒါမွမဟုတ္ လူရိုင္းေတြဆီၤ တစ္ေခါက္ၿပန္ၿပီး ရတနာေတြ ၿပန္ယူၾကမလားဗ်ိဳ႕ "
" အင္းစဥ္းစားစရာပဲဗ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ ရတနာေတြကို ဘာမဟုတ္တဲ့ ေနရာမွာ တိမ္ၿမဳပ္ ေပ်ာက္ ကြယ္မေနေစခ်င္ဘူး ဒီေတာ့ ရတနာေတြ ၿပန္ယူမယ္လို႔ စဥ္းစားတယ္ ကိုႏိုင္ေဇာ္ကေရာ "
" က်ဳပ္လည္း ဒီအတိုင္းပဲဗ်ိဳ႕ ရရင္လည္းစံ မရရင္လည္းခံေပါ့ ရခဲ့ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို တစ္၀က္လွဴမယ္ဗ်ာ က်န္တစ္ ၀က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ခြဲေ၀ယူၾကတာေပါ့ ကဲ ညိဳေမာင္နဲ႔ ထြန္းလူတို႔ သေဘာကေရာ "
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ခုနက တိုက္ပြဲကို ၾကံဳၿပီးကတည္းက ဆရာတို႔ ရွိမယ္ဆို ဘယ္ပဲလိုက္ရလုိက္ရ လိုက္၀ံ့ၿပီး သားပါဗ်ာ "
ဟုေၿပေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ရုတ္တရက္စကားေၿပာေနရာမွာ ေၿခေထာက္မွ ေက်ာက္ဓါးၿဖင့္ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္၏ မ်က္ႏွာအား လွမ္း၍ ေပါက္လိုက္ေလသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား စိတ္လႈပ္ရွားဟန္မၿပပဲ ၿငိမ္သက္ စြာ ပင္ရွိေလသည္ ။
အပိုင္း (၅) ေမွ်ာ္
သက္တန္႔ခ်ိဳ (၂၇ ဧပရယ္ ၂၀၁၀)
စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ဆီသို႔ ေရာက္ေအာင္ေၿပးကာ ခံပစ္ပစ္ရင္း လူရိုင္းမ်ားႏွင့္ ေ၀း ရာသို႔ ထြက္ေၿပး ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ နာရီ ၃၀ ခန္႔မွ် မရပ္နားပဲ တရစပ္ ေတာနက္ထဲသို႔ ေၿပးထြက္ခဲ့ၾကေလ ေတာ့သည္ ။
ReplyDeleteနာရီ ၃၀ ေတာင္ မရပ္နားဘဲ ေျပးတာေတာ့ ေတာ္ရံုသက္လံုမဟုတ္ဘူးေနာ္
ေတြ ့ေတြ ့ခ်င္းလာေျပးဖတ္တာ ... ေစာင့္ေနတာ ..အဟီ
ReplyDeleteဒါမ်ဳိးကို သိပ္ႀကိဳက္စ္...
ကိုသက္တန့္ေရက်ြန္ေတာ္ေတာ့မသကၤာေတာ့ဘူး ကိုသက္တန့္နဲ့ ကိုနိုင္ေဇာ္တုိ့တကယ္ပဲအဲဒီက်ြန္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္လုိ့ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ့ထင္လာျပီ
ReplyDeleteေရးသားခ်က္ေတြကေတာ့ပီျပင္ပါ့ဗ်ာ
ခင္တဲ့
ကိုကိုအိမ္
ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္ ကိုသက္တန္႕ ေက်းဇူးဘဲ ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္ ဆက္ရန္
ReplyDeleteေရႊစင္
သယ္ရင္းေရ တကယ္ပဲ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္နဲ႔ သယ္ရင္းတို႔ တူတူသြားခဲ႔ၾကတာလားဟင္.... အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္... ေစာင့္ေနတယ္ေနာ္သယ္ရင္း... ဖတ္ၿပီးဒီတိုင္းပဲ ျပန္ျပန္သြားရတာ... မန္႔ခဲ႔ဖို႔ အခ်ိန္မရဘူးျဖစ္ေနလို႔.... မစၥတာပီၾကီးလဲ အရမ္းစိတ္ဝင္စားေနတယ္... သူလဲဖတ္တယ္... ေစာင့္ေနတယ္ေနာ္....
ReplyDeleteၿပီးၿပီ ထင္လို႕ လာဖတ္တာ ...ဟြင္းးး ..!
ReplyDelete