ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မႏုႆ လူသာစားကၽြန္း ( အပိုင္း ၁)

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မႏုႆ လူသာစားကၽြန္း (အပိုင္း ၁)

(၁)

အခ်ိန္ကား ညေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ ။ ေရႊအိုေရာင္ ညေနဆည္းဆာအလွက ပင္လယ္ၿပင္ၾကီးႏွင့္ ပနာသင့္စြာ ။ ဇင္ေယာ္ငွက္ေလးမ်ား၏ ကူးလူးပ်ံသန္းမႈမ်ားေၾကာင့္ သဲေသာင္ၿပင္သည္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ႏွယ္ပင္ ။ နားထဲသို႔ တိုး၀င္လာေသာ ပင္လယ္ေရလႈိင္းပုတ္သံမ်ားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္အားယူၿပီး လူးလဲထမိ၏ ။ သို႔ေသာ္ တစ္ကိုယ္လံုးကို ကိုင္ရိုက္ ထားသည့္ႏွယ္ နာက်င္ေနမႈေၾကာင့္ လက္ေလ်ာ့လိုက္၏ ။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လံုးကို အားယူ၍ ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ရာ မိုးေကာင္းကင္ၿပာၿပာၾကီးကို ဦးစြာ ၿမင္ရ၏ ။ ေဘးဘီ၀ဲယာသို႔ တခဏမွ် အကဲခတ္ၾကည့္မိ၏ ။ ပထမဆံုး ၀င္လာေသာအသိမွာကား ကၽြႏု္ပ္မေသေသးဟူေသာ အသိပင္ၿဖစ္၏ ။ ညေနပိုင္း အခ်ိန္ၿဖစ္ ေသာေၾကာင့္ မၾကာမီ ေန၀င္ေတာ့မည္ ၿဖစ္၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကား လြန္စြာ ၾကီးမားလွေသာ ကၽြန္းၾကီးတစ္ခုေပၚတြင္ ေရာက္ေနၿခင္းပင္ ၿဖစ္၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြၾကီး ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္လည္း ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပ်ာက္ ေနသည္မသိ ။ မၾကာမီ ေမွာင္ေတာ့မည္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္လူးလဲထလိုက္၏ ။ ပထမဆံုး ေတာင့္တေသာ အရာကား လြန္စြာ ေရငတ္ေနၿခင္းပင္ ၿဖစ္၏ ။ ကၽြန္းေပၚကို ေ၀့၀ိုက္၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အုန္းပင္ၾကီးမ်ားကို အစီအရီေတြ႔ လိုက္ရ၍ ဒီေလာက္ဆို ကၽြႏ္ုပ္ ေရငတ္၍ မေသႏိုင္ေတာ့ေပ ။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း အားယူ၍ ထလိုက္ကာ အုန္းပင္မ်ား ရွိရာသို႔ ေလ်ာက္သြားလိုက္၏ ။ အဆင္သင့္စြာ ပင္ အုန္းသီး မ်ား ကား ေၾကြက်ကာေန၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေက်ာက္ခတ္တစ္ခုကို ယူ၍ အုန္းခြံမ်ားကို ႏႊာလိုက္ကာ အုန္းသီးမ်ား ကို ခြဲလုိက္ေလသည္ ။ အုန္းေရမ်ားကို ေသာက္လိုက္ရ၍ အေတာ္အတန္အားအင္ၿပည့္ လန္းဆန္း သြားသလိုရွိ၏ ။ ၀မ္းဗိုက္ကား ဆာေလာင္ေနတုန္းပင္ရွိသည္ ။ အလင္းေရာင္လံုး၀ မေမွာင္ေသးခင္ ေနစရာ ေနရာ တစ္ခုကိုေတာ့ ေတြ႔ေအာင္ရွာရေပေတာ့မည္ ။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ကၽြန္းအတြင္းပိုင္း ဆက္၀င္လာခဲ့၏ ။ ကၽြန္းၾကီး ကား ကုန္းေၿမၾကီးမားဟူ၍ သိပ္မေတြ႔ရပဲ သဲဆန္ေသာ ေၿမမ်ားသာရွိသည္ ။ အေတာ္အတန္ၾကီးမား ဟန္လည္း ရွိ၏ ။ အပင္မ်ားကား အမ်ိဳးအစား စံုလင္လွေပသည္ ။ သိပ္အေ၀းၾကီး မေလ်ာက္လိုက္ရေပ ။ ကမ္းေၿခကို လွမ္း၍ ၿမင္ရေသာ ေနရာတစ္ေနရာတြင္ အေတာ္အတန္ၾကီးမားေသာ ဂူေပါက္၀ၾကီး တစ္ခုကို လွမ္း၍ ေတြ႔လိုက္ရ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အေနေတာ္သစ္ကိုင္းတစ္ခုကို ယူကာ ဂူထဲသို႔ သတိၾကီးစြာ ၿဖင့္ လွမ္း၍ ၀င္လာခဲ့၏ ။ ဂူထဲသို႔ စ၀င္၀င္ၿခင္း မဲမဲသတၱ၀ါမ်ား ပ်ံထြက္လာ၍ ေၿမၿပင္ေပၚ ၀ပ္ခ်လိုက္ရ၏ ။ လင္းႏို႔မ်ားေပတကား... ။ ဤဂူၾကီးကား လင္းႏို႔မ်ား ခိုေအာင္းေသာ ဂူၾကီးတစ္ခု ၿဖစ္ဟန္တူသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ဂူၾကီးထဲသို႔ ၀င္၍ လွည့္လည္ အကဲခတ္ၾကည့္ရာ ဂူၾကီးကား ေပ၃၀ ခန္႔ဆက္ေလ်ာက္ၿပီးေသာ္ လမ္းဆံုးေခ်၏ ။ ထို႔ၿပင္အ၀မွာသာ ငါးေပခန္႔က်ယ္ေသာ္လည္း အတြင္းပိုင္းတြင္မႈ အေတာ္အသင့္က်ယ္၀န္းသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဤ ဂူထဲတြင္ပင္ စခန္းခ်ရန္ဆံုးၿဖတ္လိုက္၏ ။


(၂)

ေရစိုေနေသာ အ၀တ္ကို ေၿခာက္ေသြ႔ေစရန္ ေလသလပ္ခံထားလိုက္၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေနစရာ တစ္ေနရာ ေတြ႔ၿပီမို႔ အေတာ္သင့္ စိတ္ေအးသြားရေလသည္ ။ သုိ႔ေသာ္ ၀မ္းဗိုက္အတြင္းမွ ဆာေလာင္မႈက မီးစႏွင့္ ထိုးေန သကဲ့သို႔ ရွိေလ၏ ။ ဂူအၿပင္ဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ ေမွာင္စၿပဳေနၿပီကို ေတြ႔ရေလ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း စားစရာ ရွာေဖြရန္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္သို႔ ၿပန္ဆင္းလာခဲ့ေလသည္ ။ ပင္လယ္ၿပင္တြင္ လႈိင္းကား ၿငိမ္သက္လွ်က္ရွိကာ လႈိုင္းၾကပ္ ခြပ္ေလးမ်ား ထ၍ ေနသည္ ။ ကမ္းစပ္တ၀ိုက္တြင္ေက်ာက္ေဆာင္ ၾကိဳၾကားမ်ား ေပါမ်ားလွ ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ေရနစ္၍ ေမ်ာလာစဥ္က ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ၀င္မတိုက္မိၿခင္းကိုပင္ ကံတရားအား ေက်းဇူး တင္ရေပမည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားေပၚမွ ေန၍ ေရထဲသို႔ တေအာင့္မွ် အကဲခတ္လိုက္၏ ။ " လ " ကား ေစာစီးစြာ ထြက္ေနေသာေၾကာင့္ အေတာ္အသင့္ အလင္းေရာင္ရကာ ေရထဲသို႔ ၿမင္ေနရ၏ ။ ထို႔ေနာက္ ေရထဲသို႔ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွ ဆင္းၾကည့္လိုက္ရာ ခါးတ၀က္ခန္႔ ၿမွဳပ္သြားေလသည္ ။ သူလူအေရာက္အေပါက္နည္းေသာေၾကာင့္ ငါးပုဇြန္တို႔ကား ေပါမ်ားခ်င္တိုင္း ေပါမ်ားေန၏ ။ ငယ္စဥ္က ကၽြႏ္ုပ္တို႔ရြာ ၏ ပုဇြန္ဖမ္းနည္းအတိုင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကား၍ ေရထဲတြင္ လိုက္စမ္းလိုက္သည္ ။ လက္ကို တစ္စံုတစ္ခု လာထိေသာအခါ ၿမဲၿမံစြာ ကို၍ ဆြဲတင္လိုက္ေသာအခါ လား...လား.... နဲေသာ ပုဇြန္ထုပ္ ၾကီးမဟုတ္ေပ ။ ေယာကၤ်ား လက္ေမာင္းသာသာခန္႔ ရွိေလ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ၀မ္းသာအားရၿဖင့္ ဤနည္း အတိုင္းဆက္၍ ဖမ္းရာ ပုဇြန္ထုပ္ၾကီး သံုးေကာင္မွ် ရရွိေလသည္ ။

ပုဇြန္ထုပ္သံုးေကာင္ကိုတြဲသီ၍ ယူကာ ေက်ာက္ဂူသို႔ ၿပန္ခဲ့ေလသည္ ။ လမ္း၌ သစ္ကိုင္းေၿခာက္အနည္းငယ္ႏွင့္ ေက်ာက္တံုးမ်ားကိုပါ ယူေဆာင္ခဲ့ေလသည္ ။ ဂူသို႔ ၿပန္ေရာက္ေသာအခါ သစ္ကိုင္းေၿခာက္အား ေက်ာက္တံုး အခ်င္းခ်င္းပြတ္တိုက္ကာ မီးကူးေစၿပီး မီးပံုဖိုလိုက္ေလသည္ ။ ထို႔ေနာက္ပုဇြန္သံုးေကာင္အား ကင္ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မီးၿခစ္လည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ယခုမွပင္ ကမၻာဦးလူသားမ်ားကဲ့သို႔ ရွာေဖြစား ေသာက္ေန ရသည္ကို ေတြးမိကာ တစ္ကိုယ္တည္းၿပံဳးမိေလသည္။ အေတာ္အသင့္ၾကာေသာအခါ သင္းပ်ံ႕ ေမႊးၾကိဳင္ ေသာ ပုဇြန္ကင္ရနံ႕ကား ကၽြႏ္ုပ္၏ အစာအိမ္အား စတင္စိန္ေခၚမႈၿပဳေလ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဗိုက္ဆာဆာ ႏွင့္စားလိုက္ရာ ပုဇြန္တစ္ေကာင္ခြဲခန္႔ကုန္ေလ၏ ။ ဗိုက္လည္းအေတာ္ၿပည့္သြားေလရာ က်န္ေသာ ပုဇြန္တစ္ ေကာင္ႏွင့္ တစ္၀က္အား ေနာက္ေန႔နံနက္စာစားရန္သိမ္းဆည္းထားလိုက္ေလသည္ ။ မီးပံုနံေဘးတြင္ လွဲအိပ္ခ် လိုက္ရင္း ကၽြႏ္ုပ္၏ ၿဖစ္စဥ္အား ၿပန္လည္ေတြးေတာေနမိေပေတာ့သည္ ။

(၃)

ဤခရီးအား အစၿပဳသူမွာ အၿခားသူမဟုတ္ ။ ကၽြႏု္ပ္၏ မိတ္ေဆြၾကီး ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္ပင္ၿဖစ္၏ ။ ဤတြင္ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္အေၾကာင္းအနည္းငယ္တင္ၿပလိုသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား အသက္ ၃၀ ခန္႔ ေခတ္ပညာ တတ္ ဆရာ၀န္တစ္ဦး ၿဖစ္သည္ ။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ေတာင့္တင္းၿပီး ေလးေထာင့္က်ေသာ ေမးရိုးတို႔က ေယာကၤ်ားပီသမႈကို ထင္ဟပ္ေစ၏ ။ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ႏွင့္ အရပ္မွာ ေၿခာက္ေပနီးပါးမွ်ရွိကာ အလြန္ၾကည့္၍ ေကာင္းေသာ လူေတာ္တစ္ဦး ၿဖစ္၏ ။ လြန္စြာ ရဲစြမ္းသတၱိရွိၿပီး တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ေကာင္းကာ ဗဟုသုတ ႏွင့္ၿပည့္စံုေလ၏ ။ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ကား လြန္စြာအတြဲညီလွေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၿဖစ္၏ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား တကိုယ္တည္းလူပ်ိဳၾကီး ၿဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အား ၾကိဳက္မည့္မိန္းကေလးမရွိ၍ မိန္းမမယူရၿခင္းကား မဟုတ္ေပ ။ သူသာလက္ခံပါက မိန္းကေလးမ်ား ထည္လဲတြဲႏိုင္သည့္အရည္အခ်င္းရွိေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေနစဥ္ကပင္ ကၽြႏ္ုပ္ေကာင္းစြာ သိ၏ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကၽြႏ္ုပ္အား ေၿပာဖူးေသာစကား တစ္ခြန္းရွိ၏ ။

" ဒီမွာ ကိုသက္တန္႔ရ ကၽြန္ေတာ္ကေၿခေထာက္မွာ ေဗြပါတယ္ထင္တယ္ဗ် တစ္ေနရာတည္းမွာ တယ္ၿပီး မေနခ်င္ လွဘူး ၿပီးေတာ့စြန္႔စားသြားလာရတာကိုလည္း အရမ္း၀ါသနာပါတယ္ဗ် အခ်ိန္တန္ မိန္းမယူ ကေလးေမြး စီးပြားေရးလုပ္ အသက္ၾကီးလာေတာ့ တရားဘာ၀နာလုပ္တဲ့ ဘ၀ေတြက အေတာ္ပ်င္း စရာေကာင္းတယ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့္ ဒီတစ္သက္မိန္းမမယူေတာ့ဘူးဗ်ာ အဲဖူးစာပါရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ "

ဟူ၍ ၿဖစ္ေလသည္ ။

ဤမွ်ဆို ကၽြႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြၾကီးေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္အား စာဖတ္သူတို႔ ပံုေဖာ္၍ ရေလာက္ေပၿပီ ။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ခရီးတစ္ ခုမွ ၿပန္လာ၍ အိမ္မွာ နားေနသည္မွာ တစ္ပတ္ခန္႔ ရွိေပၿပီ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ပ်င္းပ်င္း ရွိလွသည္ႏွင့္ ၿခံထဲဆင္းကာ အဖန္ရည္ေလြးေနခိုက္ ကၽြႏု္ပ္ေနထုိင္ရာ ေၿမာက္ဥကၠလာပရွိေနအိမ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာသူကား အလို...မိတ္ေဆြၾကီးေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ပင္ၿဖစ္၏ ။

" ဟိုင္း ကိုသက္တန္႔ မေတြ႔တာေတာင္ၾကာေပါ့ဘယ့္ႏွယ့္လည္း ခရီးထြက္ၿဖစ္ေသးလား ခင္ဗ်ားနဲ႔မ ေတြ႔တာ ေတာင္ လခ်ီေနၿပီဗ်ိဳ႕ "

ဟု ေၿပာေၿပာဆိုဆို ႏွုတ္ဆက္ေလသည္ ။

" ဟုတ္ပါ့ကိုႏိုင္ေဇာ္ေရ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ထဲေနရတာ အလြန္ပ်င္းေနတုန္း ခင္ဗ်ားေရာက္လာတာ အ ေတာ္ပဲ ဗ်ာ ဘယ့္ႏွယ့္လည္း စြန္႔စားစရာေတြ ပါရဲ႕လားဗ် "

" ပါပါတယ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခရီးမွမထြက္ရရင္ စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္ ၿဖစ္ေနၿပီဗ်ိဳ႕"

ဟု ရယ္က်ဲက်ဲေၿပာေလသည္ ။

" အင္းတန္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကိစၥရွိေနၿပီထင္တယ္ ကိုႏိုင္ေဇာ္ေရ ဟုတ္ရဲ႕လား"

" ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ ဒီတစ္ခါ ကိုသက္တန႔္ရဲ႕ အကူအညီေတြအမ်ားၾကီးလိုတယ္ဗ် "

" ကဲကဲ ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ ေၿဖးေၿဖးေၿပာလည္းရပါတယ္ နားလိုက္ပါဦး ေရမိုးခ်ိဳး ညေရာက္မွ အလုပ္ကိစၥ ေၿပာၾက တာေပါ့ "

သို႔ႏွင့္ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္၏ အထုပ္အပိုးမ်ားအား ကူသယ္ေပးၿပီး အခန္းတစ္ခန္းေပးလိုက္ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ အိမ္၌ လူမ်ားမ်ားစားစားမရွိေပ ။ တစ္ကိုယ္ရည္တစ္ကာယ သမ်ား ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ တပည့္ေက်ာ္ ထြန္းလူသာလွ်င္ ရွိေလသည္ ။ ထြန္းလူကား အရပ္ပုပုႏွင့္ကိုယ္လံုးကိုယ္ဖန္ေတာင့္ကာ လူယံုသဖြယ္ အားကိုး ရေလသည္။

" ထြန္းလူေရ.. လာစမ္းပါဦးဟ ဒီမွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေရာက္ေနတယ္ ေစ်းေၿပး၀ယ္ပါဦး "

ဟု ဆိုကာ ေစ်းလႊတ္လိုက္ေလသည္ ။

(၄)

ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား ခရီးပန္းလာသည့္ထင္ ေရခ်ိဳးထမင္းစားၿပီးအိပ္လိုက္ရာ ညေရာက္မွပင္ ႏိုးေလ ေတာ့သည္ ။ သို႔ႏွင့္ ညေနစာစားၿပီးသည္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦး လသာေဆာင္တြင္ စကားေၿပာၾကေလသည္ ။

" ဒီလို ကိုသက္တန္႔ရ ဟို တစ္ခါ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မိစၧာရြာ(ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မိစၧာရြာ အားဤေနရာတြင္ ရွဳ) က အၿပန္လမ္းခြဲၿပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သုေတသနတစ္ခု လုပ္ေနတယ္ဗ် အဲဒါကေတာ့ ၿမန္မာႏိုင္ငံ သဘာ၀ ေတာ နက္ေတြ ထဲက ရွားပါးသစ္ခြေတြကို စာရင္းလုပ္ၿပီး ကမၻာ့ရွားပါးသစ္ခြစားရင္းထဲ ထည့္သြင္း တာပဲဗ်ိဳ႕ အေတာ္မ်ား မ်ားလည္း ေအာင္ၿမင္ပါတယ္ အခုေနာက္ဆံုး သစ္ခြ တစ္မ်ိဳးကိုရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သုေတသန ေအာင္ၿမင္ၿပီဗ် အဲဒီသုေတသနရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ၿမန္မာႏိုင္ငံဟာ ရွားပါးသစ္ခြမ်ိဳးေတြ အေစာဆံုး ေပါက္ေရာက္ရာ ေဒသအၿဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ပဲ ဗ် ၊ အဲဒီသုေတသနအတြက္ အဓိက လိုအပ္ေနတာ ရွားပါးသစ္ခြတစ္မ်ိဳးၿဖစ္တဲ့ White Angel Orchid (နတ္သစ္ခြၿဖဴ) ပဲ ဗ် ။ အဲဒီသစ္ခြၿဖဴက ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ တစ္ေနရာထဲမွာပဲ ေပါက္တယ္ အဲဒါကေတာ့ ၿမိတ္ကၽြန္းစုနဲ႔ ကပၸလီပင္လယ္ၾကားက Death Island လို႔ေခၚတဲ့ကၽြန္းပဲဗ် သားရဲတိရိစၧာန္ေတြ အႏၱရာယ္မ်ားလြန္းတဲ့အတြက္ ေဒသခံေတြက အဲဒီကၽြန္းကို " မရဏ ကၽြန္း" လို႔ အမည္ေပးထားတယ္ဗ် လမ္းၿပေတြကလည္း အဲဒီကၽြန္းဆို လိုက္ေလ့မရွိဘူးဗ် "

" ႏို႔ ဒါဆို အဲဒီကၽြန္းကို ဘယ္လုိသြားမတုန္းဗ် "

" မပူပါနဲ႔ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေၿမပံုပါလာပါတယ္ အဲဒီေၿမပံုက တစ္ခ်ိန္တုန္းက အဲဒီကၽြန္းေပၚ ေရာက္သြားခဲ့တဲ့ Henery Robert ဆိုတဲ့ လူရဲ႕ ေၿမပံဗ် သူ႔ရဲ႕ အၿဖစ္အပ်က္ေတြ ေရးထားတဲ့ မွတ္တမ္းတစ္အုပ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ဆီမွာ ရွိတယ္ဗ် စာအုပ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ထားခဲ့တယ္ အတိုခ်ဳပ္ရွင္းၿပရရင္ေတာ့ဗ်ာ ဒီလူက ေရွးေဟာင္း သတၱ၀ါမ်ိဳး စိတ္ေတြကို ေလ့လာရင္းနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ Death Island ကို ေရာက္သြားခဲ့တဲ့လူဗ် ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္းေပၚမွာ သူေလ့လာရင္းနဲ႔ အဲဒီကၽြန္းၾကီးဟာ ပင္လယ္ဓါးၿပေတြ လာေရာက္ခိုေအာင္းၿပီး ရတနာေတြ လာ ၀ွက္ေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္းၾကီးမွန္း သူသိခဲ့ရတယ္ ေနာက္ပိုင္းသူၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာေတြက ထူးဆန္းအံ့ၾသ စရာေတြအမ်ား ၾကီးပဲဗ်ာ ယံုႏိုင္စရာေတာင္မရွိဘူး ေနာက္ပိုင္း သူခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ အဲဒီကၽြန္းက လြတ္ေၿမာက္ေအာင္ထြက္ေၿပးၿပီး သူ႔ၿမိဳ႕လည္း ေရာက္ေရာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေရာဂါတစ္ခုနဲ႔ ေသဆံုးသြားတယ္ဗ် "

ေဒါက္တာႏုိင္ေဇာ္လည္း ေၿပာေၿပာဆုိဆို အဖန္ရည္အား ယူေသာက္လိုက္ေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း စိတ္၀င္စား လြန္းရကား

" သူက ဘာေၾကာင့္ ထြက္ေၿပးတယ္လို႔ ေၿပာရတာလဲဗ် ဆက္စမ္းပါဦး "

" ထြက္ေၿပးဆို အဲဒီကၽြန္းေပၚမွာ အလြန္ေရွးက်တဲ့ လူသားစား လူရိုင္းမ်ိဳးႏြယ္၀င္ေတြ ရွိၾကတယ္ဗ် ဒီေတာ့ သူလည္း ဘယ္ေန၀ံ့ေတာ့မလဲဗ်ာ သူဆံုးသြားရတဲ့ ေရာဂါက ေသြးနီဥ ( Red Blood Cells) ေတြ ရုတ္တရက္ က်ဆင္းၿပီး ( Hypovolaemic Shock - ေသြးလန္႔ၿခင္း ) နဲ႔ ဆံုးတာပဲဗ် ဒါေပမယ့္ အဲဒီ RBC ေတြဘာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ထိုးက်သြားရသလဲဆိုတာ အဲဒီၿမိဳ႕က ဆရာ၀န္ေတြကလည္း ပုစၧာ တစ္ပုဒ္လို ၿဖစ္ေနတယ္ဗ် ဒါနဲ႔ ဒီမွတ္တမ္းနဲ႔ ေၿမပံုကို သူ႔ရဲ႕သား Junior Robert ဆီကေန တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ရလာတာပဲဗ်ိဳ႕ "

ဟု ရွည္လ်ားစြာ ရွင္းၿပေလသည္ ။ ( ေသြးနီဥနည္းၿခင္းေၾကာင့္ ၿဖစ္တတ္ေသာ အနီးမီးယား ေရာဂါအေၾကာင္း အား ကၽြႏု္ပ္ေရးသားခဲ့ေသာ ဤေနရာတြင္ ဖတ္ရွုႏိုင္ပါသည္ ။ ) ထို႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္က

" ကိုႏိုင္ေဇာ္က ရတနာေတြ သြားရွာမလို႔လားဗ် "

" ဒီလိုဗ် အဲဒီမွတ္တမ္းထဲမွာ ရတနာေတြ ထူးဆန္းတာေတြအၿပင္ အလြန္ရွားပါးတဲ့ နတ္သစ္ခြၿဖဴလည္း ေတြ႔ရတယ္ လို႔ ေရးထားတယ္ဗ် ေဟာ ဒီမွာ သူဓါတ္ပံုရိုက္လာတဲ့ပံု ၾကည့္ၾကည့္ "


" အင္းအေတာ္လွတဲ့ သစ္ခြပဲဗ်ိဳ႕ "

" ဟုတ္တယ္ဗ် လွပသလို ကမၻာေပၚမွာ အေစာဆံုးသစ္ခြ လို႔လည္း ေၿပာလို႔ရတယ္ ဒီေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ သံုးခ်က္ၿပတ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ သစ္ခြလည္းရမယ္ ရတနာေတြလည္းရမယ္ စြန္းစားခန္းေတြလည္း ရမယ္ မဟုတ္ဘူးလားဗ်ိဳ႕ "

" ဟား..ဟား..ဟား..ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ က်န္တာေတြမရရင္ေနပါ စြန္းစားခန္းေလးေတြေတာ့ ႏႊဲလိုက္ခ်င္သဗ်ာ "

" ကဲကဲ.. ဒါဆုိ နက္ၿဖန္ကစၿပီး Death Island ကိုသြားဖို႔ အၿမန္ဆံုး ၿပင္ဆင္ေပေတာ့ဗ်ာ "

သို႔ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း စကားေၿပာေကာင္းေနသည္မွာ ဥာဥ္႔နက္လာၿပီ ၿဖစ္၍ အသီးသီးအိပ္ရာ ၀င္ခဲ့ၾက ေပ ေတာ့သည္ ။

အပိုင္း ( ၂) ေမွ်ာ္

စာေရးသူ....သက္တန္႔ခ်ိဳ (၂၄ ဧပရယ္ ၂၀၁၀)

စာဖတ္ပရိတ္သတ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အစဥ္ေလးစားေသာအားၿဖင့္.......................